Morgunblaðið - 15.09.1995, Síða 36

36 FÖSTUDAGUR 15. SEPTEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Charlotta Ólöf
Gissurardóttir
fæddist í Reykjavík
16. janúar 1916.
Hún lést á Landspít-
alanum 7. septem-
ber síðastliðinn eft-
ir stutta sjúkralegu.
Foreldrar hennar
voru Helga Jens-
dóttir, ættuð frá
Önundarfirði, og
Gissur Filippusson
frá Kálfafellskoti í
Fljótshverfi. Ólöf
átti fimm hálfsystk-
in. Sammæðra voru
Ragnar, Marinó og Viktoría
Dagmar. Samfeðra voru Gunn-
í NOKKRUM orðum langar mig
að minnast Ólafar eða Lóu eins
og hún var jafnan kölluð. Sem
smástelpa kynntist ég Lóu, þegar
Eiki móðurbróðir minn og hún
komu í heimsókn til okkar á Reyð-
arfjörð. Þá nýgift. Alveg síðan þá
höfum við verið vinkonur þó ald-
ursmunurinn hafi verið mikill.
Heimili þeirra hjóna hér í Reykja-
vík stóð okkur systkinunum opið
þegar við hleyptum heimdraganum
og komum suður. Oft kom ég í
heimsókn til þeirra fyrstu ár mín
hér fyrir sunnan og man ég glöggt
hve gleði þeirra var mikil með litla
drenginn sinn, Gissur Bjöm. Lóa
var mikill fagurkeri og var sífellt
að breyta, bæta og fegra í kringum
sig. Einnig hafði hún yndi af falleg-
um söng og naut þess að hlusta á
sígilda tónlist.
Þegar árin liðu og ég eignaðist
sjálf böm, nutu þau einnig
væntumþykju Lóu. Var því oft
hátið í bæ þegar Lóa og Eiki komu
í heimsókn. Aldrei komu þau tóm-
hent. Það vissu bömin mín fyrir
víst og komu því yfirleitt hlaup-
andi heim þegar von var á þeim.
Sjaldan hef ég kynnst jafn sam-
hentum og samrýndum hjónum og
ar og Kristín. Á gaml-
árskvöld árið 1955
giftist Ólöf eftirlif-
andi eiginmanni sín-
um, Ragnari Eiríki
Björnssyni, f. 30.
september 1914, frá
Grófarseli í Jökulsár-
hlíð. Sonur þeirra er
Gissur Bjöm, f. 5.
nóvember 1956. Syn-
ir Ólafar frá fyrra
hjónabandi era Franz
og Ágúst Gíslasynir.
Ólöf verður jarð-
sungin frá Aðvent-
kirkjunni, Ingólfs-
stræti 19, í dag og hefst athöfn-
in kl. 13.30.
þeim. Þessi góðlátlega glettni og
virðing, sem þau sýndu hvort öðra
var aðdáunarverð.
Eiki minn. Það hlýtur að vera
huggun harmi gegn að eiga svo
góðar minningar um elskulega eig-
inkonu og gott að ylja sér við þær
þegar söknuðurinn sverfur að.
Eg og fjölskylda mín sendum
þér, Gissuri, Frans, Gústa og öðr-
um aðstandendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Birna.
Að frátöldum fyrstu fimm áram
ævi minnar kynntist ég pabba og
mömmu tæpast fyrr en ég var orð-
inn fullorðinn maður. Örlögin hög-
uðu því svo - eða á ég kannski
að nefna hlutina réttum nöfnum:
langar fjarvistir pabba sem var illa
launaður farmaður, oft á erlendum
skipum; fátæktarbasl kreppuár-
anna sem gerði að verkum að
mamma átti fullt í fangi með að
sjá sér og tveim ungum drengjum
farborða; breska hemámið sem
gerði Reykjavík að viðsjárverðum
stað fyrir börn. Stríðsgróðinn -
þetta undarlega íslenska „efna-
hagsundur" - var enn ekki kominn
til skjalanna vorið 1941 þegar ég
var settur fimm ára gamall í fóstur
austur í Fljótshverfi - hjá mér
óskyldu en engu að síður einstöku
sómafólki sem ég minnist einungis
af þakklæti og með hlýju. Eftir
áratugs vist á Núpum í Fljóts-
hverfi - þeirri afskekktustu og
austustu af „sveitunum milli
sanda“ - tók við skólavist að Skóg-
um og Laugarvatni og síðan nám
í Þýskalandi, þannig að ég var
kominn nær þrítugu er ég fór að
hafa fasta búsetu í Reykjavík þar
sem mamma bjó allt sitt líf. Pabbi
var þá dáinn en honum kynntist
ég aðeins eitt sumar á mennta-
skólaárum mínum er við gengum
saman til erfiðisvinnu.
