Morgunblaðið - 28.07.1990, Blaðsíða 23

Morgunblaðið - 28.07.1990, Blaðsíða 23
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. JÚLÍ 1990 23 Minning: Krislján I. Karls- son frá Þórshöíh Fæddur 3. nóvember 1945 Dáinn 22. júlí 1990 í dag, laugardaginn 28. júlí, verð- ur mágur minn, Kristján Ingi Karls- son, jarðsunginn frá Sauðaneskirkju. Hann var fæddur 3. nóvember 1945, sonur hjónanna Vilborgar Kristjáns- dóttur og Karls Hauks Kjartansson- ar. Kristján var alinn upp í foreldra- húsum á Þórshöfn ásamt systkinum sínum, Ragnhildi og Amþóri. Ungur fór hann til Akureyrar og lærði þar bifvélavirkjun er varð grunnurinn að starfí hans sem bifvélavirki, vél- stjóri hjá eigin útgerð og síðar jarð- vinnuverktaki ásamt mági sínum og bróður. Þann 7. júní 1974 kvæntist hann eftirlifandi konu sinni, Kristínu Sig- urbjörgu Jónsdóttur frá Stykkis- hólmi. Þá hófust kynni okkar Krist- jáns sem reyndist vera glaðlyndur, ljúfur og fómfús maður. Ætíð var gott að koma á heimili þeirra, þó að ferðimar austur hafi verið alltof fáar. Syni Kristínar, Jóni Elvari, reyndist hann sem besti faðir. Kristján bar hag Þórshafnar mjög fyrir brjósti og var valinn í hrepps- nefnd auk annarra trúnaðarstarfa fyrir sveitarfélagið. Kristján var maður sem ætíð leit tilveruna björtum augum og sá oft skoplegu hliðamar á hlutunum. Hann var staðfastur og trúr hug- sjónum sínum. Undanfarin ár átti hann við mikla vanheilsu að stríða, sem hann bar með miklu æðruleysi. í vor kom sólargeisli inn í líf hans, mitt í lokabaráttunni, þegar Jóni Elvari og unnustu hans, Jóhönnu, fæddist dóttirin Kristín Inga. Kæra systir, fyrir hönd foreldra minna, systkina og fjölskyldna, sendum við þér, fjölskyldu þinni og ættingjum Kristjáns Inga okkar inni- legustu samúðarkveðjur. En eins og segir í Spámanninum eftir Kahlil Gibran: „Sorgin og gleðin ferðast saman að húsi þínu, og þegar önnur situr við borð þitt, sefur hin í rúmi þínu. Þegar sál þín vegur gull sitt og silfur á metaskálum, hlýtur gleðin og sorgin að koma og fara.“ Sigurður Jónsson 22. júlí síðastliðinn lést í Land- spítalanum í Reykjavík Kristján Ingi Karlsson frá Þórshöfn eftir langa og harða baráttu við ólæknandi sjúk- dóm. Hann var á fertugasta og fímmta aldursári. Kristján Ingi var fæddur á Þórs- höfn á Langanesi 3. nóvember 1945, sonur hjónanna Vilborgar Kristjáns- dóttur frá Holti í Þistilfirði og Karls Hauks Kjartanssonar frá Hvammi í sömu sveit. Kristján var elstur sinna systkina en þau eru Guðrún Ragn- hildur f. 22. júlí 1947 og Arnþór f. 18. apríl 1954. Að lokinni hefðbundinni skóla- göngu í heimabyggð sinni hóf Kristj- Minningar- og aftnælis- greinar Það eru eindregin tilmæli ritstjóra Morgunblaðsins til þeirra, sem rita minningar- og afmælisgreinar í blaðið, að reynt verði að forðast endur- tekningar eins og kostur er, þegar tvær eða fleiri greinar eru skrifaðar um sama ein- stakling. Vilji höfundur vitna í áður birt ijóð eða sálma verða ekki tekin meira en tvö erindi. Frumort ljóð eða kveðja í bundnu máli eru ekki birtar. Almennt verður ekki birtur lengri-iexti en sem svarar einni blaðsíðu eða fimm dálkum í blaðinu ásamt mynd um hvern