Morgunblaðið - 27.05.1990, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 27. MAÍ 1990
C 9
Arnbjörg Halldórs
dóttír - Minning
Fædd 4. október 1903
Dáin 13. maí 1990
þó meira sameiginlegt á seinni
árum. Þeir voru báðir í Laugaskóla
og höfðu báðir mikinn áhuga fyrir
mótorhjólum. Tóti var jafnan gæt-
inn og brýndi varkárni fyrir bræðr-
um sínum, sérstaklega Arna Pétri,
sem var að byrja á þessari íþrótt
líka. „Gættu að þér á gatnamótum,
ef þú ferð á hjól, þau eru varasöm-
ust,“ sagði hann við yngri bróður
sinn skömmu áður en hann fór í
hina örlagaríku ferð. Þessi orð eru
eins og forspá fyrir því að einmitt
á þannig stað mætti hann örlögum
sínum.
Vélhjólaáhugann sameinaði Tóti
áhuganum fyrir náttúruskoðun.
Hann var náttúrubarn og vildi fræð-
ast um umhverfið, sögu þess og
jarðfræði. Honum þótti vænt um
sveitina sína og sagði við Hermóð
bróður sinn nýlega að hvergi á jörð-
unni vildi hann eiga heima nema í
þessum dal. En vænst þótti honum
um fjölskyldu sína, pabba, mömmu,
bræður sína og Ester, litlu systur,
enda er fjölskyldan samhent. Allir
hjálpast að við útiverk jafnt og inni-
verk og njóta saman hvíldar og
samveru eftir því sem kostur er.
Oft var glatt á hjalla vi.ð eldhúsborð-
ið hjá stóru fjölskyldunni í Arnesi
og leituðu margir þangað félags-
skapar. Vonandi kemur sá dagur
að gleðin ráði þar aftur ríkjum.
Tóti átti drjúgan þátt í samheldni
fjölskyldunnar. Hann var hjálpsam-
ur og hlýr og vildi öllum gott gera,
ekki síst litlu systur sem hann var
óþreytandi við að spjalla og leika
við bæði úti og inni. Samband hans
við foreldrana var sterkt og ein-
lægt. Þau áttu trúnað hans og
traust og hann þeirra og hann not-
aði hvert tækifæri til að rétta þeim
hjálparhönd. Hann var handlaginn,
samviskusamur og harðduglegur til
allrar vinnu og skemmtilegur fé-
lagi. Hann hafði gott vald á íslensku
máli og skringileg orð og gaman-
mál léku honum á tungu, enda var
hann vinsæll og félagslyndur. En
Tóti var ekki allra vinur. Hann
hafði heita, öra lund, var tilfinn-
inganæmur og fljótur að skipta
skapi. En hann var alltaf heill í
afstöðu sinni, kom til dyranna eins
og hann var klæddur og kunni ekki
að þykjast. Hann lét strax í ljós
hvað honum líkaði og hvað honum
líkaði ekki og stóð fast á skoðunum
sínum. Stundum gat það komið
honum illa en flestir virtu þessa
eiginleika hans enda hafði hann ríka
réttlætiskennd og var eðlilegast að
ganga um með bros á vör, glettnis-
glampa í augum og gamanyrði á
takteinum. Honum var eiginlegt að
miðla öðrum af lífsgleði sinni og
þeim fróðleik sem hann var stöðugt
að afla sér. En Tóti var bókhneigð-
ur og haldinn miklum fróðleiks-
þorsta. Hann var fljótur að læra
en vildi síður eyða tíma í að liggja
yfir því sem honum þótti skipta litlu
máli. íslendingasögurnar, ferða-
bækur og jarðfræði þóttu honum
mun meira freistandi lestrarefni en
þurrar námsbækur. Hann hafði líka
afstöðu til tónlistarnámsins. Oft
fannst honum það tefja fyrir sér
að lesa nótur og spila æfingar.
Hann þurfti ekki að heyra lag nema
einu sinni til að geta spilað það á
píanóið og því fylgdi þá líka sá
kostur að hann gat ráðið útsetning-
unni sjálfur. Töluvert fékkst hann
líka við að semja lög.
