Morgunblaðið - 09.10.1981, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1981
Þorleifur Olason
Grímsey - Minning
Fæddur 18. júlí 1954.
Dáinn 4. október 1981.
I dag verður til grafar borinn
Þorleifur Ólason, Hellu, Grímsey,
sem lézt hér af slysförum 4. þessa
mánaðar. Mig skortir orð til að
iýsa því ástandi, sem ríkir hér í
svo litlu samfélagi, sem Grímsey
er, þar sem íbúarnir eru eins og
ein fjölskylda, sem gleðjast og
hryggjast, hver með öðrum. Þegar
svona atburðir gerast eru allir
lamaðir og skuggi vanmáttar og
vonleysis hvílir yfir öllu.
Garðar bróðir Þorleifs, Gylfi
Gunnarsson mágur hans og undir-
ritaður vorum allir nærstaddir er
óhappið varð, án þess að geta á
nokkurn hátt afstýrt þessum
hörmungum. Mér hefur oft verið
hugsað til þess nú síðustu daga
hve agnarsmá og vanmáttug við
erum, ef eitthvað ber út af, þrátt
fyrir kokhreysti við hversdagsleg-
ar aðstæður.
Þorleifur var fæddur 18. júlí
1954 og var yngstur 7 barna þeirra
sæmdarhjóna Elínar Sigur-
björnsdóttur og Óla Bjarnasonar,
útvegsbónda á Sveinsstöðum.
Þorleifur, eða Lalli, eins og hann
var jafnan kallaður, var dálftið
yngstur og því vafalítið dekur-
barn, bæði foreldra og systkina og
kannski ekki sízt afa síns, Sigur-
björns, en oft sáust þeir á gangi
saman, Lalli kornungur en Sigur-
björn háaldraður. Ekki varð séð
að dekur hafi haft áhrif á Lalla,
því að unglingur sem og fullorð-
inn, var hann hvers manns hug-
ljúfi, síkátur og velviljaður. Lalli
var einn af stofnendum Kiwan-
isklúbbsins Gríms hér í eynni og
var fyrsti gjaldkeri hans. Þar, sem
og annars staðar, verður hans
lengi minnst og saknað.
Lalli fór ungur að stunda sjó
með pabba sínum og að lokinni
skólagöngu gerði hann sjó-
mennsku að ævistarfi. Fyrir 5 ár-
um keyptu þeir bræður Lalli og
Garðar 12 tonna bát og skýrðu
hann Sigurbjörn, eftir afa sínum,
og hafa gert út síðan með góðum
árangri enda þeir bræður gætnir
og góðir sjómenn og til þeirra hef-
ur valist úrvalsmannskapur, sem
hefur þótt gott að hlíta þeirra for-'
sjá.
28. ágúst 1977 gekk Lalli að eiga
Ingibjörgu Margréti Gunnarsdótt-
ur frá Akureyri, dóttur Stellu
Stefánsdóttur og Gunnars Kon-
ráðssonar. Magga er indæl stúlka,
sem bjó manni sínum og börnum
tveimur, Þóru 4 ára og Kára 9
mánaða, framúrskarandi heimili,
en á síðustu tveimur árum hafa
þau hjónin byggt sér stórt og fal-
iegt hús í landi Sveinsstaða.
Möggu og börnunum, foreldrum
þeirra beggja ásamt skylduliði,
vottum við hjónin innilega samúð
á þessum erfiðu tímamótum og
vonum að þeim veitist þrek og
styrkur til að axla þessa þungu
byrði og vonum jafnframt að
minningin um góðan dreng muni
þar létta verulega undir.
Alfreð Jónsson,
Grímsey.
Laugardaginn 5. október sl.
barst út sú harmafregn, að ungur
Grímseyingur, Þorleifur ólason
frá Sveinsstöðum, hefði hrapað og
látið lífið, er hann þá um morgun-
inn var að smala fé nyrzt á eyj-
unni.
Þorleifur var glaðbeittur rösk-
leikamaður, aðeins 27 ára að aldri,
og fráfall hans er ekki einungis
sár og óbætanlegur missir fyrir
fjölskyldu hans og vini, heldur
einnig fyrir hið smáa en merkilega
samfélag, sem sækir lífsþrótt sinn
og viðurværi til náttúrulinda
Grímseyjar og sjávarins umhverf-
is hana.
Þorleifur fæddist 18. júlí 1954.
