Morgunblaðið - 24.10.1992, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. OKTÓBER 1992
37
Síðustu starfsár sín var Bergur
aðstoðarmaður á Akranesbflnum,
sem flytur mjólkurvörur frá sam-
laginu þangað. Hann var þá orðinn
mjög slæmur í fótum og átti erfítt
um gang. Okkur samlagsfólkið
furðaði oft þrautseigja hans og út-
hald, sem sumt fólk yngra og
hraustara mætti gjarnan hafa sér
til fyrirmyndar.
Því miður fengu Bergur og Nína
allt of skamman tíma til að una
saman ævikvöldinu í Ánahlíðinni.
Sl. sumar kenndi hann þess sjúk-
leika, sem nú hefur borið hærri hut.
Með Bergi Sigurðssyni er geng-
inn trúr og dyggur starfsmaður,
góður drengur og gegn. Guði séu
þakkir fyrir líf hans og starf.
Eiginkonu hans, Jónínu Eggerts-
dóttur, börnum, bamabörnum og
öðrum ástvinum votta ég innilega
samúð. Góður Guð gefi ykkur styrk
í sorginni og blessi minningar ykkar
um allt hið góða sem fólst í samver-
unni með honum á langri ævi.
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi því hér enginn
höfðingja liðinn.
Fagur var hans lífsdagur
en fegri er uppi runninn
dýrðardagur hans
hjá drottnin lifanda.
(Jónas Hallgrímsson.)
Kristin HaJldórsdóttir.
Ég stóð ekki út úr hnefa þegar
ég leit Berg í Laugarási fyrst aug-
um, enda man ég ekki lengur þá
stund. En ég man heldur ekki fyrr
eftir mér en að Bergur mjólkurbfl-
stjóri væri orðinn eitt af kennileit-
unum í Hvítársíðunni, rétt eins. og
Eiríksjökull og Strútur, Hafrafellið
og Okið. Mér er það í fersku barns-
minni þegar við pabbi fórum á
gamla kubbnum með mjólkina í
kerru niður á brúsapall í veg fyrir
Berg. Hægt og bítandi skreið gamli
grái Hensellinn niður Sfðuna, stans-
aði við hveija heimreið, og út steig
Bergur, svartur á brún og brá,
stundum dimmur á svip en tillit
augnanna bjart. Fá orð. Pípureyk-
ur. Stórar loðnar hendur gripu þétt-
ingsfast um handföngin á fímmtíu
potta brúsanum, sem hann svipti
upp á pallinn eins og ekkert væri,
og skilaði öðrum tómum í staðinn.
Þar við bættist svo afgreiðsla hans
á ýmsum pöntunum úr Kaupfélag-
inu; ijóma, skyri, vínarbrauði,
koppafeiti, vinnuvetlingum, ljáum,
hrífusköftum og gúmmískóm. Að
ógleymdum Tímanum, samanbrotn-
um inn í hvítan mattan pappír. Að
endingu tók hann við bréfum í póst,
og pöntunum til næstu ferðar. Allt-
af jafn fús að gera vinum greiða í
kaupstaðnum, spara þeim spor sem
áttu sjaldan leið í Borgarnes.
Kvaddi síðan og fór.
Svo liðu árin. Mjólkurbrúsamir
hurfu, og í takt við tímann tóku
bændur að sía mjólkina sína ofan
í stóra kælitanka. Gamli grái Hens-
ellinn hvarf Iíka, og einn góðan
veðurdag var Bergur mættur heim
á hlað á Haukagili á tankbfl. Aftan
úr honum leiddi hann gríðarlangan
barka, sem stungið var ofan í tank-
inn inn í mjókurhús, þaðan sem
mjólkin sogaðist út í tankbflinn.
Um þessa lífæð streymdi auðlind
okkar sveitafólksins, viðurværi okk-
ar og lífsbjörg.