einstakling. án nám í Gagnfræðaskóla Akureyrar árið 1961 og síðan í Iðnskólanum á Akureyri þaðan sem hann tók sveinspróf í bifvélavirkjun árið 1965. Eftir það vann hann um skeið á BSA-verkstæðinu á Akureyri eða allt fram til þess að hann hóf rekst- ur eigin verkstæðis á Þórshöfn. Veturinn 1969-70 starfaði Krist- ján á bifreiðaverkstæði í Kópavogi jafnframt því sem hann ásamt föður sínum og frændum vann að því að fá smíðaðan 36 tonna fískibát. Bát- urinn var smíðaður í Stykkishólmi árið 1970 og hlaut nafnið Skálanes ÞH-190. Meðan Kristján dvaldi í Stykkis- hólmi kynntist hann ungri og glæsi- legri stúlku, Kristínu Jónsdóttur, dóttur hjónanna Jóns Dalbú Ágústs- sonar og Laufeyjar Sigurðardóttur í Stykkishólmi. Þau kynni leiddu síðan til þess að þau Kristín og Kristján gengu í heilagt hjónaband 7. janúar 1974. Þau reistu sér hús á Lækjarvegi 6 á Þórshöfn og bjuggu sér þar einstaklega notalegt heimili. Kristján starfaði sem vélstjóri á Skálanesinu fram í febrúar 1973 en þá sleit bátinn upp í ofviðri á höfn- inni á Þórshöfn og rak upp í stór- grýtisfjöru þar sem hann eyðilagðist. Kristján fékk meistarabréf í bif- vélavirkjun árið 1974 og réðst sama ár sem formaður að Bifreiðaverk- stæði Kaupfélags Langnesinga á Þórshöfn. Þar vann hann í u.þ.b. tvö ár. Árið 1977 stofnuðu HaukurKjart- ansson og synir hans, Kristján og Amþór, og tengdasonur, Guðmund- ur Hólm Sigurðsson, sjálfseignarfé- lagið Haka í þeim tilgangi að reka steypustöð og vinnuvélar. Þar starf- aði Kristján síðan meðan heilsan entist. Það kom í hlut þeirra Kristj- áns og Guðmundar að standa fyrir rekstri fyrirtækisins. Það gerðu þeir í samvinnu og bróðerni sem aldrei bar skugga á. Það gat ekki hjá því farið að Kristján yrði kallaður til trúnaðar- starfa í sínu byggðarlagi enda var Þann 20. júlí síðastliðinn andaðist hún amma okkar, Vigdís I. Árna- dóttir. Hún amma sem var alltaf ömggi staðurinn. Hún amma sem passaði okkur öil árin. Alveg frá því við fæddumst fylgdist hún með okk- ur og tók okkur svo í gæslu. Hvað getum við sagt? Við þökkum ömmu fyrir allt. Geymum það. Lærum af því. Verð- um nýtir og góðir menn af því sem hún kenndi okkur. Minningin um elsku ömmu mun alltaf hlýja okkur og gera okkur dugleg og þakklát fyrir það að hafa þekkt hana. Helga Ýr og Erlingur Þór. í dag kveðjum við tengdamóður mína, Vigdísi Ingibjörgu Amadótt- ur, sem lést 20. júlí sl. Það var ekki erfítt fyrir ungan mann að kynnast Dísu, hún var opinská og átti auð- velt með að ná til fólks. Við öll sem byrjuðum búskap á heimili hennar getum verið þakklát fyrir þá leiðsögn sem hún lagði okk- ur til út í llfsbaráttuna, hún var óspör á góð ráð í flestum efnum, enda var Dísa kunn af ráðdeild og hagsýni. Það var líka auðvelt að hlusta á Dísu því hún setti mál sitt fram af raunsæi og skynsemi, hún sagði ávallt sína meiningu án þess þó að það særði nokkra sál. Lífsstarf Dísu snérist að mestu um fjölskyldu henn- ar, ekki bara börnin og þeirra fjöl- skyldur, heldur og ekki síst var hún hann reiðubúinn til þess að leggja hönd á plóginn I öllu því sem til bóta horfði fyrir Þórshöfn og sveit- ina. Hann sat í hreppsnefnd Þórs- hafnarhrepps 