Morgunblaðið - 31.12.1987, Blaðsíða 14

14 B
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. DESEMBER 1987
Hvers er helst að mínnast
frá árinu 1987
Þegar árið er að líða í aldanna skaut iíta menn oft til
baka, ekki síður en fram á við, og rifja upp atburði líðandi
árs. Man þá hver eftir því sem hann hefur mestu skipt á
einn eða annan hátt. Tii þess að gefa nokkra mynd af
því, sem markverðast kann að virðast í byggðum landsins
á árinu, hefur Morgrinblaðið, eins og undanfarin ár, leitað
til nokkurra fréttaritara sinna víðsvegar um landið og
fengið þá til að rifja upp það, sem þeim hefur þótt
markverðast af innlendum og erlendum vettvangi og úr
heimabyggð. Pistlar fréttaritaranna fara hér á eftir:
Magnea Guðmunds-
dóttir, Flateyri:
Kvótinn hrein
flótta-
mannastefna
Þegar líðan fer að áramótum
koma upp í huga manns margar
hugsanir um líðandi stund og hvað
nýja árið muni bera í skauti sér.
Mér eru ofarlega í huga alþingis-
kosningarnar í vor, sem voru að
mörgu leyti sérstakar. Allir flokk-
amir tóku það upp hjá sér að nefna
landsbyggðina sérstaklega. Mitt álit
er að það sé að mörgu leyti paradís
á jörðu, að búa úti á landi. Miðað
við þau loforð sem gefin voru í
kosningabaráttunni var enginn vafí
á að svo myndi verða. En hvað svo?
Þeir sem fylgjast með sjá að þar
verður ekki mikil breyting á. Ef
grannt eru skoðaðar framkvæmdir
í vegamálum næstu ár sýnist mér
við Vestfírðingar megum halda
áfram að láta okkur dreyma. Kvóti
í sjávarútvegi og landbúnaði er
hrein og bein flóttamannastefna
gagnvart okkur Vestfirðingum og
þannig mætti lengi telja.
Störf alþingismanna finnast mér
einkennast af því að mest er fundað
og unnið þegar kemur að sumar-
og jólafríum, þá er málum hrint í
gegn á örskömmum tíma. Þess á
milli þrefa menn um málin fram
og aftur. Spurning er hvort ekki
ætti að vera meira um frí og helgi-
daga. Líkist þetta háttemi stundum
skemmtiþáttum, en staðurinn miður
heppilegur til svoleiðis þáttagerða
— þó auðvitað sé nauðsynlegt að
hafa húmorinn í góðu lagi.
Af erlendum vettvangi er mér
ofarlega í huga það skref sem stig-
ið hefur verið í afvopnunarmálum.
Vonandi er að leiðtogum og for-
svarsmönnum stærstu vopnabúra
heims megi auðnast að halda áfram
á sömu braut.
Héðan úr heimabyggðinni er það
merkilegt hvemig veðurguðirnir
hafa leikið við okkur, það sem af
er vetrar. Elstu menn og konur
muna ekki svona tíð. Kannski al-
mættið hafi tekið þama í taumana
með bættar samgöngur. Hver veit?
Ég vona að nýja árið verði okkur
öllum gott og ánægjuríkt.
Magnea Guðmundsdóttir
Vigdís Kjartansdóttir
Vigdís Kjartans-
dóttir, Grenivík:
Ráðning nýs
sveitarstjóra
eftirminnileg
Þegar árið 1987 er að kveðja
okkur landsmenn og árið 1988 er
í þann veginn að ganga í garð kem-
ur þessi spurning í huga okkar
flestra: Hvemig var árið sem nú
er að líða, hvað var eftirminnilegast
að okkar mati?
í litlu samfélagi eins og í Grýtu-
bakkahreppi skeður kannski ekki
svo mikið dags daglega, að okkur
finnst. En ég held þegar ég lít til
baka, að það sé mér eftirminnileg-
ast og ég verð að segja mikið
ánægjuefni fyrir okkur konur þegar
Guðný Sverrisdóttir var ráðin sveit-
arstjóri hér í Grýtubakkahreppi
þann 1. ágúst . Það er ekki nóg
með að hún sé fyrsti kvensveitar-
stjóri landsins heldur er það mitt
mat að hún sé hörkuduglegur kven-
maður sem á án efa eftir að verða
Grenivík dyggur og góður fulltrúi
og á örugglega eftir að stuðla að
bættu atvinnu- og menningarlífi hér
á staðnum.
