Morgunblaðið - 20.08.1983, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. ÁGÚST 1983
/-'V
« 1M2 UmvirtH Prm S«irtlc«H_______________________________________________________________
nonn hefurvi-taS um okkurárum samaft.
Hann he-Pur íx/'isuar veric5 Scttur ínn !"
Auðvitað veit ég að það er brúð-
kaupsnóttin okkar, en því ertu sí-
fellt að tönnlast á því?
HÖGNI HREKKVlSI
Ast er...
4zS?
... að lofa honum að
finna að þú hugsir til
hans.
TM Rm U.S Pat Oft —all rights reservad
© 1961 Los Angetos Times Syndicate
Ökumáti íslendinga
Guðrún Magnúsdóttir skrifar
Velvakandi góður
íslensk akstursmenning er
hreint furðulegt fyrirbæri. Á ég
jafnt við um innanbæjarakstur
sem akstur úti á vegum. Flestum
bílstjórum virðist með öllu
ómögulegt að aka eftir settum
reglum, það er ýmist farið of hratt
eða of hægt.
Á þessu get ég furðað mig á
hverjum degi, þar sem ég bý í
Hafnarfirði og sæki vinnu í
Reykjavík. Á morgnana myndast
ætíð löng bílalest þar á milli.
Gengur þokkalega að komast
áfram Hafnarfjarðarveginn að
Garðabæ, enda eru þrenn götuljós
á leiðinni svo menn keyra á leyfi-
legum hraða þeirra á milli. Þýðir
lítið að þenja bílinn, það er aðeins
til þess að stansað er á næstu ljós-
um.
Þegar komið er svo framhjá
götuljósunum í Garðabænum upp-
hefst einn allsherjar kappakstur
út Hafnarfjarðarveginn,
Kringlumýrarbrautina og að
gatnamótum Kringlumýrarbraut-
ar og Miklubrautar. Keyrir þar
hver sem betur getur. Jafnvel
gengur þetta svo langt að þeim,
sem reyna að halda leyfilegum
hraða, er þröngvað, af umferðinni
fyrir aftan, til að gefa allt í botn.
Nú og ef viðkomandi ætlar ekki
inn að Miklubraut, heldur beygir
ínn á Reykjanesbraut, þá flautar
hver sem betur getur, þar til við-
komandi hefur farið yfir hina ak-
reinina á Kringlumýrarbrautinni.
Skiptir þar litlu þó linnulaus um-
ferð sé á þeirri akrein Kringlu-
mýrarbrautar sem keyrt er eftir
til Kópavogs. Allir liggja á flaut-
unni, burtséð frá því hvort hægt
er að fara yfir eða ekki.
Af hverju leggur þetta fólk, sem
þarf svona óskaplega mikið að
flýta sér til vinnu á hverjum
morgni, einfaldlega ekki fyrr af
stað? Sá hálftími sem ég ætla mér
til að komast til Reykjavíkur,
finna bílastæði, sem oft eru ekki
auðfundin, og hefja mína vinnu,
hefur dugað mér ágætlega fram til
þessa og ættu aðrir að geta gert
hið sama. Annars held ég að tíma-
skortur sé ekki vandamál þessa
fólks, það flýtir sér einfaldlega af
gömlum vana. Þurfum við ekki að
einblína á akstursmátann hér inn-
anbæjar, menn keyra nefnilega
eins og þeir séu í kappi við skeið-
klukku þegar keyrt er úti á vegum.
Auðvitað hljóta alltaf einhverjir
að vera á ferð sem þurfa að flýta
sér, en ég trúi því ekki að bróður-
parturinn af þeim sem eru á ferð
sé í einhverri óskaplegri tíma-
þröng.
