Morgunblaðið - 23.02.1991, Blaðsíða 31

um fjárhop fóreldra sinna og eignað-
ist einnig kindur sjálfur. Hef ég fyr-
ir satt að Eyvindur hafi alla tíð síðan
átt fkindur.
Eyvindur hóf störf hjá Verzlunar-
félagi Borgarfjarðar á árinu 1941
og starfaði þar til ársins 1948 er
hann gerðist bifreiðastjóri hjá Kaup-
félagi Borgfirðinga. Arið 1950 hóf
hann nám í 'bifvélavirkjun hjá Bif-
reiða- og-ti-ésmiðju Borgarness og
lauk því námi á tilskildum tíma en
starfaði áfram hjá fyrirtækinu til
ársins 1956 er hann fór til starfa
að Hvítárvöllum í Andakílshreppi um
eins árs skeið. Er Eyvindur og íjöl-
skylda hans komu aftur í Borgarnes
eftir dvölina á Hvítárvöllum hóf hann
störf sem verkstjóri hjá Verzlunarfé-
lagi Borgarfjarðar. Einnig var hann
á haustin sláturhússtjóri hjá verzlun-
arfélaginu og kjötmatsmaður. Á
sama tíma byggði hann sér íbúðar-
hús á Borgarbraut 18 í Borgarnesi
þar sem íjölskyldan hefur búið síðan.
Á árunum 1964-1968 starfaði Nið-
ursuðuverksmiðja Borgarfjarðar lif.
í Borgarnesi og vann Eyvindur þar
sem verkstjóri. Síðan fór hann aftur
til starfa hjá Bifreiða- og trésmiðju
Borgarness um eins árs skeið er
hann hóf störf á Bifreiðaverkstæði
Ragnars Jónssonar. Hinn 1. júlí árið
1980 kom Eyvindur til starfa hjá
Hitaveitu Akraness og Borgarljarð-
ar sem eftirlitsmaður og hefur starf-
að þar síðan.
Eyvindur Ásmundsson var mjög
félagslyndur maður og nutu mörg
félög góðs af ágætum störfum hans.
Ungur gekk hann til liðs við Ung-
mennafélagið Skallagrím. Hann var
einn af stofnendum Lionsklúbbs
Borgarness, gegndi þar nær öllum
trúnaðarstörfum og starfaði af
áhuga til hinstu stundar. Hestamað-
ur var Eyvindur mikill og starfaði
fyrir Hestamannafélagið Faxa og
sat í stjórn félagsins um árabil.
Eyvindur var góður söngmaður
og hafði mikla og fagra rödd. Á
unga aldri var hann félagi í karlakór
er starfaði í Borgarnesi og um langt
árabil var hann ein styrkasta stoðin
í kirkjukórnum. Kom iðulega fyrir
að hann söng einsöng í kirkju sinni
og víðar um héraðið.
Hinn 7. október 1950 stóð brúð-
var greiði gerður. Á síðari árum var
heilsan mikið farin að bila, einkum
voru fæturnir orðnir þreyttir. Þau
hjónin ur0u því að bregða búi og
flytja á mölina. Mikil sárabót var
að Högni dóttursonur þeirra tók við
búinu á Ósi og sáu þau því sitt
lífsstarf halda áfram hjá sínum af-
komendum.
Margs er að minnast eftir nærri
30 ára tengdii’ og lengri kynni við
þessa mannkostakonu. Og nú þegar
leiðir skilja er mjög gott að eiga ljú-
far minningar um mæta og merka
konu er gengin er á braut langt um
aldur fram, því hún átti svo margt
ógert af því sem hún ætlaði að gera
eftir að hún settist í helgan stein.
Ég bið Guð að veita öldruðum
eftirlifandi eiginmanni styrk í sorg-
inni og blessa minningar hans um
góða eiginkonu.
