Morgunblaðið - 13.11.1988, Page 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. NÓVEMBER 1988
Brunad
á Lalla
á ball.
Gamlar lödur eru vinsælar,
enda rúma þær marga gesti
og sérstaklega þá sem eru
öðruvísi.
Þetta er bara ég
í sjoppunni stóðu þær tvær með
þóttasvip eins og þýskar söngkonur
og borðuðu pulsur. Klæðnaður
þeirra var svo skemmtilega fjöl-
breyttur og frumlegur að ég gat
ekki orða bundist og spurði þær
hvað það væri nú eiginlega sem
væri í tísku hjá unglingum núna?
Andlitin urðu vingjamleg þegar
þær svöruðu: Bara allt.
— En ég hélt að þið klæddust
bara dýrum „merkjum", sagði ég
og horfði á snjáðar gallabuxur,
snýtuklút í hárinu og gamla vestið
hans afa undir jakkanum.
„Nei það er í tísku að vera öðni-
vísi. Vera bara maður sjálfur. Ég
meina, sagði önnur stúlkan og yppti
öxlum, — þetta er bara ég!
Hananú, hvað var nú á seyði?
Átti nú að telja manni trú um að
þessi fjárþurfa kynslóð sem leit
ekki við öðru en því allra besta og
dýrasta væri farin að láta sér nægja
notuð vesti?
Var lífsstíll unga fólksins eitt-
hvað að breytast? Hvað voru þau
nú að bauka? Kannski byijuð að
safna hári aftur og lesa ljóð?
Það var ekki um annað að ræða
en að kanna þessi mál og spjallaði
ég því við nemendur úr einum
grunnskóla borgarinnar, flórum
framhaldsskólum og fór svo til ísa-
flarðar til að kanna hvort hljóðið
væri hið sama í menntaskælingum
þar vestra.
Vera öðruvísi
Krakkamir úr Hagaskóla, þau
Sigþór, Einar, Haukur, Sigríður,
Rut og Amþrúður í 9. bekk vom
með klæðaburðinn á hreinu.
Frískleg andlitin urðu einbeitt
þegar þau sögðu: Vera öðruvísi, það
er númer eitt.
Og enn eru gallabuxumar vin-
sæiasta flíkin, bæði nýjar og snjáð-
ar. Svarti leðurjakkinn, sem á tíma-
bili var orðinn hálfgerður einkennis-
búningur, er á undanhaldi en ullar-
jakkar að verða vinsælli. Rúskinn
Skírnarveisla
Lalla.
Presturinn vatt sér upp á þak og
jós vatni úr könnu, en veislugestir
dönsuðu afrískan dans af innlifun
kringum hinn skírða.
bara allt eins,“ sögðu þau, og virt-
ust ekki hafa þungar áhyggjur af
tískunni. En þau áttu þó ýmislegt
sameiginlegt með sunnlenskum
jafnöldrum sínum, eins og stuttu
pilsin, klútana og úrin.
Menntamannaútlit
Allir vora sammála um að
skemmtilegra væri að punta sig
þegar farið væri á „rail“, vera í
pilsum og jakkafötum og hafa hár-
ið í lagi.
Gardínugreiðsla er algeng meðal
pilta, en þá er hárið sítt að framan
en stutt að aftan og gerir menn
gáfulega svona eins og á „Unu-
hússtímabilinu", og ekki þykir verra
að skarta kringlóttum gleraugum
með fínum stálumgjörðum. En
stúlkumar era komnar með sítt hár
og permanent og sagði Stefán í 5.
bekk MR með gleðisvip, að nú væra
stelpur orðnar stelpur aftur!
En unglingar í Reykjavík vilja
sem sagt vera öðravísi, og helst af
öllu vera „týpur". Sækja svo hug-
myndir til rótleysingja hippatímans
og blanda honum við stíl gáfu- og
menntamanna fyrri tíma. Hinn rok-
dýri stíll uppa og athafnamanna
virðist vera á undanhaidi og harmar
það sjáifsagt enginn nema kaup-
menn.
En Kolbeinn í 4. bekk MR kom
með ágæta athugasemd þegar hann
sagði hugsi: „Það er bara spuming
hvort þetta öðravísi verði ekki allt
orðið eins á endanum."
Virðuleiki og vandað
málfar
En það er ekki einungis útlitið
sem minnir á fyrri tíma. Yngissvein-
ar í MR era famir að gefa dömun-
um blóm og bjóða þeim í bíó.
