Morgunblaðið - 22.01.1986, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 1986
33
Stefán Þorhallur
Stefansson
Fæddur 26. desember 1915
Dáinn 14. janúar 1986
í dag verður Þórhallur verkstjóri,
eins og hann var jafnan kallaður
hér í Hamrahlíð 17, kvaddur frá
Fríkirkjunni í Reykjavík kl. 1.30.
Stjóm Blindravinnustofunnar og
stjóm Blindrafélagsins í Hamrahlíð
17 senda eiginkonu hans og fjöl-
skyldu allri hugheilar samúðar-
kveðjur vegna fráfalls Þórhalls
heitins. Þórhallur var nýlega orðinn
sjötugur er fráfall hans bar að
höndum, nú fyrir rúmri viku. Hann
hafði um árabil átt við erfíðan sjúk-
dóm að stríða, sem hann mætti með
mikilli karlmennsku og ótrúlegri
hugarró.
Þórhallur starfaði fyrir Blindra-
vinnustofuna og Blindrafélagið
rúmlega helming ævi sinnar og
rækti öll störf sín með sérstakri
alúð og samviskusemi og mætti
jafnan á vinnustað enda þótt hann
væri hættur störfum, allt fram til
hinstu stundar og studdi okkur með
ráðum og dáð. Stjóm Blindravinnu-
stofunnar og Blindrafélagsins vilja
þakka þessum látna heiðursmanni
drengskap og ósérplægni í störfum
og þá einstæðu alúð er hann sýndi
blindum og hagsmunamálum þeirra
á sinn kyrrláta og einstæða hátt.
Raunar má segja að Þórhallur hafí
verið einn af dyggustu máttarstólp-
um Blindrasamtakanna undanfama
ijóra áratugi og er nú skarð fyrir
skildi vegna fráfalls hans. En minn-
ingin um góðan dáðadreng mun lifa
og fordæmi hans mun verða okkur
félögum Blindrafélagsins og starfs-
fólki þess hvatning um ókomin ár.
F.h. stjómar Blindravinnu-
stofunnar,
Guðjón Guðmundsson
F.h. stjóraar Blindrafélags-
ins,
Halldór S. Rafnar.
Þegar sól hækkar smám saman
á lofti og skammdegið hopar undan
hverfur allt í einu ágætur sam-
ferðamaður úr hópnum. Stefán Þór-
hallur Stefánsson lést 14. janúar
og verður borinn til moldar í dag
frá Fríkirkjunni í Reykjavík.
Stefán Þórhallur fæddist hér í
borg 26. desember 1915, sonur
hjónanna Vigdísar Sæmundsdóttur
og Stefáns Guðnasonar verkstjóra.
Ólst Stefán Þórhallur upp í Reykja-
vík og bjó lengst af á Bergstaða-
stræti 17 en síðast í Álftamýri 50.
Síðustu tuttugu og fímm ár ævi
sinnar starfaði hann sem verkstjóri
í blindravinnustofunni í Hamrahlíð
17 við góðan orðstír. Heyrði ég oft
kunnuga bera honum ljúfmennsku
og nærgætni í samskiptum við
blinda fólkið þar.
Annars fer varla milli mála að
tónlistin átti sér í lagi hug og hjarta
Stefáns Þórhalls Stefánssonar enda
var Stefán faðir hans gæddur ríkri
— Minnmg
tónlistargáfu og snillingur í hljóð-
færaleik. Stefán Þórhallur var í hópi
fyrstu nemenda tónlistarskólans og
helgaði sig hljóðfæraleik frá ungum
aldri, fyrst sem atvinnumaður og
síðar sem áhugamaður. Lék hann
nokkur ár í Sinfóníuhljómsveit ís-
lands en síðar með Lúðrasveit
Hafnarfjarðar og víðar. Einnig
fékkst hann við tónsmíðar allt til
hinstu stundar. Heyrast lög eftir
hann stundum í útvarpi, og hafa
sérfróðir menn lokið lofsorði á þau.
Stefán Þórhallur hirti hins vegar lítt
um metorð í launaskyni fyrir tón-
smíðar sínar. Hann var félagslyndur
og sóttist gjarnan eftir að vera
nærstaddur þar sem kostur gafst á
hljóðfæraslætti eða söng en kærði
sig ekkert um að standa einn í
sviðsljósi. Metnaður hans fólst í alúð
og nákvæmni, og hann mat árangur
til annars og meira en lófataks.
Hygg ég að Stefán Þórhallur hafí
verið of dulur til þess að njóta sín
í miskunnarlausri samkeppni um
svokallaðar vegsemdir. Auk þess
var listsköpun hans löngum hjáverk
en maðurinn smekkvís og kröfu-
harður.