Það er engin afsökun til fyrir
ökumáta, sem er langt ofan
hraðamarka, hvort heldur er í
þéttbýli eða dreifbýli. Þessir bíl-
stjórar eru stórhættulegir fyrir
alla aðra í umferðinni. Það gleym-
ist æði oft að fleiri eru á ferð. Þá
er það eitt sem mig langar að
minnast á í lokin. Eg hef tekið
eftir því að fullorðnir ökumenn
fara sér oft hægt og er það vel,
enginn skyldi keyra hraðar en
hann telur sig hæfan til. Aðrir bíl-
stjórar verða að taka tillit til elstu
ökumannanna okkar og sýna
þeim, sem öðrum, fylstu kurteisi í
umferðinni.
Litrík lausn á sumarleysinu
Jónas K. skrifar:
„Ágæti Velvakandi.
„Ekki er að furða þó íslendingar
séu kvefsækin þjóð.“ Þessari setn-
ingu laust niður í hugann, ekki
alls fyrir löngu, þegar ég öslaði
pollana á leið minni niður Lauga-
veginn, klæddur stígvélum og
lopapeysu. Mér í mót gekk hvert
ungmennið á fætur öðru, uppá-
klætt í tilheyrandi tískulitum,
mínípilsum, stuttbuxum og skóm
sem frekar hæfðu gljáfægðu
dansgólfi en blautri gangstéttinni.
Gott ef ekki var þarna með á ferð
stráhattur með blómaskreytingu
og silkiborða. Reyndar hafði ég
séð í blöðum að vegna vætunnar
væru regnföt á þrotum í verslun-
um, en ekki var það að sjá á
klæðnaði annarra vegfarenda.
Gott og vel, hugsaði ég með mér,
ef það er komið í tísku að vera með
kvef, þá er þetta unga fólk á réttu
róli.
En svo fór ég að hugsa um hvað
ég væri nú annars gamaldags í
mér, setjandi út á unga fólkið
okkar og þeirra hegðan. Fann ég
að lokum skýringu á þessum
litskrúðuga og létta klæðaburði.
Það er nefnilega þannig að þó við
gamlingjarnir séum fyrir löngu
hættir að treysta á að á sumrin sé
sumarveður, þá er æskan okkur
öllu brattari í þessum efnum. Á
sumrin skal vera sumar og þó veð-
urguðirnir sjái ekki til þess, þá
skal ríkja sumar yfir sumarmán-
uðina. Þau, þessir ungu léttklæddu
íslendingar, búa einfaldlega
sumarið til. Grámygluleg vetrar-
fötin skulu ofan í skúffu og skær-
lit klæði taka við. Nú, og ef ekki
dugir til að klæðast alls kyns lit-
um og menn vilja fá sumarlit á
kroppinn, þá er bara að fá hann
eftir kúnstarinnar reglum. Fara í
sólbekkjaböð, eða þekja sig með
brúnum smyrslum. Þetta er nefni-
lega mjög einfalt og þó það kosti
kvef, ja, hvenær eru íslendingar
ekki kvefaðir?
Ef þetta unga fólk, sem landið
skal erfa, á jafn auðveld svör við
öðrum vandamálum, þá þurfum
við ekki að kvíða framtiðinni i
þessu landi.
Um hundainnflutning og Háskólann
Farmaður hringdi.
— Mig langar til að minnast
aðeins á hundahald, eftir að ég sá
mynd í Mbl. af manni sem hald-
inn var hundaæði. I sumar var ég
í Danmörku og sá þá þátt í
danska sjónvarpinu, þar sem
fram kom, að á íslandi væri
bannað að flytja hunda inn til
landsins og sektir við þessháttar
innflutningi miklar. Nú langar
mig að vita hversu margir hafa
verið sektaðir vegna þessa og hve
margir hundar aflífaðir. Það er
nefnilega mikið um erlenda
hunda hér á landi.
Nú, ég var að hlusta á þátt í
útvarpinu um Svíþjóð. Þar kom
fram, að um 50 þúsund manns
sækja árlega um háskólanám
þar, en 17 þúsund komast að. Er
ekki kominn tími til að slíkar
takmarkaðir séu að háskólanum
hér? Það myndi kannski leysa
eitthvað af öllum hans vanda-
málum.