Morgunblaðið - 12.06.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JÚNÍ 1993
Minning
Ingileif Sæmunds-
dóttir, Kleifum
Fædd 2. júní 1902
Dáin 7. júní 1993
Mig langar að minnast frænku
minnar, Ingileifar Sæmundsdóttur á
Kleifum, nokkrum orðum. Faðir
hennar var Sæmundur Sæmunds-
son. Ævisögu hans skrifaði Guð-
mundur Hagalín rithöfundur og
heitir bókin „Virkir dagar“ og kom
út nokkru fyrir 1940. Að öðru leyti
ætla ég ekki að rekja ættir hennar.
Fyrstu kynni mín af Ingileifu
voru daginn eftir að foreldrar mínir
fluttust til Blönduóss haustið 1932.
Hún kom þá til þess að heilsa
frænku sjnni, móður minni, og bjóða
aðstoð. Ég var þá átta ára snáði
og heillaðist strax af þessari fallegu
og glæsilegu konu. Þá myndaðist
vinskapur, sem varað hefur síðan.
Á sínum yngri árum tók Ingileif
virkan þátt í félagslífi. Ungmenna-
félagið hafði barnaball sem við köll-
uðum svo, en nú heitir jólatrés-
skemmtun, á hveijum vetri eftir
jólin. Þá skemmtu félagarnir okkur
krökkunum og dönsuðu við okkur.
Ingileif vildi fá að kenna mér
marsúka, en mér leist ekkert á það
og sé eftir því enn.
Maður Ingileifar hét Kristinn
Magnússon. Hann var fyrst kaup-
maður og umboðsmaður fyrir Shell
og síðar útibússtjóri fyrir Kaupfélag
Húnvetninga fyrir innan ána eins
og við segjum. Þá höfðu næstum
allir nokkrar skepnur svona til bú-
drýginga. En hugur hans var bund-
inn landbúnaðinum og að því kom
að þau hjón reistu sér nýbýlið Kleifa
rétt við bæjarmörkin. Það byggðu
þau alveg frá grunni. Þangað flutt-
ust þau um miðjan sjötta áratuginn.
Þar bjó Ingileif íjölskyldu sinni fal-
legt og hlýlegt heimili, ekki bara
inanndyra heldur var hugað að trjá-
rækt og garði við húsið. Nú eru
þarna mörg vöxtuleg tré, sem vekja
athygli vegfarenda.
Þau hjón eignuðust þijú böm.
Sæmund Magnús, sem tók við búi
þegar faðirinn féll frá fyrir nokkrum
árum. Sigrúnu og Ásdísi, sem báðar
era giftar og búa í Reykjavík.
Ingileif var glæsileg kona og bar
sig ákaflega vel, enda vakti hún
alls staðar athygli. Og hún var það
alveg fram á síðustu ár. Hún var
svo heppin að geta verið heima og
haft heimili með aðstoð Magnúsar
sonar síns alveg fram á síðustu
mánuði er hún lagðist inn á sjúkra-
deild Héraðshælis Húnvetninga,
Minning
Petra Jóhanna Þórð-
ardóttirfrá Mel-
gerði, Fáskrúðsfirði
Fædd 9. desember 1911
Dáin 30. maí 1993
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Margs er að minnast þegar hugs-
að er til æskustöðvanna. í huganum
bregður fyrir myndum af umhverf-
inu, húsunum í kringum æskuheim-
ilið, mannlífinu og einstaka atvik-
um. Fregn um andlát riíjar gjarnan
upp liðna tíð. Þá verður svo ljós sú
staðreynd hve margs er að minnast
og hve margs er að sakna.
Á hvítasunnudag lést mætur ná-
granni frá uppvaxtaráranum, Petra
Jóhanna Þórðardóttir, í daglegu tali
kölluð Petra í Melgerði. Við systkin-
in á Sunnuhvoli ólumst upp í góðu
nábýli við heimilisfólkið í Melgerði.
Vora samskiptin á milli þessara
heimila sérstaklega góð. Petra var
gift Níelsi Lúðvíkssyni, útgerðar-
manni frá Hafnarnesi. Hann andað-
ist 22. apríl 1984. Níeis var eftir-
minnilegur maður, traustur vinnu-
samur og ákaflega barngóður. Þau
hjón eignuðust sex böm saman.
