Morgunblaðið - 11.09.1988, Page 66

66_________MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. SEPTEMBER 1988_
égsé ekki
'síðasti móhíkaninn “
Munið þið eftir þeim tíma þegar oll hverfí í borginni
höfðu sína skraddara, skóara og bólstrara. Þá hafði hús-
mæðrunum ekki enn verið sleppt lausum út á vinnumarkað-
inn og í innkaupaferðalagi dagsins var ferðinni ef til vill
heitið á ótal staði. Fiskbúðin, kjötbúðin, mjólkurbúðin, baka-
ríið og síðan var kannske endað á nýlenduvörukaupmannin-
' um. Þá var ekki rexað um hvaða útvarpsstöð ætti að hlusta
á heldur heyrðist aðeins róleg og einmanaleg rödd þularins
stynja: „Fritz Weishappel lék píanósónötu í g-dúr, ópus 10
eftir Beethoven. Þar á undan, íslenskir einsöngvarar og
kórar með lagið „Hraustir menn.“ Næst syngur og leikur
ABBA-flokkurinn lag sitt “ Þá sat nýtnin í fyrirrúmi.
Menn gerðu aftur og aftur við skó sína, bólstruðu sófann
bara aftur þegar áklæðið var slitið enda gengu slíkar mubl-
ur oftar en ekki í erfðir. Nú eru sko aldeilis breyttir tímar.
Við kaupum vörur sem eru allar í einnota umbúðum. Skórn-
ir okkar eru einnota, sófarnir sömuleiðis, einnota myndavél-
ar eru einnig til. Við skulum vona að við lítum menningar-
arfleifð okkar ekki sömu augum.
Hinar fornu iðngreinar eiga undir högg að sækja enda
hefír innflutningur aldeilis komið pyngju almennings til
góða. Hér á síðunni er rætt við ungan mann sem þrátt fyrir
allt ætlar að leggja bólstrun fyrir sig. Hver veit nama hann
fái nóg að gera ef íslendingar neyðast til að tileinka sér
nýtni að nýju.
UMSJON STEINUNN ÁSMUNDSDÓTTIR OG ARI GÍSLI BRAGASON
S
ligurjón Karlsson
er 21 árs Reykvíkingur. Hann
— Jstundar nám við Iðnskólann i
Reykjavík og hefur áhuga á að
starfa við bólstrun í framtíðinni..
„Ætli ég sé ekki síðasti móhikan-
inn,“ sagði Siguijón við mig þegar
ég bað hann að rekja þróun náms-
ins í bólstrun og fyrri störf sín í
iðninni.
Þetta byijaði þannig að ég fór
að vinna hjá Pétri Snæland 17 ára
gamall. Ég starfaði þar í hálft ár
og þar kynntist ég Sveini Halldórs-
syni, meistaranum mínum. Ég byij-
aði að vinna hjá honum á kvöldin
en fór í fullt starf hjá honum og
hætti hjá Pétri Snæland. Þetta var
í febrúar 1985 og við unnum í
bflskúr sem hann hafði vinnuað-
'■stöðu í. Við lögðum síðan útí stórt
verkefni ásamt öðrum manni. Það
má segja að það hafi verið hálfgert
útibú frá Pétri Snæland. Við fram-
leiddum húsgögn en þetta gekk
stutt og við hættum með þetta. Við
Sveinn héldum svo áfram með
bólstrun og minniháttar fram-
leiðslu. Það verður að segjast eins
og er að framtíð bólstrunar er tvísýn
á íslandi. Maður getur í mesta lagi
fengið vinnu hjá einhveiju stórfyrir-
tæki en það þýðir ekkert annað en
að vera bjartsýnn. Maður er jú einu
sinni byijaður á þessu.
Þú ert í Iðnskólanum núna?
Já en það er langt síðan bólstrun
var vinsælt fag í Iðnskólanum. Fyr-
-* ir 10-15 árum var þetta fag kennt
en hin síðari ár hefur innflutningur-
inn alveg drepið stéttina. Stunda-
taflan mín er vægast sagt fyndin
því það er svo langt síðan skólinn
hefur haft þessa grein til kennslu.
