Morgunblaðið - 24.06.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1992
27
I
í
I
<
I
(
i
i
í
i
í
Það var maður í vagninum
með veikan páfagauk og ljótan,
sem eitthvað gekk að í glymunum,
gaman væri að hafa haglabyssu og skjót-
’ann.
Þessa vísu átti að flytja þannig
að öll orka var lögð í síðasta vísu-
orðið, sérstaklega á orðið „gaman“.
Ef vel var flutt sprakk kristall,
rafmangsljós slokknuðu og ístöðu-
litlar konur flugu upp um hálsinn
á flytjandanum og báðu hann um
að gera þetta aldrei aftur. Fáir
Njarðvíkingar náðu tilskyldum
árangri í þessum söng en þó voru
þeir til. Fyrir utan framansagt var
þetta æfingastef fyrir söngmenn
og verðandi ræðumenn. Einnig hef
ég grun um að þetta sé upphaf
popptónlistar í heiminum.
Þá kenndi Hilmar mér uppskrift
að meðali við þunglyndi sem hafði
gefist vel í Vestmannaeyjum, þegar
menn þar fengu óslökkvandi
strekkju til meginlandsins. Farið
skyldi í fjöru, velt við steinum og
smalað saman hæfílega mörgum
marflóm, þær átti síðan að gleypa
lifandi og skola þeim niður með
brennivíni. Við prófuðum aldrei
þessa uppskrift enda vorum við
ekki þunglyndir — allra síst Hilmar.
Svo vorum við komnir á kaf í
félagsmálin. Ég nefni Ungmennafé-
lagið. Á þeim árum var það
skemmtilegt félag og breitt en ein-
skorðaði sig ekki við einhvers konar
boltaleiki sem allir enda á einn veg,
það er að segja annaðhvort er skor-
að eða ekki skorað.
Við héldum málfundi, sýndum
sjónleiki, ferðuðumst og fram-
kvæmdum og meðal þeirra fram-
kvæmda var aðstaða fyrir íþrótta-
fólk.
Á æskunnar löngu liðnu dögum
vorum við Hilmar félagar í Sósíal-
istaflokknum og þurfti ekki langt
að leita skýringa á því hvað hann
varðaði því hans frændgarður var
með þeim rauðari í landinu. Seinna
gerðist hann krati og fyrst á eftir
þeim sinnaskiptum kallaði ég hann
„fyrrverandi vin minn“ en það stóð
ekki lengi, við áttum svo margt
annað sameiginlegt.
Og árin liðu hjá, eftir á að hyggja
allt of hratt. í fyrirrúmi var það
hlutskipti sem lífið leggur hveijum
einum á herðar og er þess skemmti-
legt að minnast. En félagsmálin
gerðu líka sínar kröfur. í tólf ár
sátum við Hilmar saman í sveitar-
stjóm en hann fjórum árum lengur.
Sveitarstjórnarmál em óslitið ferli.
Fátt er það sem byijar eða endar
við kosningar. Einn tekur við af
öðmm.
Eins langar mig til að minnast
frá þessu tímabili. Það var myndun
Sambands sveitarfélaga á Suður-
nesjum. Ég tel að þetta samband
skipti sköpum fyrir byggðirnar hér
syðra. Víða annrs staðar hefur hlið-
stæðum stofnunum verið hleypt af
stokkunum en hvergi hafa þær náð
sambærilegum árangri og hér.
Ýmsa erfiðleika hafa Suðurnesin
mátt þola á undanfömum ámm en
Samband sveitarfélaganna hefur
verið okkur bijóstvöm og er þó
margt óunnið á því sviði ef vel er
á málum haldið.
Þó að vinnustaður Hilmars væri
lengst af á Keflavíkurflugvelli þá
kom hann víða við og er vel spor-
rækt eftir hann hér syðra sem ekki
verður greint frá í stuttri minning-
argrein.