Elst þeirra er Reynir, þá Svavar,
Sigurveig, Aðalbjörg, Sævar og
Guðrún og einnig ólst upp á heimil-
inu dóttursonurinn Níels Pétur Sig-
urðsson. Petra átti eina dóttur frá
fyrra hjónabandi, Soffíu Alfreðs-
dóttur. Hún er látin.
Petra verður okkur alltaf minnis-
stæð. Ákveðin kona, gekk rösklega
til verka, hreinskiptin, orðhvöt og
oft skemmtilega orðheppin. Gaman-
söm og glettin. Raungóður og
traustur vinur okkar nágrannanna.
Hún var mikil húsmóðir, heimilið
snyrtilegt og ófáir vettlingamir og
sokkarnir sem við og einnig börn
okkar fengum pijónaða frá henni.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra fjölmörgu, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför mannsins míns, föður okkar, tengda-
föður og afa,
GRÍMS EIRÍKSSONAR
frá Ljótshólum,
Drápuhlið 42.
Ásta Sigurjónsdóttir,
Eirikur Grímsson,
Anna Grímsdóttir, Runólfur Þorláksson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
hjartkærrar eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu, .
JOHONNU GUNNARSDOTTUR,
Bólstaðarhlíð 58.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks Landspítalans fyrir alúð, og
umhyggju í veikindum hennar.
Jónas Jónsson,
Gylfi Jónasson, Hulda Hauksdóttir,
Jón Halldór Jónasson, Guðrún G. Gröndal,
Þórir Jónasson,
Kristrún Ýr Gylfadóttir,
Össur Ingi Jónsson.
Minning
Guðmundur Bjarni
Baldursson
sem nú má ekki heita það lengur
heldur héraðsspítali. Þar dó hún sl.
mánudag.
Það á ekki að vera hryggðarefni,
þegar aldraður maður fellur frá eða
fær hvíldina. En það er söknuður
og þá era minningar, sem fylla upp
tómarúmið, sem verður þegar náið
skyldmenni eða vinur hverfur yfír
móðuna miklu. Góð og starfsöm
kona er gengin. Hún eignaðist góð-
an mann og þau áttu mannvænleg
böm, sem bera þeim og heimili
þeirra gott vitni. Ég og Þórhildur
vottum þeim samúð okkar og þökk-
um um leið þessari látnu heiðurs-
konu fyrir áratuga velvilja og vin-
áttu.
Jón ísberg.
Eftir að við systkinin fluttumst að
heiman héldust áfram góð tengsl
við fjölskylduna í Melgerði. Þijú
okkar sem búum lengra í burtu
heimsóttum ekki svo átthagana að
við litum ekki inn hjá Petra. Var
þá eins og við hefðum skroppið að
heiman í gær. Petra var alltaf eins,
hress og tók okkur opnum örmum,
fljót að seðja smáfólkið sem fylgdi
okkur með einhveiju góðgæti.
Ósjaldan voram við kvödd á pallin-
um með fallegt pijónles í höndunum.
Við munum varðveita þessar minn-
ingar.
Melgerði er enn á sínum stað og
við systkinahópamir og fjölskyldur
okkar höldum áfram góðum tengsl-
um. Við þökkum systkinum frá
Melgerði og fjölskyldum þeirra allan
hlýhug og tryggð við okkur og for-
eldra okkar sem kveðja með sökn-
uði góða grannkonu sína. Með þess-
um línum fylgja ástarkveðjur frá
foreldram okkar til bama, tengda-
bama og barnabama Petru með
þakklæti fyrir allt í gegnum tíðina.
Við kveðjum hana öll með góðar
minningar í huga.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Jóhanna, Guðný, Jóna
Kristín, Kristján og fjöl-
skyldur frá Sunnuhvoli,
Fáskrúðsfirði.
í dag er kvaddur frá Þorláks-
kirkju Guðmundur Bjarni Baldurs-
son Selvogsbraut 7 í Þorlákhöfn.
