Morgunblaðið - 08.06.1986, Side 65

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. JÚNÍ 1986
65
r
Því miður átti ég ekki því láni
að fagna að njóta ömmu minnar,
Asdísar, ríkulega nema sem bam
og unglingur. Flótlega eftir að heils-
an fór að versna missti hún mátt í
annarri hendinni og fór á Hrafnistu.
Samt bar hún sig aldrei upp undan
við neinn, trúlega þótt verst að
geta ekki haft neitt fyrir stafni.
Asdís var nefnilega af gamla skól-
anum og kunni ekki almennilega
við sig nema við vinnu. Lengst af,
meðan heilsan var góð, bjó hún á
Hringbraut 55 með Hannesi Páls-
syni, afa mínum. Það var fyrsta
heimilið sem ég kom inn á og ekki
er ijarri lagi, að þar hafí homsteinn-
inn verið lagður að tilvem minni.
Frá þessum tíma á ég hvað sterk-
astar og bestar endurminningar.
Eins og skáldið, minnist ég tveggja
handa er hár mitt stmku einn horf-
inn dag. Þessar hendur áttu það
einnig til að þvo mér f framan. Aður
en hún lét vatnið renna, setti hún
tappa í vaskinn. Það kallaði hún
að fara vel með. Þetta var býsna
sársaukafull athöfn. Mér leið samt
alltaf mjög vel eftirá og glansaði
eins og postulín. Síðan var ég vatns-
greiddur og kannske fómm við f
spásértúr niður með gamla kirlg'u-
garðinum og inn í Austurstræti.
Við krakkamir hlökkuðum alltaf
jafíi mikið til að fara á Hringbraut-
ina, ekki síst vegna þess að amma
lumaði oftast á einhveiju nammi.
Þótt ljótt sé frá að segja kunnum
við miklu betur að meta það en
alla ullarvettlingana með band-
spotta sem hún gaf okkur. Sælgæt-
ið var geymt í læstri skúffu. Ég
man sérstaklega eftir að hafa feng-
ið enskt súkkulaði, sem var svo
stórt, að það var næstum því jafn
stórt og löppin á mér. En það var
líka þegar árið var jafíi langt og
heil eilífð og mér fannst útlöndin
vera hinumegin við Ijömina. Topp-
urinn var ef við fengum gos í
kaupbæti og máttum hlaupa niður
í kjallara og sækja okkur lfmonaði.
I hennar augum var appelsfn aldrei
annað en límonaði.
Þegar við vomm komin með
gottið í aðra hendina og gosið í
hina, sagði hún stundum, „nei sko,
það er bara gilli“, og brosti pínulít-
ið. Annars man ég ekki eftir að
amma segði neitt mikið. Hún var
ekki mannblendin. Uppi á lofti var
stássstofan. Þar áttu andar liðinna
stórgilla heima. Hún var full af fín-
um munum og Ijósmyndum af fólkí.
Á einni hillunni var klukka sem
tifaði mun hægar og hærra en allar
aðrar klukkur og það var einhver
spennandi lykt í loftinu. Mér fannst
þetta alltaf alveg sérstaklega for-
vitnilegur staður, og ég átti það til
að stelast í leyfísleysi, en var samt
aldrei lengi, því ég var nefnilega
smásmeykur. Einu sinni var gamall
maður í heimsókn hjá ömmu. Hann
gaf mér stóran fjólubláan pening
með kalli og skipr og klappaði mér
á höfuð. Þegar ég var að fara heim,
setti ég hann í úlpuvasann. Þá kom
amma og stakk stórri nælu gegnum
seðilinn og festi við úlpuna og kall-
aði það að vera passasamur.
Einhveijum kann sennilega að
fínnast þessar sundurlausu, bama-
legu atvikssögur ekki ýkja merki-
legar, engu að síður urðu þær óað-
skiljanlegur hluti af lífí mínu og eru
mér kærari en flest annað. Það
mætti halda lengi áfram að segja
frá sendiferðunum út í mjólkurbúð,
pönnukökunum, róluvellinum, pílu-
spilinu í garðinum og bíltúmum upp
í Heiðmörk. Hver einn atburður var
lítið ævintýri. Eitt smá atvik sem
átti sér stað þegar við vomm í
beijamó lýsir ömmu fjarska vel.
Fullorðna fólkið tíndi f kökubox og
krakkamir í sultukrukkur. Sjálfur
tíndi ég mestmegnis upp í mig. Það
var orðið áliðið og bráðum áttum
við að fara heim, þegar ég missti
lítilræðið í glasinu niður og allt fór
út um þúfur. Stuttu seinna kom
amma að mér með skeifu og þóttist
ekkert taka eftir hvað ég var blár
um munninn. Síðan stútfyllti hún
kmkkuna en sagði mér að passa
mig að láta engan vita. Hún vann
sín góðverk í hljóði. Ég er forsjón-
inni þakklátur fyrir að hafa fengið
að fræðast af hennar heilsteypta
persónuleika og kveð ömmu með
söknuði.
t
Maðurinn minn,
KRISTINN EINARSSON,
kaupmaður,
Laugavegi 25,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn 10.
júníkl. 3. e.h.
Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlegast bent á Krabba-
meinsfélagið.
Ella Marie Einarsson,
Sóley Kristinsdóttir,
Sonja Kristinsdóttir, Karl Wilhelmsson,
Rudolf Kristinsson, Svala Eiðsdóttir,
Guðberg Kristinsson, Kolbrún Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð við andlát og útför
GUÐRÚNAR EGILSDÓTTUR,
Furugrund 4,
Kópavogl.
Fyrir hönd aðstandenda.
Dóra Guðleifsdóttir.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför,
GUÐBRANDS BÚA EIRÍKSSONAR,
írabakka 34.
Una Eyjólfsdóttir, Eirfkur Sigfússon,
Guðrún Stefánsdóttir,
börn hins látna, systkini og fjölskyldur.
. . ", :
Þar sem vegirnir enda, byrjar goðsögnin um Land Cruiser. Þessi
vinsæli torfærubíll hefur löngu sannað að hann stenst öðrum fremur
íslenskar aðstæður.
í aflmikilli Turbó dieselvélinni sameinar nýjasta tækni mikinn kraft,
Ttlitla eyðslu og ótrúlegt öryggi.
Rúmgóð nútíma innrétting og sterkur undirvagn uppfylla ströngustu

<

TOYOTA
VERD FRÁ 815.000.
NOKKKUM BÍLUM ÓRAÐSTAFAÐ
Hannes