Morgunblaðið - 14.11.1990, Blaðsíða 38

Morgunblaðið - 14.11.1990, Blaðsíða 38
38 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 1990 Minninff: * * Olafur Asgeirsson Fæddur 29. nóvember 1910 Dáinn 2. nóvember 1990 Mest er yndi á okkar landi yfir víðar sveitir ríða, upp frá strandar eyðisandi, inn til fríðra dalahlíða; finna vildarvin að kveldi, vaka um stund á gamanfundi; fá svo hvíld hjá árdagseldi, undurþæga í værum biundi. (Gestur.) Ólafur Ásgeirsson var borinn og bamfæddur í gamla Vesturbænum í Reykjavík og átti heimili á Ránar- götu 28 alla sína tíð að heita mátti. Á þeim slóðum reistu margir skip- stjórar og skipasmiðir sér hús laust eftir síðustu aldamót, en einnig nokkrir kaupmenn svo sem faðir Ólafs, Ásgeir Gunnlaugsson, kunn- ur borgari á sínni tíð. Átthaga- tryggð er vesturbæingum í blóð borin og í sumum þessara húsa býr nú þriðji eða jafnvel fjórði ættliður. í slíku umhverfí, þar sem fólk þekk- ist frá barnæsku, ríkir sérstakt andrúmsloft og þegar foreldrar mínir fluttust þaðan fyrir nokkrum árum höfðu þau á orði að þau sökn- uðu fyrst og fremst alls þess góða fólks sem þar var nágrannar þeirra um áratuga skeið. Meðal nágrannanna hafði Ólafur Ásgeirsson þá algera sérstöðu. Hann átti sameiginlegt áhugamál með föður mínum þar sem var hestamennskan og vinátta þeirra leiddi síðar til þess að Ólafur varð heimagangur á heimili foreldra minna á Stýrimannastíg 3. Þeir komu upp hesthúsi fyrir sig og nokkra vini sína í bragga frá stríðsárunum á landi þar sem nú er Granaskjól. Þeir áttu jafnan góða hesta og þar voru m.a. verðlauna- gæðingar á húsi. Oftast var þá rið- ið vestur á Seltjarnames, út í Suð- urnes, en einnig var farið upp að Hesthálsi og í lengri ferðir. Þeir Ólafur og faðir minn riíjuðu gjarnan upp ýmis atvik úr þessum ferðum. Ólafur var gæddur góðum frásagn- arhæfíleikum og þegar þeim báðum tókst upp var unun að hlýða á sam- ræður þeirra. Þá sóttumst við bræð- urnir eftir að vera einhvers staðar nærri. Það leyndi sér heldur ekki þegar Óli Ásgeirs var kominn þá hljómaði hressilegur hlátur hans um húsið. Iðulega leit hann inn á milli kl. 5 og 7 á daginn á leið heim úr vinnu sinni í Héðni hf. þar sem hann gegndi ábyrgðarstöðu lengst af starfsævi sinnar. Han naut þar vinsælda og virðingar, enda framúr- skarandi traustur maður. Það atvikaðist svo að Ólafur kvongaðist ekki þó svo að hann ætti margra kosta völ og Jiefði yndi af samvistum við fagrar konur. Þess í stað lét hann fjölskyldu sína njóta umhyggju sinnar og tók ást- fóstri við systrabörn sín, sem fyrir sitt leyti sýndu honum mikla rækt- arsemi. Við bræðurnir nutum einnig góðvildar hans. Þegar ég var um fermingu og gagntekinn áhuga á hestamennsku tók Ólafur mig undir vemdarvæng sinn ásamt Páli Her- steinssyni frænda sínum. Við riðum út saman allmarga vetur og einnig fór ég með honum fáeinar langferð- ir á hestum að sumarlagi. Fjörutíu ára aldursmunur reyndist okkur ekki nein hindrun í samskiptum í þessum ferðum því Ólafur kom allt- af fram við okkur stráklingana sem jafningja