Morgunblaðið - 30.10.1997, Side 38

38 FIMMTUDAGUR 30. OKTÓBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
RAGNHEIÐUR
SIG URGEIRSDÓTTIR
VILHJÁLMUR
SIG URÐSSON
+ Ragnheiður Sig-
urgeirsdóttir
fæddist á Eyrar-
landi í Eyjafjarðar-
sveit 5. desember
1927. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
24. október síðast-
liðinn. Vilhjálmur
Sigurðsson fæddist
á Neðri-Dálksstöð-
um, Svalbarðs-
strönd, S-Þingeyj-
arsýslu, 16. mars
1926. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
16. ágúst 1993. For-
eldrar Ragnheiðar
voru Sigurgeir Sig-
fússon og Sigríður Einarsdóttir.
Foreldrar Vilhjálms voru Sig-
urður Vilhjálmsson og Sigur-
laug Jónsdóttir. Börn: Sigurður
(látinn); Alfhildur, maki Jón
Trausti Björnsson; Friðgeir,
maki Svala Iris Svavarsdóttir;
Sigríður, maki Ingvar Þórodds-
son.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kveðja til afa og ömmu. Smá upp-
rifjun á góðum dögum og minning-
um.
Til þeirra var gott að koma og
leita með stór mál og smá. Sum
heyrðu undir ömmu og önnur til-
heyrðu afa. Fyrir þeim vorum við
barnabömin jöfn, hver og einn tekin
eins og hann var. Þau óskuðu einsk-
is frekar en að við stæðum okkur vel
í skóla og þau fylgdust vel með.
Erfítt verður að sjá af föstum hefð-
um, svo sem laufabrauðsgerðinni í
Þingvallastræti í byijun aðventu sem
næst 5. des., afmæli ömmu, með
sömu gömlu jólalögunum og hangi-
kjöti í lok dags. Einnig eru góðar
minningar tengdar þvf þegar við
komum öll saman seint á aðfanga-
dagskvöld í tertur og kakó.
Ófáar nætumar fengum við að
gista. Þá kenndi amma okkur að
spila og lífið og tilveran rædd við afa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ævar, Ragnar Ingi, Eva
Rut, Sandra Sif, Þóroddur
og Ragnheiður Vilma.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.“ Ur
Spámanninum.
Elsku frænka. Við systurnar
kveðjum þig með sorg í hjarta. Við
gerum okkur þó grein fyrir því að
svefninn langi hefur fært þér líkn
meina þinna og þá hvíld sem þú
þurftir á að halda. Minninguna um
þig geymum við í hjörtum okkar um
ókomna framtíð. Hafðu þökk fyrir
allt og allt kæra frænka.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt
sjáðu sóleyjarvönd
geymdu hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól
guð mun vitja um þitt ból.
Góða nótt, góða nótt,
vertu gott bam og hljótt
meðan yfir er húm
situr engill við rúm
sofðu vært, sofðu rótt
eigðu sælustu nótt.
(Þýð. Jón Sigurðsson frá Kaldaðamesi)
Guð geymi þig, þínar frænkur,
Lára Dóra og Margrét.
Nú er Ragnheiður líka dáin svona
örstutt á eftir honum Villa, það gerð-
ist of snemma því hún naut lífsins
á sinn hátt, reyndar best í fámenni
og með sínu fólki. Minningarnar
streyma að.
Ragnheiður og Villi í Þingvalla-
stræti á jóladag, allir komnir, súkk-
ulaði í rósóttu og gylltu bollunum.
Ragnheiður og Villi á Eyrarlandi
kartöfluupptekt úr fjölskyldugarð-
inum, veisla á eftir. Villi í stólnum
sínum í stofunni í Þingvallastrætinu,
Ragnheiður á labbinu fram í eldhús
að sækja kaffi og súkkulaðirúsínur.
Þarna var gott að koma, og við
nutum góðra stunda saman, en svo
dimmdi í lofti, Villi fékk krabbamein
og dó sökum þess 16. ágúst 1993.
Það voru erfið veikindi þeim báðum,
því hann var lengi veikur og þjáðist
mikið. Blessuð sé minning hans.
Ragnheiður kvaddi þennan heim, og
okkur sem eftir lifum, á föstudags-
kvöldið var, eftir blessunarlega stutt
stríð, en töluvert langvarandi veik-
indi og lélega heilsu. Oftast þurfti
þó að geta sér-til um líðan hennar
því hún var dálítið óábyggileg, þessi
vina um eigin heilsu. Eitt vissi hún
samt alveg uppá hár, það var hvern-
ig fólkinu hennar leið, og hvað það
hafðist að, hún hafði allan heimsins
tíma til að ræða um það.
