Morgunblaðið - 27.08.1989, Blaðsíða 12

12
MQRGUNBLAÐIÐ SU.NNUDAGUlt 27. AGU.ST 1,989
ÞORPÁHEUARÞRÖM

' . :
■ : ■
1
Gunnar Bjömsson
rœstingamadur á Hofs
WMjm.
IIOISÓS
/
fimm konur atvinnuna. „Það voru
unnin þrjú og hálft dagsverk á
saumastofunni sem er kannski ekki
mikið, en það munar um þau á eins
litlum stað og Iiofsósi," segir Halld-
óra Márusdóttir saumakona, sem
sér ekki fram á annað en atvinnu-
leysi til frambúðar.
V andræðagemlingur
Elsa Jónsdóttir hefur svipaða
sögu að segja, en hún hefur ekki
getað fengið neina vinnu svo mán-
uðum skiptir. Hún getur ekki unnið
í fiski þar sem hún er með ofnæmi
fyrir honum og þá eru flestar bjarg-
ir bannaðar. „Ég var búin að vinna
í frystihúsinu í nokkur ár þegar ég
komst að því að ég var með ofnæmi
fyrir fiskinum og hætti. Þá fékk
ég vinnu hjá hljóðkútaverkstæðinu
þar sem ég var í tæp 17 ár, en
varð að hætta því löppin á mér var
orðin ónýt af því að stíga vélarnar.
Maður er því orðinn hálfgerður
vandræðagemlingur," segir Elsa,
sem er vægast sagt óhress með
ástandið. „Ef ég fengi vinnu ann-
arsstaðar þá hikaði ég ekki við að
flytja í burtu. Ég er orðin svo leið
á þessu.“
Björn Jónsson eiginmaður Elsu
segir ástandið ekki vera svo slæmt
núna, en hann vinnur í frystihús-
inu. „Það var atvinnuleysi í vetur
og fram á vor, en það hefur skán-
Halldóra Márusdóttir
saumakona:
Atvmniilaiis
til frambúóar
Halldóra Márusdóttir vann á
Saumastofu Kaupfélags Skagfirð-
inga er ein þeirra fimm kvenna sem
sagt var upp stöfum frá og með
1. júlí síðastliðnum. Ekkert útlit
virðist vera fyrir að saumastofan
eigi eftir að taka aftur til starfa,
sem getur þýtt að þessar konur
verði atvinnulausar til frambúðar.
„Við erum allar orðnar fullorðnar
og það bíður okkar ekkert. Það er
ekki víst að allar treysti sér í frysti-
húsið þótt það stæði til boða. En-
það bætir víst ekki við fólki núna,“
segir Halldóra. Hún kveðst þó alltaf
reyna að líta á hlutina björtum
augum, en viðurkennir að útlitið sé
ekki gott á Hofsósi um þessar
mundir.
„Það er ekkert sérlega gott hljóðið í fólki þessa dagana, það
verður að segjast. Atvinnuástandið hefur sín áhrif, ekki síst á
unga fólkið, sem flyst burt. Þegar það er farið dofnar yfir fé-
lagslífinu, sem er býsna fátæklegt um þessar mundir.“
Engínn Ilflir af
átta tima vinnii
„Hljóðið í mönnum er nú frekar nei-
\ 5 3 kvætt, segir Gunnar Bjömsson ræstinga-
maður í frystihúsinu á Hofsósi. Ekki síst
hjá unga fólkinu. Annars heyrir maður
á skotspónum að það verði nóg vinna
fram í desember. “
Gunnar segir að „haustið hafi verið
svakalegt.“ „Hjá mér lagaðist það ekki
fyrr en undir vorið. Annars er ég vel
settur þar sem ég sé um þrifin. En það
lifir enginn af átta tíma vinnu á dag og
ef enginn vinna er fær fólk engan bón-
us. Það þýðir ekkert annað en sultarlíf.
Ég myndi ekki treysta mér til að lifa
af því.“
að. Það hefur samt aldrei gerst hér
fyrr að skólakrakkarnir fái ekki
neina vinnu. Það verður tæplega
eins slæmt næsta vetur og í fýrra
ef útgerðarfyrirtækin ganga
áfram."
Það kemur ekki aftur
Það þarf því engan að undra
þótt unga fólkið sjái litla framtíð í
því fólgna að setjast að á Hofsósi.
Enda virðist það vera raunin. Ungl-
ingarnir fara suður í skóla og koma
aldrei aftur.
Fyrir þá sem þegar eru búnir að
koma sér upp húsnæði er dæmið
ekki svona einfalt. Fyrir 150 fer-
metra einbýlishús á Hofsósi feng-
just varla tvær milljónir króna ef á
annað borð tækist að selja. Það
þýðir því lítið að ætla sér annað en
byija upp á nýtt ef ákvörðun er
tekin um að fara frá staðnum.
Fleira íþyngir íbúum á Hofsósi.
Lítil vinna þýðir lélegt kaup og það
er ekkert grín þegar fólk þarf að
greiða á bilinu 15.000 til 20.000
krónur á mánuði í raforkureikning.
Þá er aðeins ein verslun á staðnum,
hin fór á hausinn segir Elsa sem
er ekki par hrifin af einokun kaup-
félagsins.
Þeir sem hafa nokkuð trygga
vinnu eru ekki svo mjög uggandi
um sinn hag, að minnsta kosti ekki
næstu mánuðina. Þeir reyna að
bera sig mannalega og segja að
ástandið sé ekki svo slæmt þó þeir
segist jafnframt ekkert vita og að-
eins fá fréttir af stöðu útgerðarinn-
ar í gegnum fjölmiðla. Kannski það
sé rétt sem saumakonan sagði: Það
þýði lítið annað en horfa vongóður
fram á við. Þó fátt blasi við annað
en sami suddinn og mætti okkur
þegar komum til Hofsóss.