Morgunblaðið - 05.02.1982, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. FEBRÚAR 1982
+
Utför
SIGRÚNAR ÁGÚSTSDÓTTUR
OG
BOGA PÉTURS THORARENSEN
fer fram frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 6. febrúar klukkan
13.30. Jarðsett veröur í Hrepphólum. Blóm vinsamlegast afbeöin.
Foreldrar og systkini.
Jón Vattnes Kristjáns-
son - Minningarorð
+
Utför föður okkar,
JÓNS MAGNÚSSONAR,
fyrrum kaupmsnns frá Stokkseyri,
veröur gerö frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 6. febrúar kl.
14,00.
Blóm vinsamlegast afþökkuö, en þeir sem vildu minnast hins látna,
eru vinsamlegast beönir aö láta Stokkseyrarkirkju njóta þess.
Ferö verður frá Umferöarmiöstööinni kl. 12.15 sama dag.
Börnin.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúö og hlýhug við
andlát og útför fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
STEFÁNS JÓNASSONAR,
fyrrverandi skipstjóra, Akureyri.
táuö blessi ykkur öll.
Hugrún Stefánsdóttir, Benedikt Benediktsson,
Hanna Stefánsdóttir, Anton Kristjánsson,
Kristján Stefánsson, Kristín Jensdóttir,
Guðný Stefáns, María Jónsdóttir
og fjölskyldur.
+ Hugheilar þakkir flytjum viö ykkur öllum sem sýndu okkur samúö
og vináttu og heiðruðu minningu bræðranna
JÓNS ÓLA JÓNSSONAR
OG
HJALMARS HJALMARSSONAR
viö fráfall þeirra 10. janúar sl.
Sigurbjörg Björnsdóttir,
Guðbjörg Ásta Jónsdóttir,
Guójón Hjálmarsson,
Jón Ó. Ólafsson, Guörún Jónsdóttir,
Hjálmar Krístinsson, Halldóra Stefánsdóttir,
Margrét R. Jónsdóttir, Guöjón Sígbjörnsson,
Smári, Rósa,
Snjólaug, Börkur,
Jón Guðmann, Stefán,
Elísa Vilhjálmsdóttir, Björn Jónsson,
Ragna Björnsdóttir, Margrét Jónsdóttir,
Jón Gunnlaugsson, Guöbjörg Magnúsdóttir,
Gyöa Hjálmarsdóttir, Kristinn Guðjónsson.
Fæddur 22. júlí 1945
Dáinn 26. janúar 1982
Oft er bilið milli lífs og dauða
ótrúlega skammt. Daginn áður en
vinur okkar, Jón Vattnes Krist-
jánsson, eða Nonni eins og hann
var ævinlega kallaður, varð fyrir
því hörmulega slysi, sem á tæpum
þremur vikum dró hann til dauða
hafði hann litið við hjá okkur.
Hann var að vanda hress í bragði
og ræddi við okkur hjónin góða
stund. Nokkrum dögum áður höfð-
um við fest kaup á lítilli verslun í
Kópavogi og var Nonni með þeim
fyrstu úr vinahópnum sem gerðu
sér ferð til okkar að athuga hvern-
ig gengi og hvernig okkur líkaði
nýja starfið. Ekki grunaði okkur
þá að hér væri um kveðjustund að
ræða sem reyndar varð raunin á.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
er ég vann sem rafsuðumaður í
Stálvík árið 1974. Þá var Nonni
nýkominn frá Danmörku en þar
hafði hann búið ásamt konu sinni
í 5 ár. Nonni hafði góða reynslu að
utan sem rafsuðumaður og fund-
ust ekki margir betri hér í þeirri
iðn.