1974-1978 og 1982- 1986. Þar starfaði hann m.a. í bóka- safnsnefnd, vatnsveitunefnd, bmna- málanefnd og framkvæmdanefnd vegna byggingar leiguíbúða. Hann átti og sæti í stjóm Hraðfrystistöðv- ar Þórshafnar hf. frá 1978-1988. Öll þessi félagsstörf eins og önnur rækti Kristján af þeirri einlægni og vandvirkni sem honum var eiginleg. Það er því mikið áfall fyrir hið litla samfélag á Þórshöfn að missa liðs- mann eins og Kristján Inga. Þar er sannarlega skarð fyrir skildi. Kristján Ingi var einstakur mann- kostamaður að dómi allra þeirra sem kynntust honum. Hann hafði til að bera þá eiginleika sem gera hvern mann öfundsverðan. Hann var svo heilsteyptur og hreinskiptinn í dag- fari að ég held að hann hafí aldrei sagt vísvitandi ósatt. En ef til vill bar eljusemina og vinnugleðina hæst í fari hans. Hann var sívinnandi nær alla daga meðan heilsan entist. Hon- um var vinnan nautn og aldrei var hann glaðari en þegar verk gekk vel. Meðan hann gekk heill til skógar var alltaf annríki og þungur véladyn- ur í kringum Kristján. Frændur og vinir á sumarferðalögum sáu bros- andi andliti hans bregða fyrir innan við rykugan gluggann á gröfunni eða steypubílnum. Stundum gátu menn gengið á logsuðuglampann á Hakaverkstæðinu þar sem algallað- ur, hjálmvæddur suðumaður var að óþreytandi að snúast fyrir vina- og frændfólk sitt þegar þess þurfti með. Hún var enda ættrækin vel og margar bestu stundir hennar tengd- ust því að hafa fjölskyldu sína eða ættingja í kringum sig. Það var enda svo þegar Dísa var lögð á Landspítalann, þar sem hún háði stutt en erfitt stríð við óvæginn sjúkdóm, þá var hugur hennar ein- lægt við bamabömin, hver gætti þeirra, hvað þau væru að gera og hvernig þeim vegnaði. Þessi börn sjá nú á bak góðri ömmu, sem ævinlega gaf þeim þann tíma sem þau þurftu og ól önn fyrir þeim á allan hátt, hennar er nú sárt saknað í þeim hópi. En Dísa ræktaði einnig fleira vel, garðávaxta-, blóma- og tijárækt ,var henni mikið kappsmál, starf hennar ber glöggt vitni um það svo sem lóðin við Hátún sem og lóðin umhverfis sumarhúsið að Hömrum í Grímsnesi. Dísa var ættuð frá Hömmm og átti sá staður stóran sess í huga hennar. Þar hófst hún handa við mikla trjárækt sem nú er orðin vísir að eilitlum skógi, sem telur fleiri hundruð tijáplöntur. Dísa lagði mikla álúð í þessi störf sem raunar á við um allt sem hún tók sér fyrir hendur, á Dísu var aldrei neitt hálfk- ák. Þegar við nú kveðjum Disu I hinsta sinn er söknuðurinn mikill, engu að síður getum við verið þakk- lát fyrir að hafa fengið að verða henni samferða í lífinu sem engan óraði fyrir að endaði svo snöggt sem raun varð á. Vigdís I. Amadóttir, Hátúni — Minning Fædd 20. ágúst 1932 Dáin 20. júlí 1990 störfum. En svo var logsuðuhjálmin- um lyft, vettlingurinn tekinn niður — bros, hlýtt og þétt handtak. Gest- komanda fagnað og tekið upp hjal, létt eða alvarlegt eftir atvikum. En hér dugði ekkert slór. Innan skamms var hjálminum skellt fyrir andlitið og maðurinn horfinn í ofbirtu, reyk og gneistaflug logsuðunnar. Önnin kallaði. Hann var verkmaður svo af bar og snjall verkstjóri. Að vísu var hann öðruvísi en margir verkstjórar