Morgunblaðið - 14.04.1993, Síða 42

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. APRÍL 1993
Guðmundur Jóns-
son - Minning
Fæddur 3. september 1903
Dáin 3. apríl 1993
Okkur langar til að minnast afa
okkar Guðmundar Jónssonar fv. lög-
regluvarðstjóra, sem lést hinn 3.
apríl sl. Afi var fæddur í Hafnarfirði
3. september 1903, sonur hjónanna
Jóns Jónssonar, sjómanns frá Deild
á Álftanesi, og Þorbjargar Magnús-
dóttur frá Dysjum í Garðahverfi.
Hann var áttundi í röð ellefu barna
þeirra hjóna. Foreldrar afa fluttust
til Hafnarfjarðar um aldamótin. Af
tíu systkinum hans komust aðeins
fimm til fullorðinsára, en þau voru
auk Guðmundar Olafur Valdimar,
fiskmatsmaður og um tíma formaður
verkamannafélagsins Hlífar í Hafn-
arfirði, Jón sjómaður og síðar iðn-
verkamaður, Anna húsmóðir og
Guðfinna húsmóðir. Öll bjuggu þau
í Hafnarfirði. Systkinin voru kennd
við Deildj en eru nú öll látin. Jón,
Guðfinna og afi hafa öll látist í hárri
elli á síðustu þremur árum.
Afi missti ungur föður sinn, en
systkinin hjálpuðu móður sinni við
að halda heimili. Hann fór snemma
að vinna ýmsa verkamannavinnu,
en öðlaðist ökuréttindi 1923. Þá fór
hann að vinna við akstur vörubif-
reiða, fyrst hjá útgerðarfélagi Flyg-
enrings í Hafnarfirði. Árið 1929
keypti hann sér vörubifreið og starf-
aði við akstur í nokkur ár eftir það.
Ok hann aðallega með kol og salt
suður í Hafnir og til Grindavíkur,
en fiski var ekið til baka. í Höfnum
kynntist afi ungri konu, Þóru Magn-
úsdóttur frá Staðarhóli, dóttur hjón-
anna Magnúsar Waage Pálssonar,
útvegsbónda og hreppstjóra og
Kristínar Jósefsdóttur ljósmóður.
Þau felldu hugi saman og gengu í
hjónaband 11. nóvember 1934. Hófu
þau búskap sinn í Hafnarfirði, en
1936 fluttust þau til Reykjavíkur.
Sú ákvörðun hefur verið tekin eftir
að afi hætti bifreiðaakstrinum og
hafði fengið starf sem lögregluþjónn
í Reykjavík.
Störf lögregluþjóna eru alltaf erf-
ið, en á þeim árum, þ.e. skömmu
fyrir stríð og á stríðsárunum, þurftu
þeir sem við löggæsluna störfuðu
að takast á við mörg erfið mál sem
reyndu á þor þeirra og kjark. Afi
starfaði óslitið í lögreglunni, fyrst
sem lögregluþjónn, en síðar sem
varðstjóri. Þegar hann var sjötugur
lét hann af störfum eftir 37 ára
gifturíkt starf.
Fyrst eftir að afi og amma flutt-
ust til Reykjavíkur leigðu þau hús-
næði í Vesturbænum. Að nokkrum
árum liðnum réðust þau í að byggja
sér hús í Laugarneshverfi, sem þá
var nánast sveit. Fluttust þau í nýja
húsið 1945, en þar fæddist yngsta
barnið. Börn afa og ömmu eru Krist-
ín lyfjatæknir, gift Valsteini V. Guð-
jónssyni stýrimanni, Ólafur Valdi-
mar, löggiltur rafverktaki, kvæntur
Guðnýju Steingrímsdóttur húsmóð-
ur, Guðmundur Magnús starfs-
mannastjóri, kvæntur Guðrúnu
Jónsdóttur ritara, og Þorbjörg hjúkr-
unarfræðingur, gift Jónasi Hvann-
berg hótelstjóra. Áður hafði amma
átt einn son Þórð Helgason vél-
stjóra, kvæntur Huldu Þórðardóttur
verslunarmanni.
Sameiginlegt áhugamál afa og
ömmu var garðrækt, eyddu þau öll-
um stundum í garðinum við húsið •
sitt. Fengu þau oft viðurkenningu
fyrir garðinn og eitt árið var hann
valinn fegursti garður Reykjavíkur.
