Morgunblaðið - 10.10.1990, Side 36

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. OKTÓBER 1990
36
Sigurbjörg Guimars
dóttir - Minning
Fædd 27. maí 1963
Dáin 1. október 1990
í dag verður til moldar borin
elskuleg vinkona okkar, Sigurbjörg
Gunnarsdóttir.
Það er stór hópurinn sem hefur
beðið og vonað svo heitt og innilega
að hún fengi að lifa. Það er hörmu-
leg staðreynd að svo varð ekki.
Hinn sérstaki hlátur, sem var ein-
kennandi fyrir hana, heyrist ekki
framar. Hláturinn sem endurspegl-
aði lífsgleði hennar og bjartsýni.
Sigurbjörg hafði óvenjulega og já-
kvæða afstöðu til fólks, enda var
hún vinmörg og gæfumanneskja í
sínu einkalífi.
Elsku Bjarni. Við vottum þér,
litlu dótturinni, Hólmdísi, og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúð.
Anna Rós og Hugrún.
Við kynntumst Sibbu og Bjama
fyrst er þau fluttu hingað í húsið
til okkar og við urðum nágrannar.
Maður tók strax eftir hlýja brosinu
og smitandi hlátrinum sem ein-
kenndi Sibbu enda leið ekki á löngu
þar til við vorum orðnar góðar vin-
konur.
Er ég skrifa þessar línur fyllist
hugurinn minningum um garð-
vinnu, sultugerð og allar þær ljúfu
stundir sem liðu með notalegu
spjalli og ráðagerðum. Sibba hafði
þann einstaka hæfileika að vera
gædd því sem við kölluðum svo oft
„Pollyönnu-hugsunarhátt" og með
þakklæti geymi ég í hjarta mér það
sem hún kenndi mér, en það var
að vera ekki dómhörð og sjá það
jákvæða í öllu.
Við stöndum ráðþrota gagnvart
skyndilegu fráfalli Sibbu en það er
þó huggun harmi gegn að þó hún
sé 'farin þá skildi hún eftir hluta
af sér í litlu prinsessunni þeirra sem
mun verða okkur gleðigjafi um
ókomin ár.
Elsku Bjarni, dóttir og fjölskyld-
ur, við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum Guð
að styrkja ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Elín og Kristján.
Ég sá Sibbu síðast í lok júlí þeg-
ar-hún kom til að kveðja mig en
ég var á leið til útlanda til náms.
Ég man ég sagði við hana að það
væri nú eiginlega henni að kenna
að ég væri að fara og sæi hana,
Bjama og barnið, sem þau áttu von
á, ekki fyrr en um jólin. Sibba var
nefnilega sú sem alltaf hvatti mig
til að fara til framhaldsnáms. Það
er skiýtið til þess að hugsa að hún
muni ekki vera til staðar þegar ég
kem heim, að við munum ekki hlæja
saman um jólin.
Ég kynntist Sibbu í Fjölbrauta-
skólanum í Breiðholti fyrir sjö
árum. Við höfðum valið sömu braut
og höfðum því svipaðar stundatöfl-
ur. Báðar stóðum við okkur nokkuð
vel og fengum góðar einkunnir,
a.m.k. í flestum fögum. En þó
margt hafí gerst í Fjölbraut þá eru
mér vissir tímar minnisstæðastir. I
þeim sátum við alltaf eins aftarlega
og hægt var, átum poppkorn og
slúðruðum eins og okkur einum var
lagið. Það verður því að viðurkenn-
ast að ekki státuðum við okkur af
glæsilegum einkunnum í því fagi.
í Fjölbraut varð til hópur sem
enn heldur saman og á Sibba svo
sannarlega heiðurinn að því. Við
erum sex stelpur sem höfum hist á
þriggja vikna fresti í nokkur ár.
Er þetta einn hinna svokölluðu
saumaklúbba, þar sem meira er
borðað en saumað. Fyrir tilstilli
Sibbu höfum við, ásamt mökum,
haldið a.m.k. eitt „grillpartý“ á ári
hveiju, bakað saman iaufabrauð
fyrir hver jól og á hveiju vori farið
út að borða. Var það venjulega
gert á afmælisdegi Sibbn, þann 27.
maí. Það er því stórt skarð höggvið
í þennan lita vinahóp okkar þar sem
Sibbu nýtur ekki lengur við.
