Morgunblaðið - 14.06.1992, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ R/IINNINGAR SUNNUDAGUR 14. JÚNÍ 'ÍM-------------------------------------T~25
Elín E. Sigurðar-
dóttír — Minning
Erlendur Kristófers
son — Kveðjuorð
Fæddur 6. ágúst 1973
Dáinn 28. maí 1992
Föstudaginn 29. maí andaðist
Elín E. Sigurðardóttir á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli, þar hafði hún
dvalið liðlega fjögur ár.
Kynni okkar hjóna og Elínar og
Pálma Jósefssonar f.v. skólastjóra
hófust fyrir nær fjörutíu árum, er
við vorum að byggja samtímis við
sömu götu og aðeins tvö hús milli
okkar húsa. Við Pálmi vorum vel
málkunnugir fyrir en Elínu hafði
ég ekki kynnst, þó vissum við vel
hvort af öðru, þar sem við áttum
sama langafa.
Náin vinatengsl mynduðust milli
heimila okkar, héldust þau alla tíð
og voru okkur mikils virði. Pálmi
var af störfum sínum þjóðkunnur
maður og átti virðingu og traust
allra er hann þekktu.
Störf eiginkonunnar, móðurinn-
ar eru unnin innan veggja heimilis-
ins og því ekki eins þekkt og sá,
sem vinnur að félagsstörfum og er
í opinberu starfi. Elín og Pálmi
voru mjög samstæð og studdu
hvort annað til góðra verka.
Heimili það, sem Elín skapaði,
var fagur friðarreitur, þar sem
dætur þeirra tvær ólust upp og
síðan dóttursonur þeirra, glókollur-
inn litli hann Pálmi, sem nú er
orðinn stór og vel látinn arkitekt.
Það var þung raun fyrir íjöl-
skylduna þegar þau með stuttu
millibili misstu dóttur sína Sigrúnu
og tengdason, mann Kristínar,
hinn kunna íþróttamann, Svavar
væru ein megin forsenda þess. Svo
ákafur var hann að pota fólki sínu
upp í launum, og lá að sjálfsögðu
ekkert nema gott til, að tillögur
hans voru oft og tíðum ekki í nokkru
samræmi við gerða kjarasamninga.
Benti ég honum góðfúslega á,
að þó vð hækkuðum einn og einn
starfsmann, sem hefði sýnt sérstakt
frumkvæði og dugnað í starfi væri
ekki þar með sagt, að allir ættu
að fá það sama. Hann sótti mál
sitt með enn meiri ákafa og tók að
telja upp alla þá mannkosti, sem
prýddu hvern einstakan starfs-
mann. Þegar allt annað brást lét
hann oft í það skína, að laun hans
mættu gjama lækka eitthvað, ef
það gæti orðið til að aðrir hækk-
uðu. Hann bar ætíð mikla um-
hyggju fyrir starfsmönnum sínum
og má með sanni segja „að eftir
höfðinu dansi limirnir". Starfs-
andinn á vinnustað var til fyrir-
myndar ekki síst vegna jákvæðni
og hressleika Björns, sem yfir-
manns.
Hann lét í sér heyra á þessum
árum, ef honum mislíkaði stefna
bankans, t.d. í markaðsmálum, eða
jafnvel tímabundið aðgerðarleysi
stjómenda í harðnandi samkeppni.
Hann var líka fyrsti maður til að
láta í sér heyra þegar honum fannst
vel staðið að málum, svo sem nýj-
ungum í þjónustu o.s.frv. Þá var
hann, aftur á móti, óspar á hvatn-
ingu og ósjaldan yljaði það mér og
öðrum hlýleg orð af vömm Bjöms,
þegar góðar hugmyndir náðu fram
að ganga, sem vora líklegar til þess
að auka markaðshlutdeild bankans.
Sjálfur varpaði hann oft fram góð-
um hugmyndum og ábendingum
um það, hvemig hlutirnir mættu
betur fara.