að því leyti að ef eitthvert verk var sérstaklega erfitt eða óþrifalegt þá gekk hann í það sjálfur. Hann vildi alltaf vera í fremstu víglínu hverrar framkvæmdar og var til þess sjálf- kjörinn vegna dugnaðar síns og hæfni. Þannig var Kristján. Kristján Ingi var gæddur prýði- legum skipulagshæfileikum, var stefnufastur og hafði ákveðnar lífsskoðanir. Hann hneigðist að sam- vinnu, samhjálp og félagshyggju. Það gerði hann þótt hann væri sjálf- ur þeim kostum búinn að geta rutt sér braut. Hann þurfti ekki á hjálp annarra að halda — aðrir þurftu frekar á styrk hans og stoð að halda og þar var hann sannarlega fús veit- andi. Hann var einlægur friðarsinni og þar af leiðandi á móti erlendum her- stöðvum á Islandi. Hann kaus að standa utan við allar framkvæmdir á vegum hersins í héraðinu þótt þar hefði líklega verið möguleiki á að mala gull fyrir mann með hans at- gervi. En Kristján var sjálfum sér samkvæmur — hjá honum fóru sam- an orð og athafnir. Hann var klettur. Enginn vafí er á því að Kristján unni átthögum sínum og vildi veg þeirra sem mestan. Þar haslaði hann sér starfsvöll og þar var hann á rétt- um stað. Frá barnsaldri og fram á fullorðinsár dvaldi hann jafnan á sumrin í Holti í Þistilfírði hjá móður- systkinum okkar beggja eins og svo mörg böm systkinanna þaðan. Þá var oft glatt á hjalla og Kristján hrókur alls fagnaðar. Þar lágu leiðir okkar einkum samari og þar tengd- umst við sterkum bræðraböndum þótt aldursmunur væri nokkur. Það er mikið sólskin og angan af ný- slægju í minningunni og ósjálfrátt kemur kvöldsólin. í varpanum og í glugganum á vesturstofunni fram í hugann. Þetta vom hamingjudagar. Tengsl Kristjáns við sveitina rofnuðu ekki þótt starfsvettvangurinn yrði á Þórshöfn. Hann var jafnan boðinn og búinn til þess að rétta frændum sínum í Holti hjálparhönd ef með þurfti og þar sem Kristján átti hlut að máli var aldrei um neina hálf- velgju að ræða. Það var gott að koma á heimili þeirra Kristínar og Kristjáns á Þórs- höfn. Kristján var einlægur fjöl- skyldumaður í eðli sínu og naut sín .*. vel sem slíkur enda kominn af fjöl- skyldu sem tengd er óvanalega sterkum böndum. Þau hjón voru samhent og Kristján unni Jóni Elv- ari, stjúpsyni sínum, eins og sínum eigin syni. Það leyndi sér heldur ekki stolt Kristjáns og einlæg gleði þegar þau Jón Elvar og Jóhanna Eiríksdóttir, unnusta hans, létu skíra dóttur sína, Kristínu Ingu, við sjú- krabeð hans. Það segir líka sína sögu um samband þeirra stjúpfeðg- anna. Heimilið á Lækjarvegi .6 var sérstakt og bar húsráðendum vitni. Húsið traust og vandað yst sem ^ innst, allur frágangur og búnaður eins og best varð á kosið og reglu- semin og snyrtimennskan auðsæ hvarvetna. Þó var það ekki þessi ytri rammi sem gerði komuna nota- lega heldur hjartalag húsráðenda og viðmót. Hér bjó fólk sem mátti treysta. Fyrir nokkrum árum dró bliku á loft í lífi fjölskyldnanna í Borgar- felli, Borgarholti og Lækjarvegi. Veikindi Kristjáns voru orðin óum- flýjanleg staðreynd. Hörð' barátta var hafín, barátta sem allir tóku þátt í. Harðast barðist Kristján sjálf- ur, drengilega studdur af konu sinni og fjölskyldunni. En hér