„Þetta er bara hluti af virðuleik-
anum,“ sögðu þeir vinimir Stefán
og Kolbeinn virðulega.
Einnig er það æskilegt að menn
standi beinir í baki þegar heimsmál-
in era rædd á göngunum, heilsi
með handabandi og vandi mál sitt.
Þeir sem nota röng föll og beyging-
ar era umsvifalaust leiðréttir. Og
nú tíðkast ekki lengur að fara í
partý, heldur er farið í boð eða teiti.
Töldu þeir vinir að hin vinsæla
ræðukeppni hafí haft sín áhrif á
málfarið, þótt þau könnuðust ekki
við þessi áhrif í hinum skólunum
þar sem ræðukeppnin er einnig
mjög vinsæi. Viðurkenndu þó að
minna væri um slangur.
Og aurinn fá þau með
því að vinna á sumrin,
stundum myrkranna á
milli, og kría svo út
vinnu á vetuma með
skólanum. Era síðan skömmuð af
kennurum og foreldram, sem þó
heimta að þau leggi hart að sér í
námi svo þau verði nú öragglega
læknar og lögfræðingar framtíðar-
innar.
En erfingjar okkar hafa löngum
verið kænir að snúa sig út úr hlut-
unum og þótt lítil von sé til að þau
gefi gerviþarfímar sínar upp á bát-
inn frekar en foreldramir, þá era
blikur á lofti sem benda til þess að
bros framleiðenda verði ekki eins
bjart og áður.
er eftirsótt svo og munstraðir trefl-
ar, klútar og sjöl. Pilsin bæði stutt
og síð og útvíðar Marlene Dietrich
buxur þykja „töff“.
Afar vinsælt er að fara á flóa-
markað og ná sér í notuð föt fyrir
spottprís, ein hafði orðið sér úti um
vesti á 150 kall! Strigaskór og
svartir og brúnir klumpuskór era
brúklegir og belti með jámadrasli.
Framleg úr með gamaldags skífu
era bráðnauðsynleg, en best að
setja svörtu tölvuúrin ofan í skúffu.
Þá þykir það ekki verra að vera
með stóra hringa á öllum fingram
og nota gamlar rakkunartöskur
undir námsbækur.
Stelpumar sögðust þó enn kaupa
sér vandaðar peysur því þær entust
svo lengi, en stærsti gallinn við þær
væri verðið.
Meira um „týpur“
Námsmeyjamar Hólmfríður og
íris í 5. bekk í Versló álitu tískuna
hafa farið eitthvað niður á við.
Menn væra draslulegri en áður,
„merkjatískan" væri úr sögunni og
meira um týpur nú en áður. Þær
sögðu að jaftivel væri farið að sjást
til fólks í gallabuxum á böllum.
Og ekki nóg með það, MS-ingar
upplýstu að þeir hefðu séð til ferða
manna í íslenskum lopapeysum.
Það vora þau Anna Margrét,
Borghildur, Ingi Þór og Þiðrik í 1.
og 2. bekk í MS, öll utan af landi
sem tjáðu mér þetta og bættu við,
að vottur af hippaklæðnaði væri
farinn að sjást aftur.
Anna Margrét sagðist „fíla það
í botn“ að vera í bænum, en félög-
um hennar fannst Reykjavík vera
óttalegt snobbbæli og sögðust vita
um krakka utan af landi sem ekki
hefðu þorað til borgarinnar í nám,
af ótta við að standast ekki þær
kröfur sem gerðar væra til klæða-
burðar.
Klædd efltir veðri
En Vestfirðingamir vora nú al-
deilis ekki á sama máli. Sjálfstæðið
skein úr fasi þeirra Vigdísar í 3.
bekk og Dagnýjar og Kristjáns Ág.
í 2. bekk í MI þegar þau sögðu að
þeim væri nú sama hvemig þau
klæddu sig fýrir sunnan.
Þau sjálf klæddust nú helst eftir
veðri og ekki var annað að sjá en
að það væri rétt, því öll vora þau
í góðum úlpum, gallabuxum og
kuldaskóm í hinu kalda en fagra
vestfirska veðri. „Annars er þetta
__ER LÍFSSTÍLL UNGA
FÓLKSINS AÐBREYTAST?
i

%