Morgunblaðið - 10.04.1983, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. APRÍL 1983
67
VEGI
Syeinn þakkar fyrir gjöfina. Á myndinni er einnig Sigurður Ingi-
marsson á Flugumýri.
Sveinn Guðmundsson
hestamaður heiðraður
Hestamenn í Skagafirði færðu
hinum kunna hestamanni, Sveini
Guðmundssyni á Sauðárkróki,
glæsilegt málverk að gjöf á árs-
hátíð hestamannafélaganna sem
haldin var í Miðgarði 19. mars.
í ávarpi sem Einar E. Gísla-
son, ráðunautur á Syðra-Skörðu-
gili flutti við þetta tækifæri
sagði hann m.a. að þessi gjöf
væri þakklætisvottur skagfirska
hestamanna til Sveins fyrir for-
ystu í ræktun skagfirska hestins
og þann mikla ræktunarárangur
sem hann hefði náð með því að
eiga hross i fremstu röð á hesta-
mótum í áratugi. Málverkið væri
gefið í tilefni 60 ára afmælis
Sveins sem hann átti 3. ágúst sl.
Málverkið er eftir listamanninn
Baltasar. Þar má sjá höfuðmynd
af Sörla, ættb. 653 frá Sauðár-
króki, svo og Sleipnisbikarinn
sem Sörli hlaut er hann fékk
heiðursverðlaun fyrir afkvæmi á
landsmótinu 1978. Smærri
myndir af hrossum tákna þann
mikla ættboga sem kominn er út
af þessum merka stóðhesti.
Ljósm. Sig.Sigm.
Hljómurinn
heillaði mig
Sigurður Flosason, saxófónleikari, hélt nýlega
burtfarartónleika frá Tónlistarskóla Reykjavikur,
fyrsti maðurinn sem útskrifast frá Tónlistarskólan-
um sem einleikari á saxófón. Tveir nemendur f 9.
bekk í Vogaskóla, þau Lucinda Árnadóttir og Sig-
urður Garðarsson, spjölluðu við Sigurð Flosason af
þessu tilefni, en þau voru nokkra daga f starfskynn-
ingu á Morgunblaðinu. Fer viðtal þeirra hér á eftir:
Við spurðum Sigurð fyrst um tónlistarnám
hans:
„Ég hóf tónlistarnám 5 ára gamall og lærði þá
á flautu. Það var ekki fyrr en ég varð 12 ára að ég
byrjaði að blása í saxófón, og var ég í Lúðrasveit-
inni Svan frá 12 til 15 ára aldurs. Eg gekk í Nýja
Kompaníið um jólin 1980 á „undanþágu fyrir
bernsku sakir". En Nýja Kompanfið hætti um
sfðustu áramót."
Við spurðum Sigurð hvers vegna hann hefði
byrjað á leika á saxófón.
„Það var hljómurinn sem heillaði mig mest.“
En er hægt að lifa á saxófónleik á íslandi?
„Þetta er eiginlega hálf atvinna. Ég kenni tón-
list við tónlistarskóla FÍH og spila með hljóm-
sveitinni í Þjóðleikhúsinu sem leikur undir á
sýningu Línu langsokks."
Sigurður sagði að hann ætti sér marga uppá-
halds hljómlistarmenn, m.a. Charlie Parker, en
hefði þó áhuga á allri góðri tónlist. Aðspurður
um það hvers vegna saxófónninn hefði verið
svona litið notaður til þessa f klasslskri tónlist,
sagði Sigurður að það stafaði fyrst og fremst af
þvi hve saxófónninn væri ungt hljóðfæri. Hann
hefði ekki verið fundinn upp fyrr en 1840 og því
hefðu gömlu tónskáldin auðvitað ekki getað
skrifað fyrir hljóðfærið.
1 lokin Sigurður, hvort ætlarðu að einbeita þér meira að jazzinum eða
klassískri tónlist í framtíðinni?
„Ég verð fljótlega að gera upp hug minn f þvi efni, en á næstunni mun
ég halda eitthvað áfram með hvort tveggja."
Þess má geta að á burtfarartónleikum sfnum í Austurbæjarblói frum-
flutti Sigurður nýtt kammerjazzverk eftir Gunnar Reyni Sveinsson. Þá
flutti hann verk eftir Paul Creston, Darfus Milhaud, Giovanni Platti og
Sigfrid Karg-Elert.
S.G./LS.A.
Nemendur í starfskynningu taka stutt vid-
tal við Sigurð Flosason saxófónleikara
Sigurður Flosason, saxófónleikari, á útopnu.
