Morgunblaðið - 28.12.1991, Side 38

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 1991
-88
Minning:
Ragnar H. Jóhann-
'esson, Hafnarfirði
Fæddur 12. júlí 1929
Dáinn 18. desember 1991
Lífíð er fljótt
líkt er það elding sem glampar
um nótt
Ijósi sem tindrar á tárum
titrar á bárum.
(M. Joch.)
Já, lífið er fljótt. Það finnst okk-
ur svo oft, ekki hvað síst nú við
hið skyndilega fráfall Ragnars,
hann varð bráðkvaddur. Það er erf-
itt að ná áttum þessa daga er góð-
ur vinur er horfinn.
Ragnar Heiðar fæddist í Keflavík
en þegar hann var ársgamall fluttu
foreldrar hans til Hafnarfjarðar og
þar átti hann heima æ síðan. Hann
var fyrst og fremst Hafnfirðingur.
Þar liggja flest hans gengnu spor,
en hann átti ættir að rekja í Dali
vestur, og kenndi sig gjarnan við
þá sem margir munu kannast við,
Ragga Dala. Hann var sonur Jó-
. hannesar Jónssonar, fyrrum bónda
á Hellu á Fellsströnd, og seinni
konu hans'~Kristínar Jónsdóttur frá
Jtjósum. Hann var þeirra eina barn.
Það var oft þröngt í búi hjá fólki
almennt í þá daga, en á Hraunstígn-
um var hjartarúm nóg og vel tekið
á móti þeim sem að garði bar. Ragn-
ar ólst upp við mikið ástríki for-
eldra sinna og það vegarnesti sem
hann hlaut í foreldrahúsum að vera
sannur og heiðarlegur fylgdi honum
til hinstu stundar. I samfyigd góðra
leikfélaga liðu æskuárin. Um
áframhaldandi nám var ekki að
ræða og hann fór snemma að taka
hendi til hjálpar.
Ragnar kvæntist ekki, en átti
eina dóttur, Jónínu, með Jóhönnu
Þórarinsdóttur, sem ólst upp með
móður sinni og stjúpa í Svefneyjum
á Breiðafirði. Jónína er nú búsett
í Stykkishólmi, gift Finni Jónssyni
og eiga þau þrjú börn. Ragnar
heimsótti þau og aldrei gleymdust
afmæiis- og jólagjafirnar til dóttur-
bapnanna.
Ragnar átti 5 hálfsystkini frá
fyrra hjónabandi föður hans; Guð-
mund, Steinunni, Guðjón, Leif og
Jófríði. Jófríður var í mörg ár ráðs-
kona hjá þeim bræðrum, Helga og
Kjartani, Suðurgötu 45. Hjá henni
ólst upp frændi hennar, Guðmundur
Bryde, frá fyrstu bernsku. Þar átti
Ragnar einnig heimili í mörg ár
eftir lát foreldra sinna. Þegar Jó-
fríður féll frá 1978 bjuggu þeir
frændur saman á Strandgötu 37.
Þeirra sterka samband sem ein-
kenndist af traustri vináttu og
umhyggju hvor fyrir öðrum er kap-
ítuli út af fyrir sig sem ekki verður
rakinn hér.
Ragnar vann margvísleg störf
um ævina. Lengi framan af vann
hann sem sjómaður, lengst af sem
kokkur. Fljótlega upp úr 1970 kom
hann alkominn í land og stundaði
þá bifreiðaakstur. Síðustu árin vann
hann sem leigubifreiðástjóri á eigin
bifreið hjá Bifriðastöð Hafnarfjarð-
ar.
Það er ekki hægt að líta fram
hjá þeirri staðreynd að barátta
Ragnars við Bakkus var hörð og
tók sinn toll á vegferð hans. En
Ragnar naut þeirrar hamingju að
þurfa aldrei að gefa eftir sína mestu
eign, milda og ljúfa skapgerð. Hann
var ávallt drengur góður, skipti
aldrei skapi, var alltaf umtalsgóður
um aðra og traustur vinur.
