Morgunblaðið - 24.06.1995, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 1995 33
sviðsljósi. Einhvem smátíma hafði
hann afskipti af bæjarmálapólitík.
Ég held þó að honum hafí ekki
hugnast alls kostar siík afskipti.
Hins vegar breytti það engu um
að hann var alla tíð staðfastur
sjálfstæðismaður og ég hygg að
fátt hefði getað haggað þeirri trú.
Um árabil sat hann í Stjóm Sögu-
félags Skagfirðinga. Sú starfsemi
höfðaði sérstaklega til hans þar
sem faðir hans hafði verið einn af
forgöngumönnum um stofnun fé-
lagsins, auk þess sem sagnfræði-
legur fróðleikur var honum hug-
leikinn. Hann var einatt málfars-
legur ráðgjafí við útgáfustarfíð og
las yfír handrit og prófarkir. Allt
þetta vann hann af hinni mestu
nákvæmni og góðri þekkingu. Um
störf hans á þeim vettvangi get
ég borið vitni, því að stundum leit-
aði ég í smiðju hans. Sjálfur fór
Friðrik sér hægt á ritvellinum. Það
má harma, því að hann var einkar
ritfær maður, ritaði kjammikla og
hreina íslensku. Um það geta þeir
sannfærst sem lesa frásögn hans
í síðasta tölublaði Hestsins okkar.
Þess má og geta að Friðrik talaði
óvenju hreint og fagurt mál.
En það væri ófullkomin lýsing
á Friðriki Margeirssyni að lýsa
honum eingöngu sem skólamanni
og íslenskufræðingi. Hann ólst upp
í sveit og tók virkan þátt í bústörf-
um langt fram á fullorðinsár. Frið-
rik hélt alla tíð erfðahlut sínum í
Ögmundarstöðum og hafði þar um
árabil bæði kindur og hross, nú
síðustu árin hross. Hann heyjaði
þar á sumrum, rak á fjöll og fór
í göngur. Friðrik var í eðli sínu
mikill sveitamaður og ég held
raunar að hann hafi ávallt unað
sér betur í sveitinni en á mölinni.
Hann var einstaklega glöggur á
skepnur og dýravinur mikill. Með
tímanum eignaðist hann góðan
stofn hrossa, sem hefur sífellt far-
ið batnandi og hafa nokkur úrvals-
hross komið frá honum sem gert
hafa garðinn frægan. Hann var
jafnframt hinn besti reiðmaður og
sat hest einkar fallega á íslenska
vísu og varð ekki skotaskuld úr
að teygja gæðing til kosta.
Skemmtilegt og fræðandi var að
vera með honum á ferðalögum og
á ég þaðan góðar og dýrmætar
endurminningar. Einkum eru mér
minnisstæðar margar ferðir með
honum um Staðarfjöllin, en þar
má heita að hann þekkti hveija
þúfu. Á góðum stundum var hann
sagnabrunnur hinn mesti og hafði
næmt auga fyrir því spaugilega.
Friðriki var afar annt um hesta
sína og vandur að kaupendum þeg-
ar hann seldi frá sér ung hross.
Ég varð var við að hann kaus held-
ur að selja ódýrt ef hann treysti
kaupanda til að reynast hestinum
vel og einatt reyndi hann að frétta
hvað orðið hefði síðar, jafnvel þó
að mörg ár liðu. Sölunni fylgdi oft
ein eða fleiri stökur, því að hagyrð-
ingur var hann góður.
Eftir að Friðrik lauk skólastörf-
um gat hann gefið sig af alhug
að hugðarefni sínu, umhirðu og
uppeldi hrossanna sinna. Við það
var hann vakinn og sofinn til hins
síðasta. Með naumindum gaf hann
sér tíma til að skreppa til læknis
í „smáskoðun“. En það var þá orð-
ið um seinan. Síðasta ferðin var
hafin.
í einkalífi var Friðrik gæfumað-
ur. Hann eignaðist hina ágætustu
konu sem reyndist honum tryggur
förunautur og studdi hann með
ráðum og dáð og bjó þeim fallegt
og aðlaðandi heimili. Sambúð
þeirra var kærleiksrík og ein-
kenndist af gagnkvæmri virðingu.