sína. Það gat hinsvegar ekki farið hjá því að við litum mjög upp til þessa lærimeistara okkar. Hann bjó yfír miklum þrótti og reisn í fasi og framgöngu sem hlaut að vekja á honum traust og virðingu hvar sem hann fór. Við ríðum í náttstað í rökkri síðsumars, í kyrrðinni bergmálar taktfastur hófasláttur frá nálægum hamravegg. í minningunni blandast hófadyninum glaðvær hlátur ferða- félagans sem nú hefur kvatt. Ég votta aðstandendum Ólafs hluttekningu og flyt þeim jafnframt kveðju bræðra minna og foreldra sem eru þakklát fyrir að hafa átt órofa vináttu þessa góða drengs. Einar S. Arnalds Ólafur Ásgeirsson er látinn eftir erfiða sjúkdómslegu. Hið óumflýj- anlega hefur gerst en samt er erf- itt að sætta sig við það. Þótt hann hafí verið jarðsunginn í kyrrþey að eigin ósk Iangar mig til að kveðja kæran frænda minn og vin fáeinum orðum. Ólafur var sonur hjónanna Ing- unnar Ólafsdóttur frá Myrarhúsum á Seltjamamesi og Ásgeirs Guðjóns Gunnlaugssonar kaupmanns í Reykjavík. Ólafur var þriðji í röð fímm systkina. Elst er Anna, gift Ingólfí Árnasyni. Þau eiga tvö börn, Ásgeir og Ingunni Önnu. Næstelst- ur systkinanna var Gunnlaugur, kvæntur Valgerði Andrésdóttur, en Gunnlaugur lést árið 1975. Yngri en Ólafur voru Ásgeir Ingi, sem lést fáum sólarhringum eftir fæð- ingu og Margrét, gift Hersteini Pálssyni. Þau eiga tvö börn, Ingu og Pál. Ingunn og Ásgeir reistu húsið á Ránargötu 28 í Reykjavík þar sem Ólafur fæddist og átti heima mikinn hluta ævi sinnar. Hann var því Vesturbæingur í húð og hár. Á bernskuárum hans snerist lífið í Vesturbænum um físk og aftur fisk og strákar dmkku í sig sögur af sjónum og sjómennsku. Gunnlaug- ur, afí Ólafs, var sjómaður og með honum fór hann á skak og svart- fugl. Það var því ekki furða þótt hugurinn stefndi til sjómennsku. Eftir skólaskyldu ákvað Ólafur samt að ganga aðra braut og innrit- aðist í kvöldskóla Verslunarskóla íslands, tók inntökupróf í skólann og var þar um hríð. Honum fannst námið þó ekki við sitt hæfí og þeg- ar hann sá auglýsingu um sjóvinnu- námskeið á vegum Fiskifélags ís- lands sneri hann við blaðinu og sótti það í staðinn. Með skírteini upp á vasann réðst hann sem dekk- maður á varðskipið Óðin. Þar eyddi hann ungdómsámm sínum. Nokkru síðar skall kreppan á og þegar Ólaf- ur sá fram á að erfítt yrði að fá yfírmannsstöðu í náinni framtíð ákvað hann að fara í land og hefja nám í verslunarfræðum á ný, þótt hann kveddi sjómennskuna með söknuði; Á þeim árum voru engar öld- ungadeildir við framhaldsskólana og fór Ólafur því í einkakennslu í tungumálum, bókfærslu, reikningi og öðrum verslunarfögum. Eftir tveggja ára nám fór hann með tog- ara til Bretlands og innritaðist í Verslunarskóla þar, bæði dag- og kvöldkennslu til þess að flýta nám- inu. Að námi loknu réðst hann til Rafmagnsveitu Reykjavíkur og vann þar í sjö ár. Þó hafði hann alltaf löngun til þess að starfa í „einkageiranum" eins og það er nefnt nú á dögum. Þegar hann sá auglýsingu um starf í iðnfyrirtæki sótti hann um og fékk. Reyndist þar vera um vélsmiðjuna Heðin