Morgunblaðið - 09.10.1981, Blaðsíða 24

24 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1981
Björn Kr. Jóns-
son - Minningarorö
Fæddur 24. nóvember 1911.
Dáinn 1. október 1981.
Björn lézt á Landspítalanum 1.
okt. síöastl., tæplega sjötugur að
aldri. Björn frændi minn hafði
lengi átt við þrálátan sjúkdóm að
stríða, sem að síðustu leiddi til
dauða hans.
I föðurætt var Björn kominn af
gamalli og gróinni Reykjavíkur-
ætt, Borgarabæjarætt, sem mikill
fjöldi borgarbúa er kominn af,
einkum Vesturbæingar. Faðir
hans var Jón Björnsson, kaupmað-
ur, sonur Björns Kristjánssonar,
sem um áratugi var þingmaður
fyrir Gullbringu- og Kjósarsýslu,
og um skeið ráðherra, og konu
hans Sigþrúðar Guðmundsdóttur
frá Hól. Jón rak í áratugi eina
stærstu smásöluverzlun borgar-
innar, Verzlun Björns Kristjáns-
sonar. Móðir Björns var Jakobína
Guðmundsdóttir frá Grjótanesi á
Melrakkasléttu, ákaflega falleg
kona og með afbrigðum vel gerð.
Björn ólst upp í föðurhúsum í
Reykjayík ásamt 5 yngri systkin-
um og uppeldissystur, frænku
sinni, Nönnu Ágústsdóttur. Systk-
inin voru Guðmundur Jóhann,
stýrimaður, Hörður, efnaverk-
fræðingur, Gunnar, verzlunar-
maður, Úlfar, læknir og Sigþrúð-
ur, starfsmaður hjá Hafrann-
sóknastofnun ríkisins.
Björn fór ungur í Menntaskól-
ann í Reykjavík en hvarf frá námi
og iagði fyrir sig verzlunarstörf,
svo sem hann átti ætt til og beih-
ast lá við.
Unglingur var hann um tíma í
Hamborg í Þýzkalandi og nokkru
síðar í Glasgow í Skotlandi, að búa
sig undir lífsstarfið.
Hann var þegar heim kom við
verzlun föður síns og tók við for-
stöðu hennar að föður sínum látn-
um. Hin síðari ár var hann fulltrúi
hjá Elding Trading Co.
Björn kvæntist 26. jan. 1934
Ingileif Káradóttur, sem ættuð
var frá Vestmannaeyjum, mikilli
mannkosta konu. Hjónabandið var
eitt þeirra sem með sanni er sagt
um, að séu hyrningarsteinn hvers
þjóðfélags, fallegt heimili og
menningarlegt, þar sem öllum leið
vel, heimamönnum og gestum.
Þau Ingileif og Björn eignuðust 3
börn, Kolbrúnu, læknaritara, Jón,
apótekara, sem kvæntur er Önnu
Ottesen og Björn, bifreiðastjóra,
kvæntan Áslaugu Kjartanson.
Björn var alltaf lifandi maður,
bókhneigður og vel að sér um það
sem telst til almennrar menntun-
ar og fylgdist vel með málum inn-
an lands og utan. Það var því ætíð
fróðlegt að eiga við hann spjall.
Ef ég væri spurður um persónu
Björns, mundi ég segja að hann
hafi umfram allt verið góður mað-
ur eins og foreldrar hans báðir
höfðu verið. Góðvild skein úr
hverjum andlitsdrætti og viðmótið
var svo notalegt. Þetta er ekki
sagt út í bláinn, eins og oft virðist
gert, enda auðvelt og útlátalítið.
Heldur er þetta sagt af ævalangri
og einstæðri reynslu. Þegar ég nú,
að lokinni ævi hans, hugsa til
nafna míns og frænda finnst mér
því líkast að hann hafi allt sitt líf
verið á sífelldum þönum við að
uppfylla óskir annarra og eigin
hagsmunir hafi þá stundum orðið
útundan.