Þau urðu þeirrar gæfu aðnjótandi
að sjá öll sín börn komast vel til
manns og eignast fjölskyldu. Öll
hafa þau sýnt foreldrum sínum
mikla ræktarsemi, enda hafa þau
öll átt annað heimili sitt hjá Öldu
og Friðriki á Hólavegi 4. Þar hefur
því oft verið mannmargt og glatt
á hjalla. Raunar má segja að það
heimli hafi legið „um þjóðbraut
þvera“ því að fá hjón hef ég vitað
gestrisnari.
Það eru nú liðnir rúmir fjórir
áratugir síðan ég kynntist Friðriki
fyrst. Svo einkennnilega vildi
nefnilega til að hann tók við
kennslu sem ég hafði haft á hendi
við skólana á Króknum. Og nokkru
seinna varð ég mágur hans. Lang-
tímum saman voru samskipti okk-
ar mikil og á hans góða heimili
hef ég ávallt notið mikillar gest-
risni og hlýju sem og öll mín fjöl-
skylda. Tryggari vin og betri fé-
laga en Friðrik Margreirsson hef
ég ekki eignast enda hygg ég að
trygglyndi og trúnaður hafí verið
eitt af hans fegurstu aðalsmerkj-
um.
Nú er þessi gamli og góði vinúr
minn horfinn yfír móðuna miklu.
Alltof snemma að mér finnst.
Minningar hrannast upp. Á hug-
ann leita sundurleitar tilfínningar;
gleði yfír öllum góðu stundunum,.
þakklæti til þess manns sem hefur
auðgað líf mitt svo mjög og sár
söknuður. Skagafjörður hefur föln-
að fyrir sjónum mínum og verður
varla samur aftur. En hví skyldi
fást um það? Enginn spornar við
örlögunum og öll göngum við þessa
sömu götu fyrr eða síðar. Það heyri
ég þennan æðrulausa vin minn
segja. Hugurinn leitar til þeirra
sem næstir honum stóðu; eigin-
konu, barna, barnabama og
tengdafólks og háaldraðrar fóstur-
móður sem nú syrgir góðan son.
Öllum þeim sendum við hjón og
böm okkar hinar innilegustu sam-
úðarkveðjur og finnum djúpt til
með þeim við svo sviplegt fráfall
þessa mæta manns.
Sigurjón Björnsson.
Þau válegu tíðindi bámst norðan
úr Skagafírði í síðustu viku að
Friðrik Margeirsson væri látinn.
Fregnin um sviplegt fráfall hans
vekur með mér trega og eftirsjá.
Friðrik var heimilisvinur for-
eldra minna og náinn vinur föður
míns. Milli þeirra var fágæt og
traust samvinna. Friðrik byijaði
kennslustörf sín á Sauðárkróki,
fyrst undir stjórn föður míns séra
Helga Konráðssonar, en tók ekki
löngu síðar við skólastjórn bæði í
Gagnfræða- og Iðnskóla Sauðár-
króks.
Hugurinn reikar til löngu horf-
innar æsku minnar fýrir norðan.
Ég er lítil telpa að leik inni í borð-
stofu foreldra minna þegar pabbi
kemur þar inn. í fýlgd með honum
er ungur ókunnugur maður, Frið-
rik. Var hann þá nýlega útskrifað-
ur norrænufræðingur frá Háskóla
íslands. Trúlega mun þessi heim-
sókn hans hafa verið upphaf að
kennsluferli hans á Króknum. Man
ég að hann heilsaði mér glaðlega
og lét þess getið að skyldleiki
væri mikill með okkur. Lítt gaf ég
því þá gaum og fannst lítils um
vert. En seinna hef ég reynt að
hann er eini frændinn sem ég hef
eignast um ævina. Hann var mér
ávallt vinveittur og batt við mig
tryggð. Með þakklátum hug minn-
ist ég nú næstum hálfrar aldar
vináttu, en mest og best þakka ég
þó mínum góða frænda hve vel og
drengilega hann hefur heiðrað og
ræktað minningu föður míns.
Nú þegar Friðik Margeirsson er
til moldar borinn þykir mér orðið
skarð fyrir skildi þar norður frá. I
mínum huga er Krókurinn svip-
minni og hinn blái litur Stólsins
hefur fölnað.
Síðast sá ég Friðrik í nóvember
síðastliðnum. Var hann þá á ferð
hér fyrir sunnan. Síst hvarflaði þá
að mér þegar ég horfði á eftir
skagfirska höfðingjanum ungleg-
um og kvikum í hreyfmgum að
þetta væri okkar síðasti fundur.
Öldu Ellertsdóttur, hinni ástúð-
legu og fallegu eiginkonu Friðriks
og börnum þerira sendi ég mínar
einlægustu samúðarkveðjur.