Jón M. Egilsson
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
(Jónas Hallgrímsson)
Föstudaginn 15. febrúar fyllti
vetrarsólin og lognið víkina okkar,
en snögglega dró sorgarský fyrir
sólu er amma okkar varð burtkölluð
úr þessum heimi. Ebba amma var
mikill náttúruunnandi og hefur notið
þess að ganga heim úr vinnunni á
degi sem þessum. Hún hefur sjálf-
sagt litið heim að bænum sínum,
i Ósi, og séð hann í hinsta sinn baðað-
an sólskini. Hún hlakkaði alltaf til
vorsins og sumarsins og naut þess
að sjá lífið kvikna og dafna, sérstakt
yndi hafði hún þó af dýrunum. Þeg-
ar amma var yngri og átti auðveld-
ara með að komast ferða sinna fór
hún í gönguferðir fram í hlíðina sína
til þess að njóta kyrrðarinnar sem
þar var. Henni gafst þó ekki oft tóm
til þessara ferða þar sem hún var
MDRGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 1991 31
kaup Eyvindar og Maríu Ásbjörns-
dóttur. _ María er frá Borgarnesi,
dóttir Ásbjörns Jónssonar, bifvéla-
virkja frá Borgarnesi, og Jónínu
Ólafsdóttur frá Hvítárvöllum. Dætur
Maríu og Eyvindar eru Jónína
Kristín, f. 5. febrúar 1950, hús-
freyja á Hraunsmúla í Kolbeins-
staðahreppi, gift Magnúsi Krist-
jánssyni, bónda þar, og Drífa, f. 14.
febrúar 1952, starfsstúlka í Spari-
sjóði Mýrarsýslu.
Mikill harmur er kveðinn að eigin-
konu Eyvindar og dætrum ásamt
öðru skylduliði við skyndilegt fráfall
hans, en minningin um góðan dreng
mun lifa og ég bið algóðan Guð um
líkn við þraut.
Fyrir hönd stjórnar Hitaveitu
Arkaness og Borgarfjarðar eru Ey-
vindi Ásmundssyni færðar þakkir
fyrir mikil og góð störf í þágu vei-
tunnar er hann nú hverfur til nýrra
starfa Guðs um geirn.
F.h. stjórnar HAB,
Jósef H. Þorgeirsson
í dag, 23. febrúar 1991, er kvadd-
ur frá Borgarneskirkju Eyvindur
Ásmundsson frá Dal í Borgarnesi.
Hann lést í Landspítalanum í
Reykjavík 18. febrúar, vegna afleið-
inga slyss, sem hann varð fyrir 30.
janúar sl.
Eyvindur var fæddur 17. október
1927 í Borgarnesi og átti hér heima
alla ævi. Hann ólst upp í stórum
systkinahópi í Dal í Borgarnesi, var
einn Dal-systkinanna, sem svo eru
kölluð. Foreldrar þeirra voru hjónin
Jónína Eyvindsdóttir og Ásmundur
Jónsson.
Eyvindur giftist Maríu Ásbjörns-
dóttur, einnig innfæddum Borgnes-
ingi, og eignuðust þau tvær dætur,
Jónínu og Drífu. Eyvindur og María
hafa lengst af búið í eigin húsi á
Borgarbraut 18, er þau byggðu ná-
lægt æskuheimili Eyvindar.
Hann vann ýmis störf um ævina,
lærði bifvélavirkjun og vann við þá
iðn um skeið, var verkamaður og
verkstjóri, en hafði hin síðari ár
unnið hjá Hitaveitu Akraness og
Borgarfjarðar.
Árið 1957 stofnuðu 15 menn
Lionsklúbb Borgarness og var Ey-
vindur einn þeirra. Hann er annar
úrþessum hópi, sem kveður jarðlífið.
Lionsklúbburinn óx hægt og fast
að mannafla og erum við félagar
nú um 50. Eyvindur var alla tíð
mjög áhugasamur klúbbfélagi, bæði
fyrst og síðast. Hafði ýmislegt til
málanna að leggja hvað varðaði
skipulag og starfsemi klúbbsins og
þau verkefni, sem vinna skyldi að.
Hann var vanur félagsmálum frá
virkri þátttöku, meðal annars í Ung-
mennafélaginu Skallagrími. Eyvind-
ur var okkur líka til gagns og gleði
á skemmtikvöldum og í ferðalögum
og oft til hans leitað er hefja skyldi
söng, að vera þá forsöngvari, eða
hann var fenginn til þess að syngja
einsöng.
Eyvindur sótti Lionsþing, var rit-
ari klúbbsins 1962-63, formaður
1963-64 og Siðameistari 1982-83,
gegndi auk þess mörgum störfum
fyrir klúbbinn, sem ekki verða talin
hér.
Með þessum fáu orðum viljum við
Lionsmenn í Borgarnesi þakka Ey-
vindi samfylgdina og fyrir að vera
góður og gegn félagsbróðir. Einnig
sendum við Maríu, dætrum og öðrum
vandamönnum samúðarkveðjur.
Lionsklúbbui' Borgarness,
Jón Einarsson
í dag, laugardaginn 23. febrúar,
verður til moldar borinn frá Borgar-
neskirkju tengdafaðir minn, Eyvind-
ur Ásmundsson, en hann lést á gjör-
gæsludeild Landspítalans aðfaranótt
18. febrúar.