Frændur og vinir senda Ingileif
og börnum þeirra Björns og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur.
Björn Steffensen
í dag kveð ég hinstu kveðju
elskulegan tengdaföður minn og
vin. Með svo ótal margar minn-
ingar í huga um góðan mann, er
svo margt hægt að rita, en það
hefði hann ekki viljað.
Mín fyrstu kynni af þessum
góða brosmilda manni var þegar
ég fór í skóla 7 ára gömul. Fór ég
þá með móður minni að verzla í
verzl. Björns Kristjánssonar eða
VBK, Vesturgötu 4. Það var þá að-
alritfangaverzlun bæjarins í þá
daga. Þar hitti ég hann fyrst. Oft
var handagangur í öskjunni, eins
og þegar skólar byrja, fullt út úr
dyrum, og auðvitað hávaði eftir
því. En Björn með sitt góða skap
og léttu lund sýndi okkur alltaf
sérstaka þolinmæði og elskuleg-
heit. Alltaf heilsaði hann okkur
krökkunum úti á götu, hann var
einn af þeim mönnum, sem ein-
hvernveginn allir heilsuðu og
hann á móti, með sínu milda brosi.
Svo 10 árum seinna varð ég
tengdadóttir hans. Var mér svo
sannarlega vel tekið af þeim hjón-
um. Milli okkar tengdapabba var
ólýsanleg vinátta, og tryggð. Oft
sátum við tvö saman og töluðum
um allt milli himins og jarðar.
Síðustu árin átti hann fastan tíma
hér á Grenimel, rétt fyrir hádegi
áður en hann fór heim í mat, var
þá rætt saman yfir smásætindum.
Þegar Björn hætti að reka rit-
fangaverzlunina fór hann að vinna
hjá Máimsteypu Ámunda Sigurðs-
sonar.
Ámundi og hann voru einstakir
vinir. Það var margur sem hefði
viljað fá Björn í vinnu þar sem
hann var bæði með verzlunar-
skólamenntun frá Þýskalandi og
Skotlandi, og því vel að sér í mál-
um og allri verzlunarkunnáttu.
Björn var kominn af miklu verzl-
unarfólki í föðurætt, sonur Jóns
Björnssonar kaupmanns, Björns
Kristjánssonar kaupmanns og fv.
ráðherra. Árið 1970 réði hann sig í
vinnu hjá föður mínum, í Elding
Trading Co. Þar starfaði hann af
mikilli samviskusemi, og eftir að
faðir minn dó, vildi hann allt gera
okkur systkinunum í hag. Þótt
hann væri Jmin að ganga með
ólæknandi sjúkdóm í fjölda ára
hætti- hann ekki vinnu fyrr en sl.
vor, þegar annar ólæknandi sjúk-
dómur kom í ljós. Hann var ekki
bara duglegur verzlunarmaður,
heldur átti hann marga aðra kosti,
enda maður mikið lesin og bók-
staflega inni í öilu. Ef mér lá
eitthvað á hjarta sem ég þurfti að
fá vitneskju um, gat ég bara
hringt til hans, og svarið kom.
Hann var eins og nokkurskonar
alfræðiorðabók fyrir mig. Og
ættfræði, ekki var hann síðri í
henni. Hann vissi hverra manna
þessi og hinn voru. Stundum v^r
hann kominn heldur langt fyrir
mig, og ég hló „Ha, hver var
hann," „Æ, auðvitað“ þú varst
ekki fædd þá, og við hlógum bæði.