Ef ég minnist á það dapurlega
sem snerti okkur hreppsbúa á árinu
1987 þá er mér efst í huga þegar
eitt okkar efnilegasta ungmenni hér
á Grenivík, Friðbjöm Jónsson, varð
fyrir alvarlegu slysi um borð í Núpi
ÞH-3 í nóvember, þar sem hann
var við vinnu sína. Þama hefði vísu
getað farið miklu ver, en Friðbjöm
missti neðan af fæti, en mín trú
er sú að þessi ungi maður eigi eftir
að komast frá þessu öllu saman
með þrautseigju og dugnaði.
Þegar ég lít til baka varðandi
mitt líf er 5. apríl mér minnisstæð-
astur. Þann dag gerði ég mér enn
einu sinni grein fyrir því hve bilið
milli lífs og dauða getur verið lítið.
Með hjálp frábærs starfsfólks
Fjórðungssjúkrahúss Akureyrar og
undir handleiðslu ljósmóðurinnar
frá Filippseyjum, Nínu Munoq, leit
sonur minn dagsins ljós. Hjá mér
er hún án efa maður ársins 1987.
Sigurður H. Þorsteins-
son, Laugarhóli,
Bjarnarfirði:
Skólastefna
kennara
merkust
Af innlendum vettvangi tel ég
það merkast að samtök kennara
hafa lagt fram skólastefnu. Samtök
launþega hafa markað sérstefnu
um hvað telja verði lágmarkskröfur
til sjálfra sín svo að störf kennara
geti orðið sá hyrningarsteinn
íslenskri þjóðmenningu, á tímum
ijölvals í öllum efnum, sem nauð-
synlegur er til að þjóðinni megi
famast 'vel í landinu. Vissulega er
þessi stefnuskrá ekki fullkomin
fremur en önnur mannanna verk,
og mun vafalítið alltaf mega eitt-
hvað að henni finna, enda á hún
að verða í stöðugri framþróun með
tímanum sem hún gildir fyrir, en
ekki merki stöðnunar. Því verður
starf kennara sífellt að endurmetast
að verðleikum í samræmi við þær
kröfur er til starfsins eru gerðar.
Af erlendum vettvangi ber fund
risaveldanna hæst og það að vopn
skuli í fyrsta sinn í sögunni ekki
hafa verið framleidd til að beita
þeim, heldur til að verða eyðilögð
án mannvíga.
Af heimavelli tel ég merkast að
á íslandi á 20. öld skuli hafa verið
tekin ákvörðun um að loka skóla
(Klúkuskóla í Bjarnafirði) sem hefði
haft í för með sér fólksflótta úr
sveitinni, eyðingu byggðarlags. En
svo var fyrir að þakka, að æðri
stjómvöld töldu hér hrapað að hlut-
unum og stöðvuðu glapræðið.
Þarna birtist í tveim ákvörðunar-
tökum, annars vegar einhver hin
megnasta skammsýni og valdníðsla,
sem ég hefi orðið vitni að og hins
vegar það öryggi, sem við búum
þó við á íslandi tuttugustu aldarinn-
ar, sem tryggir að eitt skuli yfir
alla ganga og „minnihlutinn skuli
ekki verða að sætta sig við að vera
bara minnihluti," eins og sagt var
um málið á heimavelli. Vonandi
hafa menn þá framsýni að sættast
á þetta og reyna ekki að höggva
aftur í sama knérunn. Slíkt hefír
alltaf þótt lítilmannlegt í íslenskri
sögu, allt frá fornsögum.
Sigurður H. Þorsteinsson
Ólafur Bernódusson
Ólafur Bernódusson,
Skagaströnd:
Stjórnmála-
mennirnir ekki
nógu ábyrgir
Árið sem nú er nýliðið var að
mörgu leyti mjög ánægjulegt fyrir
okkur Skagstrendinga. Lagt var
slitlag á veginn sem tengir okkur
á þjóðveg númer 1 svo nú fínnst
manni vegurinn hafa styst um
helming. Einnig var opnað hér hót-
el svo nú getum við'kinnroðalaust
tekið á móti ferðamönnum, en eftir
að Kántríbær lokaði gátu ferða-
langar ekki fengið keyptan kaffi-
sopa hvað þá annað. Ovenju mikið
var byggt af íbúðarhúsnæði og sýn-
ir það að unga fólkið hefur trú á
staðnum og vill setjast hér að.
