Morgunblaðið - 14.02.1993, Blaðsíða 5

Morgunblaðið - 14.02.1993, Blaðsíða 5
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. FEBRÚAR 1993 B 5 Ef grannt er skoðað nær for- saga þessarar ferðar allt aftur til þess þegar Óttarr fór í siglingaklúbbinn Ými í Kópavogi þegar hann flutti þangað með foreldrum sínum og systkinum tíu ára gamall fyrir röskum fimmtán árum. „I siglingaklúbbnum kynntist ég Gunnari Hilmarssyni sem átti skútuna Súlu. Árið 1988 sigldi ég með Gunnari og konu hans Amöndu frá Kanaríeyjum til Grænhöfðaeyja o'g þaðan til Recife í Brasilíu," segir Óttarr. „Við vorum þrjú, auk 10 mánaða gamals sonar þeirra. Ég flaug heim frá Recife en þau sigldu áfram upp með strönd Brasilíu og upp Amasonfljótið og enduðu á Grenada. Eftir það komu þau heim. Árið 1990 buðu þau mér að fara út og sigla, þá stóð til að við sigldum jafnvel tii Mimai og reyndum að selja bátinn þar. Það fór þó svo að ekkert varð af þeirri siglingu. Ég fór hins vegar ásamt Heiðdísi systur minni fljúgandi til Grenada haustið 1990. Við bjuggum um borð í skút- unni sem lá við akkeri fyrir utan höfnina og biðum eftir varahlutum sem aldrei komu. Dagarnir liðu við það að dútla í bátnum og skoða sig um. Að tveimur mánuðum liðnum fór Heiðdís heim og ég varð æ leið- ari á iðjuleysinu. Ég hafði kynnst þarna Bill, sem var milljónamæring- ur frá Hawaii, og franskri sambýlis- konu hans sem Agnes heitir. í sam- ræðum við þau gat ég þess að ég væri orðinn uppgefinn á þessum kyrrsetum og væri að hugsa um að fara heim til íslands. Þau Bill og Agnes höfðu siglt frá Frakklandi yfir Atlantshafið og með viðkomu í Grenada sem stóð í eitt ár. Þaðan ætluðu þau gegnum Panamaskurð- inn til Hawaii. Þau vantaði mann í áhöfn og þegar þau fréttu að ég væri á leiðinni heim spurðu þau hvort ég vildi ekki sigla með þeim til Hawaii ég sló til og var á siglingu með þeim í þrjá mánuði." Margir velta því fyrir sér hvernig fólk fari að því að kljúfa það fjár- hagslega að sigla mánuðum saman um heimsins höf. „Það þarf ekki að vera dýrt að lifa á þennan hátt, það er hægt að fara á markaðinn og borða það sama og innfæddir, á hinn bóginn er hægt að fá í stórmörkuð- um nánast allt það sama og maður fær hér í Hagkaupum,“ segir Ótt- arr. „En auðvitað getur rekstrar- kostnaður á skútu verið heljar mik- ill. í sumum skútum eins og skút- unni hans Bills eru til öll þau tæki sem nöfnum tjáir að nefna en þá eru eigendurnir venjulega vellríkir. Sjálfur fékk ég ekkert kaup en frítt uppihald og ferðir." Gerir hið einfalda flókið Óttarr hefur yfirleitt verið við sigl- ingar á sumrin, þótt ekki hafi hann neitt próf í þeim fræðum. Hann er hins vegar lærður kokkur. „Það hef- ur oft verið vinsælt að geta brugðið fyrir sig eldamennskunni á sjónum. I ferðinni sem ég er nýlega kominn úr hafði ég þó ekki brúk fyrir þann lærdóm því á siglingunni var með okkur kokkur, ensk kona að nafni Nicky," segir Öttarr. „Við vorum því fjögur ásamt kettinum Miles sem lögðum upp frá Curacao. Ég hafði fengið bréf frá Bill í bytjun október á síðasta ári þar sem hann bað mig að sigla með honum og Agnesi sam- býliskonu hans á skútunni þeirra frá Curacao til Panama, gegnum skurð- inn og til Costa Rica. Ég sló til og var fyrr en varði kominn aftur um borð í skútuna Holualoa. Hún dregur nafn af heimabæ Bills á Hawaii og er 40 feta löng. Hún er tvíbolungur með þremur svefnkáetum og einni káetu sem eldað er í og gegnir líka hlutverki dagstofu. í skútunni eru tvær vélar, hvor í sínum skrokki." Bill skútueigandi er að sögn Ótt- arrs elskulegur maður en mikill sér- vitringur. „Hann er einn af eigend- um fjölskyldufyrirtækis og