Hann var yngstur 7 barna Óla
Bjarnasonar og Elínar Þóru Sig-
urbjörnsdóttur og fæðing hans var
mikill gieðigjafi fyrir Sveinsstaða-
heimilið. Mér er t.d. minnisstætt,
hvernig afi okkar, Sigurbjörn, sem
fæddur var 1880, leiddi Þorleif sér
við hönd fyrstu sporin, þar sem
ellin og æskan mættust í eilífri
hringrás mannlífsins. Þorleifur
var frá fyrstu tíð hvers manns
hugljúfi, kátur og skemmtilegur,
greiðvikinn og duglegur til allra
verka, sem til féllu á útvegs- og
bændabýli, þar sem venja er, að
jafnt ungir sem aldnir leggi sitt af
mörkum til velferðar heimilisins.
Þorleifur hóf skólagöngu í
Grímsey og lauk henni síðan á
„meginlandinu", fyrst í Lauga-
skóla og síðan hér sunnanlands.
Jafnframt skólagöngunni reri
hann með föður sínum til fiskjar
og varð honum fljótlega mikill
styrkur. Ekki einungis reyndist
hann snjall sjómaður, heldur
einnig svo skemmtilegur og snjall
í ýmsum tilsvörum og uppátækj-
um, að faðir hans hreinlega
hreifst með stráknum og naut
hverrar samverustundar þeirra
feðganna.
Leiðir Þorleifs lágu nú til
Grindavíkur, þar sem hann gerð-
ist sjómaður á útvegi bróður síns
og mága. Stundaði hann m.a.
loðnuveiðar og síldveiðar í Norð-
ursjó. En átthagaböndin eru sterk
og Þorleifur tók ákvörðun um að
snúa aftur til heimaslóða.
Hann og Garðar bróðir hans
festu kaup á litlum vélbáti, sem
þeir nefndu „Sigurbjörn" og hófu
útgerð hans frá Grímsey. Hefur sú
útgerð gengið með ágætum, enda
að henni hlúð jafnt af kappi sem
forsjá. Hafa þeir að undanförnu
verið með hús í byggingu, sem
skapar útgerð þeirra bætta að-
stöðu til hvers konar umsvifa.
A 75 ára afmæli föður síns og
gullbrúðkaupsdegi foreldra sinna,
hinn 29. ágúst 1977, gekk Þorleifur
í hjónaband og kvæntist Margréti
Gunnarsdóttur frá Akureyri, dótt-
ur Gunnars Konráðssonar og
Stellu Stefánsdóttur. í fyrstu
reistu þau bú sitt á Sveinsstöðum í
skjóli Óla og Elínar, en brátt réð-
ust þau í húsbyggingu og byggðu
sér nýtt íbúðarhús í nágrenninu,
sem þau nefndu Hellu. Þau hafa
eignast tvö börn, Þóru og Kára.
upptalning á æviatriðum Þor-
leifs Ólasonar segir lítið um hann.
Hún lýsir þó því, að þar fór efni-
legur athafnamaður, sem miklu
kom í verk á skammri ævi.
Gagnvart dauðanum eru mann-
legar verur máttlausar og við sem
nutum samvista við Þorleif fáum
seint sætt okkur við, að þær skuli
ekki hafa verið lengri og að þeim
skuli ljúka svo snögglega.
En Guð er miskunnsamur og
hann gaf okkur samveruna við
Þorleif. Það er huggun okkar á
sorgarstundu. Guð blessi minn-
ingu Þorleifs Ólasonar.
Björn Friðfinnsson
Mig langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að kveðja vin
minn og mág, Þorleif Ólason frá
Grímsey. Að hann Lalli, en svo
var hann alltaf kallaður, skuli
vera dáinn, er erfitt að skilja, en
auðvelt ef það er rétt, að þeir, sem
guðirnir elska deyi ungir. Því Lalli
var elskaður og dáður af öllum,
sem til hans þekktu. Hann var
hrókur alis fagnaðar hvar sem
hann fór, síbrosandi með gaman-
yrði á vör og átti mjög auðvelt
með að koma öðrum til að hlægja,
en jafnframt prúður og þægilegur,
svo manni hlaut að líða vel í ná-
vist hans.
