Morgunblaðið - 12.08.1984, Side 20

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. ÁGÚST 1984
Það er ekki
skammt austan við orlofshúsa-
svæðið í Brekkuskógi. Á henni er
ágæt göngubrú og yfir hana hest-
arnir teymdir einn og einn í einu.
Undir brúnni er áin illileg — en
jafnframt hrikalega fögur þar
sem vatnið steypist niður í gljúfr-
in að norðanverðu. Einstaka mað-
ur teymdi hestinn sinn yfir án
þess að líta til hægri eða vinstri. 1
túnjaðrinum í Miðhúsum biðu
kræsingar úr eldhúsbílnum og þar
var slappað af — áð.
Frá Miðhúsum var riðið að
Geysi, aðallega eftir veginum eða
meðfram honum, nokkru greiðar
en áður. Birkir reið í fararbroddi
og gaf hollráð í hægðum sínum. Ef
mönnum varð á að ríða fram úr
sagði hann þeim af umhyggju frá
skemmtilegum ungverskum sið:
þeir sem ríða fram úr þurfa að
kaupa hverjum manni í hópnum
einn dramm.
Það var logn og blíða sumarsól
og hestar og bílar þyrluðu upp
rykskýjum. Fólki þótti því gott að
koma að Geysi og geta farið þar í
hressandi sund. Raunar mætti að
skaðlausu laga laugina dálítið til,
moka af veggjunum til dæmis og
upp úr henni. Sturtubað er líka
nauðsynlegt við Geysi. Það er
synd að segja frá því, en víðar við
Laugarvatn og í nágrenninu
mætti fríska upp á hús og önnur
mannvirki. Það á t.d. við um gufu-
baðið góða og sundlaugina í Hér-
aðsskólanum og gler í þeim glugg-
um Húsmæðraskólans er snúa út
að vatninu. Það er óþarfi að láta
hlutina líta svona út, þykir manni.
Rasssæralækningar
Okkur þótti hins vegar enginn
óþarfi að fara í sundið við Geysi,
bæði fyrir og eftir matinn. Stirðir
vöðvar liðkuðust og líf tók að fær-
ast aftur í auma rassa. Árans
gallabuxurnar höfðu í nokkrum
tilfellum valdið skinnrispum á
viðkvæmum stöðum og ef ekki
tækist að laga það mátti reikna
með að þurfa að ríða norður yfir
hálendið í brokksetu. Sú tilhugsun
var ekki beinlínis freistandi.
Veðrið lék enn við okkur þegar
lagt var af stað frá Geysi inn til
fjalla upp úr hádeginu. Þá var
Már Sigurðsson ferðabóndi við
Geysi búinn að ausa sápu í Sóða
sem stóð vel undir nafni með
myndarlegu gosi skömmu síðar.
Fólk var léttklætt og lét það ekki á
sig fá skömmu eftir að lagt var
upp þótt einhver vandræði væru
með stóðið, sem rekið var á undan.
Leit helst út fyrir að meri úr ná-
grenninu hefði slegist í hópinn.
Brúnn myndarklár sem notaður
var til reiðar hneggjaði mikið þeg-
ar hann sá til stóðsins enda voru
þar á meðal nokkrar af trygglynd-
um kærustum hans. Sá brúni
myndi ævinlega hneggja mikil
blíðuorð til meranna þegar hesta-
hóparnir tveir komu saman eftir
þetta. Og gæfist færi voru a.m.k.
tvær fallegar merar komnar á
vettvang, sem hann varði af tign-
arlegri ákveðni fyrir skjóttum eða
mósóttum hjónadjöflum. Leið-
sögumennirnir voru fljótir að
greiða úr flækjunni og áfram var
riðið grösugar leiðir inn að Blá-
felli, sem er myndarlegt fjall er
sést langt að þegar lagt er upp frá
Geysi. Austan við fellið eru Jarl-
hetturnar í Bláfellsjökli og gefur
ekki víða svo fagra fjallasýn. Þeg-
ar líða tók á daginn bar meira á
uppblæstri og gróðureyðingu, þar
sem græna kápan hörfar undan
ágangi sanda, sauðfjár og mis-
kunnarlausra vinda. Framan af
héldum við okkur nokkuð vestan
við Kjalveginn, sem liggur í nærri
beinni línu frá Geysi að rótum
Bláfells en skömmu eftir kaffi fór-
um við að fylgja veginum meira
enda hvergi lengur grösugir balar.
Óbyggðirnar
og „der flu“
Andvarinn hafði breyst í norðan
golu. Þetta voru þá óbyggðirnar.
Klukkan var orðin rúmlega sex
þegar komið var í Fremstaver, þar
reimt á Kili
Ferðin nr holl bæði mönnum og dýrum. Si skjótti, sem gæti verið af alibestakyni, fór í róiegbeitum með þýsku
frúna. Bróðir bans, með sama vaxtariag, var einnig með f ferðinni og sagði sú þýska að si værijafnvel enn þýðari.
sagði ég. — Ég hef fengið svona
áður.
Hún rak skeið upp i mig.
— Segðu a, sagði hún. — Aaaaa-
aagghhh.
— Ja, sagði hún svo. — I zink
you haf der flu.
