Morgunblaðið - 02.12.1981, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. DESEMBER 1981
29
Jónína Emilsdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 23. maí 1962
Dáin 23. nóvember 1981
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast og kveðja mína kæru
frænku, Jónu, sem er dáin, aðeins
19 ára gömul.
En hún lést snögglega vegna
heilablæðingar.
Jónína hét hún fullu nafni, dótt-
ir hjónanna Sigríðar H. Arndal og
Emils Emilssonar. Einn son eiga
þau líka, Sveinbjörn Rúnar. Við
hjónin ásamt börnum okkar
bjuggum í húsi þeirra og Emils,
afa Jónu, í 6 ár. Fluttum við þaðan
á síðasta ári, áttum við mjög góð
ár þar, sem við viljum af alhug
þakka fyrir. Þegar við fluttum
þangað var Jóna 12 ára, svo við
fengum að sjá hana vaxa úr barni
í unga stúlku og oft hugsaði ég þá
og ekki síst nú, hvað ég er ánægð
að hafa kynnst þeim svo vel og
einnig Emil, afa Jónu, en hann
lést 21. ágúst 1980.
Við Jóna áttum margar góðar
stundir saman, er hún leit við á
heimili mínu á Fálkagötunni og
einnig á núverandi heimili.
Hún var einlæg og hændust
börnin mín mjög að henni.
Fyrir þremur vikum hittumst
við Jóna síðast á heimili hennar
við Fálkagötuna. Þá vorum við þar
í fjölskylduboði, sem var í minn-
ingu afa hennar og ömmu en þau
hefðu átt 50 ára brúðkaupsafmæli.
Var þetta mjög ánægjuleg sam-
verustund og var Jóna þá kát og
hress að vanda og geymum við öll
þessa minningu sem fjársjóð í
okkar huga. Nú eiga allir hennar
ástvinir mjög erfiða daga, bið ég
guð að styrkja þau nú sem alla tíð.
Erfitt á maður oft með að skilja
tilgang lífsins, en ekki síst nú er
ung stúlka í blóma lífsins er hrifin
í burtu frá ástkærum foreldrum,
bróður, ömmu, föður og móður-
systkinum, sem öll reyndust henni
mjög vel, en í þessari miklu sorg
eiga þau svo góðar minningar til
að ylja sér við. Því Jóna var mjög
einlæg og var mikill vinur vina
sinna. Og ég veit að hún er nú í
góðum höndum áður burtkallaðra
ástvina, en hún missti báða afa
sína á síðasta ári, og einnig hjá
Minning:
Fædd 21. mars 1903.
Dáin 31. október 1981.
yinkona mín er látin.
Öllum þem er kynntust henni
verður hún ógleymanieg — þannig
var hún.
Hún kom til búsetu í Súganda-
firði með seinni manni sínum
Aðalsteini Hallssyni skólastjóra,
en hún var ráðin til að sinna
hjúkrunarstörfum og kennslu á
Suðureyri.
Fyrr en varði bættust á hana
ótal störf eins og fullorðins-
fræðsla, þá aðallega í ensku,
kirkjuorgelleikur og fleira.
Það var eins og það væri bjart-
ara yfir þessu sóllitla þorpi eftir
að hún fluttist hingað. Hvar sem
hún fór stráði hún um sig gleði og
krafti sem náði til þeirra er hún
mætti á förnum vegi og gerði þeim
daginn bjartari og betri.
Móðir mín var lömuð og kom
það í hlut Asthildar að koma og
sinna henni daglega. Þegar hún
hafði lokið sínu verki, nærfærnum
og æfðum höndum, hafði henni
einnig tekist að gera sálinni til
góða, ætíð skildi hún við móður
mína glaða í lund og oft þannig að
tárin streymdu niður kinnar
hennar af hlátri og þá fyrst fannst
þessari sérstæðu hjúkrunarkonu
verki sínu lokið.
Ásthildur aðstoðaði Ragnar
Jónu, ömmu sinni, sem lést í mars
1965, er Jóna var aðeins tæplega
3ja ára. Ég vil nú að endingu
þakka allar okkar góðu stundir.
Ég, Gulli og börnin, móðir mín
og systkini og þeirra fjölskyldur
sendum einlægar samúðarkveðjur
til Siggu, Millu og Rúnars, einnig
til ömmu hennar og föður- og
móðursystkina og þeirra fjöl-
skyldna.
Guð blessi minningu hennar.
