Morgunblaðið - 31.03.1982, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. MARZ 1982
Feðgaminning:
Sigurbjörn Guðjónsson og
Sigurkarl Sigurbjörnsson
Að loknum vinnudegi hefur
ungur maður brugðið sér á bygg-
ingarstað í Mosfellssveit, þar sem
framtíðarheimilið á að rísa. Faðir
hans er honum þar til halds og
trausts — að venju.
Sem þeir huga að lögnum í hús-
grunninum fellur á þá aurskriða,
og þeir eru allir.
Sigurbjörn Guðjónsson var
fæddur þann 22. ágúst árið 1922 í
Eyjum i Kaldrananeshreppi í
Strandasýslu. Foreldrar hans voru
þau merku hjón, Kolfinna Jóns-
dóttir og Guðjón Jónsson, tré-
smiður, sem mörgum eru að góðu
kunn. Sigurbjörn fluttist 4ra ára
að aldri ásamt fjölskyldu sinni til
Hólmavíkur, og þar ólst hann upp
í hópi sjö óvenju mannvænlegra
systkina. Árið 1939 lést Guðjón
faðir Sigurbjörns og tveimur ár-
um síðar flutti Kolfinna, sem enn
lifir í hárri elli, ásamt Sigurbirni
og þremur yngstu börnunum til
Reykjavíkur.
Skömmu eftir að til borgarinnar
kom hóf Sigurbjörn nám í húsa-
smíði, lauk sveinsprófi árið 1945
og fékk meistarabréf þremur ár-
um síðar. Hann hóf snemma að
standa fyrir húsbyggingum og
starfaði sem húsasmíðameistari í
Reykjavík og nágrenni allt til árs-
ins 1978 er hann réðst til starfa
hjá Karnabæ hf. þar sem hann
vann til dauðadags.
Sigurbjörn var eftirsóttur bygg-
ingameistari og hafði oft margt
manna í vinnu. Hann var góður
stjórnandi, útsjónarsamur, dug-
mikill og nákvæmur.
Sigurbjörn tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum allt frá skólaárunum,
enda félagslyndur að eðlisfari og
ávann sér auðveldlega traust sam-
ferðamanna sinna. Hann var m.a.
einn stofnenda Meistarafélags
húsasmiða árið 1954, sat í stjórn
þess árin 1966—1972, þar af for-
maður tvö síðustu árin. Hann sat í
sambandsstjórn Landssambands
iðnaðarmanna á árunum 1973 til
1980 og í framkvæmdastjórn Iðn-
ráðs frá 1976. Þá er ógetið fjölda
annarra trúnaðarstarfa sem á
hann hlóðust.
Þann 28. september 1946 kvænt-
ist Sigurbjörn Magneu Gróu
Karlsdóttur trésmiðs Þorvalds-
sonar, hinni ágætustu konu, og
eignuðust þau fjögur börn. Elst
þeirra var Sigurkarl, sem nú fylg-
ir föður sínum yfir móðuna miklu.
Næstur í aldursröðinni er Guðjón,
fæddur 7. mars 1952, húsasmiður,
kvæntur Lindu Sigurðardóttur og
eiga þau tvö börn, þá er Hildur,
fædd 3. maí 1953, keramiker, gift
Sigurði Björnssyni, efnaverkfræð-
ingi, og eiga þau tvö börn. Yngstur
er Óskar, fæddur 31. janúar 1954,
húsasmiður, kvæntur Maríu
Sveinbjörnsdóttur, háskólanema,
og eiga þau eitt barn.
Sigurkarl Sigurbjörnsson var
fæddur í Reykjavík 7. febrúar
1947.
Hann var eins og áður segir
elsta barn foreldra sinna og varð
snemma hjálparhella móður sinn-
ar við heimilisstörfin og eftirlæti
allra er honum kynntust. Sigur-
karl lauk stúdentsprófi frá M.R.