Stefán Þórhallur Stefánsson var
tvíkvæntur. Fyrri kona hans var
Guðlaug Gísladóttir. Börn þeirra
eru þijú: Asa Gíslína, gift Jóni B.
Guðmundssyni; Vigdís, sem hefur
lengi verið búsett í Bandaríkjunum,
og Skafti Sæmundur, kvæntur
Þórnýju Jónsdóttur. Seinni kona
Stefáns Þórhalls er Unnur Torfa-
dóttir Hjaltalín frá Garðsenda í
Eyrarsveit í Grundarfírði, og lifír
hún mann sinn. Dætur þeirra eru
tvær: Ásdís, gift Óttari Helgasyni,
og Torfhildur, gift Bimi Ó. Vem-
harðssyni. Bamaböm Stefáns Þór-
halls em fjórtán. Vom þau kær afa
sínum, og hafði Stefán Þórhallur
alltaf tíma til að sinna þeim, þó að
hann ætti annríkt.
Atvinnu sína stundaði Stefán
Þórhallur af stakri samviskusemi
jafnvel eftir að hann var farinn að
kröftum. Hann lét alltaf sitja í
fyrirrúmi að gera skyldu sína. Tóm-
stundum varði hann einkum til tón-
smíða og bóklestrar. Stefán Þór-
hallur var og hestamaður, þótt
aldrei yrði hann stórbóndi í þeim
efnum. Áður en heilsan bilaði fór
hann að sumarlagi oft um helgar
ásamt Ásu dóttur sinni og Jóni
manni hennar í sumarbústað austur
í Holtum er þau smíðuðu sjálf.
Bamabömin nutu og þessara ferða
eftir að þau komust á legg. Stefáni
Þórhalli var hressing og endumær-
ing að hverfa brott úr ysi höfuð-
borgarinnar og leita næðis og hvíld-
ar í faðmi íslenskrar náttúm. Hann
unni íslandi vegna fegurðar þess
og tignarleika en jafnframt af
aðdáun á smávinunum sem það elur
við bijóst sér. Leyndi sér naumast
að augu Stefáns Þórhalls vom næm
á svipaðan hátt og eym hans. Hann
tók eftir ýmsu sem öðmm duldist
og fannst til um staði er flestum
virðast sem steinar í fjöm. Man ég
Minning:
Kjartan Ó. Bjarnason
húsasmíðameistari
Fæddur 22. júní 1943
Dáinn 14. janúar 1986
í dag er borin til hinstu hvildar
okkar góði vinur Kjartan Ó. Bjama-
son húsasmíðameistari. Það er erf-
itt að trúa því að þessi glaðværi
og góði drengur eigi ekki eftir að
koma í heimsókn oftar, með glað-
lega brosið og stöðuga bjartsýni,
þrátt fyrir mótlæti. Það er sárt að
sjá á bak góðum dreng á besta
aldri, sem átti svo margt ógert.
Hann var stórhuga og duglegur,
og hafði margt í huga varðandi
framtíðina. Hann gafst ekki upp
þó á móti blési. Kjartan var sérlega
vel gerður maður, hjálpfús og
hjartahlýr, betri heimilisvin er vart
hægt að hugsa sér. Hann hafði lengi
haft hug á að komast á togara. En
að það yrði ástæðan til endaloka
hér á jörð hafði engan gmnað.
Kjartan var trúaður og athugull,
margar stundir ræddum við um líf
og dauða, og allt þar á milli, hann
var mjög vel heima á öllum sviðum,
og sérlega áhugaverður viðmæl-
andi.
Okkur brestur orð til að lýsa
þeim söknuði sem fráfall þessa góða
vinar hefur á okkar fjölskyldu.
Megi góður Guð styrkja hans
elskulegu móður, systkini og bömin
hans þijú, sem hann unni mjög.
að Stefán Þórhallur hafði einhvem
tíma á orði að honum fyndist rang-
nefni að tala um „dauða" náttúm.
Hann leit á sköpunarverkið sem
lifandi og samræmda heild.
Ljúfari maður en Stefán Þór-
hallur mun torfundinn. Snyrti-
mennska, kurteisi og alúð ein-
kenndu hann. Hrindingar og pústr-
ar ófyrirleitinnar samkeppni vom
honum móti skapi. Hann naut sín
best í fámenni. En á gleðistundum
var næsta þægilegt að vera sessu-
nautur hans og félagi. Þá kom í
ljós hver þessi duli og hægláti
maður var. Skapgerð hans var slétt
á yfírborði, en undir niðri vöktu
geðsmunir og umbrot listamanns-
ins. Hann gat orðið frægur af tón-
smíðum og hljóðfæraleik. Svo varð
þó eigi. Samt gafst honum unaður
sá er leitin veitir. Og sú tilfinning
spratt ekki af neinum draumómm.
