Morgunblaðið - 29.04.1987, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. APRÍL 1987
43
Minning:
Ingibjörg Stefáns-
dóttirfrá Stakkahlíð
Jenný Stefáns-
dóttir — Minning
Fædd 7. janúar 1901
Dáin 20. apríl 1987
Hún var borin til moldar hér í
borg 15. þessa mánaðar, en þá
hafði undirritaður hvorki tök á að
fylgja þessari merku konu né birta
eftirfarandi kveðjuorð.
Ingibjörg fæddist 18. nóvember
1915 í Stakkahlíð í Loðmundar-
firði, þeim fagra og tilkomumikla
firði norðvestur úr Seyðisfirði utan-
verðum. Hann getur naumast talist
í akvegasambandi, en er öllum
minnisstæður sem þangað hafa
komið eða séð kvikmynd Hilmars
Oddssonar þaðan; ellegar Stiklur
Ómars Ragnai-ssonar frá nyrstu
byggðum Austfjarða. Stakkahlíð
var höfuðsetur Loðmundarfjarðar,
ættaróðal Ingibjargar, og hún bar
óneitanlega „síns heimalands mót“,
var bæði svipfríð, svipmikil og hlý-
leg.
Stakkahlíð í Loðmundarfirði
þekktu flestir Austfirðingar þeirra
tíma, er Baldvin afi hennar bjó þar
og síðan Stefán sonur hans og Ól-
afía Ólafsdóttir, foreldrar Ingi-
bjargar, sem bjuggu þar allan sinn
búskap. Stefán var hreppstjóri og
í forsvari fyrir byggðarlagið enda
kvað að þeim manni. Honum kynnt-
ist ég lítillega, og konu hans,
öldruðum á heimili Ingibjargar og
eiginmanns hennar, Andrésar
Andréssonar kaupmanns og klæð-
skerameistara, í Suðurgötu 24 í
Reykjavík.
Ég kynntist þeim Ingibjörgu og
Andrési fyrir alvöru eftir stofnun
Óháða safnaðarins 1950, er Andrés
gerðist stjórnarformaður hans og
var það til dauðadags, þeim söfnuði
til heilla og blessunar. Ingibjörg var
seinni kona Andrésar og aldurs-
munur þeirra mikill. Hann unni
þessari ungu konu sinni mjög og
virti hana jafnframt og hún hann
eigi síður. Það kom strax í Ijós, er
Ingibjörg tók við húsmóðurhlut-
verkinu í Suðurgötu 24, að hún
skipaði þann sess eins og best varð
á kosið; mótaði heimilið með hlýleik
og mildi og sérstökum myndarbrag.
Gestagangur var mikill og gestrisn-
in eftir því og allur andinn á
heimilinu mótaðist af mannkostum
hjónanna, ástríki því sem þau auð-
sýndu hvort öðru og bömum sínum
og alúð við gesti og gangandi. Og
það voru ekki aðeins nánustu ætt-
ingjar, samstarfsmenn og vinir
þessara hjóna, heldur var þar oft
setinn bekkurinn af ókunnugu fólki,
sem leitaði andlegs styrks hjá Andr-
ési er hann gat miðlað flestum
fremur í erfiðleikum lífsins. Hann
átti afar bágt með að láta nokkurn
synjandi frá sér fara og naut í því
efni, og skjólstæðingar hans, nær-
fæmi og þolinmæði frú Ingibjargar,
þótt hún hefði e.t.v. stundum
áhyggjur af því að hann gengi of
nærri sjálfum sér, eftir langan og
strangan vinnudag, í takmarkalítilli
þjónustu við aðra.
En það var eins og sú þjónusta
stuðlaði aðeins að meiri heimilis-
hamingju. Ingibjörg og Andrés
eignuðust fjögur böm, Sigrúnu,
Berglind, Andrés og Stefán, sem
erfðu eðliskosti foreldranna, því
kynntist ég vel, þar sem ég fermdi
þau öll.
Ingibjörg var fýrsti ritari Kvenfé-
lags Oháða safnaðarins og á heimili
þeirra hjóna héldu prestur og
stjórnarmenn oft fundi fyrr á árum.