Þóra amma okkar lést 1976 og var
það honum mikið áfall. Hann bjó
einn í húsinu á meðan hann hafði
heilsu til, en hann veiktist og flutt-
ist í framhaldi af því til okkar í Blá-
skógana.
Þegar hann bjó í sambýli við okk-
ur kynntumst við vel nákvæmni
hans, snyrtimennsku, umhyggju og
áhuga fyrir allri fjölskyldu sinni.
Hann vandaði hvert verk sem hann
vann og ekki skrifaði hann einn staf
án þess að vanda sig, enda var skrift
hans og allt handbragð geysifallegt.
Hann var líka vandaður til orðs og
æðis, umburðarlyndur og orðvar og
talaði alltaf máli þeirra sem minna
máttu sín.
Eftir að hafa búið í rúm 10 ár
hjá okkur fluttist hann í þjónustu-
íbúð aldraðra við Dalbraut. Þar
þekkti hann vel til enda hafði hann
verið þar á dagdeildinni í nokkur ár.
Á Dalbrautinni leið honum vel og
átti hann þar góð ár, þrátt fyrir að
hann hafði orðið fyrir mörgum áföll-
um heilsufarslega. Hann var að hluta
lamaður í sextán ár og síðustu vik-
urnar bundinn hjólastól. Þrátt fyrir
veikindi sín kvartaði hann ekki og
lét aldrei í Ijós að hann væri ósáttur
við hlutskipti sitt. Vildi hann vera
sjálfum sér nógur að flestu leyti, svo
rík var sjálfsbjargarviðleitni hans.
Ef hann þurfti á hjálp að halda var
farið fram á h'ana af mikilli hógværð.
Afi var áhugasamur um flesta
hluti og hafði gott minni, las dag-
blöðin spjaldanna á milli, fylgdist
með fréttum og íþróttum í sjón-
varpi. Á seinni árum fékk hann mik-
inn áhuga á knattspyrnu, en sú
íþrþtt hafði ekki heillað hann áður.
Gat hann sagt okkur hvernig marg-
ir leikir höfðu farið í ensku knatt-
spyrnunni. Hann hafði iíka gaman
af tónlist, enda hafði hann spilað á
slagverk í lúðrasveit er hann var
ungur.
Þegar afi lést var hann orðinn
þreyttur, þrekið var búið en hann
hélt reisn sinni til hinstu stundar.
Við þökkum Guði l'yrir góðan og
grandvaran afa sem með lífi sínu
kenndi okkur heiðarleika, trú-
mennsku og umburðarlyndi. Við
kveðjum hann með orðum úr Bibl-
íunni: „Lofaður sé Guð og faðir
Drottins vors Jesú Krists, sem eftir
mikilli miskunn sinni hefir endur-
fætt oss til lifandi vonar fyrir upp-
risu Jesú Krists frá dauðum.“ 1.
Pét. 1.3.
Magnús, Fjalar,
Fjölnir og Erna.
Guðmundur Jónsson fyrrverandi
starfsfélagi minn og góður vinur er
látinn eftir 20 ára vanheilsu og lö-
mun.
Leiðir okkar lágu saman er við
gerðumst báðir lögreglumenn í
Reykjavík árið 1937 eftir þriggja
mánaða námskeið fyrir verðandi lög-
reglumenn. Kynni okkar urðu nán-
ari er við störfuðum á sömu lögreglu-
vakt.
Guðmundur var Hafnfirðingur og
var kenndur við Deild, sem var heim-
ili hans þar í bæ. Áður en Guðmund-
ur gerðist lögreglumaður stundaði
hann bifreiðastjórn og ók lengi gam-
alli vörubifreið fyrir fyrirtæki Flyg-
enrings í Hafnarfirði og síðar sinni
eigin bifreið. Hann annaðist þá aðal-
lega akstur suður á Reykjanesskagaj
þar sem vegir voru víða illfærir. I
þessu starfi vann hann sér álit sem
ökumaður og hjálparhella íbúanná
þar (samanber Bjössa á mjólkurbíln-
um).
Oft sagði hann mér sögur af þeim
ferðum sínum, sem máttu kallast
svaðilfarir á slæmum vegum og veg-
leysum. Ekki var þó ailt slæmt við
ferðir þessar, að hans sögn, því að
eitt sinn ók hann suður í Hafnir á
Reykjanesi og kom að lokuðu hliði.