hf. að ræða. Fyrstu tvö árin hjá Héðni vann hann sem gjaldkeri. Þá var Héðinn til húsa í Aðalstræti 6. Árið 1944 flutti fyrirtækið að Seljavegi 2, sem var nýtt hús. Hinn dugandi forstjóri fyrirtækisins, Sveinn Guð- mundsson, ákvað að hefja innflutn- ing á efni og vélum fyrir fyrirtækið og aðra, en áður hafði Heðinn keypt í gegnum heildsala eftir þörfum. Ólafur var settur í það starf að útvega viðskiptasambönd, aðallega í Bandaríkjunum og Bretlandi vegna stríðsins. Eitt stærsta verk- efni sem Vélsmiðjan Heðinn tók að sér á næstu árum var að byggja síldarverksmiðjumar á Siglufírði og Skagasatrönd. Þurfti að hafa hrað- an á því að verksmiðjurnar urðu að vera tilbúnar fyrir næstu síldar- vertíð. Mjög var erfítt með alla flutninga á þessum árum en Ólafi var falið að fara til Bretlands til þess að flýta fyrir afgreiðslu og flutningi á vörum og efni. Það er til marks um mikilvægi þessa máls að þáverandi atvinnumálaráðherra, Áki Jakobsson, gaf honum i farar- nesti bréf sem opnaði honum allar dyr hériendis og í Bretlandi. Þegar hann sótti um vegabréfsárituní breska sendiráðinu og sýndi bréfið frá ráðherranum var honum boðin flugferð daginn eftir með sprengju- flugvél, sem hann þáði. Flogið var til Prestvíkur í Skotlandi og þar báru Bretar hann á höndum sér. Það tók tvo mánuði að afla efnis í verksmiðjurnar en það tókst og þær komust upp á réttum tíma. Ólafur sá um erlendar bréfa- skriftir fyrir Vélsmiðjuna Héðin næstu 16 árin en varð þá aðalgjald- keri fyrirtækisins. Alls vann hann í 43 ár hjá Héðni hf. og varla hefur nokkurt fyrirtæki fengið áreiðan- legri starfsmann því að heiðarleiki, samviskusemi og trúmennska voru hans aðalsmerki alla tíð. Ólafur var ávallt mikill útivistar- maður og ágætur íþróttamaður. Á yngri árum var hann mikið á skíðum og skautum og var góður sundmað- ur. Mest yndi hafði hann samt af hestamennsku. Það var einmitt vegna hesta- mennskunnar sem við Óli frændi kynntumst svo vel. Fyrstu minning- ar mínar af honum eru tengdar því þegar hann kom ásamt vinum eða kunningjum í heimsókn til systur sinnar og mágs í Hlíðunum. Ásamt Sigurði Arnalds og fleiri vinum var hann með hesthús í Skjólunum og þá lá leiðin oft inn að Elliðaám og Geithálsi á útreiðartúrum. Þótt hestamenn væru ekki beinlínis óal- geng sjón í Hlíðunum á 6. áratugn- um var það samt rnikill viðburður fyrir krakkana í götunni þegar hestamenn áðu þar. Einatt hljóm- uðu orðin „Óli frændi er kominn, Óli frændi er kominn!" af allra vör- um þegar hann kom, eins og hann væri frændi þeirra allra. Þá fengum við að halda í taumana og gæta hrossanna meðan hestamennimir fengu sér kaffísopa og kannske eitt- hvað út í. Stundum fékk maður líka að fara á bak og þær stundir líða aldrei úr minni. Þegar ég var þrettán ára, hafði verið tvö sumur í sveit á Steindórs- stöðum í Reykholtsdal og fengið þar ódrepandi hestabakteríu, kom Óli frændi með mér í Borgarfjörðinn til þess að skoða þriggja vetra fola sem ég hafði frétt að væri falur. Mig langaði til að nota fýrstu sum- arhýruna mína til þess að kaupa