Það var alltaf hægt að ganga
að Ragnari vísum, hann hélt ævin-
lega sambandi við ættingja og vini
og tryggð hans var ódauðleg. Nú
skilja leiðir um sinn. Þá er að kveðja
og þakka ijúfa samfylgd og biðja
Guð að blessa nýja vegferð hans á
lífsins landi.
Hallfríður M. Böðvarsdóttir,
Svavar Jóhannesson.
Föstudaginn 27. desember, var
ástkær frændi okkar og vinur,
Ragnar Heiðar Jóhannesson jarð-
sunginn frá Hafnarfjarðarkirkju.
Raggi frændi, eins og við systkinin
kölluðum hann, var yngstur fimm
systkina, fæddur 12. júlí 1929, son-
ur hjónanna Jóhannesar Jónssonar
frá Hellu í Dalasýslu og Kristínar
Jónsdóttur frá Fjósum, Laxárdal í
Dalasýslu.
Þegar dauðann ber að garði með
skyndilegum hætti, kemur hann
alltaf á óvart og manni verður orða
vant. Það átti svo sannarlega við
þegar okkur barst sú frétt að Raggi
þessi lífsglaði frændi okkar hefði
orðið bráðkvaddur. Hann hafði ekki
lagt árar í bát, lífsþrótturinn geisl-
aði af honum fram á síðustu stundu.
Hjá okkur systkinunum rifjast
margt upp um hann Ragga, sem
við munum ætíð minnast. Ragga
frændi kynntumst við heima á
Reynikeldu í Dalasýslu, þar sem
foreldrar okkar bjuggu fyrstu árin,
ásamt Guðmundi afa okkar, bróður
Ragnars. Þar ríkti ávallt mikil eftir-
vænting og spenna í loftinu þegar
fréttist af því að Raggi væri á leið
vestur í Dali að heimsækja okkur
og aðra vini sína þar. Þá áttum við
ávallt von á því að heyra skemmti-
legar sögur á kvöldin og með þeim
var alltaf mulin harðfiskur, en
Raggi frændi hafði þann sið að
leggja aldrei í ferðalög nema að
hafa með sér mikið magn af harð-
fiski, sem hann var óspar á. Seinni
árin heimsóttum við Ragga frænda
nokkrum sinnum á Suðurgötuna i
Hafnarfirðinum þar sem hann bjó
ásamt Jófríði systur sinni, bræðrun-
um Kjartani og Helga og Guð-
mundi frænda okkar. Eftir að Jó-
fríður og bræðurnir Kjartan og
Helgi féllu frá, keyptu Raggi og
Guðmundur fallega íbúð við Strand-
götuna þar sem þeir hafa búið síð-
an.
Þeir sem kynntust Ragga gleyma
honum ekki, því þar fór ótrúlega
lífsglaður maður sem hafði skoðun
á öllum hlutum og hann fór ekki í
felur með þær. Hann var mjög ná-
kvæmur á alla hluti og allt lék í
höndunum á honum. Hann kapp-
kostaði að hafa alla hluti á hreinu,
annað þótti honum óþolandi og
hann fór ekki leynt með það. T.d.
þegar hann kom vestur að heim-
sækja okkur gat hann ekki lagst
til hvílu rólegur, nema að hann
hefði þrifið bílinn sinn hátt og lágt.