Sá hann þá hvar kom aðsvífandi ung
og falleg stúlka, sem opnaði hliðið.
Ekki gat hann hætt að hugsa um
þetta atvik, sem endaði með því að
stúlka þessi varð eiginkona hans og
hamingjuvaldur í hans lífi. Hún hét
Þóra Magnúsdóttir og var frá Höfn-
um á Reykjanesi.
Hjónaband þeirra var farsælt, og
eignuðust þau fjögur börn, sem öll
eru fyrirmyndarfólk og má segja um
þau að „eplin falla sjaldan langt frá
eikinni". Börnin eru: Kristín hús-
freyja, elst, gift Valsteini Guðjóns-
syni skipstjóra; Ólafur Valdimar,
rafvirkjameistari, giftur Guðnýju
Steingrímsdóttur; Guðmundur
Magnús ráðningarstjóri hjá lög-
regluembættinu í Reykjavík, giftur
Guðnýju Jónsdóttur; Þorbjörg hjúkr-
unarfræðingur, gift Jónasi Hvann-
berg hótelstjóra.
Guðmundur var fyrirmyndar lög-
reglumaður, samviskusamur og sómi
sinnar stéttar. Hann var hvers
manns hugljúfi enda kallaður „Guð-
mundur góði“ á meðal okkar félag-
anna. Hann hafði ekki verið lengi
lögreglumaður, er hann var ráðinn
aðstoðarvarðstjóri og síðar varð-
stjóri.
Eftir að hann hætti störfum sem
lögreglumaður gerðist hann þing-
vörður á Alþingi í nokkur ár þar til
heilsan gaf sig. Guðmundur lamaðist
hægra meginög átti mjög erfitt með
hreyfingar. En ávallt sýndi hann
afburða þrautseigju og bar sjúkleika
sinn af slíkri ró að aðdáunarvert var
og aldrei heyrðist hann kvarta, þó
að hann yrði fyrir mörgum áföllum
vegna lömunar.
Guðmundur missti sína góðu konu
á besta aldri árið 1976. Var það að
sjálfsögðu mikið áfall fyrir hann og
fjölskylduna. Nokkrum árum síðar
flutti hann sitt fallega heimili frá
Otrateigi 3, þar sem þau hjónin
höfðu ræktað fallegan verðlauna-
garð. Hann fluttist í nýbyggt hús
Guðmundar sonar síns og eignaðist
kjallarann og naut aðstoðar fjöl-
skyldu sonar síns. Er sjúkleiki hans
ágerðist fluttist hann á sjúkraheimil-
ið á Dalbraut 27, og bjó þar uns
hann var fluttur á sjúkradeild að
Hátúni 10, þar sem hann andaðist
eftir stutta legu, nærri 90 ára gam-
all.
Ég á margar góðar minningar frá
samverustundum okkar á heimili
hans og fjölskyldu hans á Otrateigi
3. Ég rétti honum oft hjálparhönd
er húsið var í byggingu. Oft fórum
við saman til silungsveiða ásamt
Jakobi heitnum Jónssyni samstarfs-
manni okkar. Einnig unnum við þrír
oft saman í fríum okkar og vorum
því kallaðir „Bakkabræður" af félög-
um okkar. Allar þessar stundir eru
mér minnisstæðar.
Við Guðmundur höfðum oft sam-
band í síma á síðari árum, og oft
kom hann í heimsókn til okkar hjóna
á meðan hann var ferðafær, og var
honum ávallt vel fagnað. Það kom
í ljós nokkru áður en Þóra kona
hans dó að hún og Guðrún kona
mín voru allmikið skyldar, og vakti
það ánægju okkar eftir svo löng
kynni. Ég sakna samskipta við vin
minn Guðmund, en „eitt sinn skal
hver deyja“. Við hjónin sendum
börnum hans og nánustu ættingjum
okkar hugheilustu samúðarkveðjur.
Lengi munum við minnast góðs
drengs.
Blessuð_ sé minning hans.
Ólafur Guðmundsson.
Tengdafaðir minn Guðmundur
Jónsson lést laugardaginn 3. apríl,
eftir stutta en erfiða legu.
