Morgunblaðið - 26.04.1981, Síða 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. APRÍL 1981
49
Rætt vid Jakob Magnússon hljómlistarmann
sem ekki sjást lengur aka um
göturnar."
— Er eitthvað ákveðið með
sýningar á þessum myndum?
„Sjónvarpið hefur sýnt á þess-
um myndum áhuga. Við sýndum
þær forráðamönnum þess áður en
við lögðum meira fé í að fullgera
þær. Þættirnir fjórir, íslendinga-
þættirnir og Brasilíuþátturinn,
verða sennilega allir sýndir hér á
þessu ári.“
„Saga sem slæðist
inn i gamla Tívolí“
Þriðja myndin sem Jakob á
hlutdeild í gengur nú undir nafn-
inu Tívolímyndin. Það er kvik-
myndafélagið Óðinn sem sér um
gerð þeirrar myndar. Jakob var
spurður hvernig framkvæmdum
við þá mynd miðaði.
„Við höfum áætlað að hefja
myndatökur í sumar en líklegt er
að það dragist um eitt ár. Þor-
steinn Jónsson verður leikstjóri,
tónlistin sem er ný er þegar
fullunninn og handritið er svo til
fullunnið. Þorsteinn tók við hand-
riti sem hafði þróast með okkur í
marga mánuði og er hann nú að
skrifa endanlegt kvikmyndahand-
rit upp úr því. Þetta verður söng-
og gleðimynd.
Þrátt fyrir nafnið verður þetta
ekki kvikmynd um gamla Tívolí í
Vatnsmýrinni. Heldur er þetta
saga sem slæðist þangað. Við
notum þetta nafn, Tívolí, núna en
ég er ekki viss um að myndin komi
til með að bera það nafn.“
— Hvenær verður þessi mynd
tilbúin til sýninga?
„Við ráðgerðum að hefja sýn-
ingar á myndinni hér á landi á
næsta ári og höfum góðar vonir
um að koma henni einnig til
Þýskalands og Skandinavíu. Ef vel
tekst til kemur til greina að
tvöfalda talið, setja inn á enskt tal
og sýna í Bandaríkjunum og
Englandi."
I sjónvarpsþáttum
hjá NBC
— Við snúum nú talinu að
Önnu og spyrjum frétta af henni?
„Hún hefur nú hafið að leika í
sjónvarpsþáttum hjá NBC sjón-
varpsstöðinni. Síðustu tvö árin
hafa verið heldur niðurdrepandi
fyrir hana. Eftir að hún lék í
kvikmyndinni American Graffiti
stóð henni til boða að leika í
öðrum myndum, aðallega fyrir
sjónvarp. Hún hafði tekið að sér
hlutverk í einni slíkri og var
byrjuð að æfa þegar leikarasam-
tökin komu inn í dæmið og
stöðvuðu hana vegna þess að hún
hafði ekki atvinnuleyfi sem leikari
heldur sem fyrirsæta. Það er stór
munur þar á og var útilokað fyrir
hana að fá þessu breytt. Núna
loksins eftir tvö ár, mikinn lög-
fræðingakostnað og læti hefur
hún fengið atvinnuleyfi sem leik-
ari. A föstudegi fékk hún leyfið og
á þriðjudegi var hún farin að
leika.
Það er kannski svolítið kald-
hæðið að sjónvarpsþættirnir eru
um innflytjendur í Bandaríkjun-
um nú á dögum og þá erfiðleika
sem verða á vegi þeirra. Þættirnir
eru þó í mjög léttum dúr, ég hef
séð þann fyrsta og fannst hann
mjög skemmtilegur. Anna er
kjarnakvenmaður sem ekki gefst
upp þótt á móti blási.“
Kraftur í
Islendingafélaginu
— Jakob Magnússon hefur
starfað mikið fyrir íslendingafé-
lagið í Los Angeles, er m.a.
ritstjóri Gusts, blaðs sem félagið
gefur út. Hvernig gengur starf-
semi félagsins?
„Það er álíka straumur Islend-
inga í Los Angeles nú og var til
Kaupmannahafnar fyrir 100 ár-
um. Fjöldinn allur af ungu fólki
hefur sest þar að, annað hvort við
nám eða vinnu um stundarsakir
eða til langdvalar og margir fleiri
eru að búa sig til farar. Islend-
ingafélagið er því orðinn mjög
líflegur og skemmtilegur félags-
skapur. Það hefur gengið vel að
halda félaginu gangandi og við
höfum fengið margar heimsóknir
frá Islandi.
Eitt það skemmtilegasta sem
hefur verið gert er blaðið Gustur
sem hefur fengið mjög góðar
undirtektir og áskrifendum fjölg-
ar ört. Fyrst í stað var blaðið
skrifað aðeins á ensku en nú
kemur það út bæði á ensku og
íslensku. Við höfum hugsað okkur
að fara nú út í breytingar á
blaðinu, stækka það og fjölga
tölublöðum. Blaðið kemur nú út
ársfjórðungslega en við höfum
jafnvel hugsað okkur að gera það
að mánaðarriti, en það verður ekki
gert fyrr en á næsta ári. Gustur er
nú prentaður í 6000 eintökum en
það eru 50.000 íslendingar eða
menn af íslensku bergi brotnir í
Anna
Björnsdóttir
Bandaríkjunum svo við reiknum
með að fjölga eintökum fljótlega í
10.000. Öllum er að sjálfsögðu
velkomið að skrifa í blaðið og við
hvetjum fólk til að senda okkur
efni.
