Morgunblaðið - 25.09.1987, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. SEPTEMBER 1987
39
Kristniboðar á förum til Kenýa:
Trúin samofin
daglega lífinu
Á Kristniboðsþinginu í Vatna-
skógi voru m.a. kristniboðahjónin
Ragnar Gunnarsson og Hrönn Sig-
urðardóttir. Eru þau farin aftur
út eftir eins árs dvöl hér á landi.
Höfðu þau starfað í Kenýa í tæp
4 ár hjá Pokot-þjóðflokknum, sem
er í vesturhluta landsins. Þar hafa
Islendingar verið með starf til
nokkurra ára og er þar ein fjöl-
skylda fyrir, þau Kjartan Jónsson
og Valdís Magnúsdóttir ásamt
þremur börnum. Voru þau Hrönn
og Ragnar tekin tali og innt dálí-
tið um starf þeirra úti í Afríku
og þá fyrst spurð, í hverju starf
þeirra væri helzt fólgið.
— Við vinnum hefðbundið kristni-
boðsstarf. Boðun á orði Guðs og
fræðslu um það, aðstoða við skóla-
starf og uppbyggingu á skólastarfi
í samráði við yfirvöld í Kenýa.
Fræðsla er grundvöllur allra fram-
fara. Fólk er ólæst margt hvert, og
erfitt að koma fræðslu á framfæri
nema að fólk geti lesið. Eins og er,
þá ráða yfirvöld ekki við það að
byggja upp skólastarfíð, og við hjálp-
um til við það.
Eitthvert hjálparstarf eruð þið
með. Hrönn þú ert hjúkrunarfræð-
ingur?
— Jú, við sinnum þar veigamiklum
þætti, sem er fræðsla fyrir mæður.
Þegar við komum út, þá var bama-
dauði yfir 50%, en hefur heldur
minnkað með aukinni fræðslu og
beinni heilsugæzlu. Það herja margir
sjúkdómar þama, svo sem malaría,
lungnasjúkdómar ýmiss konar, nið-
urgangur, augnsjúkdómar o.fl. Við
emm með ferðasjúkraskýli, sem er
fólgið í því, að það er farið til fólks,
sem býr fjarri læknisþjónustu. Er
þetta fólk heimsótt reglulega og
reynt að hlynna að þeim eftir föng-
um.
Mataræðið er mjög fábrotið og því
erfitt að hjálpa til í sumum tilvikum,
þar sem breytt mataræði er eiginlega
forsenda heilbrigðis. Sú fræðsla, sem
við innum af hendi beinist öll að
því, að fólk geti hjálpað sér sjálft
eftir á, svo sem í sambandi við heilsu-
far, ræktun og hreinlæti.
Er nægur Qöldi kristniboða úti í
Kenýa?
— Nei, aldeilis ekki. Til að mynda
þá hafa engir kristniboðar verið, þar
sem við vorum, til þess að halda
starfinu áfram, vegna skorts á þeim.
Ekki hefur heldur verið um hjúkruna-
rfræðinga á lausu heldur.
Er betra að sá orðinu ytra en hér
heima?
— Það eru aðrar aðstæður í Kenýa
en hér heima. Fólk er miklu jákvaeð-
ara og fúsara á að hlusta í Kenýa.
Hér heima er svo til ógemingur að
safna saman fólki til þess að hlýða
á Guðsorð. Hins vegar eru örar breyt-
ingar ytra og.til þess fallnar að
erfiðara verður í framtíðinni að safna
fólki saman vegna þess að fleira
kallar á athygli þeirra.
Nú trúir fólk fyrir. Er ekki allt í
Iagi að leyfa því að hafa þessa trú,
sem er búin að vera þama í gegnum
tíðina?
