Morgunblaðið - 21.08.1983, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. ÁGÚST 1983
37
Fyrir seglum þöndum
frá Sralbarða á 23 dögum
En hvers konar ferðalag er
þetta? Chantal er í litlum sigl-
ingaklúbbi fyrir ungt fólk af róm-
önskum stofni í Sviss, JEM
(Jeunes en mer), en hann er hlið-
argrein úr Siglingaklúbbi Sviss-
lendinga. í tilefni af 10 ára afmæli
klúbbsins er í ár ráðist í stærra
verkefni en áður og hefur það ver-
ið í undirbúningi í 2 ár. Tekin var
á leigu 14 metra löng skúta í St.
Malo. Eigandinn á 3 slíkar skútur,
sem sérstaklega eru útbúnar til
siglinga í íshafinu. Sjálfur er hann
nú á einni þeirra við Georgíu á
suðurhveli. Og svo er ferðinni
skipt í 4 áfanga og skipt um áhöfn
að mestu eftir hvern áfanga til að
gefa sem flestum tækifæri. 10
manna áhöfn hverju sinni. Skil-
yrði að hafa siglt hálfan mánuð í
æfingarsiglingu, helst á Norður-
sjó. Þannig verður kostnaður við-
ráðanlegur. Bátaleigan er um 40
þús . svissneskir frankar, sem
skiptist á 40 manns svo að allur
kostnaður verður ekki nema um 20
þúsund krónur íslenskar á mann
fyrir fæði, bátaleigu og siglinga-
þjónustu. Og svo vitanlega að
koma sér á staðinn.
Fyrsti hópurinn sigldi skútunni
Le Basile til Þrándheims í Noregi,
þar sem skipt var um áhöfn. það
tók einn mánuð. Næsti 10 manna
hópur sigldi svo norður til Sval-
barða, sem tók annan mánuð.
Þangað kom Chantal fljúgandi
ásamt 9 öðrum, sem ætluðu að
sigla þriðja áfangann til Reykja-
víkur. Og þar byrjaði æfintýrið,
sem hún segir okkur frá:
Mánaðar sigling
— Ég flaug semsagt til Long-
yearbyen ásamt þeim, sem þar
áttu að taka við, sagði Chantal. Á
Svalbarða eru um 1.000 Norðmenn
og um 2.000 Rússar við kolanámu-
gröft. Við vorum hjá Norðmönn-
unum og Rússarnir tóku vel á móti
okkur. Fyrst sigldum við til stað-
ar, þar sem er einn gamall veiði-
maður í kofa. Hann er norskur,
prófessor í stærðfræði, sem sestur
er í helgan stein þarna. Hann
sagðist venjulega sjá 2 bjarndýr á
dag í 2 mánuði, en þar sem
bjarndýr eru nú friðuð, þá getur
hann ekki veitt þau. Núna veiðir
hann aðeins refi handa hundunum
sínum, því hann er með 10 sleða-
hunda. Sjálfur borðar hann líka
eitthvað af refakjöti, en mest fisk,
sem hann veiðir. Hann fær póst-
inn sinn tvisvar sinnum á ári með
þyrlu. Skipstjórinn okkar fór fyrir
2 árum til Svalbarða og hitti hann
Viðtal við Chantal frá Sviss
þá. Nú sigldum við á skútunni til
að heilsa upp á hann. Hann var
alveg stórkostlegur.
— Þaðan héldum við til Pyra-
miden. Einsetumaðurinn hafði
gefið okkur nafn á vini sínum. Við
spurðum um hann. Það reyndist
vera yfirmaðurinn í rússnesku
búðunum, sem tók frábærlega vel
á móti okkur. Rússarnir eru þarna
við kolavinnslu. Við vorum hjá
þeim i einn dag, vorum boðin að
borða í yfirmannasalnum og þeir
sýndu okkur staðinn. M.a. sáum
við gróðurhús, þar sem þeir rækta
tómata við jarðhita. Það var
skfytið, því allt í kring er gróður-
laust að mestu. Þaðan sigldum við
aftur til Norðmannanna í Long-
yearbyen, til að taka vatn, 250
Íítra, og sækja vistir sem við höfð-
um látið senda frá Tromsö með
skipi. Og við komum í Nýja-
Álasund, sem er nyrsti bær í
heimi. Þarna hittum við 2 Frakka,
sem eru við jöklarannsóknir og
fórum upp að jökli með þeim.
Einnig 3 Frakka, sem voru þarna
á enn minni bát en við, 12 metra
löngum.
Við höfðum siglt norður eftir og
vorum stödd á 82. gráðu norður
lengdar þegar mótorinn bilaði í
bátnum. Og þá ákváðum við að
halda til Reykjavíkur til að fá
hann viðgerðan. Enginn staður
nær. Þótt við kæmum aðeins við á
Jan Mayen og stönzuðum þar í 6
tíma, þá var ekki hægt að fá við-
gerð þar. Við bjuggum okkur bara
til stórt plakat og skrifuðum á
það: Fjárans mótorinn. Eftir að
hann fór gátum við ekki lengur
náð í neina tónlist, fengum engar
veðurfregnir og gátum ekki lengur
staðsett okkur frá gerfihnetti. öll
slík tæki voru úr sambandi. En
það gerði ekkert til, við héldum af
stað fyrir seglum.