hann. Má segja að við Óli höfum verið óaðskiljanlegir næstu árin því að hann tamdi fyrir mig folann en ég fékk að ríða hans hestum á meðan. Þá vorum við með hestana í húsum Fáks, fyrst í Laugardalnum og síðar við Elliðaárnar. Oft voru með okkur i útreiðartúrum Einar og Andrés Arnalds, synir Sigurðar Amalds hestamanns og góðvinar Ólafs úr Vesturbænum. Þetta var skemmtilegur tími því Óli var manna kátastur og hópurinn lífsglaður. Fjömtíu ára aldursmun- ur skipti engu máli. Ég minnist þess hvernig Óli átti það til að drífa mig á hestbak á sunnudagsmorgn- um eftir löng laugardagskvöld á unglingsárunum. Ég gat sjaldnast staðist það þegar ég heyrði hlátur- inn hans frammi í stofu þar sem hann sat á spjalli við foreldra mína og beið þess að ég dratthalaðist úr bælinu. Ólafur var ókvæntur og bamlaus og þess nutum við systrabörn hans því honum var eins annt um okkur og værum við hans eigin börn. Mér fínnst stundum að hann hafi verið hinn fullkomni frændi, fyrirmynd allra frænda. Þrátt fyrir náin og mikil samskipti okkar minnist ég þess ekki að hann hafi skammað mig nema einu sinni. Þá var hann að koma í heimsókn til foreldra minna á bíl og stöðvaði hann þar sem ég var að leik með öðrum böm- um neðar við götuna þar sem ég bjó. Ég hljóp út á götuna til þess að fagna frænda mínum og varð næstum því fyrir aðvífandi bíl. Þá skammaði hann mig og lái honum hver sem vill. Hann var mikill dýravinur og átti m.a. dúfur í kofa þegar hann var strákur í Vesturbænum. Áhugi hans á dýrum birtist ekki síst í hestamennsku hans. Hann átti ekki marga hesta um ævina því hann tók. ástfóstri við hestana sína og þeiiqentust vel hjá honum. Ég held að ÓIi hefði ekki haft á móti því að ég nefndi nokkra þeirra á nafn um leið og hann sjálfan, úr því að ég er að setja þessar línur á blað. Þegar ég man fyrst eftir átti hann tvo hesta, Brúnka og Prinsinn. Þessir hestar voru eins ólíkir og hestar geta verið. Brúnki var frem- ur smávaxinn en samanrekinn, ekki fríður, ljónviijugur en þó taumlétt- ur, einstaklega þýður töltari. Hann hélt viljanum og dugnaðinum þar til hann fór skyndilega úr hrossa- sótt 26 vetra gamall. Prinsinn var glæsilegur hestur, stór og sterkur, leirljós, hnarreistur, fríður, í meðal- lagi viljugur og mannelskur með afbrigðum. Þegar ég fór tvítugur til náms í Skotlandi hafði ég ekki lengur efni á að eiga hross. Þá lét ég Ólaf fá hestinn minn, Spotta, því að þar vissi ég hann í góðum höndum. Nokkur eigingirni lá þarna einnig að baki því að með þessu móti tryggði ég mér aðgang að hesti til útreiða í fríum. Spotti var síðasti hestur Óla. Han heltist og var lógað fyrir u.