Á meðan mjólkin rann fylgdist
Bergur með mælum og dælum, en
hallaði sér þess á milli upp að tank-
inum og lagði á ráðin um framtíð-
arkvonfang ófermds sveitapilts sem
vart hafði öðlast hvolpavit. Nefndi
í þeirri andrá fönguleg fljóð af ná-
grannabæjum og úr nálægum sveit-
um sem fýsilegan ráðhag. Strák
vafðist tunga um tönn, og Bergur
kættist. Tók við bréfum í póst og
afhenti önnur. Kvaddi og fór.
Svona liðu ævidagarnir hjá eins
og myndir á tjaldi. Og nú eigum
við sem þekktum Berg aðeins minn-
inguna um hann. En sú minning
varir ævilangt, sveipuð borgfirsku
sólskini og fjalladýrð. Ég bið góðan
Guð að blessa þá minningu og
geyma Berg í náðarfaðmi sínum
um eilífð.
Sigurður Jónsson, Odda.
Minning
Jónína Magnúsdóttir
frá Bolungarvík
Fædd 24. október 1912
Dáin 17. október 1992
Laugardaginn 17. október and-
aðist á Fjórðungssjúkrahúsi ísa-
fjarðar Jónína Magnúsdóttir frá
Bolungarvík.
Hún fæddist 24. október 1912 að
Hanhóli í Bolungarvík. Foreldrar
hennar voru Karitas Jónsdóttir og
Magnús Ólafsson, en hún ólst upp
hjá afa sínum og ömmu að Hanhóli.
Jónína giftist eftirlifandi eiginmanni
sínum Jóni Kr. Guðnasyni 15. októ-
ber 1938.
Eignuðust þau eina dóttir Karitas
sem gift er Birgi Bjamasyni. Ömmu-
börnin eru þijú og langömmubörnin
fimm.
Jónína var mikil félagsmálakona
var virkur félagi í Kvenfélaginu
Brautinni og Slysavamafélagi Bol-
ungarvíkur, auk þess gekk hún til
liðs við Sjálfsbjörgu eftir að það var
stofnað og sat í varastjórn félagsins
í mörg ár, hún bar hag Sjálfsbjargar
mjög fyrir bijósti og var einstaklega
gott að leita til hennar. Óteljandi eru
þeir fallegu munir, sem hún vann á
hinn árlega jólabasar okkar og var
ekki slegið slöku við yfir sumarið
þó aðrir fæm í frí.
Sjálfsbjargarfélagar áttu þvi láni
að fagna að hafa aðsetur í húsi
þeirra hjóna við föndurvinnu og fyr-
ir það erum við óendanlega þakklát.
Stórt skarð er nú höggvið í félag
okkar þar sem hennar nýtur ekki
lengur við.
Oft var glatt á hjalla í föndurher-
berginu þar voru málin rædd og
margar ákvarðanir teknar. Alltaf var
jafn notalegt að loknu vinnukvöldi
þegar þau hjón birtust í dymnum
með kaffisopa, en samheldni þeirra
hjóna var einstök, eins og heimili
þeirra ber vitni um.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Jónínu fyrir óeigingjarnt starf og
allt það sem hún var okkur félögun-
um.
Annar tryggur félagi okkar Sig-
ríður Magnúsdóttir lést 10. maí sl.
og viljum við um leið þakka hennar
störf í þágu félagsins, en hún og
Jónína voru góðar vinkonur. Við eig-
um eftir að sakna þeirra mikið og
vitum að stólar þeirra verða vand-
fylltir.
Elsku Nonni, Kæja og fjölskylda
við biðjum góðan Guð að vera með
ykkur um ókomna tíð. Hvíli hún í
friði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, i þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Hafið þökk fyrir allt og allt.
Sjálfsbjargarfélagar,
Bolungarvík.
Elskulega frænkan mín hún
Ninna er látin. Hún kvaddi hljóðlega
á sinn hæverska hátt viku fyrir átt-
ræðisafmæli sitt. Hennar er sárt
saknað af eiginmanni, dóttur og
ættingjum öllum, en þakka ber liðn-
ar ánægjustundir og ég veit að það
gera ástvinir hennar allir.