Stefán Þórhallur Stefánsson kunni
slík skil á verkefnum sínum að hann
greindi jafnan milli draums og
vemleika. Honum leið vel í heimi
sem hann bjó sér til og átti sjálfur.
Hann skrýddist ekki þungri purp-
urakápu en bar með sóma létta og
viðfelldna skikkju.
Stefán Þórhallur var gætinn
maður og orðvar. Helst gaf hann
sér lausan taum ef honum var
aðdáun í huga. Fyrir nokkmm ámm
rákumst við á að loknum samsöng
Fóstbræðra, og spurði ég hversu
honum líkaði skemmtunin. Stefán
Þórhallur minnti á lítið en fallegt
lag sem Fóstbræður hefðu sungið
snilldarlega. Ég efa ekki að það
hafí þeir sungið best því sinni.
Hann fer ekki oftar á samsöngva
eða hljómleika í þessari veröld, en
sé annað líf til mun hann rækja
tónlist þar eins og hér.
Helgi Sæmundsson
í dag kveðjum við Þórhall Stefáns-
son, verkstjóra Blindravinnustof-
unnar að Hamrahlíð 17. Hann
kvaddi okkur starfsfélaga sína, ef
svo má að orði komast, er hann
bauð okkur mánudaginn 6. janúar
upp á kaffí og ijómatertur í tilefni
70 ára afmælis síns sem var 26.
desember 1985. Honum var þakk-
að, menn tókust í hendur og vom
glaðir í lund. Lát hans kom ekki á
óvart, síðustu tvö árin var hann oft
sárlasinn. Hann hætti störfum hjá
Blindravinnustofunni fyrir ári sfð-
an, en var þó alltaf með hugann
við starfsemina, fylgdist náið með
öllu og var boðinn og búinn til hjálp-
ar ef eitthvað bar út af.
Með einstöku jafnaðargeði og
lagni leysti hann ávallt hvem þann
vanda sem upp kom og hafði engar
óþarfa áhyggjur. Reyndist hann
starfsfólki sínu einkar vel og var^
fómfús í starfí og gekk í öll verk
hver sem þau vora ef á þurfti að
halda. Þórhallur tók mikinn þátt í
félagslífi Blindrafélagsins. Var með
þeim fyrstu sem las sögur inn á
segulband fyrir félagsmenn, las í
hádeginu og kaffítíma helstu fréttir
úr blöðum og jafnframt vom stund-
um ráðnar í sameiningu krossgátur
dagblaðanna. Hann var í mörg ár
í skemmtinefnd félagsins og hafði
veg og vanda af árshátíðum og
öðmm skemmtunum félagsmanna.
Þórhallur var Reykvíkingur ogir'
stoltur af, kominn af góðu fólki og
fékk í arf virðulegt yfírbragð, gleði-
legt og ljúfmannlegt fas.
Hann vann að tónsmíðum í tóm-
stundum sínum og hafði hlotið við-
urkenningu á því sviði. Hann lék á
ýmiss hljóðfæri, lék hér áður fyrr
með Sinfóníuhljómsveit íslands, í
lúðrasveitum og á dansleikjum.
Hann flíkaði hvergi þessu áhuga-
máli sínu og við vitum að hann átti
ýmislegt í fómm sínum.
Við kveðjum félaga og sam-
starfsmann, við eigum góðar minn-
ingar um góðan dreng sem reyndist
sínum vel og lét lítið yfír sér. Við
vottum konu hans, bömum og allri
íjölskyldunni samúð okkar.
Starfsfólk Blindrafélags-
ins. 1
Hjalti Þórhannisson,
Grindavík—Minning
Fæddur 24. júní 1900
Dáinn 26. ágúst 1985
Hann fæddist á Fæti við Skötu-
fjörð. Hjalti varð ungur að fara að
vinna fyrir sér, eins og títt var í
þá daga. Hann gerðist sjómaður,
honum var sjomennskan í blóð
borin. Árið 1935, að égheld, fluttist
hann til Grindavíkur. Þar stundaði
hann sjómennsku í fjöldamörg ár,
eða meðan hann hafði heilsu til.
Skömmu síðar kvæntist hann eftir-
lifandi konu sinni, Kristbjörgu Jó-
hannsdóttur, elskulegri vinkonu
minni, Böggu eins og ég kalla hana
alltaf.
