Morgunblaðið - 19.04.1984, Blaðsíða 23

71'
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGlÍR 19. APRÍL 1984
Á ferðalagi
eftir SÉRA SIGURÐ EINARSSON

„Ef inni er þröngt tak hnakk þinn
og hest
og hleyptu á burt undir loftsins
þök.
Hýstu aldrei þinn harm, þaö er
best
að heiman og út ef þú berst í vök.“
Einar Benediktsson
Klukkan er 6 árdegis. Jeg
stend á torginu fyrir framan
járnbrautarstöðina. Hún er æru-
verðug og sótug eins og járn-
brautarstöð á að vera. Og full af
úrillu og geðvondu fólki, tauga-
æstu, órólegu ferðafólki, sem er
ekki búið að jafna sig eftir þá
geðraun, að vera rifið upp kl. 5Vi.
Jeg er í yndislegu skapi. Munur-
inn á mjer og þessum mönnum
liggur í, að þeir eru allir að fara
tii einhvers ákveðins staðar, sem
þeir þurfa að hafa náð fyrir
ákveðinn tíma. Það er vitfirring.
Alt það, sem þeim finst óþægi-
legt í ferðalögum, er mjer unað-
ur. Jeg er ekki að fara neitt
sjerstakt að því leyti, að mjer er
alveg sama hvar jeg verð á morg-
un um þetta leyti, liggur ekkert
á.
Menn sætta sig við lestina,
tollskoðunina, vegabrjefsóþæg-
indin, þvættinginn, hávaðann,
tafirnar, koffortaburðinn, af því
að það er böl, er ekki verður kom-
ist hjá, ef þeir eiga að ná ákvörð-
unarstað sínum. — Jeg nýt þessa
alls, en ákvörðunarstaðir mínir
hafa einatt orðið mjer til von-
brigða. En það er sjálfum mjer
að kenna. Jeg hefi trúað ferða-
mannabókunum, reitt mig á
Bennett og Cook og mannkyns-
söguna sem mjer var kend. Jeg er
löngu hættur öllu slíku. Klukkan
er sex og jeg er að leggja á stað í
ferðalag, sem verður eins langt
og teygt verður úr síðasta skild-
ing mínum.
Jeg er einsamall. Það kemur
enginn og segir við mig „góða
ferð", og „manstu nú hvort þú
hefir tannbursta með“, og „þú
verður að skrifa fljótt". Enginn
hefir hjálpað mjer til að láta
niður í ferðatöskuna. Eigi að síð-
ur er alt í röð og reglu, og jeg
kominn á stöðina fullum hálf-
tíma áður en lestin fer. Jeg hefi
15 mínútur til þess að yfirvega
hvers jeg skuli neyta og 10 mín-
útur til þess að neyta þess. Og í
þessar 15 mínútur er heilinn í
mjer fullur af ilm og angan og
göfugu bragði. Jeg afræð að fá
mjer ofurlítið stykki af hvítu,
mjúku brauði, bita af kaldri
gæsasteik og glas af daufu víni.
Og nú er jeg fær í allan sjó,
þangað til „Mitrópa" tekur að sjá
fyrir líkamlegri vellíðan minni.
Jeg fer niður á stjettina, þar
sem lestin bíður stynjandi í
tengslum. En það er of snemt að
fara inn. Jeg geng um á gljáandi
asfaltinu og nýt þess að vera til,
teygi í vitund minni hvert augna-
blik eins og lopa. Jeg er ný-
rakaður og jeg finn snertinguna
af tárhreinum nærfötum um all-
an líkaman eins og svala blessun.
Svo fer jeg að leita mjer að sæti.
