Morgunblaðið - 24.07.1990, Síða 44

* 44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. JÚLÍ 1990
„fzg býst i//é cu5þúhaf/'rörugg/*.
y//hnu naeséí/ iuaer- ui/curnon "
Með
morgunkaffínu
eftir að hann komst á eftir-
launin ...
Það sem stóð á vín- og
matseðli var ekki til
Til Velvakanda.
Við erum tvær vinkonur á besta
aldri sem ætluðum að gera okkur
dagamun með því að fara á veit-
ingastað í miðbænum. Þetta var að
kvöldlagi og ætluðum við að fá
okkur eitthvað létt og gott að borða.
Við fundum veitingastað sem lof-
aði góðu af útlitinu að dæma og
sem við höfðum aldrei reynt áður
og brugðum okkur þar inn. Það var
ekki margt um manninn en við sett-
umst og fengum matseðil og vínseð-
il, reyndar eftir smá bið, og ákveð-
um við að byija á því að fá okkur
drykk með matnum. Önnur okkar
vildi fá sæmilega gott rauðvín og
hin sterkari drykk. Eftir að hafa
lesið vínseðilinn erum við tilbúnir
að panta. Þjónninn kemur að borð-
inu og við látum uppi óskir okkar,
en þá uppgötvast það eftir að þjónn-
inn hafði athuga málið vandlega
að rauðvínið sem önnur okkar pant-
aði var ekki til. Nú það var svo sem
allt í lagi, það getur komið fyrir á
bestu bæjum að eitthvað vanti, en
eina rauðvínið sem var til boða var
70% dýrara en það sem beðið var
um. Til að spilla ekki fyrir ánægju
okkar sættist vinkonan á að kaupa
það. Og var þá komið að hinni að
panta, en okkur til furðu var sá
drykkur ekki heldur til, og gosið
sem var beðið um með drykknum
var ekki heldur til. Þjónninn var
búinn að fara mörgum sinnum að
barnum og athuga hvort það væri
alis ekki til sem beðið var um og
þrátt fyrir mikla leit fannst það
ekki. Nú voru brúnirnar aðeins
farnar að síga á okkur, en ekki svo
mjög því við vorum í góðu skapi.
Þá var komið að því að panta mat-
inn og okkur til mikillar gleði var
rétturinn sem önnur okkar benti á
á matseðlinum til, og svo kom að
hinni og hana langaði að vita hvað
einn rétturinn á seðlinum innihéldi.
Þjónninn vissi það ekki og fór því
og spurði kokkinn og kom svo til
baka og sagði að rétturinn væri
ekki til. Þar sem við höfðum tak-
markaðan tíma til umráða seig
brúninn eilítið en við héldum okkar
góða skapi samt. Ekki höfðum við
tíma til að fara á annan veitinga-
stað svo afráðið var að panta annan
rétt sem var örugglega til. Eftir
þessi hlaup þjónsins fram og tilbaka
var langt liðið á okkar umráðatíma
og svo loks þegar maturinn kom á
borðið okkar var hann allt í lagi,
ekki meira en svo. Þess ber að geta
að þjónninn var. mjög kurteis og
var þetta allt saman hálf vandræða-
legt fyrir hann þar sem ekkert virt-
ist vera til af því sem stóð á vín-
eða matseðlinum.
Það virðist nú vera lágmarks
þjónusta að veitingahúsin bjóði við-
skiptavinum sínum upp á að það
sem auglýst er á vín- og matseðli
sé til. Við vinkonurnar göngum ör-
ugglega framhjá þessum stað næst
þegar við ætlum að gera okkur
dagamun.
Tvær á besta aldri.
Ríkisstjórnin fengi ekki einu
sinni hálfan aðstoðarmann
Til Velvakanda.
Tilefni skrifa minna er viðtal sem
Ómar Ragnarsson átti við Bryndísi
Schram í þættinum Björtu hliðarnar
á Stöð 2. Kom fram í viðtalinu að
Bryndísi fannst Baker utanríkisráð-
herra Bandaríkjanna vera í miklu
einfaldara starfi en vesalings
íslensku ráðherrarnir. Baker hefði
30-40 aðstoðarmenn sem kynntu
sér málin fyrir hann en sjálfur
þyrfti hann svo sem ekkert að vita!
Bryndís hafði ekki einu sinni fyr-
ir því að líta á smáatt'iði eins og
fólksfjölda þessara tveggja þjóða
(sem íslendingar minna þó gjarnan
á þegar þeir eru að hrósa sér af
einhverju). Það gleymdist alveg að
Bandaríkjamenn eru 1.000 sinnum
fleiri en við.
