Morgunblaðið - 10.04.1988, Blaðsíða 42

42
SZ
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. APRÍL 1988
3
— og hljóðlátum milljónum á strönd Cox kapteins
Hún er að gefa skjaldbökunni.
á hótelum. Ég fór að skoða þessar
ódýrari vistarverur. Þar eru 5—8
svefnpláss í hveiju herbergi og
kostar hvert um 50 tökur og fólk
hefur leyfi til að elda á lóðinni.
Þama stóð yfir gríðarmikill matar-
tilbúningur og soðin hrísgijón og
steikt kjöt í hálfgerðum tröllapott-
um. Mér var boðið að smakka á
krásunum og fannst þær gómsætar
en fullmikið kryddaðar. Khan sagði,
að ýmis stór fyrirtæki borguðu
stundum helgardvöl fyrir starfsfólk
sitt þama og mér sýndist af öllu
að Cox’z Bazar væri sá staður í
landinu sem hefur hvað mesta
möguleika til að verða túristastað-
ur, þótt ekki sé það neitt í líkingu
við það sem gerist á Vesturlöndum.
Þama var verið að leggja síðustu
hönd á nýtt hótel sem er líka undir
stjóm Paijatan. Þar er sundlaug
og þar verður líka eini barinn í
borginni, en aðeins fyrir útlendinga.
Tvær mflur af strönd verða girtar
af fyrir gesti hótelsins svo að þeir
geti verið út af fyrir sig, en kannski
ekki síður til að hlífa Bangladesum
við að horfa á hálfberar konur.
„Það er mjög óþægilegt fyrir karl-
mennina og sérstaklega vandræða-
legt fyrir stúlkumar okkar," sögðu
þeir Khan hótelstjóri og Sujit
Barua, veitingastjóri.
Annars veitti ég því athygli á
ströndinni, að það kom fyrir að ég
sæi karl og konu leiðast eða láta
blítt hvort að öðru og almennt sýnd-
ust samskipti kynjanna fijálsleg,
miðað við að þetta er múhammeðs-
trúarland. En kynni milli pilts og
stúlku ganga ekki fyrir sig eins og
okkur finnst sjálfsagt á Vesturlönd-
um. Það er á verksviði foreldra og
ættingja að finna bami sínu maka.
Þeir kanna vel og rækilega hvemig
væntanleg brúðhjón gætu átt sam-
an, uppruni, stétt, menntun og
áhugamál; þetta er allt tekið með
í reikninginn áður en að því kemur
að hjónaleysin kynnist. Sjaldnast
hafa brúðhjónin skipzt á nema
nokkmm orðum þegar vígslan fer
fram. Menn sögðu, að þetta ætti
ekki skylt við kúgun eða ofríki! Það
færi best á að foreldramir sæju um
að undirbúa þetta, þeir þekktu sín
böm og ættu að vita öðmm fremur
hvað hentaði lund þeirra. Þetta á
við um allar stéttir þjóðfélagsins.
Fólk er ekki neytt í hjónaband, var
sagt við mig. En það er einfaldlega
að gera eins og eldra fólkið ráðlegg-
ur.
Þetta hefur þann kost, sögðu
þeir ennfremur, að hjónin kynnast
ekki fyrr en eftir brúðkaupið og
geta átt lengri og betri hveiti-
brauðsdaga „en þið sem emð búin
að taka allt út fyrirfram", eins og
Mohammed Lokiotullah, banka-
stjóri, sem ég hitti á Khuhua-feiju,
sagði við mig þegar við fómm að
skrafa um efnið. Hann sagðist lítið
gefa fyrir þessa ást sem Vestur-
landabúar létu svo mikið af. „Við
Ég hafði komið frá Chittagong
daginn áður. Leiðin er ekki nema
um eitt hundrað kflómetrar, gróður-
sæl og fjölskrúðug. Þó vomm við
sex klukkutíma að keyra þennan
spöl. Gazi Sadez, forstjóri Ríkis-
ferðaskrifstofunnar Paijatan í
Dhaka, reyndist mér betri en enginn
við að leggja á ráðin um ferðir um
landið, og hann hafði sagt mér að
vegurinn væri mjór og holóttur og
víða numið staðar. Kannski væri
betra að fara flugleiðis. Ég sagði
honum hvemig íslenskir vegir hefðu
verið fyrir fáeinum ámm og væm
víða enn og við ákváðum að hafa
ekki áhyggjur af því. Samt var ég
komin snemma á „stöðina" til að
tryggja mér gluggasæti nærri
bflstjóranum. Rólyndislegur maður
og nokkuð við aldur. Bfllinn stút-
fylltist fljótlega en strákurinn sem
tók við peningunum var hreinasti
snillingur að raða í bflinn svo að
enginn kafnaði alveg.