Ingibjörg
Snertu, drottinn, hlýrri kærleikshönd
hjörtu vor, sem titra af djúpri sorg.
Sendu Ijós frá lífsins björtu strönd,
Ijúfan yl frá þinni friðar borg
yfir tárin, yfír grafarhúmið,
yfir hljóða, kalda le^urúmið.
(WA)
Snögg og óvægin skil eru í til-
veru okkar mannanna. Margar
spurningar koma fram, svör eru
við sumum, öðrum ekki en blær
kærleikans og minningar um
ánægjulegar samverustundir hug-
hreysta vini og fjölskyldur þess
sem kvaddur er, skilnaður er oft
sár en minningin græðir sárin.
Mig langar til þess að minnast
elskulegrar frænku minnar sem
kvödd er í dag. Atvikin haga því
svo til að ég get ekki fylgt henni,
hennar síðasta spöl.
Jóna var fædd í Reykjavík að
Fálkagötu 32 þar sem hún dvaldi
ætíð í foreldrahúsum, dóttir hjón-
anna Sigríðar Helgadóttur Arndal
og Emils Emilssonar. Þar ólst hún
upp í faðmi fjölskyldu sinnar,
naut ástúðar og umhyggju for-
eldra og bróður.
Jóna mín, eins og hún var alltaf
kölluð á heimili mínu, dvaldi oft
hjá okkur og eru minningarnar
frá þeim stundum hugljúfar.
Margar eru ferðirnar sem hún
fór með syni okkar Hjalta honum
til ánægju og áttu þau margar
ógleymanlegar ánægjustundir
saman, þó aldursmunurinn væri
nokkur. Minnisstæðastar eru þó
þær stundir sem þau eyddu við
það hlusta á hljómlist sem þau
höfðu svo ótrúlega líkan smekk á.
Aldrei hef ég kynnst unglingi sem
var eins fjölskyldurækinn og góð-
ur við sína nánustu, og þá sérlega
Ásgeirsson, sem þá var læknir á
Flateyri, við að skera upp fársjúk-
an, ungan mann, sem ekki var
hægt að flytja á sjúkrahús vegna
veðurs. Hann var skorinn upp á
borðstofuborði á heimili sínu hér
á Suðureyri. Við þennan uppskurð
aðstoðaði einnig Sigríður Árna-
dóttir hjúkrunarkona. Heyrði ég
haft eftir þeim prúða manni,
Ragnari lækni, að hann hefði verið
vel settur með þessar frábæru
hjúkrunarkonur sér við hlið, þó
aðstæður væru erfiðar. Þessi ungi
maður lifir enn við góða heilsu.
Fljót var Ásthildur að samlag-
ast aðstæðum hér og áður en varði
var hún komin á kaf í félagsstörf-
in. Hún tók þátt í leikstarfsemi
hér í byggðarlaginu af fullum
krafti og fannst þeim er sáu, sem
hún væri fædd á leiksviðinu. Hún
starfaði í kvenfélaginu Ársól og
var ritari blaðs, sem gefið er út
innan félagsins — skrifaði hún þá
margt skemmtilegt frá eigin
brjósti, leikþætti, sögur, vísur,
minningar o.fl. og var það snilld-
arlega samið. Ásthildar var
minnst á kvenfélagsfundi mánu-
daginn 9. nóv. og risu félagskonur
úr sætum til heiðurs minningu
hennar.
Ásthildur var fengin til að koma
fram sem prógram á kvikmynda-
sýningum hér. Þá voru allar
myndir ótextaðar og stóð hún þá
við ömmu sína, sem hún aldrei lét
hjá líða að heimsækja eins oft og
hún gat við komið. Þarna kom
fram hinn ríki andi, sem alltaf
fylgdi henni, að gleðja aðra. Þó
kannski hún hefði getað valið sér
annan félagsskap, en þarna, naut
fjölskylda mín hennar ríkulega.
Umhyggja og skyldurækni varð-
andi vini og fjölskyldu sína var ein
af hennar sterku hliðum, hlýtt
bros og fallegu brúnu augun henn-
ar ásamt hlýlegu viðmóti verður
ávallt eftirminnilegt.
Síðastliðið sumar dvaldi hún við
nám í sumarskóla í Englandi. Þá
kom í ljós sterkur hugur hennar
til vinanna hér heima. Sendibréf
og kort bárust stöðugt, skrifuð af
nákvæmni í hvívetna.