Æskuminningar mínar eru ná-
tengdar Ninnu frænku og öllu góða,
trausta móðurfólkinu mínu í Bolung-
arvík. Á hvetju vori komum við
mæðgur frá Akureyri til sumardval-
ar hjá öðlingnum henni ömmu Jónu.
Áð var á ísafirði hjá frændfólkinu
þar og alltaf var tekið á móti okkur
sem konungbornar værum af tak-
markalausri gestrisni og væntum-
þykju. I Víkinni biðu svo vinir í varpa
og eftir marga og mikla ömmukossa
var tekið á rás til Ninnu frænku og
alls góða frændfólksins sem þama
býr svo til á sömu þúfunni. Já, þetta
fólk ásamt öðrum ættingjum og vin-
um var stór þáttur í lífi okkar
mæðgna. Ættartengslin voru treyst
og ég skil betur núna en þá hversu
mikilvæg þessi sumardvöl var okkur
og hve fallega þær fóstursystur og
frænkur ræktuðu vináttu sína.
Ninna frænka var gift Jóni Kr.
Guðnasyni og í mínum huga voru
þau Ninna og Nonni óaðskiljanleg
heild. Einstök samheldni, ást og
umhyggja einkenndi alltaf hjóna-
band þeirra og allt heimilislíf. Heim-
ilishaldið hjá þeim var með sérstök-
um myndarbrag. Snyrtimennskan
var ótnileg og búskapur allur til
sóma. Ég minnist þess er Ninna bar
fram kræsingar úr búrinu sínu sem
í mínum augum var heill töfraheim-
ur, og var ég þó góðu vön. Ég minn-
ist Ninnu við heyskap í Minni-Hlíð,
þar sem hún gekk til verka af sömu
elju og nákvaémni og að öðrum störf-
um. Ég minnist þess_ að hún ein
heyrði vélarhljóðið í „Álftinni" hans
Nonna í órafjarlægð er hann var á
leiðinni heim úr róðri þótt ekkert
annað mannseyra fengi það greint.
Ég minnist þess hvað þær hlógu
dátt saman fóstursysturnar, og hve
annt þeim var um að öllum í ættinni
liði vel. „Jæja elska,“ sagði Ninna
frænka og hló svo sínum dillandi
hlátri og allt varð bjart. Þannig lifir
hún í minningu minni, traust og hlý,
létt í lund og létt á fæti. Einkadótt-
ir Ninnu og Nonna, Karitas, hefur
erft mannkosti foreldra sinna. Hún
og eiginmaður hennar, Birgir
Bjarnason á Miðdal, ásamt bömun-
um þremur eru þekkt fyrir gestrisni
og höfðingskap og er þar merki
ætta þeirra beggja haldið vel á lofti.
Nú verður Ninna frænka kvödd
hinstu kveðju í dag, en minningin
um góða konu lifir.
Elsku Nonna, Kæju og fjölskyldu
bið ég guðs blessunar. Við Einar,
Siggi og Heiða sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til ykkar allra í Vík-
inni góðu.
Stenný.
Minning
Elínborg Batseba
Vagnsdóttír
Fædd 9. desember 1933
Dáin 14. október 1992
Þann 14. október fengum við vin-
konurnar í saumaklúbbnum þær
fréttir að ein úr hópi okkar fimm,
hún Bogga eins og hún var oftast
kölluð, væri látin langt um aldur
fram. Hún varð aðeins 58 ára. Hún
hafði um tíma barist hetjulega við
erfiðan sjúkdóm, sem að lokum lagði
hana að velli.
Bogga var fædd 9. desember 1933
að Osi við Amarfjörð. Foreldrar
hennar vora Sólveig Guðbjartsdóttir
og Vagn Þorleifsson og bamahópur-
inn var stór. Eins og gefur að skilja
í barnmargri fjölskyldu urðu allir að
taka til hendi og hjálpast að við að
framfleyta sér og sínum. Það varð
hlutskipti Boggu að byija snemma
að vinna fyrir sér. Dugnaður og
áræði greiddu götu hennar til starfs
hvar sem hún fór.