Sibba var fædd og uppalin á
Húsavík eins og allir vita sem hana
þekktu. En þar sem ég kynntist
henni ekki fyrr en í menntó þá veit
ég ekki mikið um uppvaxtarár
hennar. Ég man þó að hún sagði
mér að hún hefði verið óþolandi
unglingur og að hún dáði mömmu
sína fyrir að hafa þolað sig. En
hafi hún verið óþolandi unglingur,
sem ég á reyndar þágt með að trúa,
þá breyttist hún mjög mikið. Sibba
var nefnilega hreinskilin, jarðbund-
in og svo sannarlega vinur í raun.
Ég á því mjög erfitt með að sætta
mig við að hún sé farin, að ég eigi
aldrei eftir að hitta hana aftur.
En ekki má þó gleyma því að við
brottför sína skildi Sibba eftir litla
stúlku sem þarfiiast ástar og um-
hyggju, litla stúlku sem aldrei fær
að kynnast móður sinni nema gegn-
um vini hennar og ættingja. í hjarta
mínu er sess Sibbu svo stór að hann
rúmar vel bæði litlu dóttur henriar
og Bjarna. Ég veit að Bjami mun
reynast þessu óskabarni þeirra
beggja góður faðir og það vissi
Sibba líka.
Elsku Bjami, ég veit að ég tala
fyrir hönd þessa litla vinahóps okk-
ar þegar ég votta þér, dóttur þinni,
mömmu Sibbu, öllum aðstandend-
um hennar og vinum, samúð mína.
Orð
milli vina
gerir daginn góðan.
Það gleymist ei
en býr í hjarta þér
sem lítið fræ.
Það lifir
og verður að blómi.
. Og löngu seinna
góðan ávöxt ber.
(Gunnar Dal)
Guðlaug Sturlaugsdóttir,
Heidelberg.
Mig langar að skrifa hér fáein
fátækleg þakklætisorð til minning-
ar um yndislega vinkonu mína, Sig-
urbjörgu Gunnarsdóttur, sem langt
fyrir aldur fram, er til moldar borin
í dag. ÞaK að eiga góðan vin sem
hægt er að treysta í einu og öllu
eru forréttindi og þeirra forréttinda
naut ég í tíu ár. Við Sibba kynnt-
umst á svo hversdagslegan hátt sem
hugsast getur. Við vomm báðar að
vinna í fiskvinnu á Húsavík að sum-
arlagi og drógumst einhvem veginn
hvor að annarri. Um haustið urðum
við samferða suður til Reykjavíkur,
báðar að fara í skóla. Framtíðin
blasti við og allt var svo gaman.
Þó svo að aðstæður okkar væru
ólíkar, Sibba laus og Iiðug og fjarri
foreldmm og systkinum, en ég
komin með mann og barn og með
annan fótinn í foreldrahúsum, var
sambandið á milli okkar svo þægi-
legt. Við brölluðum ýmislegt sam-
an, hvort sem það var að fara á
ball, út að borða pizzu eða kíkja í
heimsóknir hvor til annarrar. Það
var svo nærandi og orkugefandi að
hitta Sibbu. Við gátum endalaust
hlegið saman að vitleysum sem
önnur hvor hafði gert eða bara set-
ið og talað saman um lífið og tilver-
una. Svö varþað um jólaleytið 1982
að hún kynnti fyrir okkur vin sinn,
Bjarna Sverrisson, sem okkur leist
strax vel á sem mannsefnið henn-
ar. Það var svo gaman að fylgjast
með velgengni þeirra og dugnaði
við að komast í eigin íbúð og búa
sér notalegt heimili. Oft sátum við
í stofunni á Ásveginum og skoðuð-
um myndir og hlustuðum á ferða-
sögur. Það var sama hvort Sibba
var að lýsa ferðalagi út í Flatey á
Skjálfanda þar sem íslenska sumar-
ið verður ekki fallegra á góðviðris
síðkvöldum, og þar sem hún átti
sínar rætur eða hvort það var ferða-
saga frá ísrael og Egyptalandi þar
sem hún og Bjarni eyddu síðustu
jólum og áramótum. Það var alltaf
jafn stórkostlegt að hlusta á hana
Sibbu segja frá og bara vera í ná-
vist hennar.
Hún hafði líka einstaka hæfileika
að smala saman ólíku fólki og láta
það kynnast. Það fengum við nokkr-
ar kellur að reyna í fyrra. Sibba
stóð fýrir því að við fórum nokkrar
saman út að borða og skemmtilegra
kvöld er vandfundið. Þessar ferðir
urðu fleiri og alltaf bættust nýjar
í hópinn sem eflaust eiga jafngóðar
minningar og ég.