Ég gleymi ekki hve stoltur hann
var þegar hánn gekk inn kirkju-
gólfið með dóttur okkar hjónanna,
þegar hún gifti sig, því viku áður
hafði pabbi hennar fótbrotnað, og
auðvitað kom engin nema afi til
greina að taka þetta að sér. Vegna
hans góða skaps og ástúðar hænd-
ust börn að honum, hann hafði
sérstakt lag á þeim. Börnunum
okkar gekk hann stundum í föður
stað, t.d. þegar við þurftum að
fara erlendis, þá fluttu þau
tengdaforeldrar mínir inn á heim-
ilið okkar og tóku það að sér. Enda
báru þau sérstaka virðingu fyrir
afa sínum og ömmu. Ég er ekki sú
eina í dag sem misst hef mikið.
Elsku tengdamamma, sem bók-
staflega var með honum öllum
stundum, á spítalanum jafnt sem
heima, hefur misst mikið. Enda
ríkti milli þeirra ást og skilningur,
og hjónaband þeirra alveg sér-
stakt, og þá börn þeirra, Kolbrún,
Jón og Björn, svo ég tali ekki um
barnabörnin 13, og litla barna-
barnabarnið. Tómleikinn hefur
þegar gert vart við sig.
Björn var sjúklingur sem kvart-
aði aldrei, reyndi að leyna þján-
ingum, sínum og tókst það stór-
kostlega. Hann sofnaði frá þessu
lífi og kvaddi okkur með sínu
milda brosi, því nú var öllum
þjáningum lokið.
Guð blessi tengdaföður minn.
Áslaug
.Lækkar lífdaira sól.
Löng er orðin min ferð.
Fauk i faranda skjól.
Feitinn hvildinni verð.
Guð minn. Kefðu þeim frið
Kleddu ok blessaðu þá.
sem að IðKðu mór lið.
Ljósið kveiktu mór hjá.“
Við urðum öll harmi lostin
fimmtudagskvöldið 1. okt., þegar
Guð kallaði elskulegan afa okkar
til sín eftir langa og erfiða bar-
áttu. Okkur fannst seinni hluti
þessa fallega sálms minna okkur á
hvernig afi hugsaði, því hann
hugsaði alltaf fyrst og fremst um
aðra. Hann var orðinn mjög
þreyttur þegar yfir lauk og þó
söknuðurinn sé mikill, þá er það
þó léttir að vita að nú sé hann
orðinn heill heilsu og Hður vel. Afi
hefur gengið með mjög alvarlegan
sjúkdóm í mörg ár. Þeir sem ekki
þekktu vel til hans trúðu ekki að
hann væri svo sjúkur, því hann
var alltaf glaðlegur og hress í
bragði, tilbúinn að „ræða málin"
hvort sem það var pólitík, tónlist
eða eitthvað annað. Hann var alla
tíð mjög barngóður og öll börn
hændust að honum, — sennilega
vegna þess hvað hann var alltaf
rólegur og frá honum stafaði svo
mikið gott og það er jú það sem
allir laðast að.
Hann var elskaður af öllum,
hvort sem það voru ættingjar, vin-
ir, læknar eða hjúkrunarfólk, allir
sögðu það sama: „Hann var alveg
einstakur maður, það þyrfti víða
að leita til að finna hans líka.“ Við
hans nánustu,. erum innilega
þakklát læknum og hjúkrunarliði
sem stunduðu hann núna síðustu
daga. Þeim þótti greinilega mjög
vænt um hann og einn læknir lét
þaú orð falla að þeim þætti sem
þau væru að missa góðan vin, því
hann hafi verið svo sérstakur
maður.Það var í vor sem afi veikt-
ist mjög alvarlega og var tvísýnt
um líf hans. Kraftaverk gerðist
enn einu sinni, hann hresstist og
fór heim. Það má þó segja, að frá
þeim tíma hafi hann barist fyrir
lífi sínu og margar voru ferðir
hans á Landspítala, alltaf nokkra
daga í senn. Margir, þ. á m. lækn-
arnir dáðust og furðuðu sig á
þrautseigju hans, en við sem bezt
þekktum til vitum vel hvaðan
hann fékk þann kraft sem hann
þurfti.