á það mikið af milljónum að hann þarf ekki að hafa áhyggjur af einu né neinu,“ segir Óttarr. „Hann er ágæt- is náungi en ákaflega rólegur í tíð- inni. Agnes er prýðismanneskja líka. Hún er að gerðinni til ólíkt hressari í bragði en hann. Það er beinlínis ólýsanlegt hve rólegur hann er. Hjá öllu venjulegu fólki tók klukkutíma að fylla vatnstanka í skútu eins og Holualoa. Bill tókst að gera þetta að tveggja daga verefni. Hann byij- aði á að spá í vindinn, hvort kannski væri of hvasst. Síðan hugsaði henn lengi um hvernig ætti að sigla upp að bryggjunni og svo mætti lengi telja. Honum tókst ævinlega að gera einfalda hluti óendanlega flókna og tímafreka. Ég lét hann yfirleitt um allar þessar „spekúlasjónir“. Þegar hann hafði loks ákveðið sig fór ég og framkvæmdi það sem hann ósk- aði eftir. Ástamálin í ólestri Milli Bill og Agnesar reyndist ekki allt sem skyldi i þessari ferð. Sambúð þeirra var reyndar farin að versna þegar ég sigldi með þeim tveimur árum fyrr. Nú hafði alveg keyrt um þverbak. Bill gerði fátt til að þóknast Agnesi og lét sér í léttu rúmi liggja þótt hún yrði fýld fyrir vikið. Andrúmsloftið var því oft óþægilegt um borð í skútunni og ferðin sóttist seint. Allt þetta stuðl- aði að því að siglingin var sjaldnast skemmtileg og stundum allt að því óbærilega leiðinleg. Auk þess var ég, sjóhundurinn sjálfur, hræðilega sjóveikur fjóra daga samfleytt, frá Áruba til San Blas-eyjanna. í Aruba höfðum við orðið að bíða eftir varahlutum vegna óhapps í tvær vikur. Fyrir Bill er seinkun Agnes í siglingaklúbbnum Balbóa í Panama. ekkert mál, jafnvel þótt það væri árs seinkun, honum er nákvæmlega sama. Hann býr um borð í skútunni og fer helst aldrei úr henni ótilneydd- ur. Það sem hann gerir um borð er að reykja sígarettur, drekka bjór, lesa bækur og sofa. Svona lifir hann lífinu og Agnes sambýliskona hans. Um borð voru staflar af afþreyingar- bókum. Öðru hvoru hittum við fólk af öðrum skútum. Þá skiptum við á bókastöflum. í siglingaklúbbum er líka eins konar skiptibókaþjónusta, maður kemur kannski með tíu bæk- ur og fær jafnmargar í staðinn. Mest allur tíminn sem ég var í þessari síðustu siglingu um Karíba- haf fór í bið, eftir ýmiskonar tækj- um, varahlutum eða bara einhveiju öðru. Það gerðist nánast aldrei neitt. Dagarnir liðu í orðsins fyllstu merk- ingu hægt og rólega. Það mátti ekki einu sinni sigla of hratt, þá var far- ið að minnka seglin. Ég las mikið, milli þess sem komið var í land á aðskiljanlegum eyjum. Lengst af vorum við á San Blas-eyjunum. Þar er mjög sérkennilegt umhverfi. Bill var ekki áíjáður í skoðunarferðir svo ég fór oft einn í land. Að ferðast með skútu um þessar slóðir er allt öðru vísi en að koma þarna með skemmtiferðaskipi eða flugvél. Á skútu er hægt að fara á afskekkta staði sem enginn ferðamaður fer venjulega um. Það er er óneitanlega skemmtilegt. Eiturlyf rekur á land Á San Blas-eyjunum búa Kuna- indíánar. Þeir tala sitt eigið tungu- mál en tala flestir spænsku líka. Eyjarnar tilheyra Panama en íbúarn- ir hafa heimstjórn. Gegnum tíðina hafa Panamamenn öðru hvoru reynt að ná yfirráðum af indíánunum en það hefur ekki tekist. Lífið á þessum eyjum er mjög frumstætt, þar er ekkert rafmagn nema ljósarafmagn á stærstu eyjunni og lítið er um vatn. Fólkið notar báta sem eru holaðir tijábolir og það býr í strákof- um, kannski tvær fjölskyldur á eyju, og flytur sig oft á milli eyjanna. Margar þeirra eru afskekktar og þess vegna hafa eiturlyfjasmyglarar frá Kolumbíu notað þetta svæði til þess að koma eiturlyfjapökkum sín- um yfir á skip sem sigla með þau áleiðis í dreifingu. Stundum detta svona