Ragnhildur Helgadóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Fríðrik Margeirsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
UNNURISLEIFS-
DÓTTIR LARSEN
+ Unnur ísleifs-
dóttir frá Ráða-
gerði í Vestmanna-
eyjum fæddist 13.
ágúst 1912. Hún
lést í Danmörku
laugardaginn 27.
mai síðastiiðinn.
Foreldrar hennar
voru ísleifur Sig-
urðsson og Valfríð-
ur Jónsdóttir og
voru börn þeirra
fjögur sem öll eru
nú látin. Einkadótt-
ir Unnar er Edda
Rasmussen, fædd
1943, gift Sören Rasmussen
verktaka og búa þau í
Hvidovre í Danmörku. Synir
þeirra eru Jan og Peter.
Útför hennar fór fram frá
Hvidovrekirkju fimmtudaginn
1. júní.
LÁTIN er í Danmörku á 83. aldurs-
ári Unnur ísleifsdóttir Larsen. Með
nokkrum orðum langar okkur til
að minnast þessarar góðu vinkonu
okkar.
Það eru-40 ár síðan leiðir okkar
lágu saman og alla tíð stóð heim-
ili hennar okkur opið, til styttri eða
lengri dvalar.
Unnur var fædd og uppalin í
Vestmannaeyjum og fór ung til
Reykjavíkur að fullnema sig í
kjólasaumi, en við það hafði hún
unnið í Eyjum. Að því loknu sigldi
hún til Danmerkur. Átti dvölin þar
ytra aðeins að vara í tvö til þijú
ár, en heimsstyijöldin síðari skall
á og dvölin í Danmörku varði í tæp
60 ár. Fyrstu tvö árin vann Unnur
á stórri saumastofu og þar lærði
hún mikið i kjólasaumi, sem síðar
átti eftir að koma sér vel á lífsleið-
inni. Hún giftist dönskum manni
og átti með honum dótturina Eddu.
Þau slitu fljótlega samvistir og ól
Unnur dóttur sína ein upp. Hún
bjó þeim fallegt og hlýlegt heimili
og bjó alla tíð á sama stað,
Álandsgade 55 á Amager.
Heima á Álandsgötu vann Unn-
ur alfarið við kjólasaum. Hún
saumaði fýrir hinar ýmsu verslanir
stórborgarinnar og var mjög eftir-
sótt, enda vel kynnt og vandvirk
með afbrigðum. Þetta gerði það
að verkum að hún gat annast dótt-
ur sína, enda ekki kostur á dagvist
í þá daga. Vafalítið hefur þetta oft
verið erfitt í lok stríðsins og strax
þar á eftir. En hún var sjálfstæð
og ákveðin ung stúlkan úr Eyjum.
Þeir sem kynntust og þekktu
þessa hjartastóru konu geta vafa-
laust allir tekið undir það að hjálp-
samari og tryggari einstaklingur
var vandfundinn. Margur landinn,
bæði fyrr og síðar, á henni skuld
að gjalda. Það voru ófáir sem hún
hýsti og hjálpaði í veikindum og
erfiðleikum í Kaupmannahöfn. Á
árum áður fóru íslendingar í stórar
læknisaðgerðir til Kaupmanna-
hafnar og þurftu bæði hjálp og
húsaskjól fyrir ættingja og fylgd-
arfólk. Þá og alltaf var mikið
hjartarúm á Álandsgötunni hjá
Unni, þó húsakynnin væru ekki
Séríræðingar
í blómaskreytingum
við öll la'kilæri
Hblómaverkstæði
aiNNA^

Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
stór, en rósemi og
æðruleysi þessarar
góðu konu vógu þetta
upp og vel það. Um
þetta allt getum við
sem þessar línur ritum
vel vitnað.
Kynni Unnar og
fjölskyldu okkar hó-
ftist árið 1955, er Huld
fór með veika systur
sína til Kaupmanna-
hafnar í hjartaaðgerð.
Allar þijár voru þær
fæddar og aldar upp í
Eyjum, en þekktust
ekki að ráði þar, enda
eru 4-5 ár mikill aldursmunur á
bams- og unglingsárum. Ekki var
Huld búin að dvelja lengi á hóteli
í Höfn þegar bankað var upp á.
Þar var þá komin Unnur frá Ráða-
gerði og tók ekki annað í mál en
að Huld flytti heim í Álandsgötu.