Alveg logn og við
rugguðum bara
— Á leiðinni fengum við litinn
byr. Enginn vindur og báturinn
vaggaði hægt, klakk klakk tímun-
um saman, segir Chantal og hlær
mikið. Við bara biðum, lásum og
spiluðum og biðum. Stundum
fengum við vind í seglin í 3
klukkutíma og svo varð allt kyrrt
aftur. Á Jan Mayen er norsk
herstöð. Þar vorum við boðin i
kaffi, áður en við kvöddum þá.
Siglingin til Reykjavíkur tók 23
daga. Einn daginn var sterkur
vindur og við flugum áfram. Bara
í öfuga átt við það sem við vildum
fara. Höfðum ætlað að koma að
íslandi austanverðu. En nú
stefndum við beint í vestur, á
Grænland. Sáum marga ísjaka.
Við munum hafa verið á móts við
Scoresby-sund. Land sáum við þó
ekki. Að degi liðnum datt aftur í
dúnalogn. Og við byrjuðum aftur
að vagga á öldunum, klakk klakk
klakk! Miðaði ekkert áfram. Við
vorum satt að segja búin að fá nóg
í lokin. Á 23. degi fengum við svo
nægan byr og náðum inn til
Reykjavíkur. Um leið og við kom-
um inn í hafnarmynnið, komu
hafnsögumennirnir strax á móti
okkur og vísuðu okkur á stað.
Ákaflega elskulegir.
Chantal kvaðst mjög ánægð
með ferðina. — Stórkostleg, segir
hún. Að vísu var kalt, því engin
upphitun var í bátnum og hita-
stigið venjulega 4 gráður. Auk
þess mikill raki. En báturinn er
góður, svefnpláss fyrir alla. Og
eldunartæki með ofni, svo meira
að segja var hægt að baka. Oftast
var skýjað og þurrt veður. Svo
komum við til Reykjavíkur og á
sunnudag var komin sól hér.
Mótorinn fengu ferðalangarnir
viðgerðan strax á mánudag. Hér
Hún var sæl á svip og hressileg hún Chantal Nied-
erhauser frá Sviss, þegar við hittum hana. Búin að
vera mánuð á siglingu norður í höfum og mánuð á
leiðinni frá Svalbarða til íslands ásamt níu félög-
um sínum á 14 metra langri skútu. Vindurinn var
ekki hagstæður fyrir seglin og hjálparvélin bilaði
þar norður frá. Næsti staður til að fá hana viðgerða
var ísland. Hingað komu þau aðfaranótt sunnu-
dags og nú voru félagarnir að prufukeyra nývið-
gerða vélina, áður en lagt yrði upp í næsta og
síðasta áfanga ferðarinnar, frá Reykjavík til St.
Malo á Frakklandsströnd Bretagneskaga. En
Chantal ætlar að verða hér eftir til að kynnast
íslandi og íslenzkum kindum segir hún og hlær
við. Fyrst í viku hjá fjölskyldu Rannveigar Sigur-
geirsdóttur, nemanda úr MH, sem er með henni og
fær þarna góða æfingu í að tala frönsku. Síðan uppi
í sveit, á Brekku í Biskupstungum. Hún hafði verið
að Ijúka námi í prentiðn heima í Delimond í Sviss
og er nú að skvetta úr klaufunum og sjá heiminn
áður en hún fer að vinna um miðjan október.
Hyggst fara héðan til Finnlands, helst á sjó ef hægt
er og síðan heim.
Svissneska stúlkan Chantal, nýkomin úr siglingunni frá Svalbaröa, meö
reykvískri vinkonu sinni, Rannveigu.
Skútan Basil í Reykjavfkurhöfn, þar sem teppi og annar farangur er breiddur
til þerris eftir raka og 4 stiga hita í norðurhöfum. Áhöfnin var í landi, að láta
gera viö hjálparmótorinn, þegar ÓI.K.Mag. tók myndina.
var skipt um áhöfn. Aðeins skip-
stjórarnir tveir halda áfram, taka
tvo áfanga. Hinir fljuga heim héð-
an. Nýja áhöfnin er tekin við, ætl-
ar að koma við í Vestmannaeyjum
og vera með bátinn í mánuð áður
en þau skila honum i St. Malo.
Chantal ein verður eftir á íslandi.
Vill kynnast
íslenzkri sveit
En af hverju vill Chantal dvelja
á íslandi? Hún sagði að íslenzk
kona, Helga Guðmundsdóttir,
byggi í sama bæ og hún í Sviss.
Henni sagði hún að sig langaði til
að vera einn mánuð á íslandi. Og
hún kom henni fyrir hjá fjöl-
skyldu Rannveigar Sigurgeirs-
dóttur á Birkimel 10 í Reykjavík í
eina viku. Og svo hjá móðursystur
sinni á Brekku í Biskupstungum.
Ég hefi ekkert verið í sveit fyrr og
hlakka mikið til. Svo langar mig
til að fara til Finnlands og vera
þar í mánuð. Helst vildi ég fara
sjóleiðina. Kannski ég finni flutn-
ingaskip. Og svo tek ég ferju og
járnbrautarlest heim til Sviss. Og
úti er æfintýri.
- E.Pá.
Leiöin, sem Svisslendingarnir sigldu í 4 áföngum. 1. Frá St. Malo í Frakk-
landi til Þrándheims í Noregi. 2. Frá Þrándheimi til Svalbarða 3. Frá
Svalbaröa til Reykjavíkur á 23 dögum. Ætlunin var aö fara beina leiö, koma
aö Austurlandi og sigla suöur fyrir, en bátinn hrakti upp undir Grænlands-
strendur. 4. Frá Reykjavík til Frakklands.