Að kvöldi 29. janúar síðastliðinn
varð bilun á aðalæð llitaveitu Akra-
ness og Borgarfjarðar og starfsmenn
kallaðir til viðgerðar, hann var einn
þeirra, við erfiðar að,stæður, nátt-
myrkur og mikil gufa og gat enginn
þeirra séð fyrir hvar vatnið úr biluðu
æðinni hafði grafið um sig. Það varð
hörmulegt slys. í tuttugu sólar-
hringa var barist hetjulegri baráttu
við að reyna að bjarga lífi hans en
allt kom fyrir ekki.
I voninni getur dauðinn líka verið
huggun. Mig langar í örfáum orðurn
að minnast tengdaföður míns, ég á
honum svo ótalmargt að þakka.
Eyvindur var fæddur í Borgarnesi
17. október 1927, sonur Ásmundar
Jónssonar og Jónínu Kristínar Ey-
vindsdóttur en þau áttu heima í
húsi sem alltaf gekk undir nafninu
Dalur. Þau sæmdarlijón eru bæði
látin. Eyvindur ólst upp í stórum og
glaðværum systkinahóp. Dalsfólkið
er annálað fyrir glaðværð og létta
lund.
Á uppvaxtarárum Eyvindar var
faðir hans með bústofn í kaupstaðn-
um, eins og svo margir aðrir til þess
að létta undir framfærslu heimil-
anna. Hestarnir áttu hug hans allan,
frá því hann mundi eftir sér, hann
fór snemma að fylgja föður sínum
við gegningar og eignaðist fljótlega
kindur og síðar hesta. Langt var oft
farið við öflun fóðurs á sumrin.
Margar sögur sagði hann mér af
heyöflun á Sólbakka, Hvítáivalla-
engjum og víðar. Alltaf var tjaldað,
kýrin höfð með og dvalist mislengi
á hverjum stað eftir tíðarfari. Það
var bjait yfir minningum hans frá
þessum tímum.
Eftir barnaskólanám lærði hann
bifvélavirkjun. Tvö sumur var hann
á síldveiðum á Eldborginni, einnig á.
Laxfossi gamla sem gekk á milli
Borgarness og Reykjavíkur. Starfs-
inaður hjá Verslunarfélagi Borgar-
fjarðar var hann í mörg ár, við
ýmis störf. Hafði yfirstjórn með nið-
ursuðuverksmiðjunni sem starfrækt
var í Borgarnesi um tíma. Starfs-
maður hjá Kaupfélagi Borgfirðinga
um tíma, ók þá mjólkurbíl og einnig
við kjötmat að haustinu. Hann hafði
mjög góða þekkingu á meðferð mat-
væla. Vann við iðn sína bæði hjá
KB og á bifvélaverkstæði Ragnars
Jónssonar. Síðasta áratugvann hann
hjá Hitaveitu Akraness og Borgar-
fjarðar, eða frá upphafi starfrækslu
hennar,
Á þessu má sjá að Eyvindur tók
sér ýmislegt fyrir hendur, fyrir utan
alla hjálpina sem hann veitti mér
fyrr og síðar. í frístundum sínum
hafði hann mesta yndi af hestunum
sínum. Átti alla tíð fallega og góða
hesta. Hann var mikill dýravinur og
náttúruunnandi, sá ýmislegt í
náttúrunni sem aðrir komu ekki
auga á og þekkti örnefni vítt og
breitt um jarðir. Hann var virkur
Lionsfélagi í fjölda ára, í kirkjukór
Borgarneskirkju í mörg ár, í hesta-
mannafélaginu Faxa, Hesteigenda-
félagi Borgarness og Iðnsveinafélag-
inu. í nokkur ár hætti hann í kirkju-
kórnum en var tekinn þar til starfa
aftur. Söngurinn var honum mikill
gleðigjafi, enda átti hann undurfall-
ega tenórrödd, mjúka, hreina og
tæra. Hann var eftirsóttur sem ein-
söngvari, bæði við kirkjuathafnir og
á skemmtunum. Hann var ljóðelsk-
ur, sjálfur var hann góður hagyrð-
ingur og tækifærisvísur hans eru
margar alveg frábærar.