Við keyrðum í suður, um ótelj-
andi lítil þorp þar sem mannlífíð
var löngu komið á fullt skrið, fram-
hjá vötnum, þar sem krakkar vom
Chandamur-moskan i Chittagong.
að synda eða húsmæður að þvo
þvottinn sinn og notuðu tækifærið
til að baða sig eða þvo á sér hárið,
alklæddar vitaskuld. Sums staðar
vom geitahjarðir á beit, hrísgijóna-
akramir hvarvetna undir vatni og
pálmatrén að sligast undan kókos-
hnetunum. Stundum komu litlir
sölukrakkar í bflinn og voru með
fram á næsta áfangastað. Ég keypti
mér græna kókoshnetu á 3 tökur.
Það er góður vökvi og ekki of sæt-
ur, svo að maður finnur ekki til
þorsta lengi á eftir.
Þótt ferðin sæktist seint miðaði
framan af. Riksjáar og pínubflar
viku úr vegi. Unz kom að ban-
anabflnum. Upphófst nú þessi at-
hyglisverði og alþjóðlegi leikur að
hleypa bfl ekki fram úr llklega hátt
í klukkutíma. Uppi á pallinum sat
stútungskall og þeir öskmðu
svívirðingar hvor á annan, röðunar-
strákurinn og hann, og lengi vel
var látið þar við sitja. En svo sé
ég að það er byijað að síga í okkar
prúða ökumann og hann gefur frá
sér ýmis reiðihljóð. Þegar bflamir
þurftu að stoppa við brú til að
hleypa farartæki á móti yfír, var
samfarþegum mínum nóg boðið.
Allur skarinn út og réðst að vöm-
bflnum og ég sá ekki betur en þeir
ætluðu að velta honum niður í ána.
Svo kom röðunarstrákurinn hlaup-
andi, skiptist á nokkmm orðum við
bflstjórann okkar og dró að svo
K í N A
( / BHUTAN
^— íc ^ '>—i l<
BURM A
MotgunbOM/GÖll
búnu fram gríðarlega jámstöng.
Með samstilltú átaki var hún svo
rekin í gegnum framrúðuna á ban-
anabflnum. Síðan hópaðist fylkingin
inn aftur og mér létti, ökumaðurinn
var kominn með eðlilegan lit í and-
litið aftur. Meðan bananabflstjórinn
dustaði glerbrotin framan úr sér
skutumst við fram úr með sigur-
hrópum. Lögreglan sást hvergi og
mér skildist á félögum mínum, að
bananabflstjórinn hefði ekki fengið
annað en það sem hann átti skilið!
Ég fékk mér riksjá og bað strák-
inn að fara með mig á Motep Up-
al. Það stendur skammt frá strönd-
inni, á fallegum stað. Og er eigin-
lega eina alvömhótelið sem ég gisti
á utan Dhaka. Alamgir Khan, hótel-
stjóri, er kröfuharður við starfsfólk
sitt um hreinlæti og umgengni og
meira að segja eru þar ruslatunnur,
með hvatningu um að fólk noti
þær. Hótelin eru í tveimur aðal-
byggingum og herbergin til fyrir-
myndar og kosta svo sem ekki
neitt, um 700 krónur. Svo er önnur
bygging skammt frá ströndinni, þar
sem eru enn ódýrari vistarverur.
Þar sem ég kom á fímmtudegi var
mikil umferð og fullsetin öll pláss
eftirJóhönnu
Kristjónsdóttur
Við erum á göngu eftir strönd
inni við Cox’s Bazar, sem er
lengsta samfellda sandströnd í
heiminum, á annað hundrað ldló-
metra. Úti við sjóndeildarhring-
inn til suðurs skagar Taknef i
sjó fram, siðan tekur við Burma,
land gullnu pagodanna. Það er
farið að líða á daginn og þá verð-
ur ströndin aðalsamkomustaður
bæjarbúa. Fjölskyldur flykkjast
þangað, vinir og kunningjar
labba fram og aftur og leiðast.
Krakkarnir hlaupa út á móti öld-
nnni, en annars eru menn hér til
að ganga um, ekki stríplast og
baða sig. Enda væri slíkt ekki í
samræmi við siði og trú. Sólin
er að verða að stórum eldhnetti
og býr sig til að siga niður á
hafflötinn. Og þrátt fyrir allan
þennan fjölda sem var að ganga
eftir ströndinni, upplifði ég að-
eins kyrrð þarna. Alls staðar
annars staðar var ys og þys og
ærusta. Kannski hafið geri menn
hljóða.
BRÉF FRÁ BANGLADESH II:
Hjáskjaldbök-
um í dulargervi