Guðmundur fæddist í Hafnarfirði
3. september 1903. Hann var sonur
hjónanna Þorbjargar Magnúsdóttur
frá Dysjum og Jóns Jónssonar sjó-
manns frá Deild á Álftanesi. Þeim
varð 11 barna auðið, en aðeins fjög-
ur komust til fullorðinsára auk Guð-
mundar, en þau voru Ólafur, Jón,
Anna og Guðfinna, sem nú eru öll
látin.
Guðmundur kvæntist Þóru J.
Magnúsdóttur 11. nóvember 1934.
Hún var fædd 9. ágúst 1910, en
lést um aldur fram 7. febrúar 1976.
Þau hófu búskap sinn í Hafnarfirði
og eignuðust fjögur börn, sem eru
Kristín, gift undirrituðum og eiga
þau eina dóttur, Ólafur Valdimar,
kvæntur Guðnýju Steingrímsdóttur,
þau eiga þrjá syni og dóttur misstu
þau unga, Guðmundur Magnús
kvæntur Guðrúnu Jónsdóttur, eiga
þau tvo syni, og eina dóttur og Þor-
björg, gift Jónasi Hvannberg, þau
eiga tvo syni. Einn son átti Þóra
áður, Þórð, kvæntur Huldu Þórðar-
dóttur og eiga þau ljóra syni og eina
dóttur. Guðmundur vann við bif-
reiðaakstur framan af, en árið 1937
hóf hann störf hjá Lögreglunni í
Reykjavík og varð það hans ævi-
starf, sem hann stundaði af mikilli
samviskusemi til ársins 1973, en þá
hóf hann starf sem þingvörður á
Alþingi um tíma eða þar til heilsu
tók að hnigna.
Kynni okkar hófust er ég kvænt-
ist dóttur hans Kristínu, en þá var
heimili Guðmundar og Þóru á Otra-
teigi, en það heimili var annálað
fyrir hlýleika og gestrisni, enda
snyrtimennska í fyrirrúmi úti sem
inni. Þau eyddu mörgum frístundum
saman við að fegra og rækta garð-
inn sinn, sem bar þeim báðum fag-
urt vitni, enda hlaut hann verðlaun
og viðurkenningar oftar en einu
sinni.
Guðmundur tengdafaðir minn var
glæsilegur á velli, hjartahlýr og góð-
ur maður, enda varð ég oft var við
það að ef eitthvað bjátaði á, þá var
hann sá sterki og þann styrk hafði
hann til hinstu stundar.
Guðmundur hafði fleiri áhugamál
en garðrækt. Hann hafði gaman af
að renna fyrir fisk, íþróttir áttu hug
hans líka og þá sérstaklega frjálsar
íþróttir og enska knattspyrnan.
Einnig hafði hann yndi af tónlist.
Þau voru góð heim að sækja,
Guðmundur og Þóra. Ég segi þau,
því að vart er hægt að nefna annað,
án þess að nafn hins fylgi með, svo
nátengd eru þau í huga mínum. Við
sem eftir stöndum, megum ekki
gleyma birtunni sem hann færði
okkur í lifandi lífi. Með það að leiðar-
ljósi kveð ég elskulegan tengdaföður
minn og þakka honum fyrir sam-
fylgdina.
+
Elsku litli sonur okkar og barnabarn,
ANDRI GUÐMUNDSSON, m «*
sem fæddist 29. mars 1993, lést þann
31. mars. fk
Útförin hefur farið fram.
Þökkum öllum þeim, sem hafa veitt
okkur stuðning og sýnt okkur hlýhug. i * t‘". k ' ■-■■
Guðmundur Bjarni Jósepsson,
Rósa Steingrímsdóttir,
Jósep Guðmundsson, Steingrimur Benediktsson,
Ólöf Björg Karlsdóttir, Þórey Ásmundsdóttir.

Guð blessi minningu Guðmundar
Jónssonar.
Valsteinn V. Guðjónsson.
Laugardaginn 3. apríl hringdu
foreldrar mínir í mig hingað til
Grikklands og sögðu mér að afi
væri dáinn. Eg var hálfvegis búin
að búast við þessari frétt í nokkurn
tíma, en ég vonaði þó innst í hjarta
mínu að hann næði sér upp úr veik-
indunum og að ég fengi að sjá hann
í sumar þegar að ég kæmi heim til
íslands ásamt börnunum mínum
tveimur. Helst hefði ég viljað sjá
hann níræðan en Guð hafði ætlað
honum annan næturstað ogtók hann
til sín, þreyttan eftir langa ævi.