Þessar yndislegu og óborganlegu
stundir með henni Sibbu verða ekki
fleiri. Það er svo ótrúlega sárt að
hugsa til þess. Það eina sem linar
þennan ömurlega sársauka eru
minningar og litla fallega dóttirin
sem hún skildi eftir hjá okkur.
Elsku Bjami. Það er svo erfítt
að segja eitthvað á þessari stundu.
En þú hefur litlu prinsessuna ykkar
sem þarf á öllum þínum kröftum
að halda núna og eitt er víst að hún
er sannarlega í öruggum höndum
hjá þér.
Mig langar að lokum að senda
móður, systkinum og öllum öðrum
aðstandendum Sibbu mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Sigurbjargar Gunnarsdótt-
ur.
Guðný Bára Magnúsdóttir
„Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska.“
Skjótt skipast veður í lofti jafnt
í mannlífinu sem í náttúrunni. Ekki
óraði mig fyrir þessu skjóta andláti
hennar Sibbu minnar. Ég er harmi
slegin, og mér vefst tunga um tönn.
En Iífíð er svo óskiljanlegt og örlög-
in stundum svo óskiljanlega grimm.
Kornung er hún hrifín úr þessum
heimi frá okkur og á merkilegasta
tímabili lífs hennar sem hún var
búin að hlakka svo óskaplega til
og búin að undirbúa svo á fullkom-
inn hátt, það að eignast sitt fyrsta
barn, sem var svo hjartanlega vel-
komið í þennan heim. Allt hafði
gengið svo vel á meðgöngunni, hún
var svo hamingjusöm og ánægð og
svo mikið eftirvæntingarfull eftir
frumburði sínum. Ekkert blasti við
nema framtíðin björt, framtíðar-
áætlanirnar voru aldeilis glæsileg-
ar. En á hamingjustundinni hrundi
um leið heimurinn. Sibba eignaðist
17. september yndislega fallega og
heilbrigða dóttur, sem hún aldrei
fékk að sjá, örlögin réðu því. Sibba
lést tveimur vikum síðar.
Það er ekki hægt að sætta sig
við að hún Sibba sé dáin, þessi
lífsglaða skemmtilega manneskja,
svo glaðvær og kát. Hún var svo
orðheppin, hnitmiðuð í tilsvörum
með svo sérlega skondinn og
skemmtilegan „húmor“ og alveg
með einstaklega smitandi hlátur
sem við reyndar vinkonumar köll-
uðum „hrossahlátur". Frásagnar-
gáfa hennar var sérstök, og ekki
höfum við vinkonurnar ósjaldan
velst um af hlátri svo tímunum
skiptir er hún hafði orðið. Félags-
vera var sannmæli um Sibbu, hún
hafði yndi af því að vera innan um
fólk í góðra vina hópi, enda átti hún
ógrynni af vinum og kunningjum,
var í þremur vinkvenna „klúbbum"
og er í þeim oft kátt á hjalla, mik-
ið skrafað og rökrætt um landsins
gagn og nauðsynjar. Það er mikið
hlegið og síðast en ekki síst er tek-
ið vel til matar síns, því í þessum
klúbbum eru gjarnan höfðinglegar
veislur, sem við stelpurnar eigum
eftir að sakna hennar svo mikið úr.
í þessum félagsskap var hún allt-
af hrókur alls fagnaðar en við stelp-
umar höldum áfram í hennar minn-
ingu og enn bætist við nýtt um-
ræðuefni, lífið og tilgangur þess,
■hvers vegna? Hvers vegna? En
hveijar svo sem spumingarnar em
breyta þær engu um þá nöturlegu
staðreynd að hún Sibba vinkona
mín var hrifsuð frá okkur í blóma
lífsins, þegar hún og Bjami litu svo
björtum augum til framtíðarinnar,
hlökkuðu svo mikið til að fá ávöxt
ástar sinnar, sú ást var óijúfanleg,
þau sem vom svo fullkomlega ham-
ingjusöm, eins og sköpuð hvort fyr-
ir annað. Ekki veit ég hvað fyrir
æðri máttarvöldum vakir með þess-
ari snöggu og óhugnanlegu burt-
köllun, en einhver hlýtur tilgangur-
inn að vera, og vonandi líður Sibbu
vel þar sem hún er nú. Eitt veit ég
þó með vissu að skarð það er Sibba
skilur eftir sig verður aldrei fyllt.
Eftir stendur fólk með frosin orð á
vörum og fleyg í hjarta og ekkert
getur linað sársaukann nema
tíminn. Ég þakka Sibbu fyrir yndis-
legar stundir sem við áttum saman.