var við ofur- efli að etja. Að kveldi 22. júlí, þegar' ' sumarið stóð í mestum blóma í átt- högum hans við Þistiifjörð, lauk hetjulegri baráttu. Kristján Ingi var allur. Jónas Hallgrímsson kvað svo eftir vin sinn Tómas Sæmundsson: Flýt þér, vinur, í fegra heim; kijúptu að fótum friðarboðans og fljúgðu á vængjum morgunroðans meira að starfa guðs um geim. Með þessum fátæklegu orðum vildi ég minnast gamals leikbróður, s vinar og frænda og senda jafnframt fyrir hönd fjölskyldu minnar og allra systkinabamanna frá Holti innilegar samúðarkveðjur til Kristínar og Jóns Elvars, Hauks, Vilborgar og Arn- þórs, Hillu, Guðmundar og dætranna og annarra sem um sárt eiga að binda. Guð blessi ykkur og styrki í sorg- inni. Minningin um góðan dreng er huggun harmi gegn. Óttar Einarsson Á slíkum stundum sem þessari er ástvinum Dísu huggun að ótal góðum minningum tengdum henni og lífsgöngu hennar. Dísa var trúuð kona og ræktaði Guð í hjarta sínu, því getum við nú verið viss um að Hann hefur tekið hana undir sinn vemdarvæng um alla eilífð. Hafi hún þökk fyrir allt, Siggi Enn einu sinni er mér bent á hver lífið hverfult er. Dauði vina á góðum aldri er manni síst i huga. í dag horfumst við ættingjar og vinir Vigdísar Árnadóttur í augu við þá staðreynd að kveðja hana hinstu kveðju. Fyrir réttum fjörutíu árum voru saman komnar í Lind á Laugarvatni þijátíu ungar stúlkur, til að læra og undirbúa sig fyrir það starf, sem merkilegt þótti þá, húsmóðurstarfið. Því starfi gegndi Dísa með sóma alla tíð. Dísa er sú fímmta sem kvödd er úr þessum hópi. Rúmur mánuður er síðan við fögn- uðum fjörutíu ára afmæli okkar á^ Laugarvatni. Við vissum að hún hafíð verið lasin eins og hún sagði sjálf. En að hún væri fársjúk, gmn- aði enga okkar. Dísa var vönduð manneskja, vel gefin, jafnlynd og einstaklega þolin- móð. Hún hafði góða kímnigáfu og gat gert góðlátlegt grín að hlutum á sinn hógværa hátt. Oft kom setn- ing eða bara orð, sem hitti í mark en særði ekki. Það þarf töluvert umburðarlyndi og þolinmæði fyrir ungar stúlkur, alls ókunnar, að um- gangast daglega í níu mánuði í heimavist. Tími þessi er okkur öllum ógleym- anlegur. Við höfðum frábæra kenn- ara og öll þessi ár höfum við haft^- samband og hist að minnsta kosti á fímm ára fresti. Aldrei hefur borið skugga á þennan kunningsskap, sem orðinn er að innilegri vináttu, þótt hópurinn dreifðist víða um landið og út fyrir landið. Alltaf var Dísa jákvæð og vildi allt gera til að ná hópnum saman. Dísa giftist ung eftirlifandi eigin- manni sínum, Eiríki Guðmundssyni, frá Eyrarbakka. Sjálf var Dísa fædd og uppalin á Stokkseyri. Þau bjuggu allan sinn búskap í Hátúni á Eyrar- bakka, bernskuslóðum Eiríks. Eirik- ur og Dísa eignuðust fímm böm, en , misstu eitt af slysförum. Bömin' þekki ég ekki, en efast ekki um að þau em vel gerð eins og móðir þeirra. Barnabömin voru henni mjög hugfólgin, sem og fjölskyldan öll. Með þessum fáu línum kveðjum við kennarar og skólasystur Dísu og þökkum yndisleg kynni. Vottum Eiríki, bömunum og barnabömunum dýpstu samúð. Guð blessi ykkur öll. Vilhelmína Böðvarsdóttir

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.