Það er nú einusinni þannig að
þegar einhver er mikið veikur og
allir sjá hvert stefnir, er vonast eftir
dálitlu kraftaverki jafnvel þó fólk
trúi ekki á kraftaverk. Hugsunin er,
auðvitað deyjum við öll það er leiðin
okkar allra, og fyrir þá sem þjást
er það gott, en farðu bara ekki strax,
ekki núna, bíddu aðeins, einhvern-
tíma seinna þegar við sem lifum
áfram erum sátt og tilbúin fyrir
missinn, en við verðum það aldrei,
því sorgin, söknuðurinn og minning-
arnar taka okkur heljartökum um
sinn. En sól sest og sól rís jafnt í
sorgum og gleði. En hvað sem öðru
líður er einn kletturinn í hafi lífsins
okkar horfinn á braut, hann var svo
stór, en samt svo ógnarsmár fyrir
öðrum en þeim sem voru og lifðu
með henni.
Ragnheiður var ekki aðsópsmikil
glæsikona. Hún var fíngerð, kyrrlát
og tryggur mannvinur. Þrátt fyrir
breytt fjölskyldutengsl okkar breytt-
ist viðmót hennar í minn garð ekki
neitt. Hún var söm og jöfn eins og
alltaf, ég var heillin, hafði enda ver-
ið það í þijátíu ár, það var engin
ástæða til að breyta því, hún var
ekki kona breytinganna. Ég var vel-
komin eins og alltaf hafði verið, hún
dæmdi ekki fólk og var öðrum lág-
værari í nærveru sálar. Hún vissi
af meðfæddu hyggjuviti að það var
ekki í hennar verkahring.
Ég ætla ekki að hæla Ragnheiði
meira, því svo vel þekkti ég hana
að hún hefði bannað mér að skrifa
ef ég hefði spurt hana álits, en nú
er hún ekki til skrafs og ráðagerða
svo ég hika ekki við að óhlýðnast
henni pínulítið. Það var nefnilega
þannig með hana að ef við komumst
að því að henni líkaði ekki eitthvað,
var tekið tillit til þess, sú virðing var
borin fyrir henni og hennar áliti.
Ég ætla að lokum að þakka henni
samfylgdina og fyrir það hvernig
hún var við okkur öll, hvað hún
kenndi okkur með framkomu sinni
við aðra. Ég segi því við hana, Villa,
börnin þeirra og fjölskyldur og aðra
sem misstu: Guð og allir englarnir
veri með ykkur öllum.
Sólveig Adamsdóttir.
+ Sigríður Eyja
Pétursdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 22. desember,
1921. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 23. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Eyjólfína Helga
Sigurðardóttir, f.
30. júlí 1896, og
Guðjón Pétur Jó-
hannsson, vélstjóri,
f. 30. júní 1897.
Systkini Sigríðar
eru Guðrún Alda,
f. 16.10.1919, Sæmunda Guðný,
f. 8.11. 1923, og Sigurður, f.
8.5. 1925.
Sigríður Eyja giftist Guð-
mundi Kristjánssyni, prentara,
f. 17.7. 1910, hinn 1. júní 1941.
Hann lést 26.12. 1946. Börn
Sigríðar og Guðmundar eru
Elsku amma mín.
Mig langar með nokkrum fátæk-
legum orðum að minnast þín. Þegar
fínna á orð til að kveðja fer hugur-
inn á fleygiferð og um hugann
streyma minningar um allar þær
góðu stundir sem við systkinin áttum
hjá ykkur afa á Eiríksgötu. Að fá
köku og Sinalco var toppurinn á til-
verunni. Og jólaboðin sem þið hélduð
árlega eins og ykkur einum var lag-
ið, bæði á kafí í eldhúsinu svo að
allir fengju nú nóg. Þá var sko aldr-
ei neitt til sparað og oft ansi glatt
á hjalla þegar öll systkinabörnin
komu saman.
Það hefur lengi verið mér ofarlega
í huga ef ég hefði verið beðinn að
lýsa hvernig kona amma mín var,
að hún dreif sig í það, rúmlega sex-
tug, að læra að keyra bíl og brunaði
hún um allt eins og unglingur. Já,
þvílík kjamorkukona var hún sem
þurfti heilmikið að hafa fyrir lífinu
og taldi það ekki eftir sér. Það er
mér kannski sérstaklega minnisstætt
að þegar ég kom með Guðbjart Inga
Sigurður, f. 1.2.
1942, endurskoð-
andi, kvæntur As-
laugu Benedikts-
dóttur, leikskóla-
kennara, og Sigríð-
ur Birna, verslunar-
kona, f. 30. mars
1944 gift Guðbjarti
Vilhelmssyni versl-
unarstjóra. Börn
Sigurðar og Ás-
laugar eru Guð-
mundur, Benedikt,
Eyþór og Margrét.