Leiðir okkar Lalla lágu fyrst
saman er hann var aðeins þriggja
ára. Þá var ég á síldarbáti og við
lágum í vari við Grímsey. Þá kom
hann um borð ásamt Garðari
bróður sínum til að bjóða mér
heim að Sveinsstöðum. Litlu mun-
aði að illa færi, þegar við vorum
að fara um borð í trilluna, því ég
datt með hann í fanginu og höfum
við oft minnst þess atviks. Síðan
hef ég komið til Grímseyjar svo að
segja á hverju ári og dvalið þar
lengri eða skemmri tíma mér til
mikillar ánægju. Margar ferðirn-
ar erum við búnir að fara saman,
bæði til handfæraveiða, bjargsigs
og til að háfa lunda. Sérstaklega
er mér minnisstætt, er við fórum
fyrst saman í lunda, hann aðeins 7
ára, en ég alls óvanur þessum
veiðiskap. Það voru spaugileg
handtök, sem þá voru viðhöfð.
Eins eru mér í minni margir
skakróðrarnir frá Grímsey. Þá var
gott að hafa Lalla með til að lífga
upp á mannskapinn, ekki sízt í
tregfiskiríi. Hann átti auðvelt með
að tala í ljóðum og þótt skáldskap-
urinn væri sjálfur ekki mjög
merkilegur þá var glettnin og
gamansemin þeim mun meiri, svo
enginn gat varist hlátri. Þá stund-
aði Lalli sjóinn í nokkur ár á bát-
um Fiskaness hf. í Grindavík og
minnast skipsfélagar hans og vin-
ir þar, hans með hlýju og þökk.
Sjálfur þakka ég fyrir að hafa
fengist að kynnast honum og vera
honum samtímis þó þessi ár, en
Lalli var í marga vetur á heimili
okkar Birnu systur hans í Grinda-
vík og i orðsins fyllstu merkingu,
sem einn af fjölskyldunni.
Það skarð, sem nú er höggvið í
raðir Grímseyinga verður ekki
fyllt, því hver einstaklingur í svo
fámennum og afskekktum byggð-
arlögum, þar sem allt ríður á sam-
heldni manna, er svo miklu mik-
ilvægari, en þar sem fjöldinn er
meiri.
Að kveðja góðan vin svo ungan
er erfitt, en að eiga um hann að-
eins góðar og skemmtilegar minn-
ingar er huggun harmi gegn. Megi
trúin á hið góða, veita þeim, sem
sárast eiga um að binda, þann
styrk, sem þarf í slíkri þraut.
Dagbjartur Einarsson
Mig langar að kveðja vin minn
hann Lalla með örfáum orðum,
Lalli eins og hann var alltaf kall-
aður var einstaklega glaðlyndur
og tryggur vinur. Leiðir okkar
lágu saman þegar við stunduðum
nám í gagnfræðaskóla í Hafnar-
firði. Báðir höfðum við mikinn
áhuga á músik og var Lalli sér-
staklega lagvís og söngelskur og
áttum við margar góðar stundir
saman. Það.er því erfitt að þurfa
að sætta sig við að missa svo góð-
an og tryggan dreng á besta aldri,
þegar lífið er svo bjart og framtíð-
in öll framundan.
Með þessari kveðju um Þorleif
Ólason sendi ég konu hans og
börnum, foreldrum og systkinum
samúðarkveðju.
Frímann Sveinsson
Hræðileg voru þau tíðindi er
mér bárust sl. sunnudag þess efnis
að hann Lalli hefði farist af slys-
förum. Hvers vegna eru ungir og
hraustir menn kallaðir svo
snemma á fund feðra sinna? Af
hverju hann Lalli sem framtíðin
brosti við? Þessum spurningum
getur sá einn svarað sem allt veit,
og víst er að vegir hans eru
órannsakanlegir.
Ég kynntist Lalla ekki að ráði
fyrir en sl. sumar, er ég hóf störf
fyrir þá bræður, hann og Garðar,
v>ð byKKÍngu fiskverkunarhúss
þeirra. Lalli hafði á sinni stuttu
ævi búið vel í haginn fyrir sig og
sína. Hann hafði nýlega reist
glæsilegt íbúðarhús, átti bát með
bróður sínum Garðari auk fisk-
verkunarhússins sem áður er get-
ið. Það dýrmætasta sem Lalli átti
var auðvitað fjölskyldan hans,
konan og litlu börnin tvö. Er ég sit
nú og rifja upp kynni mín af Lalia
kemur margt upp í hugann, en það
er svo skrítið að þar ber hvergi
skugga á. Ekki minnist ég þess að
hafa séð Lalla öðruvísi en í góðu
skapi, fullan atorku og bjartsýni.
Þá daga sem Lalli var ekki á sjó,
eða að sinna áríðandi störfum
heimafyrir var hann að hjálpa til
við fiskhússbygginguna. Gaman
var að vinna með Lalla. Hann var
í senn duglegur og gamansamur.