Þau vom samstillt hjónin, bæði
vildu allt gott fyrir alla gera, sem
þau gátu. Kannski oft meira, það
var ekkert talið eftir á því heimili.
Ekki skemmdi einkasonurinn, Jó-
hann, það. Jói, eins og hann var
alltaf kallaður af mér. Hann fetar
í fótspor föður síns, góður sjómaður,
trúr og tryggur, á ekki langt að
sækja mannkostina. Sú kona, sem
fengi hann fyrir lífsfömnaut, væri
sæl að eiga hann sér við hlið.
Hjalti var hvers manns hugljúfí,
aldrei lagði hann annað en það
besta til allra. Blessað brosið hans
Við vitum að hann fær góðar mót-
tökuráæðrasviði.
Guð varðveiti okkar góða vin.
Blessuð sé minning Kjartans.
Skarphéðinn og Erla
og kærleikurinn, sem skein frá
honum, hið þögla spaug og hlýjan
í augunum og öllum orðum hans
og gjörðum. Það yljar mér enn og
mun endast mér lífíð. Ef ég ætti
ósk, mér og þjóð minni til handa,
til i:ags og gæfíi, að allir lifðu lífínu
með svona blessaða hlýju til allra
manna og dýra, og þennan hreina
hug, þá væmm við ekki á köldum
klaka, íslendingar. Ég vildi lifa
þann dag. Þá skini sólin og blíðan
í hring um okkur öll, háa og lága,
hvar svo sem við væmm í þjóð-
félagsstiganum.
Þó ég sakni Hjalta sárt, hvað þá
um hans nánustu? En við vitum að
við hittum hann bak við þessi huldu-
ský, og ég veit hann hjálpar allt
sem hann má, öllum vinum sínum
og ástvinum. Okkar síðasti dagur
var yndislegur. Hjá mér vom þau
þijú að hjálpa mér. Jói minn að bóna
bílinn, Hjalti minn að leika sér við
Daisy mina og oma sér með bless-
aða brosinu og fallegu orðunum
sínum. Svo fékk hann sér smáblund.
Hann var sjúkur þó hann hefði ekki
orð á því.
Hún var yndisleg okkar kveðju-
stund laugardagskvöldið 24. ágúst
1985. Hann signdi mig. Það er sú
hjartnæmasta kveðja sem ég hef
verið aðnjótandi. Það er alveg
ógleymanlegt. Ég vissi þá, að ég
sæi hann ekki fyrr en í næsta lífi,
bak við móðuna miklu. Guði séu lof
að hann fékk að kveðja ástvini sína
heima hjá sér. Ég vissi að það var
hans heitasta ósk, í faðmi þeirra
sem hann unni svo undur heitt.
Hjalti vinur minn var vel skyggn.
Það var fátt sem kom honum á
óvart. Alltaf fór Jói með föður sinn
niður að höfn til að sjá sjóinn og
skipin. Og Hjalti minn kom alltaf
glaðari til baka. Það var víst og
satt að þeir feðgar nutu þeirra ferða
og Jói blessaður alltaf jafnviljugur
að gleðja föður sinn, enda mjög
samrýndir. Við Bagga mín undum
okkur við gamlar minningar á
meðan. Mikið var ég heppin að hitta
Böggu aftur eftir öll þessi ár. Það
er gott að eiga svona góða vinkonu,
og ekki síður með svona góða fylgd-
armenn. Já, lífíð hefur verið mér
gott, að eiga samleið með þeim.
Það er mikil Guðs gjöf, sem aldrei
verður fullþökkuð.
Ykkur, vinir mínir, Bagga mín
og Jói, ég bið Guð að vemda ykkur
og blessa. Það er sárt að missa, en
það er sælt að hittast öll aftur. Við
Gísli vottum ykkur innilega samúð
okkar.
Ég vil enda þessar fátæklegu lfn-
ur með ljóði eftir einn af skáldsnill-
ingum okkar, Sigurð Sigurðsson
frá Amarholti.
Sól. Stattu kyrr, þó að kalli þig sær
til hvílu - ég elska þig heitar.
Þú blindar mín augu, en þú ert mér svo kær,
og eins hvort þú skín, eða bæn minni neitar.
Ég sæki þér nær, þótt þú færir þig fjær-
Þótt þú fallir í djúpið, mitt hjarta til geisl-
annaleitar.
Olga Benediktsdóttir
Jarðarfarar-
skreytingar
Kistuskreytingár, krans-
ar, krossar.
Græna höndin
Gróðrarstöö við Hagkaup,
sími 82895.