Morgunblaðið - 24.04.1988, Blaðsíða 8

8 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. APRÍL 1988
Algeirsborg;
7=7 — •'O |'f>-
\
'ó^
L TS'"^ÍLaghouat
TUNIS
Ghardaia f
Ouargla
Tademaít
hásléttan
LIBYA
Hoggar-
k>4>-
ílTamanrasset
In Guezzam
Assa
M.S-
É* ^^Agaclez
MALI
Tahoua
Sokoto
BURKINA
Kaduna
GHANA K
Hjólað í sandinum á leiðinni frá Tamanrasset til Arlit.
HJOLAÐYiTR
SAHARA
Texti og myndir: Amanda Dunn
Fyrsta myndin sem við fengnm af íbúum Alsírs var ekki
ýkja jákvæð. Ferjan suður yfir Miðjarðarhafið valt eins
og tunna, ælan sem máttvana ferðalangar, ófærir um að
staulast á salernin, misstu óvart út úr sér seytlaði eftir
þilfarinu og álengdar mátti sjá hóp heittrúaðra múhameðs-
trúarmanna þar sem þeir sátu með krosslagða fætur og
báðu í örvæntingu til Allah.
Þannig var koma okkar til
Algeirsborgar.
Við höfðum lagt af
stað frá Englandi hálfum
mánuði áður með skær-
gult tvímennings-reiðhjól og tengi-
vagn sem líktist mest tekistu á hjól-
um. Ferðin yfir Frakkland var
reynslutími til að kynnast þeim
vandamálum, sem síðar kynnu að
kóma upp, nú meðan við vorum enn
innan seilingar við siðmenninguna,
en í þessum áfanga brotnuðu öxlar
á tengivagninum sex sinnum, tvisv-
ar þurfti að rafsjóða þá á ný og
níu sinnum sprakk á hjólbörðunum.
Að öðru leyti gekk ferðin vel. Þótt
við reyndum að halda okkur niðri
í dölum við árnar urðum við að klífa
upp eitt 1300 metra hátt og snævi
þakið fjall. Við hlökkuðum til að
komast í hlýjuna í Afríku.
Formsatriðin við að komast inn
í Alsír tóku langan tíma, en það
var aðallega vegna þess hve for-
vitnileg við vorum. Þegar við sögð-
um heimamönnum hvað við ætluð-
umst fyrir brugðust þeir strax við
með því að segja að þetta væri
ógerlegt. Þeir sögðu okkur margar
sögur af ferðamönnum sem höfðu
villst eða dáið úr þorsta og virtust
þekkja vel til ástands vega, þótt
enginn þeirra hefði nokkru sinni
komið sunnar en til Ghardaia, sem
er vin um 650 kílómetra fyrir sunn-
an Algeirsborg.
Við skiptum hvort um sig 140
sterlingspundunum samkvæmt
gildandi reglum á hneykslanlega
lágu gengi og komumst burt með
áfengisflöskumar okkar þtjár óséð-
ar. Og svo lögðum við af stað hjól
stjórar voru alltaf að stoppa og
þeir gátu alls ekki skilið það hugar-
far að vilja fara yfir eyðimörkina
hjólandi. Þegar við afþökkuðum í
hundraðasta skipti að þiggja far
ypptu þeir gjarnan öxlum í upp-
gjöf, buðu okkur appelsínur eða
döðlur og kváðust vona „Insh
Allah“ að við kæmumst heilu og
höldnu á leiðarenda. „Insh Allah“
eða „ef Guð lofar" voru dæmigerð
viðbrögð múslima við allri óvissu.
Jafnvel þegar við spurðum vömbíl-
stjóra, sem hafði beðið í biluðum
bíl sínum í átta daga 200 kílómetra
frá Tamanrasset, gat hann aðeins
sagt „Insh Allah“ — vonandi kæmi
viðgerðarmaður brátt á vettvang.
Oft var okkur boðið í „eous-cous“
hjá alsírskum fjölskyldum. „Cous-
cous“ samanstendur af bollum úr
gufusoðnu, fínmöluðu hveiti með
grænmeti og sósu og stöku bita af
úlfalda- eða kindakjöti. Lög mú-
hameðstrúarmanna mæla svo fyrir
að þeim rétttrúuðu beri að taka vel
á móti ókunnugum, svo okkur var
alltaf boðið að setjast á bestu púð-
ana eða teppin, ýmist umhverfis
lágt borð eða í hring á gólfinu.