Annars vakti sérstaka athygli
mína í fréttum á árinu frammistaða
stjórnmálamanna innanlands og
utan. Maður hefði t.d. haldið að
kostnaður við Leifsstöðina þyrfti
ekki að koma stjómmálamönnum
okkar svo mjög á óvart. Það er
þeirra verk að fylgjast með slíkum
stórframkvæmdum og afla sér upp-
lýsinga um gang mála. Allir vissu
að flugstöðin var mikið mannvirki
og dýrt. Um hitt má svo deila hvort
rétt hafi verið að fara út í þessar
framkvæmdir.
Annað dæmi úr stjómmálunum
þar sem mér sem leikmanni sýnist
að ráðherra hafí ekki þorað að taka
ákvörðum sem honum ber þó að
gera er í sambandi við sölu Útvegs-
bankans. Ráðherra virðist ekki hafa
þorað að taka ákvörðun um hveijum
ætti að selja bankann svo málinu
er bara skotið á frest sem mér sýn-
ist þó vera versti kosturinn. Þá
fínnst mér það nánast ábyrgðar-
leysi hjá stjómmálaforingjum okkar
hversu langan tíma tók að mynda
stjóm að loknum kosningum í vor.
Allir vissu að nauðsyn var á aðgerð-
um í efnahagsmálum sem fyrst en
stjómmálamönnunum virtist ekkert
liggja á. Ég hef líka verið að velta
því fyrir mér hvort við höfum efni
á stjómmálamönnum sem hóta öllu
illu ef þeir fá ekki ráðherrastól,
mönnum sem ganga út af fundum
í fylu ef lýðræðislegar kosningar
fara öðmvísi en þeir vilja eða ráð-
heirum sern skrópa á ríkisstjórnar-
fundum ef þeim líkar ekki
afgreiðsla sinna mála.
Fréttir úr erlendum stjómmála-
heimi ber að sama bmnni. I
Bandaríkjunum ríkir nánast suður-
amerískt ástand þar sem forsetinn
og varaforsetinn reyna blákalt að
ljúga sig út úr vondum málum og
háttsettur vestur-þýskur stjórn-
málamaður fremur sjálfsmorð eftir
að hafa orðið uppvís að svikum í
sambandi við kosningar þar í landi.
Fleiri svona dæmi sem allir kannast
við mætti telja. Öll benda þau í
sömu átt, sem sé að stjórnmála-
menn em ekki nógu ábyrgir í
gerðum sínum. Eiginhagsmunir
virðast alltof oft ganga fyrir og er
þá stundum gripið til ómerkilegra
ráða. Við kjósendur emm heldur
ekki nógu harðir að kalla stjórn-
málamenn til ábyrgðar í kosning-
um.
Það skyldi þó aldrei vera að
ítalska fatafellan, Cieciolina, væri
ábyrgasti stjómmálamaðurinn. Hún
virðist a.m.k. ekkert hafa að fela.
Björn Sveinsson
Björn Sveinsson,
Fellabæ:
Bjartsýnin
við völd
Bjartsýni er eitt af því fyrsta sem
kemur í hugann þegar litið er til
baka yfír árið sem nú er að ljúka.
Á þessu ári vom 40 ár liðin frá því
að Egilsstaðahreppur var stofnaður
með lögum frá Alþingi og kauptún-
inu valinn staðurá miðju Fljótsdals-
héraði. Á stað þar sem sakamenn
vom líflátnir á öldum áður. Það
hefur áreiðanlega ríkt bjartsýni
meðal fmmbyggja þessa kauptúns
og bjartsýnin er enn við völd nú
40 ámm síðar þegar Egilsstaðir er
orðinn bær með tæplega fjórtán-
hundmð íbúa. Það sýnir aukinn
íbúafjöldi og vaxandi umsvif í bygg-
ingarstarfsemi.
Bjartsýnin hvetur menn til að
takast á við ný viðfangsefni og nú
em íbúar Egilsstaða í samvinnu við
nágranna sína á Seyðisfirði að leita
nýrra leiða í byggðaþróun í þeim