Svo gaf hún mér verkjastillandi
töflur á meðan reynt var að út-
vega pensillín. Þetta gat náttúr-
lega ekki gengið — það var síður
en svo hugmyndin að fara rúm-
liggjandi yfir Kjöl.
Draugurinn í
Hvítárnesi
Ástandið var engu betra morg-
uninn eftir. Beinverkirnir og al-
menn vaniíðan sá til þess að ég gat
ekki hugsað mér að fara á hest-
bak. Eftir morgunmat gaf ég mig
á tal við franska lækninn — hún
hafði kvöldið áður sagst geta haft
áhrif á flensu með nálastunguað-
ferðinni, sem hún hefði hlotið ára-
langa þjálfun í og stundaði nær
eingöngu. — Við skulum sjá til
hvort þú verður hressari í kvöld,
sagði hún. — Ef ekki verður
sjálfsagt að hjálpa þér. Það er vel
hægt. Með þessar upplýsingar
klöngraðist ég hughraustari upp í
eldhúsbílinn, sem átti að aka fyrst
í Fremstaver og siðan í Hvítárnes.
Þar skyldi gist næstu nótt. Á leið-
inni ætlaði ég að reyna að liggja
„der flu“ úr mér.
Hópurinn reið af stað austur
með Bláfelli undir hádegið en þar
sem afturdrifið í eldhústrukknum
hafði gefið sig á vegleysum á leið-
inni varð að bakka upp helstu
brekkurnar á veginum vestur í
fjallinu. Sólin var hætt að glenna
sig og mistur dró úr fjallasýn. Um
fjórum tímum síðar hittum við
hópinn aftur við Hvítárbrú og þá
var ekki langt í Hvítárnes. Ferða-
félagið hefur tekið upp á því í
sumar að fá félaga til að skiptast á
um að vera viku og viku í Hvítár-
nesi og þar hittum við fyrir þau
Árna Björnsson, þjóðháttafræð-
ing, og Ingibjörgu Helgadóttur,
hjúkrunarfræðing. Lasnir vildu
leggja sig og jafnvel í reimleika-
kojuna ef það gæti hrundið „der
flu“. — Vandinn er, sagði Árni, —
að menn vita ekki nóg um þennan
draug. Flestir eru sammála um að
það sé kona, sem hér er á sveimi,
sumir segja að hún sé bláklædd.
Hún á þó aðeins að leita á karl-
menn í neðri kojunni til hægri
þegar komið er inn í svefnskálann.
Nálastungulækningar
á Kili
Það var kannski betra en ekkert
— en fyrst í stað lagði ég mig í
aðra koju; svona rétt á meðan ekki
var fleira fólk á staðnum. Það
varð ekki fyrr en vel var áliðið
dags. Þá höfðu enn verið lagaðar
kræsingar úr eldhúsbílnum og
þegar allir voru orðnir mettir og
frískir fór fram „rendezvouz"
okkar franska læknisins, Isabelle
Autonne.
Þar var auk okkar hópur fólks,
konan mín og tengdó og fimmti
íslendingurinn í hópi túrista, Jón
Geirharðsson. Hann vinnur hjá
Grænmetinu og sór stíft af sér að
bera nokkra ábyrgð á finnsku
kartöflunum. Þau tóku myndir á
meðan læknirinn var að störfum.
ísabella er af frönskum ættum.
Hún kom fyrst hingað til lands í
fyrrasumar og ferðaðist um
byggðir og óbyggðir við fjórða
mann. Hún varð yfir sig ástfangin
af landinu og kom aftur í sumar,
nú til að kynnast undraskepnunni
Matast við Hvítirbrú i leið íHvítirnes fri Fremstaveri.
sem Tungnamenn eiga leitar-
mannakofa. Þar beið rúta Ishesta-
manna og flutti mannskapinn aft-
ur niður að Geysi til að gista aðra
nótt. Hestarnir voru settir í fær-
anlega rafmagnsgirðingu skammt
frá og sauðféð, sem verið var að
flytja á fjall þessa daga, jarmaði
sáran á meðan það var að lembast.
Einstaka lamb var orðið hást af
öskrum; hljóðin voru slík að mað-
ur þakkaði sínum sæla fyrir að
vera ekki einn á ferð í næturþoku.
Um kvöldið kom sér vel að í
hópnum voru tveir læknar, ein
þýska frúin og sú franska. Einn úr
hópnum, enginn annar en yðar
einlægur, var orðinn illa sár í
hálsi, skalf úr kulda og var þjak-
aður af beinverkjum. Það leyndi
sér ekkert að hér var flensuskratti
á ferðinni. Eða of stór skammtur
af súrefni með of miklu hita-
innstreymi. Hvað sem það var
taldi ég heppilegast að ná mér í
pensillín við hálsbólgunni og fara
í koju við fyrstu hentugleika.
Fyrst var þó ákveðið að þýski
læknirinn liti á mig. Ég lýsti
sjúkdómseinkennum mínum og
bar mig afar aumlega.
— Þetta er líklega bara flensa,
Riðið yfir StröngukvísI í Álfgeirstungum. Norður fyrir kvíslina fi nú afréttarbross norðanmanna ekki að fara
samkvæmt samkomulaginu þar um, sem frægt er orðið.