Þótt ég væri fjarverandi veit
ég að kjör mömmu voru hörð og
miskunnarlaus framan af ævi -
eins og raunar alls ómenntaðs al-
þýðufólks á fyrri hluta þessarar
aldar. Pabbi heitinn „skaffaði“
ekki vel eins og sagt var, hefði
trúlega ekki getað það þó hann
hefði viljað því farmannslaunin
voru smánarlega lág og breysk-
leiki hans gagnvart Bakkusi tók
sinn toll. Lund hans var líka hörð,
brynjuð af ævilöngu striti og basli
- helst að það glitti í viðkvæma
sál og fróðleiksþyrstan anda undir
skelinni þegar hann var við skál,
innri mann þess sem þindarlaust
erfiði og kröpp kjör höfðu svipt
möguleikanum til að menntast og
búa sér og sínum þægilegra líf.
Hann var tuttugu árum eldri en
mamma og sambúð þeirra var
ábyggilega ekkert sældarlíf. En
mamma var glaðvær kona og
æðralaus, leitaði sér auk þess
huggunar í trúnni. í þeim efnum
var hún leitandi lengi framan af
uns hún fann endanlegt athvarf
hjá sjöunda dags aðventistum þar
sem ég hygg að hún hafi fundið
þann frið og það jafnvægi hugans
er hún hafði lengi leitað.
í efnalegu tilliti fór ekki að rofa
til fyrir henni fýrr en eftir að hún
hóf búskap með seinni manni sín-
CHARLOTTA ÓLÖF
GISSURARDÓTTIR
SIGURGEIR
SVERRISSON
Sigurgeir
Sverrisson var
fæddur á Blönduósi
14. október 1948.
Hann lést 6. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Elísabet Þórann
Sigurgeirsdóttir
frá ísafirði og Jó-
hann Sverrir Krist-
ófersson, fyrrum
hreppstjóri á
Blönduósi. Systkini
hans eru: Kristófer
Sverrir, Hildur
Björg, Jón og
Sverrir.
Fyrri kona Sigurgeirs var Jóna
Sigríður Guðmundsdóttir frá
Laufási við Hvammstanga.
Böra þeirra eru Guðmundur
Jóhann, unnusta hans er Mar-
grét Gunnarsdóttir; Ólöf
Ragna, eiginmaður
hennar er Sigurður
Páll Tryggvason og
synir þeirra Sindri
Már og Adam Lárus;
Kristófer Skúli _ og
unnusta hans Ást-
hildur Dóra Þórs-
dóttir. Með seinni
konu sinni, Huldu
Baldursdóttur frá
Blönduósi, átti hann
dóttur Elísabetu Þór-
unni, hennar unnusti
er Ingólfur Pálmi
Heimisson. Börn
Huldu og fyrri manns
hennar, Baldurs Baldurssonar,
eru Jónína og Baldur Reynir.
Sambýliskona hans síðustu árin
var Vigdís Bragadóttir.
Útför Sigurgeirs fer fram frá
Blönduskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00.
ÉG FRÉTTI það í dag að hann
pabbi minn væri dáinn. Nú er tóma-
rúm í hjarta mér, tómarúm þar sem
hann var. Ég veit að ég mun fylla
það aftur þegar ég hætti að syrgja
hann og fer að vita að hann er í
öðrum heimi, betri en þessum og
ég veit að við munum hittast aftur
þegar ég fer. Þangað til mun ég
alltaf hugsa fallega til þín alveg
eins og á meðan þú varst hér.
Ég óska þess að þú fínnir frið í
hjarta þér og ég veit að guð mun
styðja pig. Við sendum þér okkar
bestu kveðjur.
Þín dóttir
Ólöf Ragna.
Sumarið 1992 efndu niðjar hjón-
anna Ingibjargar Þ. Jóhannsdóttur
og Sigurgeirs Sigurðssonar, sem
bjuggu öll sín hjúskaparár á
ísafirði, til ættarmóts. Þar var fjöl-
menni. Margt var sér til gamans
gert. Einn af þeim sem leiddi gleð-
ina var Sigurgeir Sverrisson, hvers
manns hugljúfi, sonur hjónanna
Elísabetar Þ. Sigurgeirsdóttur og
Sverris Kristóferssonar, fyrrver-
andi hreppstjóra þeirra Blönduós-
inga. Honum var einkar lagið að
létta lundu ættingja, enda hrókur
alls fagnaðar. Best tókst honum
þegar nikkan lék í höndum hans
og viðstaddir sungu af hjartans
lyst. Þá lék bros í augum hans sem
á vörum.
Nú er Sigurgeir Sverrisson all-
ur, langt um aldur fram, tregaður
af öllum sem gerst þekktu hann.