þ.b. áratug þegar útséð var um að hann næði sér aftur en þá hafði hann átt náðuga daga í hagagöngu í nokkur ár og var kominn við aldur. Eftir að Ólafur hætti hesta- mennsku tók hann að stunda gönguferðir. Þar átti m.a. þátt snaggaralegur náungi, Sámur að nafni, sem gekk annars undir nafn- inu Sammi. Hann var af kyni minkaveiðihunda og var fyrst til heimilis hjá Ásgeiri systursyni Ólafs en síðan á Ránargötu 28. Óli tók ástfóstri við Samma og saman fóru þeir í langar gönguferðir. Sá var hængur á dvöl Samma á Ránargötu 28 að þá voru hundar ekki leyfðir í Reykjavík. Sammi beit það hins vegar í sig að gamlar konur og lög- regluþjónar væru ,til þess að gelta að og jafnvel að narta í hælana á. Þetta uppátæki aflaði honum ekki vinsælda hjá sumum og eftir kvart- anir var reynt að koma honum fyr- ir í sveit. Þar neitaði hann að nær- ast af heimþrá og ýlfraði daga og nætur. Auk þess báru hinir hund- arnir á bænum litla virðingu fyrir svona borgarhundi, var jafnvel sagt að þeir pissuðu á hann, og enduðu leikar þannig að hann fékk að koma aftur heim. Þar lifði hann svo til hárrar elli á mælikvarða hunda. Eins og fyrr segir bjó Ólafur mikinn hluta ævi sinnar á Ránar- götu 28. Hann hafði flutt að heim- an þegar hann var ungur maður, eins og gengur. En þegar faðir hans veiktist af þeim sjúkdómi, er síðar dró hann til dauða, fluttist hann heim aftur til þess að styðja móður sina á þeim erfíðu tímum sem framundan voru og bjó þar ávallt síðan, síðast með Önnu systur sinni og Ingólfí manni hennar. Megi hann hvíla í friði, minning- in lifír. Páll Hersteinsson Ólafur Ásgeirsson eða Óli frændi einsog við kölluðum hann jafnan var jarðsunginn í gær, þriðjudaginn 14. nóvember. Margar ánægjulegar minningar koma upp í hugann er við hugsum til baka til þeirra stunda sem við með honum áttum. Þá tíð sem við þekktum Óla bjó hann á Ránargöt- unni ásamt ömmu okkar og afa en þar höfum við verið heimagangar í gegnum árin. Þegar við vorum smápollar var það fastur liður hjá okkur bræðrum að fara í sunnu- dagsbíltúrinn með Óla út fyrir bæ- inn að viðra Samma, fjölskyldu- hundinn. Óli hafði frá mörgu að segja og voru þær ófáar sögurnar sem við fengumað heyra frá hans yngri árum þegar hann var að mennta sig og vará sjónum en einnig frá stríðsárunum. Sömuleiðis má nefna eftirminnilega viðskiptaferð hans rétt eftir stríðið en þá ferðaðist hann með sprengjuflugvél breska flughersins til Skotlands en í Bret- landi dvaldist hann síðan um nokk- urtskeið. Óli var góður frændi og vinur. Hann var ætíð boðinn og búinn að aðstoða okkur bræðurna og var gott að leita til hans. Við þökkum Óla að endingu fyrir þær stundir sem við höfum átt með honum og biðjum Guð að geyma hann, gamlan góðan vin. Árni Ólafur Ásgeirsson Ingólfur Ásgeirsson t Faðir okkar, tengdafaðir og afi, GUNNAR GUÐMUNDSSON, Heiðarholti 2, Keflavik, er látinn. Ástráður Gunnarsson, Guðrún Aðalsteinsdóttir, Hólmkell Gunnarsson, Guðbjörg Friðriksdóttir og barnabörn. t Faðir okkar, SNORRI HILDIMAR JÓNSSON, sem lést i Sjúkrahúsi Bolungarvíkur 9. nóvember, verður jarðsung- inn frá Hólskirkju, Bolungarvík, laugardaginn 17. nóvembér kl. 14.00. Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á Krabbameinsfélagið. Börn hins látna. t Elskuleg eiginkona min og móðir, KRISTÍN S. JÓHANNESDÓTTIR, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. nóvember kl. 13.30. Björn Benediktsson, Agnar Björnsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.