Mikill uppgangur var í útgerð og
Þó nokkuð sé um liðið síðan Björg
Jónsdóttir í Haga kvaddi þennan
heim langar mig að setja á blað orð
i minningu hennar.
Björg var sérstakur persónuleiki.
Hún var ljósmóðir og allt í því starfi
var gæfusamt en oft var leitað til
hennar ef á bjátaði. Hún saumaði
sár af snilld og margt sem hún hjálp-
aði í fjarlægri sveit frá læknum þeg-
ar eitthvað var að. Hún var með líkn-
andi hendur sem margir nutu.
Sem lítið bam var ég á hennar
heimili og allt frá því var hún mér
mjög góð og það sýndi hún best vet-
urinn áður en ég fermdist. Þá var
móðir mín veik og Björg bauð mér
í nám á heimili sitt, sem ég verð
alltaf þakklát fyrir, vegna þess að
ég gat ekki verið burt frá mínu heim-
fiskvinnslu í Ólafsvík á sjötta ára-
tugnum og margir fluttu hingað til
að taka þátt í störfum er tengdust
sjósókn og úrvinnslu sjávarfangs.
Bogga var ein þeirra og fluttist hing-
að 1956. Vinnudagur karla og
kvenna takmarkaðist sjaldnast við
íjjörutíu stunda vinnuviku og vinnu-
dagur Boggu var langur eins og
annarra á þeim árum. Fljótlega eftir
að hún fluttist hingað kynntist hún
eftirlifandi eiginmani sínum, Ingólfí
Gíslasyni og hófu þau búskap á
æskuheimili hans við Ólafsbraut.
Síðar byggðu þau myndarlegt ein-
býlishús við Ennisbraut 37 og
bjuggu þar alla tíð síðan. Böm þeirra
hjóna urðu þijú, nú öll uppkomin.
Anton Gísli er þeirra elstur, þá Vagn.
Sambýliskona hans er Una Erlings-
dóttir frá Eiðhúsum í Miklaholts-
hreppi. Þau eiga unga dóttur, Snæ-
dísi, augastein ömmu sinnar. Yngst
barna Boggu og Ingólfs er Björk.
Þau búa í Olafsvík.
ili nema smá tíma af erfiðum ástæð-
um. Og þann vetur kenndi hún mér
ýmislegt í handavinnu, hekl og fleira,
sem ég verð alltaf þakklát fyrir.
Oft kom ég að Haga og fór alltaf
með gleði og meiri þroska frá því
heimili. Björg var sérstakur persónu-
leiki, alltaf falleg og fín. Það var
gaman að koma þar og spjalla um
svo margt. Hún átti því láni að fagna
á efri áram að sjá öll fallegu bama-
bömin sín vaxa og var eðlilega stolt
af þessum hóp.
Um leið og ég hugsa með þakk-
læti til okkar kynningar votta ég
Bjarna, Kristínu og öðram aðstand-
endum innilega samúð.
Guð blessi minningu Bjargar Jóns-
dóttur í Haga.
Fríða.
Við hús þeirra hjóna er snotur
garður, er ber vitni um eitt af hugð-
arefnum Boggu, fegram umhverfis
og náttúruvemd. Þar eyddi hún
mörgum stundum, hlúði að gróðri,
gróðursetti plöntur fegraði og snyrti
og naut þess að hvfla hugann frá
daglegum verkefnum.
Elja og vinnusemi Boggu var ein-
stök. Vinnudagur utan heimilis oft-
ast langur, en þrátt fyrir það og
heimilisstörfn, sinnti hún fjölmörg-
um áhugamálum sínum_ af kost-
gæfni. Kvenfélag Ólafsvíkur,
Rauðakrossdeildin og Slysavarna-
deildin nutu sérstaklega krafta
hennar. Dugnaður hennar, glaðværð
og ósérhlífni urðu til þess að fjöl-
mörg verkefni, stór og smá, hvfldu
á herðum hennar.