Þegar sameining fjórbankanna
kom upp, sem leiddi til stofnunar
Islandsbanka hf., skiptust starfs-
menn þeirra í byrjun í hópa og
höfðu, eins og gengur, margar
skoðanir á því máli. Bjöm Hjartar-
son var hinsvegar fyrstur manna
til að átta sig á þeirri gífurlegu
hagkvæmni sem stærri bankaeining
gæti haft í för með sér og um leið
rekstrarlegt og þjóðhagslegt gildi
hennar. „Nú ríður á að ná sam-
heldni um sameininguna, hætta að
velta sér upp úr fortíðinni og líta
fram á veginn,“ voru einkunnarorð
hans.
Markússon, bæði á besta aldri.
Elín var sérlega velviljuð kona,
aldrei hallmælti hún nokkrum
manni, hún vildi öllum vel og lagði
ávallt gott til mála. Hún var hlý
manneskja, góð móðir og amma.
Við minnust þess að Berglind, dótt-
ur Kristínar, fannst það ekki full-
kominn sunnudagur ef hún fékk
ekki að heimsækja ömmu sína og
fara út að ganga með afa sínum.
Elín var listræn kona, ljóðelsk
og vel hagmælt en lét fáa um það
vita. Þegar heimilsstörfin urðu létt-
ari gafst tími til frístundaiðkana,
hún sótti námskeið í leirmótun og
bókbandi, gerði marga fallega
muni og batt inn talsvert af bókum.
Hneigð til listrænna starfa er
áberandi hjá afkomendum þeirra
hjóna. Kristín dóttir þeirra er
tækniteiknari og stundar myndlist-
arnám í Myndlistaskólanum. Pálmi
sonur Sigrúnar er arkitekt, bróðir
hans Sigurður Snorri fetar sömur
braut og Inga systir þeirra hefur
lokið leiklistarnámi. Anna Elín
dóttir Kristínar er lærður ljós-
myndari og Berglind er innrituð í
Myndlistaskólann.
Elín hefði eflaust haldið áfram
að nema og vinna við listrænar
handmenntir, ef illvæg veikindi
hefðu ekki stöðvað það. Hún veikt-
ist af liðagikt, sem lék hana hart
og þjáðist af þeim sjúkdómi í mörg
ár. En þótt líkaminn væri illa far-
inn af veikindunum hélt hún
„Við hefðum átt fjörutíu ára
brúðkaupsafmæli 5. júní,“ sagði
Lilla, eiginkona Björns, þegar ég
leit inn til hennar til þess að votta
henni samúð mína. Það vantaði
aðeins sólarhring upp á að hann
lifði það. Þau voru nýkomin úr sum-
arleyfi frá Portúgal, þar sem þau
höfðu ferðast mikið um, og meðal
annars séð heimssýninguna í Sevilla
á Spáni. Þetta var dásamlegur tími
og sjáðu, bætti hún við, þegar við
vorum að fletta albúminu frá þess-
ari síðustu sameiginlegu sumarleyf-
isferð og rákumst á mynd af Birni.
„Hver gæti ímyndað sér, að þessi
káti, lífsglaði maður væri á föram.“
Svo mörg voru þau orð, en minna
mann þó um leið illilega á, að kall-
ið getur komið hvenær sem er.
Þarna sat harmi slegin fjölskyldan,
eiginkonan, böm og tengdabörn,
Ásta, móðir Björns, og ræddu eilifð-
armálin án sýnilegrar niðurstöðu.
Öll stöndum við máttvana gagnvart
sláttumanninum mikla, en vitum
þó að síðar mun hann beija að dyr-
um hjá okkur hinum.