Börn Sigríðar
Birnu og Guðbjarts
eru Vilhelm, Guðmundur og
Eydís. Sigríður giftist Kristjáni
Agnari Ólafssyni, f. 24.12.1922,
árið 1956. Hann lést 12. 2.1996.
Útför Sigríðar Eyju fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett
verður í Fossvogskirkjugarði.
nýfæddan, þá sagði hún við mig að
þama væri lítill ljúflingur á ferð sem
myndi lýsa mér veginn og standa
með mér, sama á hveiju gengi.
Æ amma mín, hvað ég á eftir að
sakna þess að kíkja í kaffi til þín á
Eiríksgötuna og rökræða lífið _og til-
vemna fram og til baka. Ég vil
kveðja þig með þá von í bijósti að
nú séuð þið afí saman á ný.
Guð geymi þig, elsku amma.
Þín
Eydís Erna.
Elskuleg vinkona okkar, Sigriður
Eyja Pétursdóttir, er látin.
Við vorum ung og óreynd með
nokkurra mánaða gamalt barn þegar
við fluttumst til Reykjavíkur til að
stofna þar heimili árið 1952. Það
var í mörg horn að líta, háskólanám,
koma sér fyrir á nýjum stað og að-
lagast nýju umhverfi. Þegar þannig
stendur á er mikilvægt að eiga gott
athvarf. Það athvarf fengum við hjá
Sigríði, sem þá var ung ekkja með
tvö börn en hún var gift Guðmundi
Kristjánssyni prentsmiðjustjóra föð-
urbróður Birgis. Hún tók á móti
okkur opnum örmum og þannig hef-
ur hún reynst okkur alla tíð. Mikil
samgangur myndaðist á milli heimil-
anna enda stutt á milli í þá daga.
Ótal ferðir voru farnar með barna-
vagna og kerrur á Bergþórugötuna
til að spjalla saman og fá sér kaffi
og sat Sigríður þá oft við sokkavið-
gerðarvélina en með henni skapaði
hún sér heimavinnu til að geta verið
með börnum sínum.
Það var mikið gæfuspor sem Sig-
ríður steig þegar hún nokkrum árum
seinna kynntist seinni manni sínum
Agnari Ólafssyni. Við fjögur bund-
umst miklum vináttuböndum og höf-
um fylgst að í gegnum lífíð æ síðan.
Við spiluðum reglulega brids í mörg
ár, áttum fasta miða í leikhúsinu og
veiðiferðirnar í Sogið í gegnum árin
eru ógleymanlegar. Sigga og Agnar
voru ætíð til staðar þegar á þurfti
að halda og börnum okkar fímm
reyndust þau ávallt vel.
Það var eitthvert hlýlegt, bjart og
jafnframt tignarlegt yfírbragð yfír
þeim hjónum og því notalegt að vera
í návist þeirra.
Eftir að Agnar lést á síðasta ári
hrakaði heilsu Sigríðar ört.
Margs er að minnast og fyrir
margt að þakka nú að leiðarlokum,
vináttu sem aldrei bar skugga á,
umhyggjusemi og hlýju einstakrar
konu. Elsku Birna, Sigurður og fjöl-
skyldur, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Guð blessi minningu Sig-
ríðar Eyju Pétursdóttur.
Birgir J. Jóhannsson og
Ásdís Jónasdóttir.
Löng og stundum ströng vegferð
einnar konu er á enda. Lífsgöngu
tengdamóður minnar er lokið. Sig-
ríður Eyja fæddist í Reykjavík einn
stysta dag ársins 1921. Sólargangur
er stuttur í desember og stundum
hef ég velt fyrir mér hvort ekki
hafí verið of lítil birta í lífí hennar
yfirleitt. Sigríður var kornung þegar
faðir hennar yfírgaf fjölskyldu sína
og hafði lítil eða engin afskipti af
börnum sínum eftir það. Ég skynj-
aði alltaf mikla beiskju og sorg hjá
tengdamóður minni vegna þessa og
er sannfærð um að afskiptaleysi föð-
ur hennar setti mark sitt á sálarlíf
hennar og skaphöfn. Þegar Helga,
móðir Sigríðar, stóð uppi ein með
börnin fjögur, fluttu foreldrar henn-
ar, Guðbjörg og Sigurður, ásamt
bróður Helgu, Eiði, á heimilið. í
faðmi þessarar stóru fjölskyldu ólst
Sigríður upp og aldrei heyrði ég
hana minnast æskuáranna nema
með gleði. Samband systkinanna var
líka gott alla tíð og naut Sigríður
ástríkis systra sinna og bróður síð-
ustu mánuðina. Ekki naut Sigríður
langrar skólagöngu en var prýðilega
gefin bæði til munns og handa.