Stærsti bakhjarlinn hans Hilmars
í gegnum þykkt og þunnt var heim-
ili hans og fjölskylda. Fallegt heim-
ili og falleg og samhent fjölskylda.
Þau sjá nú á bak góðum dreng og
félaga. En svona gengur lífið um
ár og öld og nú er ég kominn á
þann aldur að mér kæmi ekkert á
óvart þótt í fjarlægð greindi ég
daufan nið af ánni. Gaman væri ef
Hilmar væri á bakkanum þegar
yfír vaéri komið.
Oddbergur Eiríksson.
í dag er jarðsunginn frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju elskulegur tengd-
afaðir minn, Hilmar B. Þórarinsson
eða Bebbi afi, eins og hann var
jafnan kallaður af okkur fjölskyldu-
meðlimunum.
Hilmar hafði átt við þrálát veik-
indi að stríða undnafarna mánuði
og það var vissulega erfítt að horfa
á vin sinn smám saman missa þann
styrk og þá staðfestu sem einkennt
höfðu hann alla tíð. Hann lét það
þó ekki í frammi að erfiðleikar hans
væru miklir og síst af öllu lét hann
það bitna á ástvinum, eða þeim er
hann umgekkst dags daglega. Þvert
á móti sýndi hann mikinn kærleik
og áræðni í því sem honum gekk
til, allt fram til hinstu stundar.
Á sjómannasunnudaginn kvaddi
Hilmar þennan heim og það má
með sanni segja að þann dag hafí
almættið skipað fyrir birtu og sól-
skin í grámuggu sumarsins og sú
birta hefur eflaust fallið vini mínum
vel í geð. Hilmar naut sín best í
björtu veðri og hug hans allan, áttu
þær framtíðarstundir sem blöstu
við þeim hjónum á suðlægari
ströndum, umvafin fjölskyldumeð-
limunum í sínu eigin húsnæði. Hann
sýndi það best hversu áræðinn hann
var í þeim efnum, með því að sækja
námskeið í spænskri tungu, þótt
kominn væri á sjötugsaldur. Hann
ætlaði að hugsa vel um sitt fólk á
erlendri grundu og geta bjargað sér
og sínum á tungumáli innfæddra,
ef svo bæri undir.
En þrátt fyrir áhuga hans á suð-
lægum slóðum var Hilmar mikill
ættjarðarvinur og sannur íslending-
ur. Heimahagar hans, Vestmanna-
eyjar, voru honum hugleiknir og
oftar en ekki lá við hlið hans bók,
sem innihélt sögur og sagnir úr
eyjunum. Lengstum sína ævi bjó
hann þó í Njarðvík og ekki var það
bæjarfélag honum síður hugleikið
enda gegndi hann þar fjölmörgum
nefndarstörfum, jafiit í bæjarstjóm
sem og öðrum stjórnum og nefndn-
um.
Þar byggði hann fjölskyldu sinni
fallegt heimili, sem bar vott um ást
og umhyggju enda ól hann ásamt
Völlu eiginkonu sinni, fjögur mann-
vænleg böm, sem í dag bera þess
vott að vel hafí verið að þeim hlúð.
Hans æðsti draumur var að koma
þeim vel til mennta, draumur sem
hans samtíðarmenn gengu eftir að
efna og í dag nýtur samfélagið
þess í heild sinni. Ér nokkuð hægt
að óska sér æðri draum rætast?
Hilmar hlúði einnig vel að þeim
er minna máttu sín og þeir fjöl-
mörgu, sem leituðu til hans í erfið-
leikum sínum, gengu allir hressari
í bragði á eftir, enda var hans vænt-
umþykja með eindæmum. Sjálfur
leitaði ég til hans í fjölda tilvika,
ef illa bjátaði á. Hann var mér sem
faðir, hvort heldur ég þurfti leið-
sögn á viðskiptasviðinu eða í mann-
legum samskiptum. Alltaf gat mað-
ur reitt sig á hlustun og fengið góð
ráð við stórvægilegum vandamál-
um, sem voru síðan lítilsháttar eftir
samræðurnar. Ávallt enduðu einnig
samræðurnar með léttu ívafi og
strákslegu heilabrotin, sem íþyngt
höfðu tengdasyninum í þó nokkurn
tíma, urðu yfirleitt að aðhlátursefni
í lok samtals.