Raggi frændi var alltaf tilbúinn til
þess að reyna eitthvað nýtt og helst
þurfti það að vera eitthvað mjög
spennandi. Hann var ungur í anda
og átti marga góða vini miklu yngri
en hann, og talaði við þá sem jafn-
ingja. Ég minnist þess nú að fyrir
fjórum eða fimm árum, þegar ég
var gestur hjá Ragga og Guðmundi
á Strandgötunni í góðu yfirlæti, að
við Guðmundur voru að rifja upp
skemmtilegar sögur af Ragga. Þá
segir Guðmundur við mig: „Veistu
það Helgi, það kæmi mér ekki á
óvart þótt Raggi mundi detta það
í hug einhvern daginn að prufa að
fara og stökkva úr fallhlíf með ein-
hveijum ævintýramönnum." Við
höfðum varla sleppt orðinu þegar
Raggi kom inn í íbúðina með mikl-
um gauragangi og honum lá rómur-
inn hátt þegar hann tilkynnti okkur
það að nú væri hann að fara með
einhverjum kunníngja sínum að
stökkva úr fallhlíf. Ur því varð sem
betur fer aldrei og þetta var örugg-
lega eitt af því fáa sem hann ekki
prófaði, en þessi stutta saga lýsir
Ragga örugglega nokkuð vel.
Við lát Ragga hvarf af sjónar-
sviðinu mikil félagi og vinur okkar
systkinanna og eftir situr ófyllt
tómarúm, en við vitum að Ragga
líður vel.
Við þökkum elsku Ragga, þeim
mikla höfðingja og heiðursmanni,
fyrir alla frábæru samverustundirn-
ar með okkur, allar sögurnar sem
hann sagði okkur, glettnina og hlýj-
una sem geislaði frá honum. Minn-
ingin um hann lifir.
i
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Við sendum Guðmundi frænda
okkar og öðrum aðstandendum
Ragnars Heiðars Jóhannessonar
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að vera með þeim á erfiðum
stundum.
Helgi, Guðbjörg og Elísa-
bet Björg.
Minning:
Bóas Magnússon
Fæddur 11. apríl 1908
Dáinn 17. desember 1991
í dag er til grafar borinn frá
Blönduóskirkju Bóas Magnússon.
Hann fæddist 11. apríl 1908 á Kleif-
um í Kaldbaksvík í Strandasýslu,
sonur hjónanna Efemíu Bjömsdóttur
' ng Magnúsar Andréssonar. Eign-
uðust þau hjónin ellefu börn og var
Bóas áttundi í röðinni. Þegar hann
var á tíunda aldursári missti hann
föður sinn. Leystist þá fjöiskyldan
upp og var Bóas sendur að Kálfár-
dal í Húnavatnssýslu. Næstu árin
var hann á ýmsum stöðum í Húna-
vatns- og Skagafjarðarsýslum. Það
var svo upp úr 1920 að hann kom
sem kaupamaður að Bólstaðarhlíð
og var þar síðan af og til næstu fjóra
áratugina.
Ég átti því láni að fagna sem
barn að kynnast Bóasi og eiga hann
að. Þegar ég læt hugann reika til
þess tíma er foreldrar mínir bjuggu
í Bólstaðarhlíð eiga minningarnar
~það margar sameiginlegt að vera á
einn eða annan hátt tengdar Bóasi.
Hann var sérstaklega barngóður
maður bg aldrei minnist ég þess að
hann skipti skapi við okkur krakk-
ana.
Hann gaf sér jafnan góðan tíma
til að spjalla við okkur. Mest þótti
mér gaman að koma til Bóasár ef
hann var ekki kominn á fætur eða
hafði lagt sig. Fékk ég þá að skríða
upp í tii hans og heyra svo sem eina
sögu eða bara spjalla svolítið. Ekki
var hann að þrútta um það þótt ég
væri í útifötunum og kannski ekki
ítveg táhrein, alltaf var ég velkomin.
Oft fékk ég líka að fara með í
bíltúr í jeppanum hans. Stundum brá
hann sér í kaupstaðinn. Var það þá
næsta víst að hann hafði meðferðis
eitthvert góðgæti þegar hann kom
heim aftur. Gjarnan voru það döðl-
ur, súkkulaði og Sinalco, en aldrei
brjóstsykur, því hann skemmdi tenn-
urnar, sagði Bóas.