7. október 1950 gekk hann mikið
gæfuspor er hann kvæntist eftirlif-
andi konu sinni, Maríu Ásbjörnsdótt-
ur, dóttur Ásbjörns Jónssonar og
konu hans Jónínu Ólafsdóttur, sem
bæði lifa tengdason sinn. Börn Ey-
vindar og Maríu eru: Jónína Kristín,
fædd 5.2.1950, gift undirrituðum, 3
börn: Eyvindur Svanur, Kristján
Ágúst og Magnús Helgi. Drífa, fædd
14.2.1952, var gift Vigni Jóhanns-
syni en þau slitu samvistir, eitt barn:
Marsibil Brák. Einkasonurinn fædd-
ist 1964 en dó stuttu eftir fæðingu
og varð það þeim hjónum mikill
harmur.
Heimili afa og ötnmu í Borgar-
nesi er hlýtt og notalegt og þar er
líka alltaf pláss. Þar eru drengirnir
okkar Jónínu allir fæddir. Eyvindur
afi hafði yndi af barnabörnunum
sínum og það hlýtur að vera ham-
ingja hvers barns að fá að njóta
samvista við afa sinn. Eyvindur var
maður dagfarsprúður, hreinskiptinn
og látlaus. íjannig kom hann mér
fyrir sjónir. Það var oft gaman yfir
kaffibollanum, já gleðistundirnar
voru margar og alltaf var mest hleg-
ið að hrakfallasögum okkar sjálfra.
Nú er Eyvindur afi allur og við sem
eftir sitjum syrgjum látinn ástvin.
En minningin um hann verður eins
og söngur lians, svo mjúk, svo hrein
og tær.
Elsku Mæja, Jonný, Drífa og afa-
börnin, langamma og langafi, systk-
ini hans, aðrir ættingjar og vinir.
Góður Guð gefi okkur styrk í sorg-
inni.
Blessuð sé minning Eyvindar Ás-
mundssonar.
Magnús Krisljánsson
húsmóðir á stóru heimili mestan
hluta ævi sinnar. Nú síðustu árin
hefur hún farið með langömmubörn-
in í slíkar gönguferðir og var það
alltaf tilhlökkunarefni að fara í „úti-
legu“ með Ebbu ömmu.
Allt sitt skyldfólk átti amma norð-
ur á Skaga og bar sterkar taugar
til þess. Hún ólst upp hjá vandalaus-
um hér í Bolungarvík við hlýju og
gott atlæti. Það var ótrúlegt hvað
amma var i góðum tengslum við
móðurfólk sitt þrátt fyrir mikinn
aðskilnað.
Ebba amma var innan við tvítugt
þegar hún giftist afa, Kristjáni
Högna Péturssyni úr Bolungarvík.
Þau eignuðust eitt barn, Guðmundu
Ólöfu, mömmu okkar. Amma og afi
stofnuðu sitt heimili á Ósi við Bol-
ungaivík. Þar byggðu þau upp mik-
ið myndarbú og bjuggu þar í 44 ár.
Á sumrin var fjölmenni á Ósi og
mikil vinna að sinna þörfum heimilis-
fólksins sem amma gerði af mikilli
rausn og myndarbrag, en auk þess
sá hún alla tíð um mjaltirnar. Hún
vann líka úti, sérstaklega við hey-
skapinn og saknaði þeirrar vinnu
sem minnkaði með aukinni vélvæð-
ingu. Á veturna voru þau þijú í heim-
ili á Ósi, amma, afi og Grímur, Hallg-
rímur Jónsson sem átti sitt heimili
hjá þeim um árabil þar til hann lést
1986. Amma var einstaklega þrek-
mikil kona því þegar heimilis- og
sveitastörfjn urðu léttari og fljótunn-
ari vegna aukinnar tækni fór hún
að vinna utan heimilis. í marga vet-
ur vann hún hálfan daginn í frysti-
húsinu í Bolungarvík. Hún hafði
aldrei bílpróf, því fór hún í vinnuna
á hjóli eða gangandi. Síðustu árin
sem hún var á Ósi gat hún illa hjól-
að og átti erfítt með gang. Samt var
það einungis í vondum veðrum sem
mátti keyra hana til og frá vinnu.
Eftir að hún og afi fluttu niður eft-
ir, fyrir fjórum árum, vann amma
nær fulla vinnu í frystihúsinu. Þrátt
fyrir mikla vinnu alla tíð hafði amma
tíma til að sinna stærsta áhugamáli
sínu sem var að lesa. Hún las bók-
staflega allt milli himins og jarðar
og var vel að sér um margt og ekki
síður það sem gerðist erlendis en
Jiér heima á íslandi. Það besta sem
hægt var að gefa Ebbu ömmu var
góð bók. Sumar bækur las hún á
hveiju ári, eins og t.d. Fjallkirkjuna
eftir Gunnar Gunnarsson.