Ég stunda því eingöngu bóklegt
nám en það nær ekkert inná bólstr-
un. Mér finnst að Meistarafélag
bólstrara ætti að beita sér fyrir því
að Iðnskólinn geti tekið við fólki
eins og mér. Ég veit t.d. um nokkra
sem hyggjast nema bólstrun í fram-
tíðinni.
Hvað er bólstrun?
Það sem var hér áður fyrr kallað
„fjaðrabólstrun". Það er til dæmis
að binda upp setur og svo eru ýmis
efni sem notuð eru í staðinn fyrir
svampinn, svokallað ullarstopp. En
núna er allt í svampi og svokallað
nosak en það er vfr sem spenntur
_.<?.r í setumar og svo líka trégrind-
SIGURJÓN KARLSSON
ur. Fólk lætur minna klæða þessi
nútímahúsgögn heldur en þau
gömlu. Hins vegar þykja gömul
húsgögn fín í dag. Maður verður
mikið var við það. Það eru margir
sem eltast við antikmuni og antik-
húsgögn og munir fara á mjög háu
verði. Það er alltaf töluvert um það
að við klæðum gömul húsgögn.
Snúum okkur meir að þínum
högum. Þú fluttist ungur að
heiman, ekki satt?
Jú, ég flutti 1984 til kæmstunn-
ar minnar, Margrétar Sigmunds-
dóttur. Við bjuggum til að byija
með í herberginu hennar en fengum
síðan kjallara foreldra hennar. Við
gerðum hann allan upp. Innréttuð-
um hann uppá nýtt og ég bjó til
stóla, sófa, rúm og það má segja
að þama hafi námið komið sér vel.
En maður stefnir hærra. Maður
þarf að hugsa sig vel um áður en
maður æðir útí einhveija vitleysu
en maður stefnir að því að eignast
eigin íbúð.
Heldurðu að það sé algengt
að ungt fólk fari að búa í dag?
Það er ekki algengt meðal minna
gömlu félaga og þeirra sem ég hef
umgengist í gegnum árin. Ég held
alveg örugglega að ég hafi verið
sá fyrsti sem fór að búa. Ég sé
ekkert eftir þessu enda hefur það
blessast þokkalega. Ég er einn af
þeim sem þurfa að hafa nóg fyrir
stafni. Nóg af verkefnum í gangi.
Er tími fyrir áhugamál, Sigur-
jón?
Já, ef maður hefur áhuga á ein-
hveiju þá getur meður alltaf gefíð
sér tíma í það. Ég byijaði í Karla-
kór Reykjavíkur 1986. Það var nú
alveg óvart. Ég hitti einn kórfélaga
á dansleik og hann sagðist ætla að
sækja mig og taka mig með sér í
prufii. Ég tók hann nú ekkert alvar-
lega en svo hringdi hann í mig helg-
ina eftir og sagðist ætla að sækja
mig og taka mig í prufu. Ég svitn-
aði og kólnaði til skiptis og vissi
ekkert hvað ég átti að segja. Eftir
prufuna fékk ég inngöngu í kórinn
og hef gólað síðan. Þetta blessaðist
allt. ÉG hef ekki fengið mikla
kennslu í söng en það hafa verið
námskeið á haustin á vegum kórs-
ins. Ég hef fengið tilsögn í söng á
þessum námskeiðum. Ég syng ann-
an tenór.
Ertu ekki langyngstur?
Jú, ég er langyngstur. Það er
enginn undir þrítugu néma ég en
ég læt kynslóðabilið ekkert á mig
fá. Þetta eru hressir karlar.
Er mikil vinna að vera hér?
Já, já. Fyrirutan styrktartónleika
sem við höldum fyrir styrktarmeð-
limi þá er sungið um jólin í stór-
mörkuðum og víðar. Um þessar
mundir erum við að byggja félags-
heimili uppi í Eskihlíð. Við erum
bjartsýnir á að geta byggt það á
nokkrum árum. Við seldum félags-
heimilið okkar á Freyjugötunni og
íbúð sem við áttum í Breiðholti. Svo
tökum við sjálfír eins mikinn þátt
í byggingunni og við getum. Vinn-
um í sjálfboðavinnu við ýmis störf
í byggingunni. Við ætlumst til að
allir, sem eru í kómum, taki þátt í
þessu starfí.