Tvítug giftist hún Guðmundi
Kristjánssyni prentara og eignuðust
þau tvö börn, Sigurð og Sigríði
Birnu. Hamingjusól þeirra var
skammvinn því að um jólin árið
1946, þegar börnin voru tveggja
og fjögurra ára, lést Guðmundur
sviplega. Ekki þarf að orðlengja
þann harm, sem kveðinn var að
ungri konunni og börnunum báðum.
Til þess að framfleyta litlu fjöl-
skyldunni tók Sigríður að sér sokka-
viðgerðir og gat á þann hátt unnið
heima og jafnframt verið með börn-
unum. Seinna vann hún við af-
greiðslustörf, m.a. í Hattabúð Soffíu
Pálma og í fyrstu Hagkaupsversl-
uninni. Síðustu ár starfsævi sinnar
vann hún á röntgendeild Landspít-
alans og undi þar vel hag sínum.
Árið 1956 giftist Sigríður seinni
manni sínum, Kristjáni Agnari Ól-
afssyni. Fáum árum seinna kom ég
fyrst inn á heimili þeirra og virtist
þá sem þau væru enn í tilhugalífinu.
Eftir á að hyggja - held ég að það
hafi varað ævi þeirra alla. Heilsu
Sigríðar var nokkuð farið að hraka
þegar Agnar veiktist fyrir nokkrum
árum og eftir að hann lést í febrúar
1996, þvarr lífslöngun hennar að
mestu. Og enn nálgast skammdegið
- að kvöldi 23. október s.l. slokkn-
aði veikur lífslogi Sigríðar tengda-
móður minnar. Hún fagnaði hvíld-
inni, vegmóð orðin og nokkuð mædd.
Ég kveð Sigríði tengdamóður mína
með virðingu og óska henni guðs
blessunar í landi ljóss og friðar.
Áslaug Ben.
Við viljum með örfáum fátækleg-
um orðum minnast Sigríðar Eyju
Pétursdóttur. Hún var hlý og elskuleg
kona sem ávallt ljómaði þegar hún
hitti okkur. Við munum ekki öðru
vísi eftir okkur en að Sigga hafí ver-
ið einhvers staðar ekki langt frá. Hún
og Agnar voru miklir vinir foreldra
okkar og þegar horft er til baka er
það einhvers konar þægileg tilfínning
í hjartanu að hafa orðið vitni að þró-
un slíkrar vináttu í gegnum árin.
Við þökkum fyrir að hafa kynnst
góðri konu á lífsleiðinni og vottum
Birnu, Sigurði og fjölskyldum inni-
lega samúð okkar. Guð blessi minn-
ingu góðrar konu.
Guðrún, Jónas, Inga,
Sigrún og Haukur Birgisbörn.
Hún amma mín Sigríður hélt með
Manchester United í ensku knatt-
spyrnunni. Þetta rifjast nú upp fyrir
mér, við fráfall hennar, því mér þótti
alltaf merkilegt að gamla konan
skyldi hafa áhuga á fótbolta. Spurði
þó aldrei af hvetju, og kemst senni-
lega ekki að því fyrr en síðar. Ég
minnist ömmu minnar sem konunnar
sem títt sat við sitt eldhúsborð, lagði
kapal og vann mig svo í Olsen Olsen
þegar ég kom í heimsókn. Ætíð
nokkuð brosmild, þó grunnt væri á
þann harða skráp, sem mjög svo réð
skapferli hennar. Sem gjarnt er um
lítil börn, eiga þau sér nokkra fasta
punkta í tilverunni, heimili meðal
annars, og svo ömmu og afa. Heim-
ili ömmu var einn þeirra staða sem
stundum var hægt að kalla sinn, og
ósjaldan þræluðust litlu barnabörnin
úr Langholtinu með hægri eða
vinstri hringleið niður á torg og
þaðan á fæti upp á Eiríksgötu. Eftir
mjólkurglas og köku, stundum
kleinu, þá keyrði afi okkur heim.
Þótti þetta nokkurt ferðalag. Svo
komu jólin og þá spilaði frú Sigríður
stórt hlutverk. Mæting klukkan sex
á jóladag, nákvæmlega, svo langt
aftur sem munað verður. Þar til síð-
ustu ár, að veikindi hömluðu. Heldur
fjaraði nú hratt undan þér, amma
mín, þegar afi hvarf á braut og lífs-
löngunin minnkaði. Nokkrum sinn-
um deildum við um heilsusemi reyk-
inga og sýnist mér nú, að mín rök
hafí verið þínum skynsamlegri. Vona
ég nú, hvar sem þú ert niðurkomin,
að aðstæður verði þér aðrar og betri
en í heimi hér. Þú berð öfum mínum
kveðju mína og segðu Agnari að
hann skuldi mér ævisöguna merki-
legu, sem með honum hvarf.
Benedikt Sigurðsson.
SIGRÍÐUR EYJA
PÉTURSDÓTTIR