Morgunblaðið - 19.10.1997, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 19. OKTÓBER 1997 B 23
Mads pá Bass
Það verður heitt í kolunum á Jómfrúnni í kvöld
segir Vernharður Linnett. Þá leikur þar Mads
Vinding, einn af helstu djassbassaleikurum Dana
með landa sínum, saxófónleikaranum Jan zum
Vohrde, Eyþóri Gunnarssyni píanista og Matthíasi
MD Hemstock trommara.
EFTIR aldri skulu þeir fimm
stóru nefndir: Hugo
Rasmussen, Niels-Henn-
ing Orsted Pedersen, Bo
Stief, Mads Vinding og Jesper
Lundgaard. Allir hafa þeir komið
til íslands nema Mads, en í kvöld
verður hann á Jómfrúnni.
Jan hefur komið hingað áður -
með Mirror, hljómsveit Thomasar
Clausen, árið 1979. Hann blæs nú
með Stórsveit danska ríkisútvarps-
ins: Radioens big band. Þeir Mads
hafa leikið mikið saman m.a. í hinni
stórskemmtilegu hljómsveit Tyrkj-
ans Mehmet Ozans, Istanbul Ex-
press, þarsem djassi og tyrkneskri
tónlist er blandað saman lystilega.
Ég heyrði Mads Vinding fyrst í
gamla Montmartre-djassklúbbnum
í Store Regnegade árið 1973. Þá
var hann í nýstofnuðum kvintett
Svend Asmussen ásamt Kjeld
Ohman og Ed Thigpen. „Mads pá
bass,“ sagði Svend, það rímaði og
Svend Ijómaði af gleði yfír hinum
unga snillingi.
Síðan hef ég átt margar yndis-
stundir með Mads Vinding þarsem
hann hefur leikið með jafn ólíkum
listamönnum og Memeth Ozan,
Duke Jordan, Johnny Griffín, Putte
Wickman, Thomas Clausen, Tete
Montoliu, Gary Burton og Enrico
Pieranunzi svo einhverjir séu nefnd-
ir.
Sumarið 1978 fór ég á tónleika
í Húsinu - þeim fræga stað í Kaup-
mannahöfn. Kvartett gítaristans
Doug Raneys lék; Bent Jædig á
saxófón, Mads pá bass og Bjarne
heitinn Rostvold á trommur. Þá stóð
til að gefa út tónlistartímarit á ís-
landi og ég tók viðtal við þá fjór-
menninga, enda þrír þeirra tengdir
Islandi. Bent hafði lært á saxófón
hjá vini sínum Gunnari Ormslev.
Þá var hann dáti og herskip hans
lá þrjá mánuði í Reykjavíkurhöfn;
Bjarne hafði leikið inná ýmsar
hljómplötur með Hauki Morthens -
það er hann sem trommar í land-
helginni og Doug var í fyrstu er-
lendu djasshljómsveitinni sem Jazz-
vakning fékk til íslands; tríói Horace
Parlans. Mads var sá eini sem
tengdist á engan hátt íslandi -
meirað segja fæddur árið 1948 og
konungssambandi landanna löngu
slitið.
Það liðu þó nokkur ár uns Tónlist-
artímaritið TT leit dagsins ljós og
því voru viðtölin aldrei birt, en þeg-
ar ég frétti að Mads Vinding væri
á leiðinni til íslands gróf ég upp
snælduna með viðtölunum og hlust-
aði. Fyrsta spurningin var um upp-
haf tónlistarferilsins.
„Það var bassi í skólanum sem
ég gekk í sem lá ónotaður. Söng-
kennarinn minn sagði mér að spila
á hann. Ég var ellefu ára. Seinna,
þegar ég var sextán, fór ég að spila
á rafbassa. Þá flutti ég frá mömmu.
Var hálft ár í kennaraskóla, en
hætti. Það var svo mikið að gera í
spilamennskunni.
Áhrifavaldar? Þeir hafa verið
margir því ég hef leikið allskonar
tónlist. Fyrsti bassaleikarinn sem
ég hiustaði á var Ray Brown og svo
var það Ron Carter. Ég hef líka
lært margt af Niels-Henning. Hann
er tveimur árum eldri en ég. Niels
var svo heppinn að fá djobb í
Montmartre-djassklúbbnum þegar
hann var fjórtán ára. Af slíku læra
menn óhemju mikið.“
Hljómsveitirnar sem Mads lék
með í fyrstu voru af dixieland- og
svíngættinni, ss. hljómsveit saxist-
ans Steen Vigs. Þá tóku við djass-
rokksveitir einsog Secret Oysters.
1978 tók hann sæti í Radioens big
band. En er nóg að gera?
„Ég hef haft svo mikið að gera
með öðrum að ég hef aldrei haft
tíma fyrir eigin hljómsveit. Það er
ekki hægt að lifa af að leika djass
nema vera á sífelldum ferðalögum
og það er erfitt fyrir fjölskyldu-
MADS pá Bass
mann. Ég hef valið að blanda þessu
saman - leika góðan djass og vinna
fasta vinnu við allskonar leikhús.
Ég hef reynt að fá einhvem til að
spila á móti mér svo ég gangi ekki
alveg af vitinu. Á árunum 1969-71
lék ég í Cirkusrevíunni fjóra mánuði
á ári og það var ansi þreytandi að
þurfa að spila sömu tónlistina uppá
hvern dag.
Ef ég fengi tilboð frá Banda-
ríkjunum? Það væri fínt ef það væri
gott, en ég vildi ekki vera of lengi.
Ég hef það svo gott hér í Danmörku
- blómstra. En það er gaman að
fara í tónleikaferðir ef þær eru ekki
of langar.“
- En hvað með eigin tónverk og
hljómplötur?
„Ég hef leikið inná hundruð
platna með öðrum, en aðeins inná
eina undir eigin nafni: Danish De-
sign sem Sonet í Svíþjóð gaf út
1974. Þar var djassrokk á dag-
skránni og meðal hljóðfæraleikara
Jannie Schaffer og Kjeld Öhman.
Kannski gef ég út aðra plötu - en
í augnablikinu veit ég ekki hvernig
hún ætti að vera.“
Og það voru orð að sönnu. Það
liðu 23 ár frá því Danish Design
kom út þartil Mads Vinding gaf út
aðra plötu sína: The Kingdom
Where Nobody Dies og þvílík plata.
ítalski píanósnillingurinn Enrico
Peranunzi leikur þar með honum
og Alex Riel slær trommur. Alex
og Mads hafa leikið í mörg ár með
tríói Thomasar Clausens, besta pí-
anótríói Norðurlanda að mínu mati,
og þeir þekkja hvorn annan út og
inn.
Mads pá bass og Jan zum Vohrde
með Eyþóri Gunnarssyni og Matthí-
asi MD Hemstock er viðburður í
íslensku djasslífi. **-
í 'te;ý»í,4te.,yv.
- ■■
Þessi stíll hindrar
samdrátt
a>
«o
'3
e
to
*c5
CO
c
0>
rOús^óös um ^ ^ á lyfjaKostnaöi
oiilljóna Króna
rvldssjóös.
0) SAMTÖK
íí- IÐNAÐARINS