Morgunblaðið - 17.10.1993, Blaðsíða 10

10 B
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. OKTÓBER 1993
Til solu
þekkt sérverslun í Kringlunni 8-12. Besti sölutíminn er framundan.
Upplýsingar aðeins á skrifstofunni, ekki í síma.
Fyrirtækjasalan
Baldur Bjánsson,
Laugavegi 95,101 Reykjavík, sími 62 62 78
og keyptu dýrustu eða ódýrustu
innréttinguna á markaðinum!
í október fær heppinn viðskiptavinur Eldhús og
baðs sem staðfestir pöntun á eldhúsinnréttinguna
eða heimilistækjum vöruna fría.
Sá heppni og allir aðrir sem staðfesta pöntun fyrir
mánaðarmótfá þriggja kvölda matreiðslunámskeið
hjá meistarakokkinum Sigurði L. Hall og að
sjálfsögðu haustafslátt.
Hjá okkur eru gæðin í öndvegi.
GRÍPTU
TÆKIFÆRIÐ!
Texti og myndir Agnes Bragadóttir
M ARGIR standa í þeirri trú að
það sé mikil kúnst að standa á
sjóðskíðum og vera dreginn
áfram á feiknarhraða af hrað-
báti. Ég get staðfest að kúnstin
við að standa er hreint ekki svo
mikil, að minnsta kosti ekki,
ef maður á annað borð heldur
jafnvægi á meðan verið er að
draga mann upp úr sjónum í
upphafi ferðar og komast á
ákveðna ferð á skíðunum. Eftir
það er þetta leikur einn, sem
reynir svolítið á lærvöðva og
handleggi, en ekkert sem ekki
er fljótt að gleymast. Þetta er
að minnsta kosti raunin ef mað-
ur kann eitthvað á svigskíðum,
því hægt er að haga hreyfing-
um mjög svipað á sjóskíðum og
skíðum, til dæmis þegar leggja
á í svolítið sjósvig.
En til þess að ná fullum tökum
á íþróttinni, geta skíðað á
einu skíði, stokkið í öldutoppunum
og þess háttar, þannig að aðrir
hafi staka ánægju af því að horfa
á viðkomandi á sjóskíðum, þarf
örugglega mikla og stranga þjálf-
un. Þeir sem leggja stund á sjóð-
skíðaíþróttina af kappi, hafa jafn-
vel atvinnu af því að kenna öðr-
um, sýna margir ótrúlega fæmi.
Þessu varð ég vitni að í Cancun
í Mexíkó, þar sem geysileg áhersla
er lögð á hverskonar vatnasport
og sölumennsku í kringum slíka
tómstundaiðkun. Þar kunna Mex-
íkanar svo sannarlega að verð-
leggja sig, meira að segja þannig
að verðbólgusjóuðum íslendingum
þykir nóg um.
Til dæmis var hinn stórflínki
sjóskíðamaður sem hér birtast
nokkrar myndir af, ekkert yfir sig
ánægður, þegar ég myndaði hann
í gríð og erg, af bátnum, sem ég
þó hafði leigt til þess að draga
mig og börn mín áfram á sjóskíð-
um. Hann var í lok þess tíma sem
ég hafði greitt fyrir formúu fjár,
ekkert að spyija kóng eða prest
eða mig hvort hann mætti nota
síðustu mínúturnar mínar til þess
að leika listir sínar, heldur gaf
stýrimanninum merki og af stað
var þeyst.
Ég var hin ánægðasta með að
fá að fylgjast með honum leika
listir sínar á einu sjóskíði og not-
aði tækifærið til myndatöku. Þeg-
ar í land var komið, var sjóskíða-
kennarinn hins vegar þeirrar
ÍMSbife.
skoðunar að hann hefði veitt meiri
þjónustu, en keypt hefði verið,
þ.e. hann fékk að leika sér á minn
kostnað, og taldi eðlilegt að fyrir
það greiddi ég aukalega 30 pesa,
eða um 10 dollara. Ég bað hann
vel að lifa og tjáði honum að hann
mætti vera þakklátur fyrir að ég
krefðíst ekki endurgreiðslu að
hluta til, fyrir að hann hefði notað
minn tíma og kvaddi við svo búið.
Eftir þetta urðum við ekki vör
við að þessi „ágæti“ fégráðugi
maður, sem starfaði við strönd
Kin Ha hótelsins, byggi yfir sams-
konar hlýleika og brosmildi og
hann hafði gert fram að sjóskíða-
för okkar. Þannig að þótt Mexík-
anar þeir sem við hittum í för
okkar hafi upp til hópa verið vin-
gjamlegir, gestrisnir og sérlega
barngóðir, sem mér fannst nú
hvað ánægjulegast í viðmóti
þeirra, þá virðast þeir hafa verið
fljótir - afar fljótir - að tileinka
sér þann hugsunarhátt sem ein-
kennir ferðaþjónustu hvar sem er
í heiminum: að hafa eins mikið
fé af kúnnanum og hægt er, á
sem skemmstum tíma!