Víst er að með fráfalli Lalla hef-
ur verið höggvið djúpt og óbætan-
legt skarð í raðir Grímseyinga.
Það mun alltaf birta til í hug-
skoti mínu er ég minnist Lalla.
Blessuð sé minning hans.
Fjölskyldu hans og öðrum að-
standendum votta ég mína inni-
legustu samúð.
G.W.
Þegar sú fregn barst mér frá
Grímsey, að Lalli frændi væri dá-
inn, varð ég harmi slegin. Það er
erfitt að sætta sig við að hann sem
alltaf var svo kátur og hress, skuli
ekki lengur vera á meðal okkar.
Hann var fæddur 18. júlí, 1954,
langyngstur sjö systkina, og var á
sama aldri og við elstu systkina-
börn hans. Það má því segja að
hann hafi verið mörgum okkar
frekar sem bróðir en frændi og
kom það m.a. til vegna þess hve
við ólumst mikið upp saman. Mörg
sumrin vorum við samvistum við
Lalla þegar við forum hjá afa og
ömmu í Grímsey, og oft voru þau
gömiu hjónin og hann hjá okkur í
Grindavík. Hverjum þeim sem
þekkti Lalla hlýtur að vera stríðni
hans minnisstæð. Oft lék hann
okkur grátt með uppátækjum sín-
um, en aldrei var þetta annað en
græskulaust gaman, sem auðvelt
var að yfirgefa. Alltaf var hann
boðinn og búinn að rétta hjálpar-
hönd ef einhver þurfti á að halda
og einnig var hann mjög góður og
artarlegur. Ekki hefði hvaða 17
ára piltur sem er boðið 14 ára
frænku sinni í bíltúra og bíó með
sér. Annarri frænku sinni bauð
hann suður þegar hún var í páska-
leyfi frá námi, og ekki taldi hann
það eftir sér að lána okkur bílinn
sinn svo mánuðum skipti og þann-
ig mætti lengi telja. Frændum sín-
um var hann góður vinur og félagi.
Þeir kynntust honum vel, er þeir
voru saman til sjós og skemmtu
sér með honum í landi. Var hann
ætíð vel liðinn og vinsæll meðal
skipsfélaga sinna. Lalli var ein-
staklega góður foreldrum sínum,
enda sambandið þar á milli eins
og best getur orðið.
Magga mín, okkar innileugstu
samúðarkveðjur sendum við og
litlu börnunum ykkar. Elsku afi og
amma, Guð styrki ykkur í þessari
miklu sorg.
F.h. systkinabarna,
Hrafnhildur Björgvinsdóttir.
Það var eins og norðanáttina
herti og kuldinn smygi um merg
og bein, er vinur minn Alfreð
Jónsson oddviti í Grimsey hringdi
sl. sunnudag til að skýra mér frá
hörmulegu fráfalli Þorleifs Óla-
sonar fyrr um daginn. Ég minnist
Lalla vinar míns, er ég kom fyrst
til Grímseyjar, sem menntaskóla-
strákur um 1960 til að vinna þar í
síld, því þessi hnellni strákur var
síbrosandi með svo leiftrandi
stríðnisglampa í augum, að maður
hafði alltaf á tilfinningunni, að
betra væri að líta vel í kringum
sig, er brosið og glampinn voru
sem skærust.
Ég var svo heppinn, sem og
flestir þeir sem fengið hafa að
dveljast um stundarsakir meðal
Grímseyinga og deiia með þeim
lífskjörunum, að eignast þar
marga góða vini og þótt árin líði
og langt sé á milli heimsókna fell-
ur ekki skuggi á þá vináttu. Með
okkur Garðari, bróður Lalla, tókst
sérstök vinátta og eins og gengur
með yngri bræður var Lalli gjarn-
an á hælum okkar og vildi fá að
vera með og lægi það leyfi ekki á
lausu, fann hann margar leiðir til
að tryggja nærveru sína, ekki allt-
af í okkar þökk, en ætíð fylgdi
hlátur þessum uppátækjum og hló
Lalli gjarnan hærra en við Garðar
til samans.