eiturlyfjapakkar í sjóinn og rekur síðan á land. Indíánarnir neyta eiturlyfjanna sjáldnast, heldur ýmis skila þeim til yfirvalda, eins og skylt er eða nota þau í skiptimynt fyrir eitthvað annað. Á eyjunum vaxa kókoshnetur, indíánarnir lifa á af- urðum kókospálmans. Þeir búa líka til og selja svokallaða móla, sem eru ferhyrnd, útsaumuð bómullarstykki sem indíánakonurnar sauma framan og aftan á kjólana sína. Mjög marg- ir af þessum indíánakynþætti eru albínóar. Karlkyns albínóar eru sagðir sauma fallegustu mólana. Við stunduðum vöruskiptaverslun við indíánana. Létum þá hafa matvörur, svo sem spaghetti, og einnig blöðrur og fengum móla í staðinn. Ég keypti eina 18, mjög skrautlega sem ég er að hugsa um að láta setja saman sem veggteppi. Kyrrahafsmegin eru annar indíánakynþáttur sém selur mjög fallegar hálsfestar úr perlum. Konur af þeim kynþætti ganga með perlubönd svo þéttvafín um fótlegg- ina að þeir verða örmjóir. í þessari ferð var tvennt verulega skemmti- legt. Að koma á þessar eyjar var hið fyrra. Hið seinna var að fara í gegnum Panamaskurð og koma til Panama- borgar, sem er Kyrrahafsmegin í landinu. Atlantshafsmegin er hafn- arborgin Colon. Báðar þessar borgir eru mjög hættulegar, sú síðarnefnda þó enn verri. Þar er ekki óhætt að ganga nokkur fótmál, þar er ráðleg- ast að fara allra sinna ferða í leigu- bíl. í Panamaborg er ekki hyggilegt að vera á ferli með armbandsúr á sér, þar drepa menn fyrir minna en það. í Panama var ég nærri dauður, þó ekki af völdum glæpamanna held- ur fékk ég hræðilega matareitrun og lá í heilan sólarhring milli heims og helju. Það var eina hættan sem að mér steðjaði alla ferðina. Ég yfirgaf Holualoa þegar við vorum stödd í siglingaklúbbnum Pedro Migual, sem er innan Panama- skurðarins. Þá var mér orðið ljóst að við myndum ekki komast til Costa Rica næstu mánuðina. Ég var þá orðin gersamlega uppgefinn á þess- ari hægferð allri. Ég kveið orðið fyrir að vakna á morgnana og tak- ast á við þennan ólýsanlega seina- gang allan. Fólk sér gjarnan Karíba- haf og eyjar þess fyrir sér sem draumaparadís og víst er þar yndis- legt umhverfi. En að dóla þar fram og aftur í því undarlega staðnaða andrúmslofti sem ríkti um borð í Holualoa læknar mann af þeirri róm- antík. Ég tilkynnti eftir tveggja mánaða siglingu að ég ætlaði heim og enginn sagði svo sem neitt við því. Eg hef ekkert af bátafólkinu frétt síðan ég fór. Ég er handviss um að skútan vaggar sér enn á bár- unum í kringum Panama en ég er dauðfeginn að vera aftur kominn inn í atburðarásina hér heima á íslandi.“ TILBOÐ ÓSKAST í Nissan P/U 4x4, árgerð ’91 (ekinn 12 þús. mílur), Lada 2105, árgerð ’91 (ekinn 10 þús. km.), Jeep Wrangler 4x4 (tjónabifreið), árgerð ’91 (ekinn 3 þús km.) og aðrar bifreiðar, er verða sýndar á Grensásvegi 9, þriðjudaginn 16. febrúar kl. 12-15. Tilboðin verða opnuð á sama stað kl. 16. SALA VARNARLIÐSEIGNA Aðalfundur 1993 Skeljungurhf. Shelí einkaumboð Aðalfundur Skeljungs hf. verður haldinn föstudaginn 12. mars 1993 í Átthagasal Hótel Sögu, Reykjavík, og hefst fundurinn kl. 14:00. Dagskrá: 1. Venjuleg aðalfundarstörf skv. 16. grein samþykkta félagsins. 2. Önnur mál, löglega upp borin. Dagskrá, endanlegar tillögur og reikningar félagsins munu liggja frammi á aðalskrifstofu félagsins, hluthöfum til sýnis, viku fyrir aðalfund. Aðgöngumiðar og fundargögn verða afhent á aðalskrifstofu félagsins Suðurlandsbraut 4, 6. hæð, frá og með 5. mars til hádegis á fundardag, en eftir það á fundarstað. UTSALAN ER HAFIN Lopi + band Ullarvörur Gjafavörur ÁLAFOSSBÚÐIN Vesturgötu 2, sími 13404

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.