Hestar skipuðu stóran sess í lífi
Bóasar. Hann var mikill hestamaður
og tamningamaður góður. Stundum
leyfði hann mér að koma á bak. Þó
ekki væri það nema hringur á hlað-
inu, þá er það í minningunni heljar-
ins reiðtúr. Oft sagði hann mér frá
fyrsta hestinum sínum. Kom þá al-
veg sérstakur hreimur í röddina og
glampi í augun. Sagðist hann hafa
verið vinnumaður í Skagafirði, eitt-
hvað innan við tvítugt og hestinn
fékk hann í árslaun. Það þættu sjálf-
sagt ekki mikil laun í dag.
En leiðir skilja, Bóas flutti til
Blönduóss og ég ásamt foreldrum
mínum og bróður til Dalvíkur. Eftir
að við fluttum þangað fannst okkur
alveg tilheyra að Bóas kæmi í heim-
sókn á stórhátíðuin þó sérstaklega
um jólin. Kom hann oftast ef færi
leyfði meðan hann hafði heilsu til.
Kæmi hann ekki sjálfur minnti hann
alltaf hressitega á sig með risapökk-
um undir jólatrénu. Vorum við
systkinin alitaf hvað spenntust að
opna pakkana frá honum, því þar
kenndi ávailt ýmissa grasa. Bóas var
mjög greiðugur maður, og kunni því
betur að veita en þiggja. Hafði hann
líka alveg sérstakt lag á að koma
hlutunum þannig fyrir þó hann hefði
ekki mörg orð um það. Eftir að ég
varð fullorðin og langaði til að gera
eitthvað fyrir hann, var hann ekki
í rónni fyrr en hann var búinn að
borga það margfalt til baka. En
svona var Bóas. Hann vann alla tíð
hörðum höndum. Var það honum
því mjög erfitt að sætta sig við,
þegar heiisan brást og hann varð
að hætta að vinna.
Síðustu árunum eyridí hann á
Héraðshælinu á Blönduósi. Kunni
hann hag sínum það ágætlega, sér-
staklega eftir að hann fékk sitt eig-
ið herbergi. Ekki minnkaði þó
ánægjan eftir að hann fékk sinn eig-
in síma. Gat hann þá verið í sam-
bandi við vini og kunningja. Hann
kunni því betur að hringja fyrir eig-
in reikning, var lítið fyrir samkrull,
vildi hafa sitt á hreinu.
Varla leið sá dagur upp á síðkast-
ið að hann léti ekki heyra í sér.
Ekki var hann að kvarta þó heilsan
væri orðin mjög slæm. Nei, hann
var bara að vita hvernig við hefðum
það og hvort ekki væri allt i lagi
hjá okkur. Stundum var hann líka
að vara okkur við, því spáin væri
slæm og vissara að halda sig heimav-
ið. Það var reglulega gaman að
spjalla við Bóas. Hann fylgdist vel
með og hafði ákveðnar skoðanir,
heimsmálin voru honum ofarlega í
huga. Þrátt fyrir slitinn líkama var
hugurinn skýr alveg fram undir það
síðasta.
Mig langar að þakka starfsfólki
Héraðshælisins mjög góða umönn-
un. Sérstaklega starfsstúlkunum á
ellideildinni, sem hann sagði mér svo
oft frá að væru svo góðar við sig,
og gjarnan tilbúnar að gantast svo-
lítið. Þær gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til að gera honum ævi-
kvöldið sem ánægjulegast.
Ég og við fjölskyldan kveðjum
Bóas með söknuði og þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta vináttu hans
og nærveru. Hann var mér og okkur
systkinunum alltaf sem besti afi.
Og nú er við kveðjum hann hinsta
sinn, þá óskum við honum jafn góðr-
ar ferðar og hann óskaði okkur ávallt
er hann kvaddi okkur.