Hilmar var og afburða sagna-
maður og sögur hans léttu lund
allra er hlustuðu. Dýrmætastar
þóttu mér þær er hann sagði af
sjálfum sér og föður mínum, en
þeir jafnaldramir fengust víst við
ýmis strákapörin á sínum ung-
dómsárum, þvó svo ég ætli mér
ekki að tíunda þau hér. Sögurnar
urðu þó til þess að sýna mér fram
á hversu líkt er á með feðgum þeg-
ar allt kemur til alls. Þetta lagði
hann ávallt áherslu á um leið og
hann leit á mig og sagði undantekn-
ingalaust hversu innilega ég væri
nú líkur honum föður mínum.
En við Hilmar vorum einnig á
margan hátt áþekkir, enda báðir
bogamenn. Langtímum saman sát-
um við andspænis hvor öðrum, án
þess að segja orð. Engu að síður
leið mér alltaf vel í návist hans
undir slíkum kringumstæðum og
það veit ég vel, að slíkt var hið
sama á hinum endanum. Undir niðri
var ávallt gjöfult hjarta, hjarta
manns sem öllum vildi vel.
Elsku Valla mín, Guðrún amma,
systkini, börn, bamabörn og ástvin-
ir, ég sendi ykkur hugheilar samúð-
arkveðjur og bið Drottin Guð að
varðveita ykkur og styrkja á sorgar-
stundu.
Valur Ketilsson.
Jón Einarsson,
Skógum — Minning
Fæddur 7. september 1932
Dáinn 14. júní 1992
Hverfulleiki hins stundlega er sín-
álægður og þráfaldlega erum við
minnt á hvað allt í tilverunni er óvisst
og fallvalt. En þótt við kunnum að
gera okkur þetta ljóst, þá kemur það
alltaf jafnmikið á óvart þegar vinir
og samferðamenn em skyndilega og
í blóma lífsins að kalla kvaddir á
braut. Þá stöndum við eftir undrandi
og harmi slegin og eigum erfitt með
að átta okkur á þeim snöggu um-
skiptum sem fylgja slíkum sorg-
arviðburðum. En við erum í engu
spurð. Lögmál lífsins gengur sinn
gang og dauðinn er hluti af lífinu,
hvað sem okkur finnst eða sýnist
um hin hinstu rök. Slíkar hugrenn-
ingar gerðust áleitnar þegar fréttist
að Jón Einarsson, kennari í Skógum,
hefði verið kvaddur af þessum heimi
að kvöldi dags hinn 14. þessa mán-
aðar. Þá fór ekki hjá því að erfitt
væri að hugsa sér að hann væri
ekki lengur á meðal okkar. En stað-
reyndum verður ekki haggað og
vegir guðs em órannsakanlegir. Því
lútum við höfði í auðmýkt og minn-
umst með virðingu og þökk þessa
góða samferðamanns sem nú er
horfinn á vit eilífðarinnar.
Jón Einarsson fæddist í Reykjavík
7. september 1932. Hann var einka-
bam foreldra sinnar sem vom hjónin
Guðbjörg Ólafsdóttir, ættuð úr
Vestur-Barðastrandarsýslu, og Ein-
ar Jónsson, jámsmiður og lengi
starfsmaður hjá Vegagerð ríkisins,
ættaður úr Ámessýslu. Hálfsystkini
átti Jón nokkur frá fyrri hjúskap
föður síns.