Hann ólst upp hjá foreldrum sín-
um á Blönduósi, þriðji í röð fimm
systkina. Foreldrar og systkini
kveðja hann að leiðarlokum og
minnast margra góðra daga sem
þau áttu saman. Faðir hans gengur
ekki heill til skógar og dvelur nú
á héraðshælinu á Blönduósi.
Silli, eins og hann var ævinlega
kallaður af ættingjum og vinum,
var hvers manns hugljúfi. Hann
hafði óvanalega létta lundu, var
einkar greiðvikinn og alltaf tilbú-
inn til aðstoðar ef til hans var leit-
að.
Silla var margt til lista lagt, en
það sem upp úr stóð hjá mörgum
var nikkan hans. Hann og hún
áttu einkar vel saman og töfruðu
fram gleði og kátínu. Þeir vora
ófáir dansleikirnir á Vestfjörðum
þar sem hann þandi nikkuna sína,
en hann bjó um nokkurra ára skeið
á ísafirði. Þá verður okkur ættingj-
um minnisstætt ættarmótið 1992
sem fyrr er frá sagt. Mig langar
til að muna hann eins og hann var
þar, í hlutverki gleðigjafans, sem
stráði hlýrri kátínu á báðar hendur.
Nú hefur hann ýtt úr jarðvistar-
vör. Það gerum við öll fyrr eða
síðar. Mig langar í þessum fáu
orðum að kveðja frænda minn og
þakka honum fyrir gömlu, góðu
árin, þegar hann kom í heimsókn
til frænku sinnar ásamt systkinum
sínum. Þá var oft glatt á hjalla og
stutt í brosið hans. Megi það ljóma
í spegli eilífðarinnar.
Börnunum hans fjórum og öðr-
um ástvinum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Þorgerður Sigurgeirsdóttir.
um, Ragnari Eiríki Bjömssyni,
harðduglegum og traustum verka-
manni ættuðum úr Jökulsárhlíð
austur. Stjúpfaðir minn er ekki
aðeins strangheiðarlegur maður og
vel greindur heldur einnig gæddur
þeirri hjartahlýju, rósemi hugans
og umframt allt þeirri glaðværð
og glettni sem megnaði að létta
mömmu marga raun og búa henni
bjart ævikvöld. Þau komu sér upp
íbúð í Breiðholti upp úr 1970 og
ég held að mér sé óhætt að segja
að þar hafí mamma loksins flutt
inn í húsnæði sem ekki var á eða
undir mörkum þess sem kalla má
mannsæmandi og heilsusamlegt.
Kjallaraholan á Kirkjugarðsstíg -
eina vistarveran þar sem ég minn-
ist mömmu úr bernsku - var
saggafullt og niðumítt greni. Að
minnsta kosti get ég fullyrt að
íbúðin í Þórafelli 2 var sú fyrsta
og eina sem mamma bjó í og gat
búið sér hlýlegt og vistlegt heimili
þar sem henni leið vel innan eigin
veggja.
Mér fer hins vegar eins og svo
mörgum - mér þó kannski enn
fremur en mörgum vegna hins
langa aðskilnaðar okkar mömmu
þegar ég var barn og unglingur:
bemskuminningar mínar um hana
eru bjartastar - og mig langar að
kveðja mömmu með einni slíkri,
lítilijörlegri smámynd úr hvers-
dagsleikanum, en af einhveijum
ástæðum era það slíkar myndir
sem oft sækja á hugann þegar ald-
urinn færist yfir og það fer að
djarfa fýrir þeim ódáinsökram ei-
lífðarinnar þar sem ég sé mömmu
reika núna, glaða og reifa.
Það var sumardagur á Hóla-
vallatorgi: farið var að halla af
degi og síðdegismolla því sólin
hafði skinið í heiði allan liðlangan
daginn. Ég var fjögurra ára og
kom lafmóður á æðisgengnum
flótta ofan af Landakotstúni og
kastaði mér í örvæntingu í fangið
á ungum manni sem sat á öðrum
bekknum gegnt norðurvegg gamla
kirkjugarðsins. Á hæla mér hljóp
luralegur gjammandi hvolpur og
reyndi að glefsa í fæturna á mér
en snarstansaði þegar ungi maður-
inn lyfti hendinni og hvessti á hann
augun. Stríðsöskur strákahópsins
við kirkjugarðshornið „urrdan bítt-
ann, urrdan bíttann“ þögnuðu líka
þegar þeir sáu bjargvætt minn.
Þeir snéru við og töltu skömm-
ustulegir niður Ásvallagötuna,
hvolpurinn sneri við og trítlaði
með lafandi rófuna á eftir þeim.