Ég veit að hin dugmikla eigin-
kona Bjöm, móðir hans, börn þeirra
og aðrir ástvinir munu líta fram á
veginn til framtíðarinnar, eins og
hann hefði eflaust sagt þeim að
gera. Minninguna um soninn, eigin-
manninn og föðurinn lífsglaða, sem
vildi þeim svo vel og ávallt fyllti
hjörtun gleði verður ekki frá þeim
tekin.
Við hin, þökkum honum sam-
fylgdina, minnumst hans með sökn-
uði, en þó gleði í huga og vitum,
að hans bíður óþekkt en björt fram-
tíð að ferðalokum hér.
Reynir Jónasson.
Okkur langar að minnast okkar
ástkæra útibússtjóra, Björns Hjart-
arsonar, sem lést á heimili sínu
aðfaranótt fimmtudagsins 4. júní
sl. Okkur setti hljóð við þessi
hörmulegu tíðindi, því daginn áður
hafði hann kvatt okkur hress og
kátur eins og ævinlega. Björn hafði
stjórnað útibúinu á Laugavegi 105
í 35 ár eða allt frá opnun þess og
hafði hann sem yfirmaður einstakt
lag á starfsfólki sínu og lét ánægju
sína í ljós þegar vel var unnið.
Honum hélst vel á starfsfólki og
má geta þess að starfándi er fólk
óskertum andlegum kröftum til
síðust stundar. Hugurinn var hjá
afkomendunum og sárt þótti henni
að geta ekki sinnt og hjálpað til
með barnabarnabörnin.
Fyrir þrem árum dó Pálmi mað-
ur Elínar, eftir það var það einlæg
ósk hennar að mega hverfa frá
daglegum þrautum. Nú hefur hún
verið bænheyrð og fær að leggjast
til hvíldar við hlið eiginmanns síns
og Sigrúnar dóttur þeirra.
Að leiðarlokum þökkum við
langa og trausta vináttu þeirra
hjóna. Aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Sigrún og Magnús Jónsson.
í útibúinu, sem er búið að starfa
þar samfleytt í 27 ár undir hans
stjórn.
Björn var glaðlyndur maður og
gamansamur. Oft var glatt á hjalla
þegar hann sat með okkur í kaffi-
stofunni, því hann hafði frá mörgu
að segja og kom fólki oft til að
skellihlæja. Björn var vinsæll úti-
bússtjóri og laðaði hann margan
viðskiptavininn til útibúsins með
sínum sérstöku persónutöfram.
Ósjaldan sáum við fólk niðurdregið
og kvíðafullt á biðstofunni hjá hon-
um en svo kom þetta sama fólk
brosandi frá honum eftir að hafa
rætt við hann. Björn gaf sér ætíð
góðan tíma til þess að spjalla við
viðskiptavini sína og var sama hver
átti í hlut.
Að leiðarlokum viljum við þakka
honum af heilum hug fyrir ánægju-
legt samstarf og vináttu. Horfinn
er góður drengur en ljúf minning
lifir.
Elsku Sigríður, Ásta, börn,
tengdabörn og barnabörn, Guð gefi
ykkur öllum styrk á þessari erfiðu
stundu.
Starfsfólk íslandsbanka
Laugavegi 105.
Oft þykir mér, að röðin sé ekki
rétt, þegar kallið kemur, kallið sem
enginn kemst hjá að fá, röðin kem-
ur að okkur öllum um síðir. Það er
ekki mitt eða þitt að dæma um
það, en stundum er of fljótt farið
og það finnst mér með vin minn
Björn Hjartarson.
Við kynntumst þegar leiðir okkar
lágu saman fyrst í útibúinu á
Hlemmi, en þá höfðum við unnið
við sama bankann um árabil hvor
á sínum stað.
Mín lukka var að fá starf við
útibúið á Hlemmi á miðju árinu
1985. Þar var Björn til húsa og
hafði verið frá opnun útibúsins,
hann var hluti af staðnum.
í fyrsta samtali var varlega farið
af stað og loforð um góða samvinnu
voru gefin á báða bóga. Hann sagði
mér til og gaf mér holl og góð ráð.