Snemma var Jón duglegur og
áhugasamur um skólanám og lauk
stúdentsprófi við Menntaskólann í
Reykjavík árið 1952. Því næst stund-
aði hann Lmgumálanám í eitt ár við
Háskóla íslands og í tvö ár við Sor-
bonne-háskólann í París. Sneri hann
þá heim aftur og settist í Kennara-
skóla íslands, þar sem hann lauk
kennaraprófi vorið 1956. Allt nám
sóttist honum vel, enda næmur og
góðum gáfum gæddur. Komu hæfi-
leikar hans ekki hvað síst fram í
skáklistinni, sem hann stundaði frá
unga aldri og síðan alla ævi að
nokkm. Keppti hann oft á fyrri áram
á alþjóðlegum skákmótum stúdenta
víða um lönd og tók einnig þátt í
fjölmörgum öðrum skákkeppnum.
Haustið 1956 gerðist Jón kennari
við Héraðsskólann í Skógum og þar
var upp frá því starfsvettvangur
hans og heiniili. Lengst af var hann
kennari, en gegndi einnig skólastjó-
rastarfi á árunum 1975-1977. Með-
al kennslugreina hans voru ensk
tunga og náttúmfræði, en auk þess
lagði hann fyrir sig að kenna þýsku,
frönsku, stærðfræði og fleiri grein-
ar, enda ijölhæfur og jafnvígur í
besta lagi. Þessir margþættuhæfi-
leikar hans komu ekki hvað síst að
góðu gagni eftir að tekið var að
kenna á framhaldsskólastigi í Skóg-
um árið 1974, sem lauk með því að
1991 var skólinn gerður að fjölbraut-
askóla í tengslum við samnefndan
móðurskóla á Selfossi. Jón naut sín
jafnan vel við kennslustörf. Hafði
hann mikinn metnað fyrir hönd nem-
enda sinna og vildi gera hlut þeirra
sem bestan.
Jón Einarsson kvæntist árið 1959
eftirlifandi eiginkomi sinni, Ingi-
björgu Ásgeirsdóttur frá Framnesi
í Mýrdal. Ingibjörg er dóttir hjón-
anna Kristínar Tómasdóttur og Ás-
geirs Pálssonar, sem lengi var hrepp-
stjóri í Dyrhólahreppi. Jón og Ingi-
björg vom jafnan samhent og sam-
taka í að skapa gott heimili, þar sem
fólki leið vel og notalegt var að
koma. Börn þeirra em fjögur og
heita eftir aldursröð: Einar, Guð-
björg, Andrea, Unnur Ása og Krist-
ín Rós. Öll em þau upp komin, hafa
menntast vel, lagt fyrir sig fjölþætt
störf og stofnað heimili og eiga eig-
in _fjölskyldur.
í Skógum tók Jón þátt í marg-
háttuðum félagsstörfum heima fyrir
og út á við. Meðal annars var hann
lengi formaður skólanefndar Austur-
Eyjafjallahrepps og sat í sýslunefnd
Rangárvallasýslu fyrir sveit sína um
árabil. Einnig starfaði hann að mál-
efnum Ungmennafélagsins Eyfell-
ings og sat í stjóm þess um skeið.
Þá keppti hann á margvíslegum
mótum í íþróttum, skák og alveg
Olöf H. Fertrams-
dóttir — Kveðjuorð
Fædd 2. nóvember 1893
Dáin 14. maí 1992
Með örfáum orðum langar mig
að kveðja Ólöfu Helgu Fertramsdótt-
ur og þakka henni samfylgdina.
Ólöf fæddist á Nesi í Gmnnavík.
Hún giftist Halldóri Maríusi Ólafs-
syni og bjuggu þau á ísafirði til
ársins 1951 en þá fluttu þau til
Reykjavíkur. Þeim varð sjö barna
auðið, auk þess sem þau ólu upp
systur Ólafar. Halldór mann sinn,
missti hún árið 1955.
Með Ólöfu er horfínn mikill per-
sónuleiki. Kynni okkar Ólafar hófust
er ég giftist syni hennar, Gunnari,
en við slitum samvistir. Við eignuð-
umst fimm böm en áður átti ég eina
dóttur sem Ólöf leit á sem sitt barna-
barn og sýndi henni jafnmikla ást
og umhyggju og hinum bömunum.
