Morgunblaðið - 04.04.1992, Side 46

46
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. APRIL 1992
© 1991 Jim Unger/Distributed by Universal Press Syndicate
„pe.tta. cr þa& semþii b&ntirá, i geym'murn:
HÖGNI HREKKVÍSI
BRÉF TIL BLAÐSINS
Aðalstræti 6 101 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691222
Framúr-
skarandi
listamenn
Frá Albert Jensen:
í hveiju er lán hamingjusömustu
þjóðar í heimi fólgið? Er það í auði
og allsnægtum eða gífurlegu mis-
rétti o.s.frv.? Nei, það má líkja þjóð-
inni við fjölskyldu; ef þar ríkir sam-
kennd og ástúð reynir enginn að
troða á öðrum sér til framdráttar,
eins fyllist enginn öfund eða opinber-
ar hvimleiða skapgerðargalla þegar
einhverjum úr hópnum gengur vel,
ég tala ekki um, ef manneskjan skar-
ar langt fram úr, þá er allt gert
henni til framdráttar. Fjölskylda sem
vel er gerð, skilur hvað henni í heild
er fyrir bestu og styður því afreks-
fólkið heilshugar og nýtur gleðinnar
með því.
Við íslendingar erum þeirrar gæfu
aðnjótandi að hafa gegnum tíðina
eignast framúrskarandi listamenn á
mörgum sviðum, sönn menningar-
verðmæti sem við höfum ekki metið
að verðleikum. Hingað til höfum við
uppskorið meir en við áttum skilið.
Halldór Laxness átti lengi undir
högg að sækja og voru margir honum
andsnúnir, stuðningur og hvatning
stjórnvalda engin, en framsýnir ein-
staklingar studdu hann og eigum við
þeim mikið að þakka. Með afrekum
sínum hefur Laxness fært þjóð sinni
ómetanlegan auð, ekki bara í bók-
menntum.
Kristján Jóhannsson, einn af bestu
tenórsöngvurum í heimi, sannkallað-
ur afreksmaður sem við erum stolt
af, hefur ekki átt sjö dagana sæla
hvað umfjöllun um hann hér heima
áhrærir, stuðningur við hann enginn,
en því meir af öfundsýki og smáborg-
aralegri lágkúru. Kristján hefur unn-
ið sig hjálparlaust upp í það sem
hann er, heimsfrægur tenór. Þennan
mikla söngvara ættum við að vera
búin að styrkja í mörg ár með marg-
víslegum hætti og hann á tímabilinu
búinn að syngja á diska og snældur
eitthvað af því besta sem við eigum
í hljómlist. Möguleikar okkar að selja
út á heimsmarkaðinn íslenska tón-
list, jafnvel erlenda, með hagnaði
vegna þess að afbragðs söngvari,
heimsfrægur, ætti í hlut, eru nú
hverfandi. En ég vona að þrátt fyrir
allt eigi Kristján eftir að auðga
menningu okkar með því að syngja
íslenska hljómlist á diska og í óperu-
húsi okkar.
Margir eru þeir listamenn sem
vert er að hvetja og styðja og slæmt
ef peninga vantar en hneisa ef
áhugaleysi veldur.
Undanfarið hefur dásamleg lista-
kona verið í sviðsljósinu, Sigrún Eð-
valds fiðluleikari, sem er á heims-
mælikvarða í list sinni og svo einlæg
í framkomu og tali að unun er að
sjá og heyra. Sigrún hefur fyrir löngu
sýnt, að hún á skilið að fá ríflegan
styrk og stuðning, en yfírvöld eru
söm við sig, enginn skynsamleg pen-
ingaútlát leyfð, það gæti stuðlað að
makalausum utanlandsferðum á rík-
isvegum. En skynsemin á sér for-
mælendur. Hemmi Gunn hefur
mörgu góðu komið til leiðar í sjón-
varpsþátþum sínum og eitt af því
besta var að hvetja til söfnunar í
fiðlusjóð, Sigrúnu til handa, og eru
þegar komnar nokkrar milljónir í
hann. það er alltaf til fólk sem skilur
ekki hvað þjóðinni er fyrir bestu,
hvar hið raunverulega ríkidæmi
hennar er. Ef þessi söfnun er ein-
hveijum þyrnir í augum vegna ann-
arra nauðsynlegra verkefna, þá ættu
þau sömu að vita að fijálsar safnan-
ir verða alltaf lifandi þáttur í menn-
ingarmálum okkar, því þjóðin veit
yfirleitt hvað henni er fyrir bestu,
nema í kosningum, en þá er henni
framboðið, ekki samboðið. Það er
eins og mörgum stjómmálamönnum
virðist hið mannlega ekki skipta
máli, myndu heldur byggja höll yfir
ekkert en safna í sjóði fyrir efnilega
listamenn o.s.frv. Fijáls söfnun sýnir
þjóðina í hnotskurn og hefur alltaf
verið henni til framdráttar.
