Morgunblaðið - 31.07.1986, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. JÚLÍ 1986
47
við hjóluðum í gegnum lystigarð til
að stytta okkur leið.
Það var þungur skýjabakki yfir
og byijað að rigna fyrir aftan okk-
ur, ég fann dropa.
„Abra-degabra. Ég galdra rign-
inguna aftur upp í skýin,“ sagði
hann.
„Ef það rignir ekki núna þá ertu
galdrakerling," sagði ég.
En það rigndi ekki á okkur. Ekki
fyrr en við vorum komnir heim í
„felles“-eldhúsið helltist rigningin
yfir húsin í Kaupmannahöfn.
Örmagna og stirðir sátum við í
sófa, reyktum vindla og fólk spurði
frétta. Stúlkur gáfu okkur axla-
nudd.
I huga mér hafði fæðst ný hugs-
un, sú hugsun að fara heim til
íslands. Ég hafði verið að leita að
þeirri tilfinningu sem ég fékk er
ég hélt á litlu dóttur minni með
pírðu augun í fanginu. Þegar svona
hlutir gerast þá verður maður að
bera ábyrgð gerða sinna. Ekki gat
ég skilið hana eftir pabba-lausa.
Ég meina, ef maður barnar óvart
stúlku, þá þýðir ekkert að flýja land.
Hvers vegna leitar maður alltaf
langt yfir skammt? Skrítið, maður
leitar að ástinni þó hún sé í fangi
manns.
Svo ég ákvað að fara heim við
fyrsta tækifæri. En þessa stundina
nuddaði mjúkhent stúlka hálsvöðva
mína. Ung stúlka sem þennan sama
dag hafði verið niður á strönd.
(Endir)
Þijátíu og átta ára gamall Wales-
búi
Martin Rees
185 Pearl Street
Roath
Cardiff CF 21RD
South Wales
Great Britain.
Sextán ára gömul japönsk stúlka
sem hefur gaman af því að hlusta
á rokk og horfa á kvikmyndir.
Yasuko Shindo
4—9 Takasago 3 chome
Sakata-shi
Yamagata 998, Japan.
Fjörutíu og nfu ára gamall ástr-
alskur karlmaður með margvísleg
áhugamál
R. Sharp
P.O. box 10
Koorawatha 2807
New South Wales,
Australia.
Það sem ég Ieitaði að er fundið.
Eg kem heim.
Því bráðum verður þú stór stúlka
en ég gamall maður.“
Það var löng þögn hjá okkur
Gústa. Við hjóluðum hver í sínu
lagi um stund. Ljóðið hafði snert
hann.
„Vá, þetta var fallegt,“ sagði
hann. „Ég hef aldrei heyrt svona
ljóð áður. Það var svo mikil tilfinn-
ing í þessu."
„Ég meinti hvert einasta orð.“
„Þessir íslendingar eru einstök
fyrirbæri. Sofa úti undir berum
himni án þess að breiða neitt yfir
sig og yrkja ljóð eins og ekkert
sé,“ sagði Gústi.
Við komum aftur á sömu sveita-
krána og drukkum te og átum
ástarpunga með; kleinukúlur með
bökuðum eplum inn í. Þarna var
fullt af fólki, greinilega á sunnu-
dagsrúntu.
Því næst tókum við stefnuna nið-
ur að strönd í von um jafnsléttu.
Er við komum á jafnsléttu gátum
við haldið jöfnum hraða. Gustur
kom frá bílum sem blússuðu fram
úr. Við tókum nuddpásur í strætó-
skýlum. Og nú var það ég sem
nuddaði, Gústi var búinn með kraft-
ana sína, hafði spilað þeim út í
sýndarmennsku. Húsunum fór
fjölgandi. Brátt vorum við komnir
í Stór-Kaupmannahöfn. Aftur hafði
þykknað upp.
„Nú fer að rigna," sagði ég er
HINN MANNLEGI ÞÁTTUR/Ásgeir Hvítaskáld
Ljóð
Gústi vakti mig klukkan 7 næsta
morgun. Nú var ekkert annað til í
morgunverð en klístruð rifsber og
grænar baunir, bara ef við hefðum
keypt mjúkar perur af bóndakon-
unni. Ég gat grátið ef ég hugsaði
um te og brauð. Það var kominn
sunnudagur og nú þurftum við að
hjóla alla leið til Kaupmannahafnar
á einum degi. Við lögðum stirðir
af stað. En það var blíðskaparveður
og um tíuleytið vorum við komnir
á stuttbuxur, við héldum skyrtunum
vegna sólbrunans. Nú hjóluðum við
þjóðveginn, hann var styttri og eng-
ar krókaleiðir. Og við tókum 5
mínútna pásur á hálftíma fresti. í
lok pásanna þurfti ég iðulega að
pissa og fara úr eða í utanyfir-
buxur. Eitt sinnið, er við vorum að
vinna upp langa hæð, ég alveg að
gefast upp, sárverkjaði í axlir og
kálfa, sá ég á armbandsúr Gústa:
Við vorum komnir fram yfir tímann.
„Jæja, það er liðinn hálftími,“
sagði ég ákafur.
„Þú fékkst 10 mínútur síðast,
pásan verður ekki fyrr en eftir kort-
er.