„Yesterday all my troubles seem-
ed so far away,“/í gær virtust
vandamálin víðsfjarri. Þetta var
kveðjulag og uppáhaldslag Tóta
míns.. í gær brosti lífið við okkur,
í dag virðist það hrunið til grunna.
Á morgun verðum við að reyna að
byija að byggja það upp að nýju,
á annan hátt en fyrr, einum færri.
Aldrei verður það eins gott og
skemmtilegt og það var áður en við
verðum að reyna að hjálpast að við
að gera það bærilegt aftur. Aldrei
framar eigum við eftir að sitja sam-
an í stofunni hennar ömmu og
hlusta á Tóta spila á píanóið, aldrei
framar á hann eftir að spila fyrir
okkur jólasálmana á aðfangadags-
kvöld og aldrei framar sjáum við
hann þeysa í hlað á hjólinu sínu eða
snjósleðanum, snara sér af og bjóða
litlu krökkunum eina bunu. En
minningamar tekur enginn frá okk-
ur og sá dagur kemur vonandi að
þær gleðja okkur en ekki græta.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá huga þinn, og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín,“ segir Kahlil Gibran í
Spámanninum og sannarlega var
Tóti gleðigjafi. Kveðja mín til elsku
Tóta er ástarþökk fyrir að glæða
líf okkar litum um nær 18 ára
skeið. Hjartans þökk frá Hillu
frænku og Jafet, og frá Jóhönnu
og Ara Hermóði sem litu á hann
eins og stóra bróður. Við geymum
hann öll í minningunni.
Hildur Hermóðsdóttir
Hann er dáinn. Það var eins og
slökkt væri á öllu, þegar hringt var
í mig og mér sagt að hann Tóti
væri dáinn. Tómleikinn yfirtók mig.
Ungur drengur, aðeins 18 ára, í
blóma lífsins, lagði upp í skólaferða-
lag til Mallorka, en átti ekki aftur-
kvæmt.
Eins og hendi væri veifað er
lífshjól hans stöðvað. Svo snöggt
og fyrirvaralaust. Engin orð ná að
skýra þann sársauka, sem verður
hjá okkur sem eftir stöndum.
Minningar hrannast upp, góðar
minningar sem sefa sorgina.
Ég kynntist Tóta fyrst fyrir
þremur árum þegar hann hóf nám
í Laugaskóla. Mér leist strax vel á
hann og okkur varð fljótt til vina.
Tóti stundaði nám við Lauga-
skóla í þijá vetur, og allan þennan
tíma var vinskapur okkar mikill.
Við áttum margar ánægjustundir
sem seint munu líða mér úr minni.
Það er erfitt að kveðja þennan
unga og káta dreng. En ég er Guði
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Tóta á þessari stuttu
lífsævi hans.
Ég vil senda foreldrum hans,
þeim Hilmari og Ásu, systkinum
og vinum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Guðný Jóna Valgeirsdóttir
Ég vaknaði hress á fimmtudags-
morguninn og hugsaði um að ég
gæti verið á Mallorka með gömlu
skólafélögunum ef ég hefði haldið
áfram í skóla. Stuttu seinna var
mér sagt að hræðilegt slys hefði
átt sér stað kvöldið áður úti á
Spáni. Tóti hefði látist í umferðar-
slysi. Ég vildi ekki trúa þessu. Hann
var svo hress rétt áður en hann
fór, hlakkaði svo til að skemmta
sér með krökkunum.
Við kynntumst fyrst fyrir þremur
árum er við vorum bæði í 9. bekk
á Laugum. Vinskapurinn varð þó
ekki mikill það árið. Það var ekki
fyrr en í vetur sem kynnin urðu
náin og á tímabili mjög náin. Hann
var oftast nær hress og í góðu
skapi. Tóti kom oft í heimsókn til
mín í vetur og var þá margt spjall-
að og gert. Jú, það eru margar
góðar minningar sem maður getur
hlýjað sér við í sorginni. Ég vona
að þessi stutta grein geti hjálpað
foreldrum, systkinum og frændfólki
í sorginni. Ég votta ykkur mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Margrét Valgeirsdóttir
Óttist ei, sú hönd er mild og hlý
sem hvarmi þreyttum lokar hinsta sinn
þá nóttin dvinar, dagur rís við ský,
og dauðinn hann er’besti vinur þinn.