Blaðamenn framtíðarinnar, Luc-
inda Árnadóttir og Sigurður Garð-
arsson, en þau eru nemendur í 9.
bekk Vogaskóla.
SPUNNIÐ UM STALÍN
eftir MATTHÍAS JOHANNESSEN
Dagarnir
cru ekki uppi
fyrir honum.
Rís nýr dagur
hvern morgun.
Hvern morgun
sem guðir gefa
rís nýr dagur
með húðgulu tungli
í grafhýsinu.
En í skrifstofu sinni í Kreml situr Stalín og hlustar á
yfirleyrslurnar yfir fórnardýrum sínum. Hann hefur látið
setja upp hljóðnema í skrifstofunni og getur hlustað,
þegar hann vill. Það er einhver bezta skemmtun, sem
hann veit, einkum þegar gamlir félagar eru teknir til
bæna. En honum þykir öryggislögreglan oft of klaufsk við
yfirheyslurnar — ekki sízt Yagoda sjálfur — og þá tuldr-
ar hann í barm sér, ósjálfrátt: Helvítis fíflin . .. bjánam-
ir ... stendur jafnvel upp, steytir hnefana, hrópar: Nei,
ekki svona ...! Jú, þetta var gott ... svona á að taka þá!
Hljóðneminn er honum jafnmikil skemmtun og harpan
var Neró keisara. Stundum langar hann mest til að
stjórna yfirhe^|5junum sjálfur, En það á ekki við. Ekki
lengur. Auk þess er Yagoda oftast góður í því hlutverki,
sem honum er ætlað. Verk hans eru hugsanir Stalíns. Úr
barka hans kemur rödd Stalíns. Trotsky spurði einhvern
tíma, hvenær Stalín ætlaði að taka af sér grímuna með
háðglottinu. Það kemur honum ekki við. Sízt af öllum
honum! Hann þorði ekki einu sinni að beygja sig eftir
valdinu, sem beið eins og tamið rándýr við fætur hans. Og
verður þess vegna kraminn til bana eins og lús. Þessi
gyðinglegi skíthæll! Þessi bleyða! Yagoda þorir. Hann er
eins og hanzki á hendi Stalíns. Og fær Lenín-verðlaunin
1935.
9
Yagoda situr í fangaklefa í Lúbjanka-fangelsinu í
Moskvu. Mikið vatn er runnið til sjávar frá því
Stalín ýtti honum út úr skrifstofu sinni. Hann
framkvæmdi samsærið af mikilli gát og frábærri ná-
kvæmni. Hann hélt — og trúði því raunar í lengstu lög —
að hann hefði unnið sér til lífs. Og nú situr hann hér, ekki
vegna þess að honum tækist ekki að fá þá til að játa,
heldur þvert á móti. Hann er einmitt að hugsa um það
þessa stundina, að játningar þeirra, sem lágu fyrir vélrit-
aðar og undirskrifaðar, voru hengingaról hans sjálfs. Nú
stendur hann á snösinni. Raunar er ekkert annað eftir en
ýta honum fram af því bergi, þar sem hann sá á eftir þeim
hinum. Kíroff, Zinoviev og Kamenev ganga hver á eftir
öðrum inn í minningu hans, svo áþreifanlegir að það er
engu líkara en þeir séu komnir inn í fangclsisklefann, þar
sem hann situr og gaumgæfir líf sitt, einn og yfirgefinn.
Honum er hálfflökurt. Það leggur hráslagalega sótt-
hreinsunarlykt úr ganginum inn í klefann.
Kamenev hafði staðið sig eitthvað skár en hinir. Hann
hafði sagzt taka dauðann fram yfir fangelsið, því að versta
refsingin væri „að fylgjast úr fangaklefanum með framför
okkar mikla ríkis“, eins og hann kemst svo skáldlega að
orði. En enginn hafði búizt við karlmennsku af Kamenev.
Báðir höfðu þeir viðurkennt glæpi sína, Kamenev og
Zinoviev, en hinn síðari þó tregar. Og þegar dómurinn
var kveðinn upp yfir honum, stóð hann álútur andspænis
örlögum sínum með krosslagðar hendur eins og í bæn.
Þar skildi Yagoda við hann.
En hvernig ætli þeim hafi svo liðið, þegar þeir voru
komnir út úr réttarsalnum? Hann hafði aldrei áður leitt
hugann að því. En nú finnur hann í fyrsta sinn angist
þeirra í eigin blóði. Og í huga sínum setur hann tvo
atburði á svið, enda hefur hann ekkert annað að gera:
FRAMHAl.D