ALBERT JENSEN,
Háaleitistbraut 129,
Reykjavík.
Rangindi
leiðrétt
UNGA kynslóðin er betur inn-
rætt og umburðarlyndari en sú
eldri hét bréf, sem birtist hér
sl. sunnudag.
Þar var vitnað til nýlegrar
endurminningarbókar. Morg-
unblaðinu hefur verið bent á,
að í síðari hluta bréfsins hafi
rangar ályktanir verið dregnar
um menn og málefni. Því birt-
ist hér eftirfarandi úr bókinni
„Litríku fólki“, æviminningum
Emils Björnssonar, af síðu 60:
„Frá þröngum efnahag mín-
um í skóla hefir ekki verið sagt
hér að framan til að kvarta um
hlutskipti mitt. Þvert á móti
þurfti enginn að vorkenna mér.
Eg var sannast sagna harð-
ánægður með minn hlut. Eg
var á þeirri leið, er ég hafði
þráð að ganga og vildi kosta
öllu til. í rauninni var ég
áhýggjulaus meðan ég átti fyr-
ir fæði og bókum, látum flík-
urnar vera. Hvað gat ég sagt!
Einn félaga minna gekk á sömu
skónum i 5 eða 6 vetur, og
þessa eilífðarskó teiknaði Or-
lygur og gerði ódauðlega í skól-
asögu landsins."
Á LAUGAVEGIÁ GÓÐUMDEGI
Víkverji skrifar
Víkveiji sótti á dögunum norð-
lenzka hestadaga í Reiðhöll-
inni í Víðidal.
Það sem fyrsta sem Víkveiji tók
eftir voru þær breytingar að loka
loftihu yfir anddyrinu, sem bæði
bætir andrúmsloftið á áhorfendapöll-
unum og skapar betri aðstöðu fyrir
veitingasöluna uppi.
Hitt er svo aftur, að andrúmsloft-
ið á áhorfendapöllunum var ekki
gott á þeirri sýningu sem Víkvexji
sótti, en hún var á laugardagskvöld-
inu. Þessu ollu reykingar áhorfenda.
Aldrei tók þulur fyrir reykingamár
svo Víkveiji heyrði, en sagt var að
í hléinu hafi það verið gert. Það bar
hins vegar lítinn sem engan árang-
ur. Víkveiji hvetur forráðamenn
Reiðhallarinnar til að taka hart á
þessari ókurteisi og takmarka reyk-
ingar áhorfenda við hlé á sýningum.
En það var margt sem gladdi á
þessari sýningu norðlenzkra
hestamanna, bæði knapar og hestar.
Á engan er þó hallað þótt nefndir
séu þeir Hrímnir frá Hrafnagili og
Björn Sveinsson frá Varmalæk. Sú
fegurð sem Hrímnir býr yfir er þeirr-
ar náttúru að hún snertir þá strengi
í manninum sem beztir eru. Og svo
falleg sjón var þessi guðanna hestur
að Víkveiji varð klökkur.
Víkvetji hefur líka Iengi metið eig-
anda Hrímnis, Björn Sveinsson,
manna mest. Reyndar hefur Víkveiji
dagsins aldrei talað við Björn og
þekkir hann ekki nema í sjón á
Hrímni. En það metur Víkvetji við
Björn að hann skuli ekki hafa látið
Hrímni frá sér fara. Af því sem Vík-
veiji hefur séð og heyrt annars stað-
ar þarf heilbrigða hugsun og sterk
bein til að standast freistingarnar í
þessum samtíma okkar sem virðist
ganga meira fyrir gullinu en gleðinni
— og vera allur í eftirsókn eftir vindi.
En þótt aðeins helmingur eða fjórði-
partur af þeim sögum og upphæðum,
sem Víkveiji hefur heyrt, væri sann-
leikur, þá væri Björn engu að síður
í miklum metum hjá Víkveija fyrir
að taka gleðina af hesti guðsins fram
yfir gullið.
xxx
annig er þetta mannbætandi
gleði, sem svona hestadagar
bjóða upp á. Fleiri slíkir eru fyrirhug-
aðir og þótt þeir félagár, Björn og
Hrímnir, komi ekki alltaf við sögu
er full ástæða til að hvetja fólk að
sækja slíkar skemmtanir í Reiðhöll-
inni.