Morgunblaðið - 17.12.1991, Blaðsíða 65

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. DESEMBER 1991
65
hún var föðursystir Brynjólfs leik-
ara Jóhannessonar og þeirra systk-
ina. Fyrri koná Elíasar var Hall-
dóra Kristjánsdóttir frá Laugalandi
og voru börn þeirra, sem bæði eru
látin, Ólöf, f. 1897, en hún átti 5
börn, og Kristján, f. 1899, verk-
stjóri á bifreiðaverkstæði Eimskips,
en hann átti 3 börn. Eftir lát Hall-
dóru réðst Jensína að Laugalandi
og kom í hennar hlut að sjá um
uppeldi barnanna og upp úr því
gifting þeirra Elíasar. Eftir veru
sína á Laugalandi bjuggu þau í
Bolungarvík og þar fæddist Alli.
Þaðan fluttu þau til Flateyrar og
1918 hingað tii Reykjavíkur. Fljót-
lega eftir komuna byggðu þau hús
sitt á Urðarstíg 7. Eiginkona Alla
er Sigríður Sigurbrandsdóttir, fædd
í Flatey á Breiðafirði, en á Urðar-
stígnum árið 1930 byijuðu þau sinn
búskap uns þau seldu og keyptu
íbúð í Hraunbæ 34. Sigga er af-
bragðsgóð kona og hvers manns
hugljúfí.
Alli og Sigga eignust tvö börn,
Einar, vélvirkja í Straumsvík,
kvæntur Magneu Jónsdóttur og
eiga þau 4 börn og 10 barnabörn,
og Elsu, verslunarstjóra hjá Vouge,
gift Skúla Skúlasyni, bílstjóra og
eiga þau 4 börn og 4 barnabörn.
Einnig ólu þau upp dóttur Einars,
Oddnýju, og er hún gift Sigþóri
Haraldssyni, vélsmiðjueiganda, og
eiga þau 3 börn. Börn og barna-
börn Alla og Siggu eru fríður og
góður hópur.
Alli var mjög útsjónarsamur og
hagur maður á hvað sem hönd á
snerti, hvort er var tré, járn, raf-
magn og allar vélar. Hann var lengi
-starfsmaður í Slippnum og svo hjá
Bæjarútgerðinni og síðustu árin við
smíðar í Iðnskólanum.
Blessuð sé minning Alla. Siggu
og fjölskyldunni allri sendum við
Gróa okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minning um góðan
dreng lifa.
Guðmundur Kristjánsson
Elsku afí okkar er dáinn. Það
er eins og eitthvað tóm myndist í
huga okkar þegar við gerum okkur
grein fyrir því að við eigum ekki
eftir að sjá og heyra í honum afa.
Samt vitum við að hann hefur orð-
ið hvíldinni feginn og að honum
líður vel núna hjá Gúði.
Þegar við systkinin setjumst nið-
ur og minnumst afa er ótal margt
sem kemur upp í hugann, því hann
var aldrei spar á þann tíma sem
hann eyddi með okkur. Margar af
ánægjulegustu æskuminningunum
eru tengdar bíltúrunum sem við
fórum í með honum á hvetjum
sunnudagsmorgni. Þá var annað-
hvort farið niður í bæ og öndunum
gefið brauð; höfnin, mannlífið og
fuglarnir skoðaðir eða þá að ævin-
týraheimur fjörunnar var heimsótt-
ur.
Seinna þegar við fórum að eld-
ast þá komu aðrir hlutir sem afi
kenndi okkur. Við smíðar hvatti
hann bræðurna ávallt til dáða, hann
hafði ráð undir hverju rifí og kenndi
þeim leyndarmál verkfæranna.
Þegar við svo vorum farin að geta
valdið veiðistöng, þá fór hann með
okkur í ótal veiðiferðir. í silunga-
veiðinni voru afi og Þingvallavatn
næsta ófijúfanleg. Vatnið og sveit-
in í kring voru honum og ömmu
einatt einn kærasti staður á jörðu.
Hvert sem farið var þekkti hann
hvern hól og tjörn. við eigum hon-
um það að þakka að við kunnum
að meta náttúrfegurð landsins.
Nú er hlutverki afa í lifandi lífí
lokið en ljúfar minningar lifa. Guð
geymi afa og gefi ömmu styrk.
Gylfi, Anna Sigga,
Svanlaug og Orn.

Hér eru svörin
formaður barnaverndarnefndar að
engin stundargleði er þess virði að
fórna fyrir hana heimilinu sinu.“
Kona Páls var Guðrún Margrét
Hólmgeirsdóttir frá Hrafnagili.
Þau giftust 1944 og bjuggu mest
af sínum búskap í Helgamagra-
stræti 40. Guðrún var afbragðs
manneskja og vel greind. Hún bjó
manni sínum og börnum þeirra
prýðis heimili, sem var ákaflega
notalegt að heimsækja. Börn þeirra
urðu þijú, en eitt dó nokkurra
daga gamalt. Þau sem upp komust
eru Gerður, sem er gift Einari
Ragnarssyni, tannlækni í Reykja-
vík og eiga þau fjögur börn, og
Hólmgeir Þór, kjotiðnaðarmaður
og bóndi að Hvammi í Vatnsdal.
Hans kona er Ástríður Erlends-
dóttir og eiga þau eitt barn, en
áður átti Astríður tvö börn. Á
heimili Páls og Guðrúnar var lang-
tímum saman systursonur Páls,
Gunnar Rafn Jónsson, sem nú er
læknir á Húsavík.
Við Páll störfuðum saman að
kennslu við BA um það bil áratug,
unnum saman að leikvallagerð í
nokkur sumur og fórum í margar
eftirminnilegar veiðiferðir austur í
Laxá. Hann var dugandi veiðimað-
ur og afbragðs ferðafélagi. En þó
að hann nyti vel stundanna á bökk-
um Laxár var þá ætíð greinilegast
að af allri tómstundaiðju var hesta-
mennskan honum kærkomnust.
Hestarnir hans voru greinilega
nánir vinir, sem heilsuðu með vina-
legu hneggi þegar við komum í
dyrnar. Hann strauk þeim, talaði
og gældi við þá eins og börn og
þegar hann var kominn á bak og
spretti úr spori, skynjaði maður
að þar fóru tveir vinir, einir í heim-
inum.
Þegar ég tók við stjórn Oddeyr-
arskóla, haustið 1967, tók Páll við
starfí mínu sem yfirkennari við
BA og störfuðu þeir Tryggvi heit-
inn Þorsteinsson við stjórn skólans
þar til Tryggvi féll frá. Páll tók
þá við starfi skólastjóra, fyrst sem
settur og síðan skipaður. Stjórn
þeirra á skólanum var til fyrir-
myndar.
Með Páli kveð ég góðan og
traustan vin og samstarfsmann um
margra ára skeið. Hann var sann-
ur sonur síns tíma, eljusamur og
staðfastur umbótamaður fullur
áhuga að fræða og kenna yngstu
kynslóðinni og fóta sig fram á
veginn með traust tengsl við fyrri
tíma reynslu. Ég kveð Pál með
virðingu og þökk um leið og ég
sendi ættingjum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Indriði Úlfsson
■
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099