Ég hugsaði gott til glóðarinnar
um samvinnu við þennan mann.
Síðan eru liðin mörg ár og loforðin
hafa staðið fyrir sínu. A löngum
tíma í náinri samvinnu getur komið
upp sú staða, að menn séu ekki
alltaf sammála. Þá sjaldan að sú
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Þegar við fréttum að hann Elli,
bekkjar- og skólafélagi okkar, væri
látinn tók það okkur nokkurn tíma
að gera okkur grein fyrir hvað hafði
gerst, gat það verið að hann svo
ungur, fullur af krafti og lífi, hann
Elli, sem átti allt lífið fram undan,
væri farinn frá okkur, farinn svo
langt í burtu að við sjáum hann
aldrei aftur? Hvað getur maður
sagt eða gert til að skilja þessi
undarlegu örlög, spurningarnar
hlaðast upp en eina svarið sem við
fáum er þögnin og sorgin.
Við voram ungir krakkar í Val-
húsaskóla sem áttum heiminn, allt-
af svo mikið að gerast, alltaf nóg
að tala um og alltaf vorum við að
uppgötva eitthvað nýtt og framandi
og svo margt eftir til að skilja. Við
kynntumst öll á mesta þroskaskeiði
lífsins og þó við höfum þroskast og
farið i ólíkar áttir, tekið ólíkar stefn-
ur þá munum við ætíð muna eftir
þessum hamingjuárum sem við átt-
um í Való.
EIli mun alltaf eiga sérstakan
stað í hjörtum okkar og minnumst
við hans með hýju og þakklæti fyr-
ir þær samverastundir sem hann
gaf okkur.
Elsku Inga og aðrir aðstandend-
ur, þó dagurinn sé dimmur mun
Elli alltaf leggja ljós sitt á leið ykk-
staðan kom upp hjá okkur, þá sett-
umst við niður hvor á móti öðram,
málin vora rædd og ekki var upp
staðið fyrr en báðir voru sáttir.
Þannig var okkar samvinna alla
tíð, hún gekk upp. Maður á ef til
vill aldrei að segja, að einhver hafi
verið besti yfirmaður manns, en
Björn komst eins nálægt því og
hægt var. í október 1990 var mér
boðin ný staða við annað útibú
bankans sem ég þáði, en það var
ekki fyrr en eftir langt samtal og
góð ráð frá Birni.
Við kvöddumst með söknuði, en
hann samgladdist mér innilega og
fann til stolts að sinn maður skyldi
til kallaður. Eftir flutning frá
Hlemmi niður í Lækjargötu átti að
sjálfsögðu oft að heimsækja Björn
og hans frábæra fólk á Laugavegi
105, en góð áform ganga ekki allt-
af upp. Ferðirnar á Hlemm hafa
verið alltof fáar og stutt staðið við,
en sambandinu var samt haldið og
er það vel. Okkar síðsta samtal var
3. júní í síma, hann nýkominn úr
fríi og ég nýbúinn að fá starf við
útbibú bankans í Garðabæ. Þetta
var gott samtal og báðir sögðu frá
sínum högum. Hann óskaði mér til
hamingju með nýja starfið og fann
aftur til stolts, að sinn maður skyldi
hafa verið valinn. Við kvöddumst
og ég sagðist heimsækja hann fyrir
helgina og við myndum setjast nið-
ur saman og ræða málin. Sú ferð
var aldrei farin.
Björn kunni vel að gleðjast með
öðrum og maður fann einlægnina
sem lá að baki, það fékk ég að finna
frá honum gegnum tíðina, sér í lagi
þegar við Sigga eignuðumst bamið
okkar í október 1989 og líka þegar
breytingar urðu á mínum högum í
vinnunni. Hann á eitthvað í mér
hann Björn og ég líka í honum.