Ég vil þakka henni þá hlýju sem hún
sýndi börnum mínum og barnabörn-
um.
Ég gleymi því ekki hversu vel hún
reyndist mér og hélst vinskapur með
okkur alla tíð. Ólöf var dugnað-
arforkur og lét aldrei hugfallast þótt
á móti blési. Hún var félagslynd
kona og hrókur alls fagnaðar á góð-
um stundum. Hún tók virkan þátt í
starfi Slysavarnafélags íslands og
var einn af stofnfélögum deildar
Slysavarnafélagsins á Isafirði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Megi blessun Guðs hvíla yfir
minningu hennar.
Friðdóra Jóhannesdóttir.
LP þakrennur
Þið getið sjálf
sett þær saman
LP þakrennukerfiö frá okkur er
auðvelt og fljótlegt í uppsetn-
ingu, ekkert lím og engin suöa.
Leitið upplýsinga
BLIKKSMIÐJAN
I
TÆKNIDEIID
SMIÐSHOFÐA 9
112 REYKJAVlK
SlMI: 91-685699
sérstaklega í spurningakeppnum og
stóðu honum þar fáir á sporði. Naut
yfirburðaþekking hans og fjölhæfni
sín vel í þessum keppnum og reynd-
ist hann jafnan hinn traustasti liðs-
maður. Þannig kom Jón Einarsson
við sögu með mörgum hætti og þótti
alltaf gott til hans að leita þegar
mikið reið á og vel þurfti til hlut-
anna að vanda.
En nú er þessi vinsæli og fjölhæfi
samferðamaður horfínn af sviðinu.
Við sem þekktum hann vel og áttum
með honum samleið og samstarf um
langt skeið stöndum eftir fátækari
en fyrr og með hryggð í hjarta.
Mestur harmur er þó kveðinn að
hans nánustu sem svo mikið hafa*-»
misst. Við hjónin og böm okkar vott-
um eiginkonu hans, bömum þeirra,
tengdabömum og bamabömum
okkar einlægustu samúð. Megi björt
minning um góðan dreng sefa sá-
rastEuharminn og gefa þeim styrk.
Blessuð sé minning Jóns Einarsson-
ar.
Jarðarför hans verður frá Eyvind-
arhólskirkju 27. júní.
Jón R. Hjálmarsson.
Á sólríkum sumardegi er fagurt
um að litast í Skógum undir Eyja-
fy'öllum. Þreyttum ferðalangi er hvfld
í því að skoða Byggðasafnið þar eða
halda út að Skógafossi og dást að
því sem þar ber fyrir augu. Að auki
er staðurinn kunnur að Héraðsskó-
lanum þar sem sunnlensk æska hef-
ur í rúm 40 ár fengið gott veganesti
í formi lærdóms og þekkingar. í
hópi þeirra sem þar hafa komið nem-
endum öllum til nokkurs þroska er
Jón Einarsson er nú hefur kvatt
þennan heim.
Veturinn 1984-1985 kenndi ég
ásamt Jóni í Skógaskóla. Fljótlega
komst ég að því að við áttum vel
skap saman enda báðir elskir að
ýmsum fróðleik af ólíkum toga. í
samræðum okkar var Jón gjarnan v
hlutverki fræðarans en ég læri-
sveinninn og bar þar margt á góma.
Einkum em mér minnisstæðar frá-
sagnir Jóns af menntaskólaárair. sín-
um og námsámm í París.
Með þessum orðum kveð ég látinn
starfsbróður og sendi lífsfömnauti
hans, Ingibjörgu, bömum, tengda-
bömum og bamabömum samúðar-
kveðjur.
Arnbjörn Jóhannesson.
Verð frá: 1.548.000,-
Greiðslukjör við allra hæfi
Til sýnis núna að Vatnagörðum 24
virka daga kl. 9:00 - 18:00 ,
Nánari upplýsingar í síma 68 99 00
*