Hún starfaði einnig af miklum
áhuga að eflingu barnaspítalasjóðs
Hringsins. Andrés lést fyrir 17
ámm og stóð Ingibjörg þá uppi með
drengina á æskuskeiði, en dæturnar
höfðu stofnað eigin heimili. Fyrir 9
árum varð Ingibjörg síðan fyrir
þeirri sorg að Sigrún dóttir hennar
lést, aðeins 34 ára gömul, frá ung-
um börnum. Að henni var þeim mun
þyngri harmur kveðinn sem hún var
flestum yndislegri kona og fegurri
sál. Þó Ingibjörg Stefánsdóttir héldi
þá fullkominni stillingu og sýndi
best hvað hún hjó yfir miklum sálar-
styrk hygg ég nærri getið að þessi
sorg hafi lamað lífsþrek hennar.
En hún bar harm sinn í hljóði og
lifði fyrir eftirlifandi börn sín og
fjölskyldur þeirra, og var sjálf lífið
og sálin í fjölskyldulífinu. í móti
naut hún ástríkis og umhyggju
þeirra allra.
Seinustu árin bilaði heilsa Ingi-
bjargar og hún varð oft að njóta
aðhlynningar á sjúkrahúsum. Aldrei
æðraðist hún og hélt sinni mjúklátu
reisn fram í dauðann. Það var að-
dáunarvert. Með henni er minnis-
stæð og mikilhæf kona gengin á
guðs síns fund. Við Álfheiður þökk-
um henni samfylgdina og blessum
minningu hennar og verk hennar,
sem leiddu til góðs. Innilegar sam-
úðarkveðjur sendum við börnum
hennar og Qölskyldum þeirra.
Emil Björnsson
Jenný Stefánsdóttir var kjördótt-
ir Stefáns bónda á Stóra Knarrar-
nesi á Vatnsleysuströnd Jónssonar
og konu hans, Guðrúnar Einars-
dóttur, en ættuð úr Grindavík.
Árið 1929 giftist hún Alfonsi
Jónssyni lögfræðingi. Hann hafði
sest að á Siglufirði og þar bjuggu
þau hjón uns Alfons féll frá 1952.
Þau áttu tvö börn: Guðrúnu banka-
starfsmann, hún var gift Einari Þ.
Guðjohnsen framkvæmdastjóra og
eiga þau tvo syni; Jón flugumferð-
arstjóra, kona hans er Eyrún
Eyjólfsdóttir. Þeirra börn eru þrjú.
Alfons Jónsson hafði mikil um-
svif á Siglufirði. En síldin kemur
og síldin fer. Um miðja þessa öld
hvarf hún með öllu. Siglufjörður
beið slíkt afhroð að til landauðnar
horfði. Þegar verst gegndi féll Al-
fons frá. Hinar miklu eignir
dánarbús hans seldust við smánar-
verði. Andvirðið fór til lúkningar
áhvílandi skuldum. Allir fengu sitt
en afgangur varð enginn.
Þótt Jenný flyttist ásamt börnum
sínum suður slypp og snauð, lagði
hún ekki árar í bát. Ung hafði hún
lært hattasaum. Af engum efnum
en því meira áræði setti hún á stofn
verslun með kvenhatta og rak hana
lengi við gott gengi. Hún hafði
traust sambönd við erlendar verk-
smiðjur og sigldi öðru hvetju til
vörukaupa sem hún bar gott skyn á.
Elli lék Jennýju hart. Vegna slyss
varð að aflima annan fót hennar.
Hin síðari ár var hún því bundin
hjólastól. Engu að síður átti hún
eigið heimili til æviloka. Skamma
stund háði hún sitt dauðastríð í
sjúkrahúsi.
Tápmikil kona er fallin í val. Með
æðruleysi mætti hún örlögum
sínum. Hún bugaðist aldrei þótt á
bátinn gæfí. Fyrir hönd konu
minnar látinnar þakka ég Jennýju
Stefánsdóttur órofa tryggð og
fölskvalausa vináttu allt frá æsku-
dögum beggja til hinstu stunda.
Jón Á. Gissurarson