Síðan liðu árin og Lalla var eins
og flestum strákum í Grímsey sjó-
mennskan í blóð borin og þessi
sterku tengsl við eyna sína, sem
einkennir Grímseyinga. Hann fór
eins og aðrir Grímseyingar að
Laugum og lauk svo gagnfræða-
prófi frá Flensborg í Hafnarfirði
en síðan tók sjómennskan við að
fullu. Fyrir 5 árum keyptu þeir
bræður, hann og Garðar, saman
12 tonna Bátalónsbát, Sigurbjörn
EA og meðan verið var að kljúfa
skuldirnar, gerðu þeir hann út á
net frá Grindavík tvo vetur. Ann- -
an veturinn tók ég mér frí frá
blaðamennsku og gerðist háseti og
kokkur hjá þeim bræðrum ásamt
frænda þeirra úr Grímsey, Haf-
liða Guðmundssyni. Þar um borð
átti ég unaðsstundir og minnist
Lalla vinar míns, sem einstaklega
ánægjulegs skipsfélaga og vinar
og þótt hann nú væri fullorðinn,
var brosið og glampinn á sínum
stað og aldrei skærari, en þegar
netin voru dregin bunkuð um borð
og sá á hvíta þorskkviði tugi
metra niðri í sjónum. Lalli var þá
sem alltaf hamhleypa til vinnu og
hlífði sér hvergi til að allt mætti
ganga, sem skjótast fyrir sig. En
nú er hann horfinn á önnur mið og
þeir, sem eftir sitja drúpa höfði.
Ég votta eiginkonu hans, börn-
um, foreldrum og öllum ættingj-
um og vinum innilega samúð.
Megi allir góðir vættir vernda þau
og Lalla.
Ingvi Ilrafn Jónsson
Nú þegar Lalli vinur minn er
allur langar mig að skrifa nokkur
orð í minningu hans.
Fyrstu kynni mín af honum
voru þegar við vorum 11 eða 12
ára. Þá dvaldi hann vetrarlangt í
Grindavík ásamt foreldrum sínum
og gekk hér í skóla. Mér er minn-
isstætt þegar við skólabörnin
hímdum í anddyri skólans á
morgnana og biðum þess að okkur
yrði hleypt inn. Morgunýldan var
enn á flestum andlitunum. Allt í
einu opnuðust dyrnar og Lalli
birtist brosandi út að eyrum og
geislaði allur. Á samri stundu
breytti hann þessari samkomu í
glaðvært hjal, því um leið og hann
gekk inn sagði hann eitthvað
skoplegt. Var það þá gjarnan
eitthvað sem var efst á baugi það
sinnið eða jafnvel skop um
dagskrá eða auglýsingar sjón-
varpsins kvöldið áður. Það var því
snemma sem hans sérstæða skop-
skyn kom í ljós. 16 ára gamlir urð-
um við þeir vinir sem við vorum æ
síðan. Það gerðist á nokkuð sér-
stæðan hátt sem við minntumst
oft og hentum gaman að seinna
meir.
Oft vorum við búnir að hlæja
saman og áttum marga sameigin-
lega brandara sem við rifjuðum
upp aftur og aftur.
Það er skarð sem þessi ungi
maður skilur eftir því allir sem
hittu hann mættu ekki öðru en
glaðværð og kátínu í fari hans. Ef
ég þóttist hafa ástæðu til að vera í
einhverri fýlu við hann líkaði hon-
um það illa og linnti ekki fyrr en
ég var kominn í gott skap aftur.
Árið 1977 kvæntist hann eftir-
lifandi konu sinni, Ingibjörgu
Margréti Gunnarsdóttur. Þau
eignuðust tvö börn og höfðu búið
sér fallegt heimili. Um síðustu
páska heimsótti ég þau, en stopp-
aði aðeins sólarhring. Þá sá ég
Lalla hinsta sinn og skröfuðum
við langt fram á nótt, rifjuðum
upp og hlógum. Hann sýndi mér
stoltur húsið sem þau hjónin
höfðu nýlega reist.
Snemma byrjaði Lalli að stunda
sjó. Byrjaði hann á að fara á skak
með pabba sínum barnungur. Fór
það svo að hann gerði sjómennsku
að starfi sínu, fyrst á báti frá
Grindavík, en síðan á báti sem
hann átti í félagi við Garðar bróð-
ur sinn. Hefur honum alltaf geng-
ið allt í haginn í baráttunni við
Ægi konung og var mikill hugur
og gróska í útgerð þeirra bræðra.
Oft ferðuðumst við saman hér á
skaganum, út um land og erlendis.
Á þessum ferðum fékk ég tækifæri
til að kynnast fjölskyldu Lalla,
systkinum, frændum og síðast en
ekki síst foreldrum og eiginkonu.
Alls staðar hef ég mætt hlýju og
einstakri gestrisni og eignast