Fyrir langa löngu á stjörnubjört-
um vetrarkvöldum í Vestmannaeyj-
um horfði maður sem smá peyi til
himins og fylgdist með stjömuhröp-
um. Þegar þau sáust var sagt stund-
arhátt, þarna var einhvern að deyja
einhvers staðar úti í heimi, og
manni fannst hvelfingin ekki eins
björt á eftir. Nú er slokknuð enn
ein stjarnan og himinhvolfið er frá-
tækara en áður.
Kæra Sigríður, hugheilar samúð-
arkveðjur til ykkar allra frá okkur
Siggu.
Þorsteinn Brynjúlfsson.
ar og okkar. Blessuð sé minning
hans.
Fyrir hönd árangs ’73
úr Valhúsaskóla,
Inga Björg og íris Björg.
Elli er farinn frá okkur. En ekki
alfarinn því það er eitt sem fer aldr-
ei og það eru minningamar um
hann. Minningamar era sém betur
fer ekki dauðlegar. Þessar minning-
ar líða okkur aldrei úr minni og
alltaf getum við rifjað upp eitthvað
skemmtilegt um hann í framtíðinni
og brosað af því.
Elli lukka, eins og við þekkjum
hann best, var ekki kallaður
„lukka“ út í bláinn því alltaf tókst
honum að koma öllum í ,jolly“ skap,
eins og hann hefði orðað það.
Elli hafði stórt og hlýtt hjarta.
Alltaf var hann tilbúinn til að gera
öðrum greiða og hjálpa til. Hann
var tilfinninganæmur og fann til
með öðram. Hann gat þó verið
skapstór ef honum fannst einhveiju
óréttlæti beitt. Það vantaði heldur
ekki kjarkinn hjá Ella, hann var
alltaf til í allt og óhræddur við að
reyna. Hvort sem það var að fara
á skíði, skreppa í ferðalag eða gera
eitthvað skemmtilegt.
Aðaláhugamál Ella var Camaro-
inn hans og bílar. Það var alveg
merkilegt hvað hann gat dundað
mikið í bílnum sínum, alltaf að betr-
umbæta! Draumurinn hans var að
koma Camaronum á götuna í topp-
standi og gljándi fínum. Annað var
það líka sem var Ella sérstaklega
hugleikið. Það var að spila og uppá-
haldsspilið hans var kani. Þau eru
orðin mörg kvöldin sem við sátum
með Ella og spiluðum fram eftir
öllu. Elli var alltaf til í „eitt spil
enn“. Við eigum eftir að sakna
þess sárt að Ella vanti í spilaklúbb-
inn.
Eitt var það sem hálfgert ein-
kennismerki hjá Ella. Alltaf þegar
hnan kom í heimsókn hellti hann
einu, jafnvel tveim glösum niður.
Maður þurfti eiginlega að forða
þeim áður en hann gekk inn!
Það lýsingarorð sem lýsir honum
Ella lukku kannski best er góður.
Kannski var hann of góður fyrir
þennan heim. Hvar sem hann er
núna vitum við að honum líður vel
og við eram viss um að hann er
með bros á vör.
Inga, Kristján, Sigurður, Kristó-
fer, Guðrún og öll hin sem urðum
þeirrar gleði aðnjótandi að þekkja
Ella, Guð gefi okkur styrk til að
sætta okkur við það sem gerst hef-
ur og við skulum öll varðveita minn-
ingarnar um góðan dreng.
Rósa, Daddi, Jón og Gunna.
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Ekki era
tekin til birtingar framort ljóð
um hinn látna. Leyfílegt er að
birta tilvitnanir í ljóð eftir þekkt
skáld, og skal þá höfundar get-
ið. Sama gildir ef sálmur er birt-
ur. Meginregla er sú, að minn-
ingargreinar birtist undir fullu
nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er
70 ára eða eldra. Hins vegar eru
birtar afmælisfréttir með mynd
í dagbók um fólk sem er 50 ára
eða eldra.