Nú varð ég spældur; búinn að
þræla og púla, segja við líkamann
að pásan væri alveg að koma, en
svo svíkur maður loforðið. Hann
yrti á mig en ég ansaði ekki. Helst
vildi ég fara mína eigin leið, segja
honum að fara til andskotans. Hann
var hinn versti verkstjóri, búinn að
breyta hjólreiðatúr í fúla þrælkun-
arvinnu. Ég fór í fylu. Þó varð ég
að fylgja honum, hann hafði kortið
bæturnar og límið. Hann kallaði á
mig en ég ansaði ekki.
Loks kom pásan en þegar hann
ætlaði að gefa mér nuddið hristi
ég axlimar og gekk frá.
„Eigum við að hjóla í korter og
taka pásu í 3 mínútur," stakk hann
upg á og var blíður.
Ég samþykkti um leið og fór úr
fylunni. Því ég græddi 2 mínútur á
þessu. Hann vildi hafa pásumar
stuttar svo fæturnir næðu ekki að
kólna. Þetta fyrirkomulag reyndist
betra og okkur miðaði vel áfram.
Hann nuddaði axlir mínar og fólk
í bílum glápti. Svo eitt skiptið bað
hann um nudd. Það var merki um
þreytu. Hans eigið stress gerði hon-
Hjá Sláturfélaginu
færðu allt í grillveisluna
og að auki fylgja hér
nokkur heilræði
um steikingu á teini
Þú færð allar tegundir af góðu kjöti á grillið, vínar- og
medisterpylsurnar okkar vinsælu, kol, grillollu, ótal
tegundir af kryddi, grænmeti og öðru meðlæti sem
þart til að útbúa girnilega grillveislu.
Hellrsðl um steikingu á teini
Allt kjöt, fisk, brauð og grænmeti má glóða á teini, en
það er ekki sama hvemig það er gert. Best er að
smyrja teininn vel áður en þrætt er á hann. Grænmetið
er gott að skera í aðeins stærri bita en kjötið svo það
verði ekki ofsteikt þegar kjötið er tilbúið. Teinamat á
líka alltaf að pensla áður en hann er settur á grillið -
annars ofþomar hann og skorpnar. Best er að nota
grilloliu eða kryddlög. Lögurinn gerir matinn meyran
og bragðgóðan, og hann er tilvalið að nota sem sósu
á eftir. Varast ber að stinga í kjötið á teininum - þá
lekur gómsætur safinn úr, og ekki er ráðlegt að strá
salti á kjötið fyrr en eftir að steikingu er lokið.
SLÁTURFÉLAG
SUÐURLANDS

^ÍP.’sStek.*«rillf
hwi ,iok. oth witfoiui i on W fKSKMpS
toítJiJ1**! |Mm konoi. b,«i-n C«r
s^SflSíSœ'‘zz,
Nodo S2o g c«|Ponl«nAB'0S
tABASCC

á hjólum
um erfíðara fyrir.
Loks beygðum við af þjóðvegin-
um og út á sveitaveg, umferðar-
hávaðinn var þreytandi til lengdar.
Oftast var Gústi á undan mér, líkt
og hann væri að halda uppi ein-
hverri reisn. Stundum hjóluðum við
hlið við hlið þá æsti ég hann upp,
því hann var eldheitur kvennabar-
áttumaður. Mér fínnst svo gaman
að æsa pólitískt fólk upp. Eitt sinn
hitnaði honum vel í hamsi og hjól-
aði hann þá hraðar og hraðar. Þar
náðum við upp tempói og héldum
stöðugum hraða lengi. Þutum á 30
kílómetra hraða upp og niður aflíð-
andi brekkur. Nú fylgdi ég honum
fyllilega eftir og hann komst ekkert
fram fyrir mig.
Svo kom tímabil þar sem við hjól-
uðum þögulir. Við hjóluðum Iengi
þannig í gegnum sveitahérað. Eg
hugsaði heim til íslands. Þar sem
ég brunaði þarna í hlýjunni, flaug
yfír hæðir og akra, laufblöðin þjót-
andi við eyrun, skýrðust ýmsir
hlutir inni í kollinum á mér. Og ég
komst að niðurstöðu. Danmörk var
eins og öll önnur lönd, fólkið hefur
alveg sömu þarfir, það var ekkert
frekar í Danmörku það sem ég leit-
aði að. Nú skildi ég hvað það var
sem ég þráði. Tilfinningar streymdu
um líkama minn og ég orti ljóð djúpt
inn í huganum.
„Gústi, þú veist að allir íslending-
ar eru skáld. Á ég að fara með ljóð
fyrir þig sem ég samdi rétt í þessu?“
„Já, gerðu það endilega,“ sagði
hann og kom upp að hlið mér.
„Ljóðið heitir LEITIN," sagði ég
með angurværum og blíðum tón.
„Já. Þetta er spennandi," sagði
Gústi og eyru hans stækkuðu.
Ég setti mig í stellingar og flutti
ljóðið hjólandi. Og rödd mín var
blíð eins og döggvað. gras að
morgni:
„Ég sé augu þín í draumum mínum.
Þú ert víst búin að fá margar tennur
og ert með skapið hans pabba þíns.
Hér þvælist ég í öðru landi, sé komakra,
stóra hesta og sveitabæi með stráþök.
En ég sé augu þín í draumum mínum.
Og mig langar til að stijúka þunna hárið þitt
og sýna þér heiminn úr fangi mínu.