— Eins og við þekkjum þetta fólk,
þá lifir það í ótta við illa anda og
Djöfulinn, sem það er alltaf að fóma
einhveiju til að reyna að blíðka. Þar
getur ekkert breytt því nema trúin
á Jesú Krist. Kristur hefur falið læri-
sveinum sínum að fara með boðskap-
inn um fagnaðarerindið út til þeirra
og frelsa þá frá þessum ótta til nýs
lífs með sér.
Hins vegar er gamla trúin á miklu
undanhaldi. Hugsunarháttur frá
Austurlöndum og Vesturlöndum
ryðst yfir þessi menningarsvæði, og
fólk missir fótfestuna og er að leita
að einhveiju nýju. Þannig verður
gamla trúin fyrir áhrifum utan frá
og vegna breyttra tíma. Kristindóm-
urinn getur gefíð þessu fólki nýjan
lífsgrundvöll til þess að standa á.
Gerist það ekki, þá mun beinhörð
efnishyggja Vesturlanda gleypa
þetta fólk, og skapa mikla upplausn,
og þá verður varla gerlegt að bjarga
þeim, þar sem trúin er svo samofin
daglega lífinu og fasttengd því.
En er þetta ekki bara dropi í haf-
ið þótt þið farið þama út?
— Við getum ekki hjálpað öllum.
í einu, en hafið er samansett úr drop-
um, og ef enginn byijar, þá verður
ekki neitt úr neinu. Þetta er lítið í
byijun en getur vaxið í samræmi við
sjálft sig, ef einhveijir hlýða þessu
kalli.
Er einhver munur á hálfheiðingj-
unum á íslandi og í Kenýa?
— Það er meira andvaraleysi hér
heima gagnvart Guði. Fólk hefur það
gott á Islandi. Það hefur hendumar
fullar af gjöfum Guðs og kemur
Guði einfaldlega ekki fyrir. Það er
búið að tryggja sig gegn öllu, með
góðum efnum og álíka, og telur sig
þurfa síður á guði að halda almennt
og yfírleitt. Finnst gott að geta not-
að Guð eins og varahjólbarða. Það
er gott að vita af honum í farangurs-
geymslunni, uppblásnum vitaskuld,
og þurfa helst aldrei að nota hann,
nema eitthvað komi upp á, svo sem
dauðsfall, sjúkdómar og önnur óhöpp
einhver.
Alþýða manna úti í Kenýa býr við
allt önnur skilyrði. Þar er matur af
skomum skammti, sjúkdómar tíðir,
lífsbaráttan hörð í þurrkum og öðm
álíka. Menn verða þar oft fyrir
skakkaföllum og þeirra heimsmynd
og hugsunarháttur því allt annar en
hér heima. Trúin snertir allt þeirra
líf og hefur mótandi áhrif á þeirra
gerðir miklu meira en á íslandi.
Og nú emð þið að fara út til Kenýa
í næsta tímabil, sem varir í 4 ár.
Komið þið þá brún og sæt eins og
íslendingar, sem hafa dvalist á er-
lendum ströndum?
Jú, við komumst ekki hjá því, að
verða sólbrún ytra. En það er krefj-
andi starf að vera í sólarhita og þurfa
að vinna mikið. SKkt dregur mátt
úr manni, og sólin er ekki neitt til
þess að hrópa húrra fyrir. Strákamir
okkar, þeir fara alltaf í skugga hér
heima, þegar sólin skín eins og þeir
lærðu úti. Þetta er engin skemmti-
vinna eða einhver rólegheit. Þá má
minna á, að laun okkar em fram-
færslulaun, sem duga til framfærslu
okkar fjögurra manna fjölskyldu.
Em þau laun fyrir neðan lægsta
taxta í dagvinnu hér heima. Þau
duga til þess að framfleyta okkur
úti en ekki meira en það,“ sögðu þau
Ragnar og Hrönn að lokum.
- PÞ
Kristniboðahjónin Hrönn Sigurðardóttir og Ragnar Gunnarsson
ásamt sonum sínum Hermanni Inga og Sigurði.