Á vordögum árið 1975 gekk Guð-
mundur Bjami Baldursson til liðs
við Kiwanisklúbbinn Ölver í Þorláks-
höfn, þá nýstofnaðan, og hefur verið
allar götur síðan einn athafnasam-
asti og traustasti félaginn í Ölver
og á hvað drýgstan þátt í því öfluga
starfi sem lengst af hefur einkennt
klúbbinn okkar. Á þessum áram
hefur Guðmundur Bjami gegnt öll-
um helstu trúnaðarstörfum innan
klúbbsins og oftlega verið fulltrúi
klúbbsins okkar hjá íslenska um-
dæminu svo sem í fræðslunefnd og
víðar iog nú síðast í framboði til
Kjöramdæmisstjóra íslenska um-
dæmisins 1994-95 sem kjósa skal
um á umdæmisþingi í sumar.
Öll störf sín vann hann af atorku
og trúnaði og var ávallt reiðubúinn
að leggja lið öllum þeim málum sem
þörfnuðust úrlausnar hvetju sinni.
En fyrst og fremst minnumst við
hans fyrir persónuleika hans. Hver
man ekki glaðværðina, skopskynið
og hressandi viðbótið, sem alltaf
setti svip sinn á allt félagslíf okkar?
Við munum kveðskapinn og gam-
anþættina sem hann samdi og flutti
á árshátíðum okkar og þá miklu leik-
hæfileika sem hann bjó yfír.
Klúbburinn okkar verður svo mik-
ið fátækari og skarðið sem hann
skilur eftir sig verður vandfyllt.
En enginn má sköpum renna,
kall dauðans, sem enginn fær umflú-
ið, kemur fyrirvaralaust og bindur
enda á öll áform og allar væntingar
sem við öll ölum með okkur í um-
róti hins daglega lífs.
Sár harmur fylgir fráfalli Guð-
mundar Bjarna meðal allra þeirra
sem fengu að kynnast honum og
eiga hann að vini og félaga. Sárast-
ur er þó harmur nánustu ættingja
sem hafa misst svo mikið og svo
fyrirvaralaust.
Við Ölversfélagar sendum Brynju,
bömunum og öllum vandamönnum
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að styrkja þau á
þessum sorgarstundum.
í hugum okkar mun lifa minning-
in um góðan dreng og þakklæti fyr-
ir allt það sem hann gaf okkur af
sjálfum sér á liðnum árum.
F.h. Ölversfélaga, _
Hafsteinn Ásgeirsson.
Við voram mitt í undirbúningi
fyrir hátíðarhöld sjómannadags að
morgni 5. júní og sumarið sýndist
loksins ætla að hafa yfírhöndina
yfir þessu kalda og erfíða vori, þeg-
ar helkuldi settist að í hjartanu við
fréttir af því að hann Guðmundur
Bjarni Baldursson vinur okkar, sam-
starfsmaður og nú síðást nágranni
hefði látist kvöldið áður, mikill öð-
lingur og ljúfmenni, aðeins 52 ára
að aldri og öllum harmdauði.
Að sönnu var búið að sýna okkar
manni „gula spjaldið" 4 vikum áður
en sama er, að enginn átti von á
þessum endalokum nú og því afar
erfítt að sætta sig við þau.
Guðmundur Bjarni var sterkur
persónuleiki sem eftir var tekið hvar
sem hann fór og setti mark sitt á
þar sem hann kom nærri og það er
ljóst að okkar litla bæjarfélag er
ekki samt eftir ótímabært fráfall
hans og þá ekki Kiwanisstarfið og
svo mætti lengi telja, margs er að
minnast.
En það er gagnslaust að deila við
dómarann nú, fremur en endranær,
enda hefði Bjarni öragglega viljað
sjá okkur herða upp hugann og horfa
til framtíðar og að því munum við
stefna.
Dáinn, horfínn, harmafrep
hvílík orð mig dynur yfír!
En ég veit að látinn lifir
það er huggun harmi gep.
(M. Joch.)
Elsku Brynja mín, við biðjum Guð
að gefa þér, bömunum og fjölskyld-
unni allri styrk í sorginni og ein-
mannaleikanum.
Guð blessi minninguna um Guð-
mund Bjarna Baldursson.
Fjölskyldan Selvogsbraut 11.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Okkar kæri vinur, Guðmundur
Bjarni Baidursson, er látinn eftir
stutta sjúkrahúslegu.
Það er erfitt að sætta sig við það,
en þetta er gangur lífsins.