En þetta var aðeins upphafið á
okkar kunningsskap og samstarfi
því við ákváðum að ráða okkur til
starfa í Mjólkárvirkjun þar sem
það gæfi betur af sér. Eftir að
framkvæmdum þar lauk áttu leið-
ir okkar eftir að liggja mikið sam-
an, því alls urðu vinnustaðirnir sjö
sem við unnum saman á, og þó
leiðir skildi um stund þá vorum
við komnir saman aftur áður en
varði. Yfirleitt var vinna okkar
tengd hitaveitulögnum og var því
árstíðabundin. Samstarfi okkar
lauk fyrir tæpu ári og héldum við
þá sinn í hvora áttina. En vinátt-
an hélst óbreytt á milli okkar og
leið varla sú vikan að við heyrðum
ekki hvor frá öðrum eða sáumst.
Ahugamál okkar beindust á sama
veg og eru þær nokkrar veiðiferð-
irnar sem farnai voru en þó ennþá
fleiri handboltaleikirnir sem við
fórum saman til að sjá.

Stjórn verkamannabústaða
í Reykjavík
t
i
Nonni var óvenju vel gerður
maður, myndarlegur og hlýr í við-
móti. Alltaf var hann boðinn og
búinn ef á þurfti að halda og var
mjög laghentur. Aldrei minnist ég
þess að hafa heyrt Nonna halla á
nokkurn mann, slíkt var honum
ekki að skapi. Nonni hafði sér-
stakt dálæti á börnum enda hænd-
ust þau fljótt að honum og eru þau
ófá skiptin sem hann sat með
börnin okkar í fanginu og ræddi
við þau.
Árið 1968 gekk Nonni að eiga
eftirlifandi konu sína, Sigríði
Brynjúlfsdóttur, fóstru. Þau voru
bæði úr Kópavoginum og höfðu
þekkst frá því þau voru börn. Það
var gaman að heyra Nonna og
Siggu minnast skemmtilegra at-
vika frá því þau voru leikfélagar
nokkurra ára gömul. Við minn-
umst skemmtilegra samveru-
stunda með þeim heima og
heiman. Þá var mikið spjallað og
sungið og spilaði Sigga undir á pí-
anó eða gítar af einstakri snilld.
Já, þar var oft glatt á hjalla og
erfitt er að trúa því að maður eigi
ekki eftir að eyða fleiri stundum
með þeim. Einn son áttu þau, Dag,
sem verður fjögurra ára gamall í
sumar. Hann var sannur sólar-
geisli föður síns og átti Nonni ekki
nógu sterk orð yfir hversu vænt
honum þótti um hann.
*
Það er ekki ætlunin að rekja hér
ætt Nonna eða uppruna, aðeins að
leiðarlokum að þakka góðum vini
samfylgdina og alla tryggðina sem
hann sýndi okkur.
Söknuðurinn er sár en sárastur
er þó missirinn eiginkonu og syn-
inum unga sem svo stutt fékk að
njóta pabba síns. Við hjónin vott-
um Siggu vinkonu okkar og Degi
litla innilega samúð í þeirra
þungu raun, einnig foreldrum og
systkinum sem nú sjá á bak elsku-
legum syni og bróður. Blessuð sé
minning hans.
kallirt er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnadur, vidkva m stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér sinn sídasta hlund.
(Sálmur)
Dóri og Inga
Ungur maður er fallinn í valinn,
aðeins 36 ára gamall. Á hinu ný-
byrjaða ári 1982 hefur slysaaldan
gengið yfir eins og fa.aldur, og
margir eiga nú um sárt að hinda.
Nonni, eins og hann var ávallt
kaliaður, fór ekki varhluta af því.
Hann var sonur hjónanna Lov-
isu Heigadóttur og Kristjáns
Vattnes Jónssonar, sem nú sjá á
bak öðru sinni ungum syni í blóma
lífsins.
Hann kvæntist æskuvinkonu
sinni, Sigríði Brynjúlfsdóttur.
Þeim varð ekki barna auðið, en
ættleiddu lítinn elskulegan syst-
urson Sigríðar, Dag Thomas, sem
nú er aðeins 3 ára gamall og sér á
bak ástríkum föður. Drengurinn
var litli sólargeislinn hans.
Elsku Sigga, enn einu sinni sérð
þú á bak ástvini þínum. Dagur
litli, þú sem enn ert svo ungur að
þú skilur ekki hve lífið getur verið
fallvalt og hart.