(Séra Sveinn Víkingur)
Sunnudaginn 13. maí sl. lést á
sjúkrahúsinu á Akureyri, Arnbjörg
Halldórsdóttir, Ásabyggð 13, Ak-
ureyri, 86 ára að aldri. Eg vil minn-
ast frænku minnar í nokkrum orð-
um.
Hún fæddist á Seyðisfirði 4.
október 1903. Foreldrar voru Hall-
dór Stefánsson, þá deildarstjóri við
pöntunarfélag Fljótdalshéraðs,
síðar alþingismaður og forstjóri
Brunabótafélags íslands og Björg
Halldórsdóttir frá Skriðuklaustri í
Fljótsdal.
Börn þeirra Bjargar og Halldórs
urðu fimm. Ragnhildur Björg, f.
14. apríl 1902, dáin 17. desember
1950; Arnbjörg, f. 4. október 1903,
d. 13. maí 1990; Stefán, f. 16.
október 1905, d. 18. febrúar 1917;
Halldór, f. 19. apríl 1907, d. 15.
júní 1957; og Pétur Stefán, f. 12.
maí 1911, sem er sá eini sem enn
er á lífi af þeim systkinum. Arn-
björg missti móður sína árið 1921.
Halldór, faðir hennar, kvæntist
síðar Halldóru Sigfúsdóttur frá
Borgarfirði eystra. Þeirra börn eru:
Ragnar Stefán, áður forstjóri Ál-
versverksmiðjunnar í Straumsvík
og Herborg, fjármálastjóri
ískrafts.
Arnbjörg lauk námi á Eiðaskóla
1923. Síðan lá leiðin til Svíþjóðar
á húsmæðraskóla í Tama. Á Eiða-
skóla mun Arnbjörg hafa kynnst
manni sínum, Olafí Tryggvasyni
frá Arndísarstöðum í Bárðardal.
Ólafur var mjög leitandi maður og
síðari hluta ævinnar var hann orð-
inn þjóðkunnur vegna dulrænna
hæfileika og hjálpar við sjúka.
Árið 1933 .byggðu þau nýbýli í
landi Arndísarstaða og voru þar
næstu 10 árin. Eftir það fluttu þau
sig töluvert um set, að Veisu í
Fnjóskadal. Tvö ár bjuggu þau í
Mávahlíðinni í Reykjavík. Síðan á
býli stutt frá Akureyri, Hamra-
borg. Árið 1959 byggðu þau hús
í Ásabyggð 13 á Akureyri. Ólafur
lést 27. febrúar 1975. Arnbjörg
hefur síðan dvalið í Ásabyggð 13.
Þórunn, dóttir hennar, hefur dval-
ist hjá hénni um allnokkurt skeið
og annast móður sína.
Börn Ólafs og Arnbjargar em:
Halldór, úrsmiður, f. 28. júlí 1928,
d. 2. september 1984, ekkja hans
Oddný Laxdal. Þeirra börn em Jón
Laxdal, kennari, Ólafur, fiskifræð-
ingur, Halldór, úrsmiður á Akur-
eyri; Björg, f. 3. nóvember 1930,
handavinnukennari, gift Jósep
Kristjánssyni, bifvélavirkja. Þeirra
börn eru Guðbjörg Inga, kennari,
Ólafur, stúdent MA, Jóhanna Elín,
stúdent MA, Ragnhildur Björg,
verslunarmaður; Jóhann Tryggvi,
f. 26. nóvember 1935, bóndi,
Krónustöðum, kvæntur Ingibjörgu
Valgarðsdóttur. Þeirra börn eru
Þór, bóndi að Krónustöðum, Eyja-
firði, Arnbjörg, hjúkmnarnemi við
Háskólann á Akureyri, Ingibjörg,
förðunarmeistari frá skólanum
Elegans International VMA í Los
Angeles í Bandaríkjunum,
Tryggvi, bóndi að Hvassafelli,
Saurbæjarhreppi, íris, nemi í
Verkamenntaskólanum á Akureyri
á heilsubraut, Sif, nemi í Verk-
menntaskólanum á uppeldisbraut;
Þórunn, f. 19. ágúst 1943. Hún
giftist Martin Berkofsky, tónlistar-
manni. Þau slitu samvistir.