Væri miðað við fólksfjölda, ætti
hver íslenskur ráðherra að hafa sér
til aðstoðar þijú til ijögur prósent
úr einum aðstoðarmanni (séu upp-
lýsingar Bryndísar um hjálpar-
kokka Bakers réttar) og tíu manna
ríkisstjórn á Íslandi fengi ekki einu
sinni hálfan aðstoðaiTnann saman-
lagt sér til halds og trausts.
Þá er alveg látin liggja milli hluta
sú staðreynd að utanríkisráðherra
Bandaríkjanna er undir smásjá alls
heimsins við flestar ákvarðanir
enda utanríkismál landsins að öðru
jöfnu víðtækari og flóknari en nokk-
urrar annarrar þjóðar veraldar.
En mikið er hún Bryndís nú allt-
af sæt.
Atli
Víkverji skrifar
HÖGNI HREKKVÍSI
„ HANM eæ EINS 06 E7NN t/ft FJÖLSícYtO -
(JNHI -. KONU MISiKlAfZ , AOÐViTABf . ••
Islenzkir ferðalangar, sem voru á
ferð um Norðurland fyrir
skömmu höfðu orð á því við
Víkveija hvað þjónusta við ferða-
menn væri misjöfn. Sums staðar
væri hún frábær en annars staðar
afleit. Þeir komu á veitinga- og
gististaði, þar sem svo virtist, sem
viðskipta þeirra væri ekki óskað og
nánast ómögulegt að fá mat keypt-
an, ef ekki var komið á þeim tíma,
sem hentaði viðkomandi gististað.
Annars staðar var viðmótið með
öðrum hætti. Þessir ferðamenn
höfðu sérstaklega orð á frábærri
þjónustu, sem þeir höfðu fengið að
Laugum. Þar virtist eng^u máli
skipta, hvaða óskir um þjónustu
þeir báru fram eða hvenær sólar-
hrings. Þær voru upplylltar. Þar
var ekki spurt hvað klukkan væri,
þegar óskað var eftir að fá mat
keyptan, heldur var hann á boðstól-
um nánast hvenær, sem óskað var.
Slíkir veitinga- og gististaðir hljóta
að laða að sér viðskiptamenn en
hinir að fæla þá frá, því að flýgur
fiskisagan!
Þá vakti matarverð athygli sömu
ferðamanna. Á Hótel Holti kosta
steikt smálúðuflök að þeirra sögn
um 860 krónur en á Sauðárkróki
1200-1300 krónur og á Akureyri
um 1100 krónur.
xxx
Yfirsýn þeirra, sem taka að sér
að fjalla um hin ýmsu mál í
fjölmiðlum er stundum ótrúlega
takmörkuð. Þannig segir höfundur
dálks á fjölmiðlaopnu Morgunblaðs-
ins sl. sunnudag m.a.:“Það voru
eftirmiðdagsblöðin sem hérlendis
byijuðu að opna síður sínar fyrir
mismunandi skoðunum. Samkeppni
þeirra um kaupendur gerði það
æskiiegt, að á síðum þeirra birtust
skrif þingmanna og fulltrúa allra
stjórnmálaflokka. Menn urðu svol-
ítið hvumsa þegar gallharðir komm-
ar og sótsvartir íhaldsmenn áttu
greinar á sömu síðunni, því fram
til þess tíma hafði hver skrifað í
sitt blað.“
Hvers konar rugl er þetta? I þess-
um orðum er staðhæft, að dagblöð-
in hafi verið lokuð fyrir ólíkum sjón-
armiðum fram til ársins 1975, þeg-
ar Dagblaðið hóf göngu sína á
síðdegismarkaðnum í samkeppni
við Vísi. Þetta er ósköp einfaldlega
rangt. Fram yfir 1960 hafði það
verið afar sjaldgæft um langt ára-
bil, að menn skrifuðu í önnur blöð
en þau, sem studdu stjórnmála-
stefnu viðkomandi greinarhöfund-
ar. Þetta fór að breytast á árunum
milli 1960 og 1970, þegar Morgun-
blaðið byijaði að opna síður sínar
fyrir ólíkum skoðunum. Önnur blöð
fylgdu í kjölfarið. Þessi opna um-
ræða í a.m.k. Morgunblaðinu og
Vísi var orðin föst regla löngu áður
en ágreiningur innan yfirstjórnar
Vísis Ieiddi til stofnunar Dagblaðs-
ins.
XXX
*
Osköp eru þeir umkomulausir
þessir erlendu ferðamenn,
sem ganga um auð stræti
Reykjavíkur á kvöldin og um helgar
með kort í höndunum og eru allir
að leita að einhveiju, hvað sem það
nú er. Umkomuleysi þeirra er þó
lítið á við þá, sem af einhveijum
ástæðum hafa freistast til þess að
ferðast hjólandi um ísland! Getur
það verið, að þessu fólki sé ekki
sagt við hveiju það má búast, þeg-
ar það kemur hingað? Roki, rign-
ingu og fásinni!