Fallin er hjartans fópr rós
og fðl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins Ijós
ljúfust allra er dáin.
Þú alltaf verður einstök rós •
elsku vinan góða.
í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran) .
Elsku Bjarna, litlu dótturinni svo
og öllum aðstandendum, votta ég
mína dýpstu samúð. Megi góður
Guð styrkja okkur í sorginni.
Stína
Við drúpum höfði í hljóðum sökn-
uði og djúpri sorg, því hún Sibba
er dáin. Hver hefði getað trúað því
að hún yrði tekin frá okkur svona
fljótt? Við stöndum eftir agndofa,
reynum að trúa því að tilgangurinn
sé einhver, en hver getur séð til-
Sigríður Jóns-
dóttir — Minning
Fædd 27. október 1907
Dáin 28. september 1990
Nú er hún amma okkar farin og
það verður skrítið að koma á Hring-
brautina og engin amma situr við
eldhúsborðið að hekla.
Það er margs að minnast, við
munum öll eftir henni svo traust-
vekjandi og örugg, hún sem engum
mátti gleyma, skjólið sem við gátum
alltaf leitað til þegar eitthvað bját-
aði á. Og alltaf hafði hún amma
ráð við öllu, þannig að lífíð og tilver-
an virtust svo einföld.
Við munum öll sakna hennar
elsku ömmu, kveðjum hana með
góðum mínningum og þökkum
henni fyrir allt.
Fyrst sipr sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(Vald. Briem)
Brynja, Sigga, Sverrir
og Víkingur.
Hún amma mín er dáin. Okkur
mönnunum hættir svo oft til að vilja
halda í lífíð, hversu dapurlegt eða
erfitt sem það kann að vera orðið.
Við viljum ávallt hafa alla í kringum
okkur, engan missa frá okkur. Svo
eigingjöm vil ég samt ekki vera
þegar ég hugsa til hennar ömmu
minnar, sem sannarlega var búin
að skila sínum vinnudegi, sátt við
Guð og menn. Hún var áreiðanlega
vel að hvfidinni komin.
Hún var fædd í Reykjavík. Gift
afa mínum, Magnúsi Hannessyni,
en hann lést 1948 og varð þeim
fjögu.rra dætra auðið: Ingveldar
sem lést um aldur fram, hinar sem
lifa em Amelía móðir undirritaðrar,
Kolbrún og Sigríður.
Með góðri hjálp dóttur sinnar gat
hún dvalist á heimili sínu til hinsta
dags. Atti ég þangað margar ferðir
ýmist til að aðstoða hana eða bara
sjá hvemig hún hefði það. Þessar
heimsóknir voru ávallt vel metnar.
Mér fannst það þroskandi að heyra
hana segja frá ýmsu sem á daga
hennar hafði drifíð um langa ævi.
Eg á margar skærar perlur í minn-
ingasafni mínu, margar þeirra gaf
hún amma mér, gamla fólkið á oft
svo margt að gefa bara ef við gef-
um okkur tíma í erli dagsins að
staldra við og hlusta.
- Að lokum þakka ég ömmu minni
fyrir ómetanlega samfylgd og votta
bömum hennarog ástvinum samúð.
Með sálminum fagra kveð ég
ömmu með ósk um að hún hvíli í
friði.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
sipaði Jesú mæti.
Magný Jóhannesdóttir
í gær var borin til hvíldar í kyrr-
þey elsku amma okkar Sigríður
Jónsdóttir. Okkur langar að minn-
ast hennar í örfáum orðum. Hún
fylgdist með öllum hún amma og
átti orðið mörg barnaböm og barna-
bamabörn. Alltaf þegar bam fædd-
ist var hún búin að hekla milliverk
í sængurföt, og einmitt daginn sem
hún skildi við, auðnaðist henni að
sjá einn nýfæddan ijölskyldumeð-
lim. Eins var það þegar einhver
átti afmæli, varð að útbúa smá-
glaðning. Amma var mjög skýr í
hugsun og þegar maður kom til
hennar fræddist maður um gamla
tíma og ættina.
Við biðjum þess að amma hafí
það gott þar sem hún er núna og
að hún hvíirí friði.
Hugsa ég góðri höfn að ná
ef hugurinn bilar ekki
láti ég skipið skríða hjá
skeijunum sem ég þekki.
(Páll Ólafsson)
Ástvinum Sigriðar Jónsdóttur
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sólveig, Svala, Svanhildur,
Sonja, Sæunn og Magnús
í Svíþjóð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stupd.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og ailt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Kveðja frá langömmuhörnum.