Hljómleikaferð um
Bandaríkin og
Evrópu
Þegar þetta viðtal birtist er
Jakob á hljómleikaferðalagi um
Bandaríkin ásamt hljómsveit sem
er skipuð Bandaríkjamönnum. 21.
mars sl. lagði hann upp í ferðina,
byrjaði á San Diego en hélt síðan
m.a. til Seattle, San Fransisco,
Portland, Los Angeles, Arizona og
New York.
„Við förum þaðan til íslands um
miðjan maí og höldum hljómleika
í Háskólabíói. Héðan förum við
um Evrópu, Holland og fleiri lönd.
— Okkur Islendingum hættir
við að hafa minnimáttarkennd
gagnvart öðrum þjóðum. Þurfum
vlð þess á tónlistarsviðinu?
„Nei, alls ekki. Það er auðvitað
ósköp eðlilegt að í 200 milljón
manna þjóðfélagi séu fleiri snill-
ingar en í 200 þúsund manna
þjóðfélagi, svo maður beri saman
Island og Bandaríkin. En ég held
að það séu hlutfallslega jafn
margir hæfileikamenn hér og þar.
svo mikil að það eru aðeins
nokkrir útvaldir sem fá að gefa út
plötur og spila opinberlega.
— Það er þá kannski meira
afrek sem þú hefur unnið en mann
grunar?
„Ég hef eytt þremur árum af
ævi minni í að komast inn á
markaðinn í Bandaríkjunum.
Þetta er bara spurning um tíma og
vinnu, ég Iít ekki á þetta sem afrek
í sjálfu sér. Ef ég hefði eytt 3
árum hér heima á íslandi í
eitthvað annað liti ég á það sem
hliðstætt afrek, hvort sem það
hefði verið að byggja fjárbú eða
stofna leigubílastöð."
„Áhuginn er fyrst -
og fremst“
— Það má skilja af máli þínu
að dægurtónlist sé viðurkennd
listgrein í Bandaríkjunum.
„Það er náttúrulega allt annað
viðhorf til þessarar tegundar tón-
listar í Bandaríkjunum en hér á
Islandi. Þar er hún spiluð í
hundruðum útvarpsstöðva allan
daginn. Klassisk tónlist er einnig
hátt skrifuð en dægurtónlist virð-
ist einhvern veginn standa fólkinu
nær, er stærri hluti af þeirra
menningu. Um leið er kannski
þeirra menning alþýðumenning,
eða lágmenning eins og þeir kalla
það hér.“
— Við höfum nú rætt all margt
sem þú hefur á prjónunum.
Hvernig vinnst þér tími til að
sinna öllum þessum verkefnum?
„Það þarf fyrst og fremst áð
hafa áhuga á því sem maður er að
gera og áhuginn ljáir manni kraft-
inn. Flest þessara verkefna eru
langtímaverkefni, ég vinn við eitt
þeirra um tíma og sný mér svo að
því næsta. Ég tek mér góðan tíma
til að vinna mitt verk, ég hef ekki
áhuga á verkefnum sem eru fljót-
unnin en gefa aðeins af sér
peninga."
rmn

Jakob
Magnússon
Munurinn liggur kannski í plötu-
gerð. Fyrir þá sem vinna í Banda-
ríkjunum eru meiri möguleikar á
virkilega góðum hljóðfæraleikur-
um, upptökustúdíóum, útsetjur-
um, höfundum og plötufyrirtækj-
um. Hins vegar hafa komið út
plötur hér sem allt eins gætu hafa
komið út þar, t.d. nýja platan með
Mezzoforte svo ég taki dæmi.
Þetta er fyrst og fremst spurning
um aðstöðu.
En það er annað sem spilar
mikið inn í og gefur t.d. Banda-
ríkjamönnum mikið forskot. Þar
úir og grúir af skólum fyrir jazz-
og rokkhljómlistarmenn. Þar geta
þeir lært sitt fag en þurfa ekki að
læra einhverjar gamlar prelúður
eftir nótum. Þeir læra að spila upp
úr sér, læra að semja og læra að
spila nútímatónlist. Mínir jafn-
aldrar þar hafa t.d. verið í námi
allt frá því þeir voru smástrákar
og lært nákvæmlega það sem þeir
eru að fást við. Þeir sem hafa
viljað læra eitthvað hér heima
hafa fram að þessu þurft að fara
einhverja þurra erfiða leið gegn-
um eitthvert torf sem þeim
kannski hundleiðist. Þó virðist
einhver breyting vera að eiga sér
stað núna. Mér skilst að FÍH-
skólinn sé opnari í þessu sam-
bandi, sé með nýjar hugmyndir til
að örva í mönnum „improvisasjón-
hæfileikann" sem hefur orðið al-
gerlega útundan hérna. Það skipt-
ir miklu máli í þeirri tónlist sem
ég er að fást við að geta „improvis-
erað“, bæði þegar maður er að
semja og eins þegar maður spilar.
Maður verður að geta spilað af
fingrum fram þangað til eitthvað
gerist."
— Hér heyrir maður oft um
geysilega samkeppni á sviði dæg-
urtónlistar í Bandaríkjunum. Ér
það svo?
„Því verður ekki neitað. Að því
leyti er betra að vera tónlistar-
maður á Islandi en í Bandaríkjun-
um. Menn fá miklu fleiri tækifæri
hér til að koma sér á framfæri,
bæði á plötum og á tónleikum. I
Bandaríkjunum er samkeppnin