árið 1967 og hóf að því loknu nám
í viðskiptafræði við Háskóla ís-
lands. Þann 1. febrúar 1969
kvæntist hann Hrefnu Sigurðar-
dóttur, meinatækni. Þau hjón
héldu til Svíþjóðar skömmu síðar,
þar sem Sigurkarl hélt áfram
námi í viðskiptafræði og síðan
kerfisfræði. Árið 1973 komu þau
heim til íslands, og starfaði Sigur-
karl hjá Skýrsluvélum ríkis og
Reykjavíkurborgar um tveggja
ára skeið, en þá fluttu þau aftur til
Svíþjóðar, þar sem Sigurkarl
starfaði sem ráðgefandi kerfis-
fræðingur til ársins 1980. Það ár
kom fjölskyldan alkomin heim og
hóf Sigurkarl þá störf hjá íslensk-
um aðalverktökum og vann þar til
dauðadags. Þau Hrefna og Sigur-
karl eignuðust tvö börn: Karen
Þóru, f. 16. nóvember 1972, og
Hönnu Christel, f. 6. janúar 1977.
Sigurkarl var eins og faðir hans
frábærlega vel gerður maður á all-
an hátt. Hann þótti framúrskar-
andi á sínu atvinnusviði og var
eftirsóttur til starfa, bæði hér
heima og erlendis. Sem heimilis-
faðir var hann fáum líkur að um-
hyggju og elskusemi.
Hér hefur í örfáum orðum verið
drepið á nokkur æviatriði þeirra
feðga, og er þó flest ósagt. Það eru
nær fjörutíu ár síðan fundum
okkur Sigurbjörns bar fyrst sam-
an. Það var í hvítasunnuferðalagi
iðnskólanema um Snæfellsnes. Ég,
unglingurinn, fékk samstundis
dálæti á þessum prúða, glæsilega
og einkar viðmótsþýða unga
manni. Hann var þá, eins og jafn-
an síðar, bindindismaður á vín og
tóbak, en það hindraði hann ekki í
að vera hrókur alls fagnaðar í
þessari ferð, fundvís á skemmtileg
uppátæki og ljúfa söngva. Kynni
okkar urðu nánari síðar, eftir að
við tengdumst báðir sömu fjöl-
skyldunni, og reyndi ég hann þá
oft að hjálpfýsi og drengskap, sem
voru raunar áberandi eiginleikar í
fari hans.
Sannarlega hefur það verið
ánægjulegt að fylgjast með ham-
ingjuríku fjölskyldulífi Didda og
Stellu allt frá upphafi, þar sem
allt blómgaðist og dafnaði í skjóli
þessara einstaklega samhentu og
umhyggjusömu hjóna.
Ekki skal þess látið ógetið hver
lífsförunautur Stella var manni
sínum. Hún var ekki aðeins frá-
bær móðir barnanna þeirra og
rösk húsfreyja á stóru heimili, þar
sem gestrisni var mikil, heldur
traustur félagi Didda, hvetjandi
hann og virkur þátttakandi í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Ástríki þeirra í milli var ekki
minna um það er lauk en það var í
upphafi viðkynningar þeirra.
Fregnin um sviplegt fráfall
þeirra feðga, Sigurbjörns og Sig-
urkarls, kom eins og reiðarslag yf-
ir hinn fjölmenna hóp ættingja
þeirra og vina. Það reyndist okkur
sem fjær stöndum vissulega erfitt
að átta okkur á því að þessir geð-
þekku menn væru báðir horfnir úr
tölu lifenda. Og af þeim sökum
eigum við hægara með að ímynda
okkur hversu örðugt það er fyrir
nánustu ástvinina að sætta sig við
þennan harða raunveruleika. Já,
það er vissulega mikill harmur
kveðinn að aðstandendum þessara
mætu feðga og stórt skarð fyrir
skildi í frændgarðinum. Sárastur
er þó missir eiginkvenna þeirra,
barna og barnabarna. Það væri þó
síst í samræmi við karlmennsku
og æðruleysi Sigurbjörns og Sig-
urkarls að láta hugfallast, þótt
syrti í álinn um sinn. Við treystum
því að tíminn græði sárin og birta
minninganna lýsi eftirlifendunum
fram á veginn. Við Þórhildur
sendum syrgjendunum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Þorsteinn Sigurðsson
Þegar lágnættið víkur fyrir
veldi rísandi dagsólar birtir í hug
barna móður jarðar. Athafnaþrá-
in eykst og fólk lítur til framtíðar-
innar. Þeir sem eldri eru og farnir
að draga við sig vanabundna dags
önn líta í sólarátt og ganga við
hlið hinna yngri að verkefnum líð-
andi stundar. Sjá, vorið er í nánd.