Ferðast kórínn mikið?
Við erum nýkomnir úr ferðalagi
sem ísraelsstjóm bauð okkur í. Það
var í tilefni af 40 ára afmæli stjóm-
arinnar þar. Við fórum í apríl og
þama upplifði maður margt sem
maður hefur ekki upplifað áður.
Maður fór til Landsins helga, á slóð-
ir Biblíunnar. Við héldum þama
þrenna tónleika sem vöktu mikla
hrifningu. Það má kannski geta
þess að lag sem er hálfgert þjóðlag
hjá ísraelum og heitir „Hevenu
shalom alechem" var klappað upp
og þegar við sungum það var klapp-
að í takt og mikil stemmning. Við
fórum síðan til Kairó. Þar var fyrir-
hugað að halda tónleika. Okkur
hafði verið boðið þangað en af ein-
hveijum óþekktum ástæðum varð
ekkert af tónleikunum þar. Margir
úr hópnum, þar á meðal ég og
kærastan mín, fengu sér sumar-
auka og fóru í skemmtisiglingu nið-
ur Nfl. Við sigldum að bænum As-
van þar sem hin fræga Asvan-stífla
er sem Rússar byggðu einhvem
tímann á sjöunda áratugnum.
Stíflan veitir rafmagni og vatni um
Egyptaland. Við sáum pýramýdana
og Sfinxinn. Þetta er hálfgert
menningarsjokk. Mjög vanþróað og
það var stundum eins og að vera
kominn langt aftur í aldir. Fastan
stóð yfir á þessu tímabili. Þá mega
Egyptar ekki neyta matar og
drykkjar frá sólarupprás til sólar-
lags. Enda voru þeir úrillir margir
þegar þeir báru fram matinn okk-
ar. Siglingin niður Nfl tók fjóra
daga. Síðan tókum við lest til Ka-
iró, keyrðum yfir eyðimörmina, yfir
Súez-skurð og þaðan til Tel-Aviv.
Á flugvellinum lentum við í mikilli
vopna- og sprengjuleit. Frá Tel-
Aviv flugum við til London og eftir
þriggja daga stopp þar flugum við
heim.
Hvernig var að koma heim?
Mig langaði einna helst til að
kyssa jörðina þegar ég kom heim.
Þreyttur og lúinn. Síðan var líka
gott að fá íslenskan mat en matur-
inn þama úti var eins og Sverrir
Stormsker lýsti matnum í Dublin.
Eins og krókódílaskítur. En maður
gleymir þessari ferð aldrei. Þetta
var ævintýri líkast.
Heldurðu að kórínn farí í fleirí
ferðir líkar þessari?
Ég hef heyrt hjá kollegum mínum
í kómum að það streymi inn tilboð
en við emm í fjárkröggum þannig
að það er óvíst hvað verður. Okkar
aðalstarf er náttúmlega söngurinn
og við megum ekki gleyma þvi í
byggingarfárinu.
Attu ekki eftir að leggja söng-
inn fyrir þig?
Nei, ég held nú varla. Það er
óvíst hvað ég á eftir að læra í söng.
Ég vona að ég geti starfað áfram
í karlakómum. Þetta er svo gaman.
það er verst hvað lítið er af ungu
fólki í kómum. Það vantar yngra
fólk í starfíð. Það þarf bæði að
kynna þetta betur og gera þetta
léttara. Mér finnst prógrammið oft
vera þungt. Það er alltaf gaman
að syngja en það er áreiðanlega
öðruvísi að hlusta á það, sagði Sig-
uijón að lokum. AGB

í Reykjavík, hvass vindurinn leikur
sér í sólinni og ég er á leið út úr
bænum. Þó ekki langt, aðeins til
Vífilsstaðaspítala sem hvítur og
reisulegur hefur griðland borgarbúa,
Heiðmörkina, í bakgmnni.