Ókunn andlit bám inn „cous-cous“
í stórri skál með mörgum skeiðum
í. Við gestimir áttum að borða fyrst
með húsbóndanum, síðan var skálin
borin til annarra karla í fjölskyld-
unni og loks til kvenna og barna.
Venjulega sáum við ekki konurnar
sem önnuðust matseldina.
Á jóladag vorum við að fá okkur
gönguferð í pálmalundi þegar Alsír-
búi bauð okkur í te. Röndótt teppi
hafði verið breitt undir pálmatré,
og við vorum beðin að flýta okkur
að fá okkur sæti. Döðlur og app-
elsínur voru bornar fyrir okkur
meðan sonur ættarhöfðingjans lag-
aði te í hefðbundnum litlum te-
katli. Það var eins og að vera kom-
in aftur í fortíðina að dreypa á tei
með þessum mönnum, klæddum
hefðbundnum kyrtlum að þeirra sið.
Hvert okkar fékk þrjú glös, eitt af
hverri lögun, sem allar voru mjög
sætar, sterkar og grænar. Umræð-
urnar snerust um geitur, döðlur og
önnur áhugamál dreifbýlisins.
Fyrir sunnan Ghardaia hófst leið-
angurinn fyrir alvöru. Daglega vor-
um við lögð af stað klukkan níu
árdegis og tjölduðum í eyðimörk-
inni þegar kvöldaði. Við sáum okk-
ar fyrstu sandöldur, gular og sigð-
laga, að öðru leyti var landslagið
flatt, hijóstrugt og sviplaust.
Dagurinn hófst venjulega hjá
okkur klukkan níu þegar við skrið-
um út úr tjaldinu, sem stóð 100
metrum utan vegar, og helltum upp
á te. Svo, eftir að hafa hrist hrímið
andi eftir götum Al-
geirsborgar og allir
bílstjórar þeyttu
flautu sína og veifuðu
til okkar furðu lostnir.
Alsír
Norður-Alsír var
grænt og kalt í des-
ember. Þótt við hefð-
um lesið okkur vel til
vorum við engu síður
haldin þeim misskiln-
ingi að Afríka væri
heit og sólin helltist
yfir eyðilegar sand-
auðnimar. En við
lögðum upp á morgn-
ana í vindheldum úlpum utanyfir
dúnfóðruðum jökkum. Við fundum
aldrei vemlega fyrir hita sólarinnar
fyrr en í Laghouat, „inngangnum
að Sahara", sem er rétt sunnan við
Atlas-fjallgarðinn.
Dag einn, þegar við vomm að
hjóla upp bratta brekku í fjöllunum,
datt okkur í hug að við gætum
sparað okkur mikið erfiði ef okkur
tækist að hanga aftan í einhvetjum
vömbílanna sem þar vom á ferð
og láta hann draga okkur upp.
Lítill sendiferðabíll kom og hægði
nægilega á sér til að við gætum
gripið í hann. Svo jók hann hins-
vegar ferðina á ný og við höfðum
ekki mátt til að halda okkur. Allur
ferðabúnaðurinn okkar kollsteyptist
og enn einn öxullinn á tengivagnin-
um brotnaði. Vingjarnlegir arabar
buðu okkur far, en við afþökkuðum
og hjóluðum áfram þrátt fyrir öxul-
inn.
Fólkið var vinsamlegt. Vömbíl-
Áð til að borða nýtt brauð, gjöf frá heima-
manni, í miðri eyðimörkinni.
af tjaldinu, tókum við saman við-
legubúnaðinn og komum honum
fyrir á tengivagninum eða í klyfja-
töskunum og gengum upp á veg.
Svo hjóluðum við venjulega til
klukkan fimm og áðum oft.
Félagi minn, Paul, stöðvaði þá
vömbíl sem leið átti þarna um til
að fá vatn (við gátum ekki flutt
með okkur nema tíu lítra), svo tjöld-
uðum við. Eg lagaði te meðan Paul
safnaði eldiviði, aðallega þyrnimnn-
um, og ef vind lægði matreiddum
við kvöldverð yfir eldi.
Milli E1 Golea og In Salah þurft-
um við að fara yfír 250 kílómetra
langa hásléttu og þar blés stöðugt
hvass vindur úr austri. Á hveiju
kvöldi þurftum við að moka sandi
upp að tjaldinu allan hringinn til
að það fyki ekki burt. Sem betur
fór hafði Paul gert ráðstafanir til
að birgja okkur upp af tollfijálsu
áfengi, þrátt fyrir veikleika tengi-
vagnsins, svo skapið var gott og