Þar dvaldi hún í þá tvo mánuði sem
eftir vora af dvöl hennar i Höfn.
Hugsunarsemi og elskulegheit á
erfíðum tímum era ómetanleg og
verða seint fullþökkuð.
Alla tíð síðan var Unnur eins
og ein af fjölskyldunni. Hún gladd-
ist með okkur í gleði og tók ekki
síður þátt í sorgum okkar. Mikill
samgangur var á milli þeirra vin-
kvenna og mörg ferðalögin hafa
þær og við farið í gegnum árin.
Vinátta Unnar náði yfír böm og
tengdaböm Huldar, við voram öll
sem eitt hjá henni. Á síðustu 15
árum hafa ferðir okkar til Dan-
merkur verið tíðar og oftast var
gist hjá Unni. Þar átti Magnús sitt
fasta sæti við borðstofuborðið og
þar mátti sko enginn annar sitja
þegar við vorum á ferð.
Síðari ár var Unnur dugleg við
að heimsækja gamla landið sitt,
oftast í fylgd með fjölskyldu sinni,
en gott samband var þeirra allra
á milli. Naut hún þess að sýna
þeim æskuslóðimar og hún kunni
margar skemmtilegar sögur frá
fyrri tímum.
Síðasti kjóllinn sem Unnur
saumaði var glæsilegur brúðarkjóll
á tilvonandi brúði Jans, dótturson-
ar hennar, en brúðkaupið var hald-
ið með pompi og prakt úti á Jót-
landi hinn 20. maí sl. Þangað var
okkur öllum boðið og sjaldan hefur
nokkur amma ljómað eins af gleði
og stolti og Unnur gerði þennan
dag. Heyrðum við að fólk átti bágt
með að trúa því að amma brúðgu-
mans, 82 ára, hefði saumað hinn
glæsilega brúðarkjól. Eftir hið
skemmtilega brúðkaup áttum við _
fjögur góða viku saman, eins og *
svo oft áður. Höfðum við leigt
okkur sumarbústað við Norðursjó
og skoðað okkur um á Jótlandi.
Viku eftir gleðidaginn góða skyldi
haldið heim á leið til Kaupmanna-
hafnar með viðkomu hjá Jóhanni,
sonarsyni Huldar, og hans fjöl-
skyldu. Unnur vildi hvfla sig eftir
bílferðina, sofnaði og vaknaði ekki
meir.
Svo snöggt, svo óvænt, og við
sem áttum eftir að vera viku sam-
an enn á Álandsgötu, hlæja meira
og gera svo margt skemmtilegt.
Það sem gefur lífínu gildi er
fólkið sem við kynnumst á lífsleið-
inni. Nú, þegar Unnur er öll, eri—
okkur efst í huga þakklæti til for-
sjónarinnar sem gaf okkur tæki-
færi til að kynnast henni og eiga
hana að vini. Eftir standa minning-
ar um fjölmargar ánægjulegar
samverustundir, sem bæði verma
og gleðja.
Innilegar kveðjur og þakklæti
era frá Brynju og ijölskyldu.
Stuðningur Unnar við þau fyrir
tveimur árum var ómetanlegur.
Þá sást enn og aftur hvem mann
hún hafði að geymja. Hennar verð-
ur sárt saknað.
Einlægar samúðarkveðjur send-
um við Eddu og fjölskyldu.
Huld Kristmannsdóttir,
Edda og Magnús.
t
Faðir okkar,
EIRÍKUR J. KJERÚLF,
verður jarðsunginn frá Valþjófsstaðarkirkju mánudaginn 26. júní
kl. 14.00.
Þórey Eiriksdóttir,
Sölvi KjerulL
Droplaug Kjerúlf.
t
Útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR AXELSDÓTTUR
Gógó,
Hæðargarði 29,
Reykjavík,
fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn
26. júní kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er
vinsamlega bent á að láta Bústaða-
kirkju njóta þess.
Jón Steinar Guðmundsson, Sigrún Guðmundsdóttir,
Gunnar Sverrir Guðmundsson,
María Helga Guðmundsdóttir, Þórarinn Jónsson,
Anna Sigriður Guðmundsdóttir, Reynir Halidórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilega þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og sonar,
GUÐMUNDAR KJERÚLF,
Hólavallagötu 13.
Ingibjörg Hejgadóttir,
Guðmundur Ingi Kjerúlf, íris Hrönn Sigurjónsdóttir,
Andrés H. G. Kjerúlf.