Ferð þessi var prófsteinn henn-
ar sjálfrar. Ánægðari og glaðari
unga stúlku hef ég ekki hitt eins
og þá er við fögnuðum heimkomu
hennar. Eftir heimkomuna réðist
hún í störf hjá Pósti og síma. Þar
fann hún starf sem hún var ánægð
með, jafnhliða vinnunni stundaði
hún tungumálanám sem lá svo
ákaflega létt fyrir henni að læra,
og það var eins og annað sem hún
hafði ákveðið að gera og það
skyldi framkvæmt. Og nú blasti
framtíðin við hinni ungu stúlku.
En hin snöggu og óvægu skil eru
oft stutt undan, vinir kveðja,
hugljúfar minningar kom í hug-
ann.
Kvedjur vorar kærlt iksvænnjum á
klökkvar svífa yfir gröf lil þín
þangaó, sem ad ekkert angra má,
eilíf birU drottins fridar skín.
Vertu sæl, það sé vor hinsta kveðja,
sálir vorar skal þín minning gleðja.
(Kinnbogi J. Arndal)
Elsku vinir mínir, systir mín,
Emil og Rúnar, ég og fjölskylda
mín sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Jóna, Helgi, Hjalti og Steini.
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
(>uði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
(<uð þerri tregatárin stríð."
(Vald. Briem.)
Þegar góð vinkona fellur frá,
verða hversdagslegustu atburðir
fortíðarinnar að ómetanlegum
endurminningum. Jóna var góð
vinkona í orðsins fyllstu
merkingu. Þess vegna er okkur
ljúft að líta til baka í sporin henn-
ar, þann stutta spöl sem við urð-
um henni samferða.
til hliðar í sal kvikmyndahússins
og túlkaði allt talað orð um leið og
því var sleppt. Það virtist sama á
hvaða máli talað var, hún kom því
öllu til skila, við mikinn fögnuð
kvikmyndahúsgesta.
Hún, þessi menntaði heims-
borgari, var hér hjá okkur eins og
innfæddur útkjálkabúi — tók þátt
í öllum okkar athöfnum af lífi og
sál, jafnt sorgum sem gleði. Þann-
ig minnumst við Súgfirðingar
hennar með þökk fyrir samfylgd-
ina.
Ásthildur átti sínar erfiðu
stundir, en hún bar þáer ekki á
torg, hún sneri bara við greiðslu-
sloppnum sínum. Þegar hann var
rauður, leið henni illa, en þegar
hann var blár, var allt gott. Hún
sagði eitt sinn að þessi~ár sín á
Súganda hefðu að mörgu leyti ver-
ið sín bestu.
Nú er hún farin leiðina á enda,
leiðina okkar allra og ég veit að
hér eftir verður hjúpurinn hennar
Ásthildar vinkonu minnar himin-
blár.
Inga Jónasdóttir
Einn sólbjartan sumardag fyrir
átján árum stóðum við tvíbura-
systurnar á fjórða árinu fyrir
framan nýja heimilið okkar á
Fálkagötunni. Við systurnar vor-
um að virða fyrir okkur þetta nýja
framandi umhverfi, enda nýflutb-
ar milli borgarhverfa, sem þá voru
heilar heimsálfur í hugum okkar.
Þessi sólbjarti sumardagur, var á
sinn táknræna hátt, upphafið á
vináttu okkar og Jónu, vináttu
sem aldrei bar skugga á.
Jóna var þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga góða og skilningsríka
foreldra sem ætíð tóku okkur vin-
um hennar opnum örmum. Við
systurnar urðum því fljótlega
daglegir gestir á heimili hennar.
Það var oft glatt á hjalla á Fálka-
götu 32, þegar ekki viðraði til úti-
leikja. Þá var gott að koma inn úr
votviðrinu eða vetrargaddinum og
orna sér þar við ævintýraheima
bernskunnar.
Þeir tímar eru nú liðnir, en
þeirra er gott að minnast. Það er
ekki langt síðan við sátum saman
allar þrjár og minntumst með
gleði gömlu góðu daganna. Minn-
ingin um bernskuna verður alltaf
minning um þessa bernskuvin-
konu okkar — hógværð hennar og
glaðlyndi.
Við, og fjölskylda okkar, send-
um foreldrum hennar, bróður og
öðrum ættingjum, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
„Far þú i friíi,
friður (*uðs þig blessi.
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(■ekkst þú með (*uði,
(iuð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
(Wald Briem.)