Hafdís Ævarsdóttir
Guðrún M. Þorbergs- •
dóttir - Kveðjuorð •
Fædd 5. maí 1961
Dáin 10. desember 1991
Það mun áreiðanlega taka lang-
an tíma að átta sig á því til fulln-
ustu að Guðrún Margrét kemur
ekki aftur til okkar í þessari jarð-
vist. Það er okkur þó huggun, sem
eftir stöndum, að hún kveið ekki
dauðanum, sem slíkum, fyrir henni
var dauðinn flutningur milli tilver-
ustiga. Spakmæli Shakespears um
dauðann hékk á töflunni í eldhús-
inu hjá henni, þar segir: „Dauðinn
er ókannað land og þaðan snýr
enginn aftur.“ Hún var búin að
óska þess að þegar hennar tími
kæmi fengi hún að fara fljótt,
henni varð að þeirri ósk. Hún var
heima í faðmi fjölskyldunnar, og
naut ástríkis hennar og fór ekki á
sjúkrahús fyrr en tæpum sólar-
hring áður en hún kvaddi þennan
heim.
Það má segja að ég hafi ekki
kynnst Gunnu mágkonu minni
neitt að ráði fyrr en eftir að hún
fór að kenna sjúkdómsins - kynnt-
ist ekki fyrr hvern mann hún hafði
að geyma, en þar fór mikil per-
sóna, ákaflega sterk og á margan
hátt sérstök. Hún vissi meira en
flestir samferðamenn hennar þó
hún væri ekkert að flíka því.
Styrkur hennar kom vel í ljós í
veikindum hennar, aldrei heyrðist
hún kvarta, gerði gott úr öllu, gat
jafnvel átt til að gera góðlátlegt
grín ef einhver var að kvarta í
hennar eyru. „Hvað segirðu! ertu
lasin? Já - ég ér með krabbamein,
ekki kvarta ég!“
Ekki er ég að kasta rýrð á lækn-
isfræðin og þau lyf sem geta bjarg-
að lífi fólks, en þó er ábyggilegt
að ef trúin á bata er ekki til stað-
ar gengur meðferðin ekki jafn vel.
Ohætt er að segja að fyrst þeg-
ar sjúkdómurinn fannst var útlitið
mjög svart, en með ótrúlegri
þrautseigju og dugnaði náði
Gunna heilsu á ný. Hún var hrein-
lega í greipum dauðans þegar hún
kynntist manni með dulræna hæfi-
leika. Hann hvatti hana óspart,
gaf henni ákaflega mikinn styrk
og trú á lífið. Handleiðsla hans
gerði henni auðveldara að horfast
í augu við erfiða meðferð og að
stefna uppá við, upp úr veikindun-
um og til heilbrigðis.
Æ síðan gladdist hún yfir því
að geta miðlað öðrum af reynslu
sinni. Aðdáunarvert var hve dug-
leg hún var að hughreysta aðra
sem voru með krabbamein. Mun
hún hafa kveikt neista vonar og
bjartsýni í bijóstum margra með
sinni óbilandi bjartsýni, sálarstyrk
sínum og dugnaði.
Það fer ekki hjá því að það verða
miki átök í lífi þess sem tekst á
við alvarlegan sjúkdóm. Við
kynntumst því hve Gunna var það
ósegjanlega mikils virði að finna
að hún gæti, þrátt fyrir sjúkdóm-
inn, staðið á eigin fótum. Palli
gerði allt sem hann gat til að hún
fyndi sig sem best. Aldrei leit hann
á hana sem sjúkling, sýndi henni
ávallt mikla virðingu hvort sem
hún var heilbrigð eða veik og tók
aldrei fram fyrir hendurnar á
henni.
Þegar hallaði undan fæti með
heilsuna stóð hann sem fyrr sem
klettur við hlið hennar og hjúkraði
henni af allri sinni alúð, það á
eftir að lýsa honum í myrkri sorg-
arinnar.
Við getum ekki gert okkur í
hugarlund hver áhrif missirinn á
eftir að hafa á börnin tvö sem nú
eru átta og fjögurra ára, en eitt
er víst, þau munu njóta hand-
leiðslu ástríks föður sem mun ala
þau upp við að virða minningu
móður þeirra.