Arnbjörg var ötul og starfsöm.
Fyrir utan heimilisstörfin vann hún
talsvert utan heimilisins. Hún var
hreinskilin og launsmjaður fannst
ekki í hennar munni. Ég held að
dugnaður og atorka Ólafs hafi átt
vel við hana. Framkvæmdir fyrri
hluta búskapar þeirra voru með
ólíkindum. Það hlýtur að hafa ver-
ið henni óblandin ánægja að sjá
dugnað barnanna og barnabarn-
anna. Öll geta þau af sér góðan
þokka, eru í einu orði sagt fyrir-
myndarfólk.
Kynni mín af Arnbjörgu voru
sérstaklega geðþekk. Hún minnti
mig mjög á Ragnhildi, systur sína,
sem ég dvaldi að mestu hjá frá
2-5 ára aldri í Vopnafirði og á
Reyðarfirði. Ég sá Arnbjörgu fyrst
þegar við móðir mín, sem var
móðursystir hennar, heimsóttum
hana árið 1938 í Lyngholti í
Bárðardal.
Arnbjörg og fjölskylda hennai
gerðu allt fyrir okkur, fengu meðal
annars Sigurð Lúther á Fosshóli
til að keyra okkur á markverða
staði í nágrenninu, svo sem Langa-
skóla o.fl. Hún bauð mér í jóla-
heimboð að Veisu í Fnjóskadal
þegar ég var fjarri foreldrahúsum
við gagnfræðaskólann á Akureyri.
Ég gæti talið svo margt fleira en
ég hafði það alltaf á tilfinningunni
að hún vildi greiða götu mína.
Ég vil aðeins nefna til viðbótar
að ég heimsótti hana á Akureyri
sumarið 1964, ásamt konu minni
og þremur bömum, 4-7 ára göml-
um. Hún kom brosandi til dyra og
sagði: „Verið þið öll velkomin."
Við dvöldum hjá henni í þijá
ógleymanlega daga, þar sem hún
gerði allt til að gleðja börnin,
kveikti kertaljós til að gera há-
tíðlega. Börnin sögðu eftir heim-
sóknina að það hefði verið eins og
jólin hefðu verið komin í húsið.
Og nú er hún farin, farin þang-
að sem ættingjar og vinir taka á
móti henni, þangað sem sjúkir fá
bata og þjóðir frið. En minningin
lifir um Árnbjörgu frænku, hún
lifir áfram engilbjört.
Ég og fjölskylda mín flyt hennar
nánustu samúðarkveðjur. Við för-
um nærri um hvað þau hafa misst.
Valgeir Þormar
Legsteinar
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf
um gerft og val legsteina.
I
S.HELGAS0NHF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVB3I 48'SiMI 76677
LEGSTEINAR
GRANÍT- MARMARI
Helluhrauni 14, 220 Hafnafjörður,
pósthólf 93, símar 54034 og 652707.
Nemendasambands Menntaskólans í Reykjavík veröur haldinn fóstudaginn
1. júní á Hótel íslandi og hefst með borðhaldi kl. 19.
Miðasala verður í anddyri Hótel íslands þriðjudaginn 29. rnaí og miðvikudag-
inn 30. maí kl. 16.00-18.00 og fimmtudaginn 31. maí kl. 16.00-19.00.
Myndlistaskólinn í Reykjavík,
Tryggvagötu 15,101 Reykjavík.
Frá Myndlistaskólanum í Reykjavík vegna námskeiða
veturinn 1990-91.
Sækja verður um skriflega fyrir 1. júlí. Eyðublöð liggja
frammi í Pennanum í Hallarmúla og Austurstræti 18.
Skólastjóri.
STUDENTAFAGNAÐUR