Á löngum tíma hafa verið margir
í sveit á Ósi. Amma og afi komu
vel að sér krökkum, það sýndi sig í
því að margir þeirra komu sumar
eftir sumar í sveitina og hafa haldið
einstakri tryggð við þau eftir það.
Við systkinin vorum ekki há í loftinu
þegar við fórum að vera á Ósi. Þeg-
ar við vorum minni var það mikið
tilhlökkunarefni að fá að vera
nokkra daga hjá afa og ömmu. Þeg-
ar eitthvað bjátaði á hjá okkur eða
þegar okkur þóttu foreldrarnir vera
ósanngjarnir var það fyrsta hugsun-
in að komast til ömmu og afa. Þeg-
ar við eltumst fórum við að vera í
sveit á sumrin og eftir að sauðburð-
ur hófst á vorin var hugurinn meira
á Ósi en við skólanámið. Beðið var
með óþreyju eftir síðasta prófi og
farið á hjólinu beint úr skólanum
yfir að ðsi og verið þar til hausts.
Allir höfðu sín verk þar og fór það
eftir aldri hver þau voru. Fyrsta
verkið sem við bárum ábyrgð á var
að gefa hænunum, síðan var það að
reka kýrnar og vera í fjósinu með
ömmu. Við heyskapinn áttum við
okkar eigin hrífu og fundum ekki
annað en við værum fullgilt kaupa-
fólk. Við bárum alltaf sérstaka virð-
ingu fyrir þeim sem eldri voru en
við og sinntu ábyrgðarmeiri störfum,
gætti jafnvel óþreyju hjá okkur að
verða nægilega gömul til að fá að
vinna þau. Á veturna fórum við yfir
til skiptis yfir helgar, éinnig þá höfð-
um við okkar verk. Það var að fara
í útihúsin með afa, stundum var nú
kannski meiri fyrirhöfn að hafa okk-
ur en gagn. Því að koma inn úr
húsunum og beint í kvöldmatinn
áður en amma færi í fjósið fylgdi
sérstök tilfinning.
Þær eru ófáar sendingarnar, af
ýmsum toga, sem við höfum fengið
frá ömmu og afa bæði meðan við
vorum í burtu við nám og eftir að
við stofnuðum okkar heimili. Ebba
amma var þannig gerð að ef hún
vissi af einhveiju sem gæti glatt
okkur gerði hún það sem í hennar
valdi stóð til að það gæti orðið. Hún
amma hafði stórt hjarta og hugsaði
meira um aðra en sjálfa sig. Þeir
eru ófáip sem hún gladdi og studdi
á lífsleiðinni, bæði menn og málleys-
ingjar. Má segja að orð Davíðs Stef-
ánssonar hafi verið einkennandi fyr-
ir hana.
„I grýttri jörð má gróðuijurtir yrkja,
glópinn má þroska, væskilmennið styrkja
örva þá, sem aldrei vildu neitt.“
Eftir að amma og afi fluttu á
Hafnargötuna var hennar mesta
gleði að hafa langömmubörnin sem
næturgesti. Nutu þau þess að kynn-
ast Ebbu ömmu á svipaðan hátt og
við höfðum gert. Amma gerði þessar
heimsóknir eftirminnilegar á ýmsan
hátt. Amma hafði gaman af að hafa
mikið af fólki í kringum sig og nú
síðustu sumrin hafa heimsóknir vina
og vandamanna veitt henni nokkuð
af þeirri gleði sem hún hafði af því
að reka sitt stóra heimili.
Við systkinin og Guðmundur,
Sunna og Jóhanna getum glaðst
yfir minningum okkar um Ebbu
ömmu og þar mun hún lifa með
okkur áfram.
Helga, Högni og Egill
Viðtalstími borgarfuiltrúa ^
Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík
Borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins
verða til viðtals í Valhöll, Háaleitisbraut 1,
á laugardögum í vetur frá kl. 10-12.
Er þá tekið á móti hvers kyns fyrirspurnum
og ábendingum.
Allir borgarbúar velkomnir.
Laugardaginn 23. febrúar verða til viðtals Júlíus Hafstein, formaður umhverfismálaráðs, formaður
íþrótta- og tómstundaráðs, formaður ferðamálanefndar og í menningarmáianefnd, og Ólafur F.
Magnússon, í stjórn Heilsuverndarstöðvar Reykjavíkur og heilsugæsluumdæmis Vesturbæjar.
w- \.*r w- w-
i t i i j.
VrtÁ W
t