Við höfum aldrei kynnst eins
ástríku hjónabandi og hjá afa og
ömmu. Þau voru hvort öðru allt.
En það er Guð almáttugur sem
ákveður hvenær við förum og þar
sem þeim var ekki ætlað að fara
saman, þá vitum við að afi bíður
eftir Libbu sinni og hún fær beztu
móttökur, þegar þar að kemur.
Við finnum öll fyrir nálægð
hans og trúum því að hann haldi
yfir okkur verndarhendi. Þetta
stóra skarð sem myndast hefur
verður aldrei bætt að fullu. Líf
hans snerist allt um okkur, ömmu,
börnin, barnabörn og Björn Gunn-
ar, sem var fyrsta barnabarna-
barnið hans. Alltaf var hann til
reiðu þegar við þurftum á að
halda, hvort sem var við nám eða
annað.
Hver á nú að svara öllum spurn-
ingum sem vakna hjá okkur? Við
sem eldri erum eigum erfitt með
að skilja þetta, hvað þá yngri
krakkarnir. Bjössi litli Kristján
grét mikið og sagði í sífellu: „Ég
vil fara til afa.“ Við reyndum að
segja honum að það gæti hann
ekki strax. Honum virtist alveg
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATIIYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði. að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera i sendibréfs-
formi. Þess skal einnig gctið,
af marggefnu tilefni, að frum-
ort Ijóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunhlaðsins. Ilandrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu línuhili.
t
Elskulegur unnustl, faöir, sonur og bróðir,
ELÍAS VALUR BENEDIKTSSON,
er lést af slysförum 4. október síöastliöinn veröur jarösunginn
iaugardaginn 10. október kl. 11 fyrir hádegi í Selfosskirkju.
Ása Gréta Einarsdóttir, Þórunn Berglind Elíasdóttir,
Benedikt Sígurbergsson, Hanna Brynjólfsdóttir,
Guðjón Örn Benediktsson, Logi Benediktsson,
Fjóla Benediktsdóttir, Hreggviöur Davíösson,
Birna Benediktsdóttir, Símon Viggósson,
Freyja Benediktsdóttir og aðrir aðstandendur.
t
Eiginkona mín,
SIGRÚN EINARSDÓTTIR,
Hofstööum, Stafholtstungum,
er lést 1. október veröur jarösungin frá Gilsbakkakirkju, laugar-
daginn 10. október kl. 2.00.
Bílferö verður frá Umferöarmiöstöö kl. 11.00.
Blóm og kransar afþakkaóir. En þeim er vildu minnast hennar er
bent á líknarstofnar.ir.
Ingvar Magnússon og fjölskylda.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
BJARNI ÓLAFSSON,
bifreiöastjóri,
Eyrarvegi 14, Selfossi,
verður jarösunginn frá Selfosskirkju, laugardaginn 10. okt. kl. 4
síðdegis.
Margrét Friöriksdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faöir og tengdafaöir,
BJÖRN KR. JÖNSSON,
fv. verzlunarmaöur,
Sólheimum 23,
veröur jarðsunginn frá Dómkirkjunni, föstudaginn 9. okt. kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Ingileif Kéradóttir,
Kolbrún Björnsdóttir,
Jón Björnsson, Anna Ottesen,
Björn Björnsson, Áslaug Kjartansson.
Innilegustu þakkir til ykkar allra sem sýndu okkur samúö og vin-
áttu vegna andláts og útfarar elskulegrar dóttur okkar
ÓLAFAR RÚNAR HJÁLMARSDÓTTUR.
Soffía Jóhannsdóttir, Hjélmar Sveinsson.
t
Þakka innilega auösýnda samúö viö andlát og útför fööurbróöur
míns,
SIGURÐAR ERLENDSSONAR,
fyrrverandi bónda Stóru-Giljé.
Erlendur Eysteinsson.