Marta og Raggý
Guðjónsdætur
Drottinn gaf, og drottinn tók.
Það er alltaf sárt að sjá á bak
sínum nánustu, yfir landamæri
lífs og dauða.
En þegar svona ungt fólk er
kallað í burtu í skyndi, þá setur
mann hljóðan.
Það kom yfir mig eins og reið-
arslag þegar Jóna var kölluð svona
skyndilega frá okkur, þessi lifs-
glaða stúlka, sem framtíðin virtist
blasa við.
Þessar fátæklegu línur, eru
skrifaðar til þess að reyna að
þakka henni allt sem hún var mér,
og allt það sem hún gerði fyrir
mig.
Hún var mér mikill styrkur alla
tíð, í blíðu og stríðu. Hún var allt-
af tilbúin til að hjálpa mér, hve-
nær sem ég þyrfti með, ekki síst
eftir að ég var orðin ein. Þá fann
ég best hvern mann hún hafði að
geymá.
Hún var alltaf vön að koma og
hjálpa mér fyrir jólin, og eins var
það enn, að hún var búin að
ákveða að koma núna um helgina
til að hjálpa mér eins og vant var,
en áður en til þess kom, var hún
kölluð svona skyndilega frá okkur.
Það er huggun í harmi, að eiga
minningarnar um svo elskulegt
ömmubarn sem hún var.
Fyrir allt þetta, vil ég þakka
henni af alhug, og ég bið góðan
guð að launa henni ríkulega allt
þetta með sinni himnesku blessun.
Alska, bíd hér eina stund.
Ó, hvert stefnir fjörið bráða?
Ilvað sem þinni liður lund,
leið mun þinni dauðinn ráða,
engum hlífir aldri manns
ógnarsterka valdið hans.
(Stefán Thorarensen).
Foreldrum hennar og bróður
votta ég mína dýpstu samúð, og
bið góðan guð að styrkja þau í
þeirra sorgum. Þeirra er missirinn
sárastur, en eftir Iifir ininningin
um elskulega dóttur og systur.
„Far þú í friði, friður guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.“
Amma.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Loksins hef eg áttað mig. Faðir minn var predikari, og
eg hét sjálfum mér þvi, þegar eg hafði yfirgefið söfnuð
minn, að eg skyldi aldrei framar fara i kirkju. En
tilveran var óblíð, og núna nýlega hef eg beygt hné fyrir
Jesú Kristi, og eg hef reynt að fylgja honum siðan. Eg á
erfitt með að koma orðum að þvi, hvað eg er glaður. Eg
vildi óska. að allur heimurinn vissi, hvilik hamingja og
friður fylgir þvi að vera lærlsveinn Jesú Krists.
Vinsamlegast, takið þetta í dálkinn yðar.
Þegar eg lít á öll vandamálin, sem rætt er um í
bréfunum, er fólk sendir mér, þykir mér sérstaklega
vænt um bréf eins og yðar. Mér er ljúft að birta það í
dálkinum mínum.
Reynsla yðar minnir mig á sögu, sem eg heyrði í
Oklahoma. Fátæk, roskin hjón áttu heima á jarðar-
skika, sem þau höfðu kaypt á kreppuárunum. Þau
ráku svolítinn búgarð og voru bjargálna, en bjuggu
sannarlega ekki við neinn munað.
Einn góðan veðurdag ber verkfræðing að garði.
Hann spyr þau hjónin, hvort hann megi bora holu
undir eldhúsgólfinu hjá þeim, hann langi til að leita
að olíu. Þetta var mikilvæg ákvörðun, því þau áttu
ekki annað en kotið. En loks féllust þau á það.
Maðurinn kom niður á æð, og olían tók að renna í
stríðum straumum upp úr holunni. Fyrr en varði
höfðu hjónin eignazt nútímalegt heimili, þau óku um
í gljáandi bíl, og hagur þeirra var betri en þau hafði
nokkurn tíma dreymt um.
Og gamli maðurinn sagði íbygginn við konu sína —
og brosti: „Hugsaðu þér, olían var alltaf undir fótum
okkar, við þurftum ekki annað að gera en hleypa
henni upp.“
Kristur bíður þess albúinn að veita af andlegum
auði sínum hverjum þeim, sem vill veita honum
viðtöku. Hið eina, sem við þurfum að gera, er að opna
hjartað fyrir auðæfum himinsins.
Ásthildur Bríem
hjúkrunarkona