En þótt sól renni hátt um him-
inhvel kann að búa að baki hins
skynjanlega sjónhrings dökkur
skýflóki sem skyndilega bregður
yfir og byrgir sólarsýn. Gleðin,
sem gaf lífinu ljóma í morgunsár-
ið hefur að kvöldi breyst í sárustu
sorgarstund.
Þannig var það daginn sem
feðgarnir Sigurbjörn Guðjónsson,
byggingameistari, og Sigurkarl
Sigurbjörnsson, byggingaverk-
fræðingur, gengu síðast til starfa
að morgni. Þeir komu ekki aftur
til síns heijna að kvöldi.
Þegar helfregn sem þessi berst
þjóðinni er sem tíminn standi kyrr
og vitund þeirra sem heyra verði
hljóð og andvana.
Hér voru feðgar á ferð, faðirinn,
sem skilað hefur þjóð sinni giftu-
drjúgu starfi, vitur og vel metinn
af þeim sem meta manngildi öðru
ofar. Sonurinn, fjölmenntaður
maður, víðsýnn og vel fær. Maður
sem með þekkingu sinni og starfi
bauð framtíðinni betra og bjart-
ara líf.
í hóp þeirra mörgu manndóms-
manna, sem Strandasýsla hefur
fært þjóðinni er höggvið stórt
skarð. Átthagafélagið, sem er
tengiliður byggðarinnar heima og
búsetunnar í þéttbýlinu, er harmi
slegiö, og hver sem vaxinn er til
fullrar'vitundar skynjar, að hér
hefur brostið sterkur hlekkur.
Sigurbjörn var um skeið einn af
fremstu mönnum í forystusveit
Átthagafélags Strandamanna.
Fumlaus og einörð framkoma
hans vakti virðingu og traust.
Þannig var þetta í hverju því
starfi sem hann tók sér fyrir
hendur og hverju því máli er hann
léði fylgi sitt.
Sigurkarl, hann var að stíga
fyrstu fetin á manndómsævi full-
þroska manns, og þau fet lofuðu
góðu. Drengur í barnaskóla, fyrstu
sporin á langri menntabraut,
prúður, hlýr og hugþekkur nem-
andi. Trúr í starfi og góður félagi.
Þessar eigindir munu hafa fylgt
honum að síðasta fótmáli. En eng-
inn má sköpum renna. Stundaglas
ævinnar er útrunnið. Þessir feðgar
eru ekki lengur á meðal vor. En
minningin um mæta og virta
menn lifir. Menn sem uxu af eigin
verkum.
Vér Strandamenn gefum gaum
að því, að þótt stórt sé höggvið
vaxa enn gildir stofnar frá sömu
rót. Og þótt nú sé dagskinið dap-
urt, þá er huggun harmi gegn, ef
við höfum menn að missa meiri og
betri en aðrar byggðir.
Átthagafélag Strandamanna
þakkar góða samfylgd og heillarík
störf. Það sendir fjölskyldum
feðganna, vinum öllum og vanda-
mönnum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Megi það verða þeim sorgarlétt-
ir, að gleðjast yfir gengnum gæfu-
sporum.
Átthagafélag Strandamanna
Hann Sigurbjörn okkar er dá-
inn, hljómuðu tíðindin uppí
Karnabæ sl. miðvikudagsmorgun
og menn störðu skilningsvana
hver á annan. Hvað segirðu? Get-
ur þetta verið? Hvernig má þetta
vera? Og smám saman varð
mönnum ljóst að þetta var bláköld
staðreynd. Sigurbjörn hafði látist
í hörmulegu slysi ásamt Sigur-
karli elsta syni sínum kvöldið áð-
ur.
Leiðir okkar Sigurbjörns hafa
legið saman sl. 9 ár, eða frá því að
Hildur, einkadóttir þeirra Sigur-
bjarnar og Stellu, og Sigurður,
næstyngsti bróðir minn, giftust.
Sérstaklega hefur samneyti okkar
þó verið náið undanfarin 3 ár eftir
að við hófum að starfa saman.