Ástkær afi minn var sonur hjón-
anna Jóns Jónssonar frá Deild og
Þorbjargar Magnúsdóttur frá Dysj-
um. Eignuðust þau 11 börn, en að-
eins fimm þeirra komust til fullorð-
insára. Voru það þau Ólafur, Anna,
Guðfinna og Jón ásamt afa mínum,
en hann var sá síðasti af þessum
stóra systkinahópi er kvaddi þennan
heim. Hann ólst upp í Hafnarfirði
og bjó þar þegar hann gekk að eiga
ömmu mína Þóru Magnúsdóttur hinn
11. nóvember 1934. 54 árum seinna
gekk ég í hjónaband þennan sama
dag sem alltaf hefur verið sérstakur
í augum fjölskyldunnar. Afi og
amma eignuðust fjögur börn, þau
Kristínu, móður mína, Ólaf, Guð-
mund og Þorbjörgu. Leiðin lá nú til
Reykjavíkur, fyrst vestur á Seljaveg,
en á stríðsárunum hóf afi byggingu
á húsi uppi í sveit, eða nánar tiltekið
í Laugarnesinu sem þá þótti góðan
spöl í burtu frá miðbæ höfuðborgar-
innar. Á Otrateignum bjó hann til
ársins 1976, en þá var húsið selt
eftir lát ömmu minnar við mikinn
og sáran söknuð allra þeirra, sem
höfðu átt þar margar og góðar sam-
verustundir í félagsskap ömmu og
afa. Afi.fór þá til Guðmundar sonar
síns uppi í Breiðholti og bjó þar til
ársins 1988, en þá fluttist hann aft-
ur á gamlar slóðir eða í þjónustuíbúð
við Dalbraut þar sem hann bjó til
dauðadags.
Afi minn var sístarfandi og mjög
duglegur maður. Árið 1937 hóf hann
störf hjá Lögreglunni í Reykjavík
eftir að hafa verið vörubílstjóri í
Hafnarfirði um tíma. Hjá lögregl-
unni var hann þangað til að hann
komst á aldur, en eftir það vann
hann um nokkurt skeið sem þing-
vörður á Alþingi.
Þar sem að faðir minn var á sjó
og móðir mín í vinnu, þá ólst ég upp
að miklu leyti hjá afa mínum og
ömmu og veit ég það í dag,' að það
er engan veginn sjálfsagt að hafa
verið þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að alast upp hjá svona góðu fólki.
Þau dekruðu kannski of mikið við
mig, en þau lásu mér líka lífsreglurn-
ar sem síðar urðu mér haldreipi í
amstri daganna. Hugurinn hvarflar
til baka og ég minnist þess er ég var
í leikskólanum Tjarnarborg. Ég beið
þess ávallt með óþreyju að afi kæmi
að sækja mig. Þegar hatturinn hans
sást við enda Tjarnargötunnar var
ég send til móts við hann og oftast
hljóp ég alla leið vegna þess að ég
átti í vændum að fá að fara í strætó
með afa mínum sem var lögga og
auk þess vissi ég að hann átti alltaf
eitthvað í pokahorninu handa mér
og suma dagana fékk ég jafnvel ís.
Ég minnist líka margra góðra stunda
í garðinum hans afa og oftar en
ekki sat ég inni í skúr hjá honum
þar sem að hann var að laga og
smíða og gera við gömul húsgögn
og spjölluðum við þá um heima og
geima. Afi minn var strangur, vilja-
sterkur og eitilharður á sínum skoð-
unum, en undir hrjúfu yfirborði sló
hjarta úr gulli. Þessum innra manni
hans fékk ég að kynnast og þakka
ég honum fyrir það.
Elsku afi, mér þykir sárt að hafa
ekki fengið að sjá þig einu sinni
enn. Mér þykir líka sárt að þurfa
að kveðja þig héðan úr suðrinu, en
það er huggun í því að ég veit að
núna ertu komin til ömmu og að
saman njótið þið þess sem góðu fólki
hlotnast hjá Guði.
Far þú í friði
Friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Þóra Björk Valsteinsdóttir
Grikklandi.