Við hjónin kynntumst Bjarna og
Brynju er við fluttum til Þorláks-
hafnar árið 1976, en þau bjuggu í
sömu raðhúsalengjunni og við, við
Hjallabraut.
Hófst þá mikil og óslitin vinátta
og margar ógleymanlegar stundir
áttum við saman í heimsóknum, úti-
legum, veiðiferðum og ófáar vora
ferðimar í Bakkakot við Meðalfells-
vatn í Kjós, sumarbústað Bjarna og
Brynju. Guðmundur Bjami var fróð-
ur maður og alltaf hrókur alls fagn-
aðar og hafði gaman af að segja
sögur og setja saman vísur, eins og
gestabókin okkar sýnir. Það verður
erfítt að sigla framhjá Bakkakoti og
hugsa um það að Guðmundur Bjami
sé farinn, en minningin um góðan
dreng mun alltaf lifa. Við þökkum
þér, Bjarni, fyrir allar góðu stundirn-
ar.
Elsku Brynja og böm, innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar og annarra
ástvina.
Hallgrímur, Sólveig og fjölskylda.
*
Lárus Hafsteinn Osk-
arsson — Minning
Fæddur 20. mars 1937
Dáinn 31. maí 1993
Hann kvaddi okkur á óðali sínu
uppi á Vatnsenda um hvítasunnuna
á dýrðardegi sumarkomunnar. Hann
var orðinn lúinn og þráði hvíld.
Við höfðum þekkst um árabil —
fyrst vora það formleg kynni —
seinna nákomin tengsl, í mínum
augfum vinátta. Hann kenndi mér
margt, maður andstæðna, glaður,
þó einfari. Fölskvalausa blíðu gat
hann einlæglega sýnt, hina stundina
hijúfur, hvass og óvæginn.
Gleði hans fólst í því að gleðja
aðra. Hann var bóngóður með af-
brigðum, iðandi að gera kunningjum
sínum greiða og sparaði enga fyrir-
höfn. Honum varð vel til vina og
stóðu þeir nærri honum, bæði í hret-
viðram hversdagsins og þegar allt
lék í lyndi.
Hann var vélamaður af Guðs náð.
Allar vélar léku í höndum hans. Síð-
ustu árin helgaði hann Kópavogsbæ
krafta sína, bæði við snjómokstur á
vetrum og hafði eftirlit með hafnar-
framkvæmdum á Kársnesi.
Húsbóndahollusta hans var ein-
stök. Aldrei talið eftir að sýna við-
vik. í mörg ár hvikaði hann nánast
aldrei frá þessu verkefni sem átti
hug hans allan. Hann sá fram-
kvæmdimar vaxa stig .af stigi og
gladdist mjög á velgengnisdögum
yfír öllu, sem til framfara horfði við
höfnina. í fyllingu tímans varð hann
hafnarvörður. Þjónusta hans vestur
á Kársnesi er bæjarfélaginu verðugt
þakkarefni.
Láras var tvíkvæntur og átti fjög-
ur böm sem hann unni mjög. Allan
þann tíma, sem við þekktumst, bjó
hann einn í vin sinni uppi á Vatn-
senda ásamt yngsta barni sínu,
Hadda. Milli þeirra var leynistreng-
ur. Natni Lárusar og fyrirhyggja
gagnvart stráknum ungum var til
fyrirmyndar og aðdáunarverð.
I veikindum Lárasar síðustu miss-
erin endurgalt Haddi föður sínum
fóstrið góða og lagði sig í framkróka
að þóknast honum. Það var stundum
vandaverk.
Hressilegt fas Lárasar gladdi okk-
ur hér í Hrauntungunni. Margan
morguninn renndi hann hér í hlað —
oft færandi hendi. Það var eðli hans,
tók púlsinn á bæjarlífinu og gaf
holl ráð. Nú verður það bara góð
minning.
Að leiðarlokum vertu Guði falinn,
vinur kær. Við Margrét og börnin
okkar sendum börnum Lárusar, fjöl-
skyldum þeirra og vinum hugheilar
samúðarkveðjur og biðjum þeim
blessunar Guðs.
Drottinn gef þú dánum ró,
hinum líkn sem lifa.
Kristján Guðmundsson.