Það má ekki vera í enda vagns,
ekki yfir möndli, ekki of framar-
lega í lestinni. Það á að vera
gluggasæti og horfa til þeirra
áttar, sem ekið er í, borð undir
glugganum og eitthvað til að
styðja fótum á. Slík sæti má
kaupa sér með sjerstökum far-
miðum. En það er að svifta sig
þeirri ánægju að finna þau sjálf-
ur, og geri jeg það því aldrei. Þá
er að koma sjer fyrir, láta pípuna
á borðið, tóbakið, pípuhreinsar-
ann, eldspýturnar, hylki með 5
vindlum og eina öskju af vindl-
ingum, þrjú til fjögur stór morg-
unblöð, láta ferðatöskuna upp í
netið, helst þannig að hún falli
ekki í manns eigið höfuð, ef hún
skyldi detta; hengja frakkann
sinn á snaga, tæma alt verðmæti
úr vösum hans, svo því verði ekki
stolið meðan verið er að borða,
setja upp svarta alpahúfu og
þunna þráðarvetlinga á hendurn-
ar. Það er vegna þess, að á mess-
inghúnunum í lestinni er lag af
gömlum, þvölum svita, sóti og
spanskgrænu. Þetta er mikið og
vandasamt verk, og nú sest jeg
niður til þess að njóta stundvísi
minnar og eigin öryggis. Alt er í
lagi, vegabrjef, farmiði, farang-
ur. Og nautnin verður innilegri
við það að sjá asann og gaura-
ganginn, heyra ópin og þvaðrið í
hinum. Nú er dyrunum lokað og
lestin tekur þjösnalegan hnykk.
Feitur kaupsýslumaður kemur
æðandi með skjalatösku, sem
hann veifar í ákafa yfir höfði
sjer. Hann verður eftir. Yndis-
legt! Mátulegt handa slóðum og
rúmlötum mönnum! — Og svo á
stað! Húrra! Það urgar í teinun-
um. Loftið fyllist af suðu, verður
höfugt af lykt og vörmu stáli,
áburðarolíu og eim. Það ymur í
eirþráðunum meðfram brautinni
og símastaurarnir þjóta fram
hjá með hásu hvissi. Hraðatil-
finning seytlar upp í gegn um
fæturna, smeygir sjer upp eftir
skrokknum, fer með kuldakitli
upp í hársrætur. Jeg lít snöggv-
ast út, jörðin æðir fram hjá,
hraðast hjá lestinni, hægar eftir
því sem lengra dregur frá. Ver-
öldin er orðin að skoppara-
kringlu, sem snýst um miðdepil
langt, langt í burtu og þeytir
lestinni á rönd sjer.
Húskofi kemur þjótandi í sjón-
mál og fleygist fram hjá. Maður
stendur við vegarslá. Eftir
augnablik er hann ekki lengur
til. — Ágætt! Jeg þarf þá ekki að
eyða framtíðinni í áhyggjum um
velferð hans. Ný hús, nýir menn,
ný örlög glampa fram hjá eins og
stjörnuhröp. Jeg fer að lesa blöð-
in, fyrst stjórnmálin, þá atvinnu-
lífið, þá leikhús og bókmentir. Og
tíminn líður í yndislegri vímu og
vitundin þenst út, nær „vítt of
veröld hverja". — Stundarkorn
er jeg í París og þjarka við
Briand um herskattagreiðslur.
Og röksemdir mínar fljúga í.
gegnum hausinn á honum eins og
glóandi teinar, — þyrla honum í
óvit, og Þjóðverjar losna við
herskattinn. Stundarkorn segi
jeg Hermann Kesten frá því,
hvernig æskulýð nútímans sje
varið, hinni rótlausu kynslóð,
sem jeg elska, og hann rífur
handritið að Ein Ausschweifend-
er Mensch í tætlur og lofar upp á
æru og trú að snerta aldrei á
penna framar. Ef til vill hefi jeg
sofið. —
Nú er hringt til miðdegisverð-
Siguröur Einarsson
ar. Jeg fer inn í borðsalinn, stór-
an vagn, með breiðum, fáguðum
rúðum. Mjer er alveg sama hvað
jeg borða, jer er fóstraður í sveit
á lslandi og matsölustöðum fyrir
fátæklinga í Reykjavík. En jeg
kann að velja mjer drykk eftir
stað og stund. Það er mikil list.
Jeg hefi sjeð fólk gráta af gremju
af því, að það fjekk ekki „Raml-
ösa vatten" suður í Rínardal. Jeg
hefi sjeð menn drekka danskt
Tuborgöl suður í Múnchen án
þess að blygðast sín. Jeg geri
aldrei þess háttar axarsköft.