Inni á björtum og víðum göngum
finn ég manninn sem áætlað er að
rekja gamimar úr í þetta skiptið,
íklæddan læknisslopp.
Þetta er Ólafur Baldursson, 24
ára gamall íjölskyldufaðir, læknis-
fræðinemi og félagi í Hjálparsveit
skáta. Við setjumst í stóra dagstofu
þar sem ekkert fær truflað spjall
okkar nema þá helst hrekkjóttur
húsdraugurinn sem á það til að opna
lokaðar hurðir með ofurlitlum smelli.
Það gerist þó ekki nema einu sinni
á 'meðan viðtalið stendur yfír.
Ég bið Ólaf að segja aðeins frá
hugðarefnum sínum.
Þarna sameinast
áhugamenn af
ýmsum sviðum
í Hjálparsveit skáta em allir
áhugamenn eins og í öðmm björgun-
arsveitum. Það felur í sér bæði kosti
og galla. Kosturinn er fyrst og
fremst sá að þama sameinast áhuga-
menn af hinum ýmsu sviðum.
Áhugamenn um bíla, vélsleða og
alls kyns tæki, Qallaklifur, fjallgöng-
ur og skyndihjálp og allt er þetta
mjög mikilvægt í björgunarstarfinu.
Þama er sem sagt hver og einn að
vinna að sínu áhugamáli og enginn
þarf að pína sig í eitthvað sem við-
komandi hefur ekki gaman af.
Gallinn við áhugamennskuna er
síðan sá að henni fylgir ákveðið
agaleysi sem væri væntanlega ekki
til staðar í atvinnumannasveit.
Ég byijaði í sveitinni í mennta-
skóla og starfaði af kappi þar til ég
fór í læknadeildina haustið 1984.
Þá varð ég að draga talsvert mikið
úr þátttöku en hef þó ekki dottið út.
Ég er í svokallaðri undanfarasveit
og reyni því að fylgjast með og halda
mér í lágmarksþjálfun til að vera
alltaf tilbúinn í útköll ef svo ber
undir. Að vísu reynir það dálítið á
þolrifin að halda sér stöðugt í þjálf-
un, stundum missi ég dampinn og
þá helst þegar próf eru í skólanum,
þá vill þetta ansi mikið fara fyrir
ofan garð og neðan.
í sambandi við undanfarahópinn
verð ég að segja mér fínnst hann
mjög stórt skref fram á við. Reynd-
ar hafa fleiri björgunarsveitir á höf-
uðborgarsvæðinu komið sér upp
slíkum hópi. Ég hygg að það sé
mjög dýrmætt að við skulum hafa
lítinn hóp manna sem er alltaf tilbú-
inn að leggja af stað með nánast
engum fyrirvara og þá sérstaklega
í tilfellum eins og snjóflóðum og
flugslysum, þar sem tíminn skiptir
höfuðmáli. Algengustu útköllin eru
auðvitað leitir og þar er tímaþáttur-
inn allt annar. Þá er leitarsvæðið
oft mjög stórt og því nauðsynlegt
að senda út mun meiri mannafla þó
slíkt taki lengri tlma.
Að leggja drögin
að starfinu
Samstarf björgunarsveitanna á
landinu hefur farið mjög batnandi.
Búið er að skipta landinu upp í svæði
og hefur hvert þeirra svæðisstjóm
sem kallar í viðeigandi sveitir í
hveiju tilfelli fyrir sig. Oftar er
reyndar náð í allar sveitimar á svæð-
inu, nema þá að verkefnið sé mjög
afmarkað. Þá er oft náð í Hjálpar-
sveit skáta þar sem við höfum á að
skipa mjög reyndum mönnum, sem
hafa verið í þessu í fjöldamörg ár.
Útköllin em sem betur fer ekki
mörg á hveiju ári, en það þýðir aft-
ur að þetta snýst um hverskonar
félagsstarf. Það gefur augaleið að