Okkar fyrsta samstarfsverkefni
var að reisa verksmiðjuhúsið á
Fosshálsi, sem segja má að hafi
hafist í febrúar 1979 eftir marg-
háttaða hönnunar- og skipulags-
vinnu og hóf verksmiðjan starf-
semi í 2500 m2 húsi fullkláruðu 13.
ágúst það ár, eftir 6 mánaða bygg-
ingartíma. Þarna kom reynsla
Sigurbjörns sem byggingarmeist-
ara í góðar þarfir. I öllum störfum
sínum fyrir Karnabæ, umsjón með
fasteignum og byggingarfram-
kvæmdum, naut starfsreynsla
Sigurbjörns sín sérstaklega og
rækti hann starf sitt af þeirri alúð
og trúmennsku að ekki hefði hann
getað gert það betur þótt hans eig-
in eignir hefðu átt í hlut. Sátu
þarfir fyrirtækisins jafnan í fyrir-
rúmi fyrir persónulegum þörfum
hans sjálfs. Fer það ekki á milli
mála að Sigurbjörn var úrvals-
maður í hvívetna og má þar til
nefna umfram það sem þegar er
fram komið að hann var velvirkur,
traustur, ráðhollur, jákvæður,
hógvær og félagslyndur og yfir
höfuð þannig maður að hann
bætti hvern hóp og öllum fannst
betur ráðið málum þar sem hann
var nærri. Má m.a. marka þetta af
margháttuðum forystustörfum
hans í félögum iðnaðarmanna og
um málefni iðnaðarmanna sem ég
veit að aðrir munu gera grein fyrir
hér á síðum blaðsins. Var hann
alls staðar til forystu valinn þar
sem hann fór á lífsleiðinni.
- Þrátt fyrir mikinn eril í starfi
veit ég að Sigurbjörn lifði ham-
ingjuríku fjölskyldulífi með eig-
inkonunni Stellu, börnunum fjór-
um, mökum þeirra og stækkandi
hópi barnabarna að ógleymdum
fjölda vandamanna og vina. Tókst
honum þannig á aðdáunarverðan
hátt með ljúfleika sínum og lipurð
að sameina mikið starf og umönn-
un fjölskyldu og vina. Féll þetta
allt svo eðlilega saman að aldrei
sá ég á honum asa eða óþolin-
mæði.
Missir fjölskyldunnar í Goða-
landi er mikill. Enn einu sinni sjá-
um við að vegir Drottins eru
órannsakanlegir. En minningin
um góða drengi lifir og við þökk-
um þeim samfylgdina. Megi þjóðin
eignast fleiri slíka syni.
Fyrir hönd stjórnenda Karna-
bæjar vil ég að leiðarlokum þakka
Sigurbirni fyrir frábært starf og
þó að sagt sé að maður komi í
manns stað er nú skarð fyrir
skildi.
Við Kristín sendum Stellu og
fjölskyldunni innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum ykkur guðs
blessunar.
Haukur Björnsson
Að leiU þín í húmi nætur var sárt,
aó finna þig í húmi nætur er ólýKanlegt,
ad kveAja þig er mér þungbært,
en þær stundir, sem ég fæ ad minnast þín
verða léttbærar,
bezti vinurinn gleymist aldrei.
Þótt við Sigurkarl hefðum verið
saman í skóia frá barnsaldri, þá
kynntumst við ekki fyrr en í
„gaggó" og það finnst mér í dag
allt of seint. Þegar litið er til baka,
er samt ótrúlegt, hvað við náðum
að bralla mikið saman á þessum
stutta tíma, í skólaum, í körfu-
boltanum, í síldarbrælunni á
Reyðarfirði, í fríunum, já alveg
sama hvar var. Ég átti ekki bróð-
ur, en með kynnunum við Sigur-
karl upplifði ég þá tilfinningu og í
dag finnst mér ég vera að kveðja
bróður og föður. Þær voru ekki svo
ófáar stundirnar, sem ég átti á
heimilinu að Langholtsvegi 87.
Það eru fáir menn gæddir þeim
hæfileikum, sem hann hafði til að
bera, en hæglátari og prúðari fé-
laga er ekki hægt að hugsa sér.