Á uppvaxtarárunum fyrir vestan
hafði hún vanist því að drýgja tekjur
heimilisins með fullvinnslu á ýmis
konar aðföngum til matar og fjöl-
breyttri handavinnu. Þeim venjum
hélt hún í heimilishaldi sínu eftir að
hún sjálf hóf búskap í Ólafsvík.
Garðávextir, slátur, sultur og saftir
úr villtum beijum entust árlangt.
Og dæmafá vora afköst hennar í
því sem hún kallaði frístundir sínar.
Hún handpijónaði listilega mynstr-
aðar pijónaflíkur og eftirspurn eftir
þeim var mikil. Listrænt handbragð
var ekki það eina sem vinir og kunn-
ingjar nutu góðs af. Hún var vel
hagmælt og setti saman ókjör af
tækifærisvísum og ljóðum. Gjaman
var farið í smiðju til Boggu er vant-
aði gamanbragi og revíutexta að
flytja í skemmtidagskrám félaga og
klúbba. Þar naut sín skopskyn henn-
ar og .hæfileiki til að skoða menn
og málefni frá öðra sjónarhorni en
venja var.
Élínborg kom víða við í starf og
leik. Hugðarefnin vora mörg og þeim
sinnt af skyldurækni og áhuga, en
eitt var þó starfið er gladdi hana
trúlega mest. Hún vann við Bóka-
safn Ólafsvíkur í 24 ár. Þar var hún
á heimavelli. Samskiptin við safn-
gesti og ánægjan við að leiða þá að
fróðleik, skemmtun og fagurbók-
menntum í metralöngum hilluröðum
átti hug hennar í öll þau ár er hún
starfaði þar.
Bogga og fjölskylda hennar hafa
verið nágrannar okkar og vinir
fjöldamörg ár. En nánast kynntust
við henni á 17 ára reglubundnum
samverustundum, sem við leyfðum
okkur að nefna saumaklúbb. Sauma-
skapinn og handavinnu höfðum við
kannski að yfirvarpi, en nutum þess
að koma saman hver hjá annari til
að njóta samvistanna, spjalla og
kynnast. Þessar gamanstundir eiga
sér 17 ára sögu og vora okkur ómet-
anlegar. Við félagar og vinkonur
Boggu þökkum henni samfylgd og
samkennd í blíðu og stríðu. Vinátta
hennar og lífsgleði var okkur ómet-
anleg.
Við sendum Ingólfi, bömum
þeirra hjóna og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Hulda, Didda, Bía og Sissa.
Andlátsfregn Elínborgar B.
Vagnsdóttur kom ekki á óvart. Hún
hafði gengið í gegnum erfið veikindi
undanfarin misseri sem hún tókst á
við með þeirri bjartsýni sem svo vel
einkenndi hana.
Elínborg hafði aðstoðað okkur um
margra ára skeið í veiðihúsinu við
Fróðá og það lá í eðli hennar að
hvenær sem við þurftum á aðstoð
að halda, á veiðitíma eða utan hans,
tók hún erindi okkar alltaf af mik-
illi ljúfmennsku, en jafnframt lét hún
okkur líka vita ef eitthvað það var
sem henni fannst að betur mætti
fara. Þannig var hún vakandi um
að allt væri í röð og reglu í veiðihús-
inu okkar þegar gesti bar að garði.
Við Fróðármenn söknum vinar í
stað. Elínborgu þökkum við sam-
fylgdina og biðjum henni blessunar
Drottins.
Eiginmanni hennar, börnum og
fjölskyldum þeirra sendum við inni-
legustú samúðarkveðjur.
F.h. Fróðár hf.
Jakob V. Hafstein.
Kveðjuorð
Björg Jónsdóttir