Ég klöngraðist úr fangi unga
mannsins og settist á bekkinn við
hlið hans. Mér var runnin mæðin
og hjartað hætt að hamra. Ungi
maðurinn var ræðinn og tók að
forvitnast um hagi mína. Hvar ég
ætti heima? Hérna við hliðina, á
Kirkjugarðsstígnum. Pabbi? Hann
er úti á sjó. Alltaf úti á sjó. Og
mamma? Heima að passa litla
bróður. Hún var að koma úr vinn-
unni. Hann var bara eins árs.
Hann má ekki fara út fyrir hliðið.
Hvað mamma sé gömul? Það veit
ég ekki! Ég horfi vandræðalegur
á bjargvætt minn. Þessi spurning
hafði aldrei hvarflað að mér: hvað
mamma sé gömul! Mamma var
bara mamma og aldur skipti bara
máli þegar maður var fjögra ára,
fimm, kannski tíu. Þegar ég hins
vegar sá spurnarsvipinn í andliti
mannsins sem bjargaði mér undan
þessum hræðilega „Urrdanbítt-
ann“ varð mér ljóst að ég varð
að gera eitthvað. Ég hljóp eins
og byssubrenndur niður á Kirkju-
garðsstíg. Þegar ég kom til baka
var ég orðinn lafmóður aftur:
Mamma er rúmlega tvítug, stundi
ég upp móður og másandi. En af
því ég skildi ekki almennilega orð-
ið „tvítug“ fannst mér svarið ein-
hvern veginn ófullnægjandi svo
ég flýtti mér að bæta við: En hún
er fallegasta mamma í heimi! Mér
var í mun að votta þessum manni
þakklæti mitt, manninum sem
bjargaði mér frá óargadýrinu: Og
hún ætlar að gefa mér skíðasleða
í vetur og hún gefur mér alltaf
fimmeyring þegar ég fer fyrir
hana út í Rikkabúð, stundum tí-
eyring! Það er annaðhvort fimm
karamellur eða tíu súkkulaðikúlur
hjá Rikka!
Ungi maðurinn brosti, stóð svo
upp og kvaddi og stuttu síðar rölti
ég heim þar sem glaðlegt brosið á
mömmu nægði til að lýsa upp
dimma og raka kjallaraholu.
Franz Gíslason.
GUÐMUNDA
KRISTÍN SIGRÍÐUR
JÚLÍUSDÓTTIR
+ Guðmunda Kristín Sigríður
Júlíusdóttir fæddist í
Reykjavík 12. mars 1922. Hún
andaðist á sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 7. september síðastlið-
inn. Foreldrar hennar voru Júl-
íus Magnússon, f. 12.7. 1883,
d. 4.1. 1931, verkamaður í
Reykjavík og Jónína Margrét
Jónsdóttir, f. 17.1. 1891, d. 6.9.
1970. Systkin hennar eru Sig-
urður, f. 4.12. 1917, Guðrún, f.
30.4. 1920, Jóhanna Svanhvít,
f. 19.12. 1923, Guðmundur Ósk-
ar, f. 3.12. 1926, Valur, f. 13.3.
1928, og Sverrir, f. 27.10. 1929.
Guðmunda giftist 25.3. 1950,
Jóni Sv. Kristinssyni gullsmið,
f. 31.12.1924, d. 5.4.1955. Hann
var sonur Kristins Björnssonar
gullsmiðs á Siglufirði og Ragn-
heiðar Jóhönnu Jónsdóttur hús-
móður. Dóttir Guðmundu frá
því fyrir hjónaband er Hafdís
K. Ólafsson, f. 13.3.1942, starfs-
maður við Sjúkrahús Siglufjarð-
ar, gift Hinriki Aðalsteinssyni
kennara á Siglufirði og eiga þau
þijú böra. Börn Guðmundu og
Jóns eru: 1) Júlíus, f. 3.2. 1951,
rafeindavirkjameistari, búsett-
ur í Kópavogi, kvæntur Guð-
rúnu Erlu Björasdóttur leik-
skólakennara og eiga þau þrjú
böra. 2) Jóhann, f. 1.6. 1952,
vélstjóri á Siglufírði, maki hans
er Kolbrún Símonardóttir og
eiga þau einn son en Jóhann
eignaðist einn son áður. 3) Jón-
ína Kristín, f. 12.11. 1955, maki
hennar er Sigurður Friðriksson
og starfa þau bæði við Sundhöll
og íþróttahús Siglufjarðar og
eiga þijá syni.
Utför Guðmundu var gerð frá
Fossvogskirlgu 14. september.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfír þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðuli rennur,
rðkkvar fyrir sjónum þér
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pétursson)
Með þessum orðum vil ég minn-
ast ömmu minnar sem nú hefur
kvatt þennan heim. Barátta henn-
ar við veikindi sín er nú á enda
og vonandi líður henni vel þar sem
hún er nú. Ég og fjölskylda mín
sendum bömum hennar og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðmunda Harpa
Júlíusdóttir.