Sumt fólk draslar með sjer allri
ættjörð sinni hvar sem það fer,
hverjum vana þjóðar sinnar og
óvana. — Svo kemur kaffi, lit-
sterkt og anganþrungið, og vind-
ill, sem jeg hefi geymt mjer til
þessarar hátíðlegu stundar.
Hann er ekki úr tóbaki. Hann er
ofurlítill gulbrúnn líkamningur
af ljósbláum ilmi, sem læðist eft-
ir nefinu upp í heilann, skriður
eftir hverri fellingu hans, bregð-
ur á leik í bugðunum og hristist
út um líkamann, eins og ósýni-
legt balsam.
Og það verður kvöld. Kyrð,
sem jeg verð að skynja með aug-
unum, hnígur yfir merkur og
velli. Lestin askveður inn í
myrkva komandi nætur. Jeg fer
að leita uppi svefnvagninn og
finn rekkju mína, ofurlítinn
prjónastokk. — Með því að gera
mig stinnan og teinrjettan eins
og sívalning, get jeg snúið mjer
við í henni. — I rekkjunni fyrir
ofan mig liggur maður og dæsir
og púar, eins og hann væri að slá
harðvelli. Annað hvort hefir
hann borðað yfir sig eða hefir
slæma samvisku. En það kemur
mjer ekkert við. Jeg ligg grafkyrr
í prjónastokknum með lokuðum
augum og þýt í gegnum rúmið
með 100 kílómetra hraða á
klukkustund. Vitundin verður
djúp og kögruð með fylkingum
hljóðra, myrkra drauma eins og
stöðuvatn í skógarrjóðri. Jeg sje
brú, sem tengir saman tvo skógi-
klædda hólma, staurabrú yfir
grænan sefgróinn ál og tvær
ljósklæddar stúlkur, sem halla
sjer út yfir riðið. Það er sunnu-
dagur í Sordavala! í fjarska
skína hvítar byggingar og gyltur
laukmyndaður turn. Alt í einu
brýst ískrið í teinunum upp á
yfirborð vitundarinnar, — jeg er
á ferð. — Á morgun vakna jeg á
stað, sem jeg hefi aldrei litið
augum, mörg hundruð kílómetra
í burtu. Og myrkrið þjettist aftur
um vitund mína, þjettist utan um
lestina, sem þýtur áfram gnötr-
andi af hraða, — eins og mitt
eigið líf.
10. nóv. 1929 birtisl þessi grein eft-
it séra Sigurð Kinarsson.
Verið
velkomin.
ópavogsbúár
athugið!
Viö bjóöum alla almenna hársnyrtingu svo sem:
Permanent, klippingu, lagningu, hárþvott, litun,
blástur, strípur, skol, djúpnæringu o.s.frv.
Opið fra kl. 9—18 á virkum dögum
og kl. 9—12 á laugardögum.
Pantanir teknar í síma 40369.
HÁRGREIÐSLUSTOFAN
ÞINGHÓLSBRAUT 19.
KRisunn
SIGGEIRSSOn HF.
LAUGAVEG113, REYKJAVÍK, SÍMI 25870
Orðsending
til hönnuða og innflytjenda
tækja og búnaðar holræsa-
og frárennsliskerfa
Dagana 3. og 4. maí nk. veröur haldin aö
Hótel Esju ráðstefna um frárennslismál á
vegum Sambands íslenzkra sveitarfélaga
í samvinnu viö Hollustuvernd ríkisins og
Samtök tæknimanna sveitarfélaga. í
tengslum viö ráöstefnuna verður efnt til
kynningar á búnaöi og tækjum í sambandi
viö holræsa- og frárennslislagnir, s.s.
dælum, hreinsistööum o.fl.
Þeir aöilar, sem hug heföu á aö taka þátt
í kynningunni, hafi samband viö skrifstofu
Sambands ísl. sveitarfélaga fyrir 28. þ.m.
Samband íslenzkra sveitarfélaga.