Hann var ákveðinn en réttsýnn,
ósérhlífinn og alltaf reiðubúinn til
hjálpar, enda naut ég þess í ríkum
mæli, bæði í námi og leik.
Þegar bókastríðið í „menntó"
stóð sem hæst, kom hans góða
kona til sögunnar og var gaman að
fylgjast með honum þá dagana,
því sjaldan hef ég séð hann
ánægðari í lífinu, nema ef vera
skyldi, þegar litlu stúlkurnar tvær
litu dagsins Ijós. Ekki varð hún til
að veikja okkar samband, nei,
þvert á móti, ég held við Gunilla
gleymum aldrei þeim yndislegu
stundum, sem við fjögur áttum
saman bæði í og eftir stúdents-
prófin vorið 1967, svo og ferðalög-
in það sumar.
Þetta haust skildust leiðir
okkar, er við fórum utan til náms
og Sigurkarl byrjaði í Háskólan-
um. Én það átti einnig fyrir hon-
um að liggja að leita til annarra
landa, til Svíþjóðar, til að ljúka
náminu í formi hagfræðinnar. En
það var honum ekki nóg, því hag-
sýnin var enn meiri. Hann gerði
sér grein fyrir því strax þá, að
tölvuvæðingin var í uppsiglingu og
hún var því einfaldlega tekin með.
Hann stóð með pálmann í hönd-
um, hagfræðipróf frá Lundarhá-
skóla, með tölvufræði sem sér-
grein. Á þessum tímum hittumst
við ekki oft, en þeim mun innileg-
ar.
Er til heimalandsins kom, fór
Sigurkarl að leggja grunn að
framtíðarheimilinu upp í Mos-
fellssveit, en málin æxluðust
þannig, að þetta varð framtíðar-
heimilið mitt og er mér það sér-
staklega ljúft eftir þessa örlaga-
ríku atburði að vita af öllum þeim
handtökum, sem feðgarnir eiga í
þessu húsi.
Til Svíþjóðar fór Sigurkarl aft-
ur og þar átti að byggja upp nýtt
heimili, sem var og gert af sama
myndarbragnum. En þá ber yfir
stóran skugga. Alvarlegur sjúk-
dómur gerði vart við sig hjá
Hrefnu. Ekki ætla ég að tíunda
það mál hér, en ég efast um, að
nokkur maður og kona hefðu stað-
ist betur þær raunir og erfiðleika,
sem því fylgdi, en bjartsýnin og
samheldnin urðu til þess, að þau
hjónin sigruðu. Þetta var líkast
kraftaverki og nú þurfti hún bara
tíma til að ná sér aftur og til þess
að svo mætti verða á sem
skemmstum tíma, var ákveðið að
halda til heimahaganna á ný.
Með sömu eljunni var aftur
byrjað að byggja upp á nýjum
dvalarstað og enn dró Mosfells-
sveitin Sigurkarl til sín, en nú um
of. Það kom högg og það var
þungt.
Þetta var ósköp venjulegt
þriðjudagskvöld. Síminn hringdi,
það var gaman að heyra að Hrefna
var í símanum, við höfðum ekki
heyrt í henni lengi. Hún talaði um
heima og geima, eins og gengur,
en kannski þó til að fela svolítið
kvíðann, sem lá að baki erindinu,
hún var orðin hrædd um þá feðga.
Ekkert var sjálfsagðara en að fara
upp eftir og litast um eftir þeim.
Eftirmála þess máls þekkja allir.
Höggið hafði verið heljarhögg.
Stundum er erfitt að skilja til-
gang lífsins, en að leggja svo
óréttlátan bagga á eina fjölskyldu,
er mér óskiljanlegt. Hvar er mis-
kunnsemin?
Guð styrki fjölskyldu Sigur-
karls til að standast þessa þol-
raun.
Guð blessi hann.
Jón
Um leið og ég kveð Sigurbjörn,
er mér það bæði ljúft og skylt að
þakka fyrir samverustundirnar,
bæði á hinu góða heimili, sem þá
var á Langholtsveginum, svo og í
sumarvinnunni. Undir ákveðinni
og traustri handleiðslu hans lærði
ég margt til verka.
Stella mín. Þig, börn þín og