Nonni var einstaklega góður
drengur, og mikill persónuleiki.
Öllum þótti vænt um hann sem
honum kynntust. Hann var sér-
lega barngóður, enda hændust
börn mjög að honum.
Störf sín vann hann af sam-
viskusemi og dugnaði, og vinsæll
meðal sinna samstarfsmanna. Við
systkinin vottum mömmu og
pabba, Siggu og Degi litla okkar
innilegustu samúð og biðjum al-
góðan Guð að styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Læknum og hjúkrunarliði gjör-
gæsludeildar Borgarspítalans vilj-
um við þakka sérstaklega fyrir
mjög góða umönnun.
Elsku Nonna þökkum við allar
þær stundir sem við höfum fengið
að njóta hans. Við vitum að Heígi
bróðir tekur á móti honum opnum
örmum.
Guð geymi Jón bróður okkar og
varðveiti. Hvíli hann í friði.
„Ég gcng til himins, hvar fer,
«, hjarU, kvíð þú eigi,
ég jungað kemst, sem endir er
á öllum þraulavegi. (II.H.)
Dottý, Binni, Gurra,
Stella og Lillý.
__ __ __Sólveig Stefáns-
UMSOKNIR dóttir - Minning
Stjórn verkamannabústaða í Reykjavík óskar eftir umsóknum um kaup
á 176 tveggja til fimm herbergja íbúðum, sem eru í byggingu við Eiðs-
granda í Reykjavík.
Ennfremur er óskað eftir umsóknum um eldri íbúðir, sem koma til
endursölu síðari hluta árs 1982.
Um ráðstöfun, verð og greiðsluskilmála þessara íbúða gilda lög nr.
51/1980.
Umsóknareyðublöð verða afhent á skrifstofu V.B., Suðurlandsbraut 30,
og verða þar einnig veittar allar almennar upplýsingar. Skrifstofan er opin
mánudaga til föstudaga kl. 9—12 og 13—16.
Umsóknum skal skila eigi síðar en 27. febrúar nk.
Óafgreiddar umsóknir frá nóv.—des. 1981 verða einnig taldar gildar um
þessar íbúðir, nema umsækjendur tilkynni um annað.
I Stjórn verkamannabústaða í Reykjavík
Við andlát Sólveigar Stefáns-
dóttur, ekkju Ólafs F. Ólafssonar
hagleiksmanns, sem andaðist 30.
maí 1980, sækja fram í hugann
fagrar minningar um þau góðu
hjón. Þau áttu sér hlýtt heimili,
listrænt og menningarlegt, að
Víðimel 32 hér í borg. Eg finn það
vel nú, þegar ég skrifa fáein og
fátækleg orð, hversu erfitt mér
reynist að minnast þeirra hjóna,
annars án hins, þannig vóru þau.
Kynni okkar bar að fyrir fimmtán
árum og hefi ég jafnan verið
þakklátur þeim vini mínum, nú
látnum, sem þeim kom á.
Ólafur og Sólveig áttu eftir að
reynast mér og mínum vel. Hann
hjálpaði mér við smíðar og sitt-
hvað annað. Hafði raunar ráð
undir hverju rifi og varð ekki
skotaskuld úr því að bjarga mál-
um. Við unnum oft saman og ég
bar gæfu til þess að læra af hon-
um. Ég vissi ekki þá hve vel það
átti eftir að reynast mér síðar.
Ólafur var hamhleypa til vinnu og
vel við aldur gaf hann sér yngri
mönnum hvergi eftir. Það var því
iðulega að hann kom þreyttur
heim að kvöldi og þá var indælt að
sjá hve vel hann naut þess að
koma heim og hve vel var tekið á
móti honum, enda stóð Sólveig vel
fyrir nafni, það stafaði geislum af
henni.
Konan mín og ég ásamt börnum
okkar þökkum þeim fölskvalausa
vináttu og góða samveru og biðj-
um þeim blessunar. Vænt þykir
okkur um að vita af þeim saman
aftur. í guðs friði.
Haukur Heiðar