Morgunblaðið - 11.10.1998, Qupperneq 34

MORGUNBLAÐIÐ
^34 SUNNUDAGUR 11. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
TRAUSTI
SVEINSSON
+ Trausti Sveins-
son fæddist í
Reykjavík 6. mars
1924. Foreldrar hans
voru Guðrún Júh'ana
Tómasdóttir og
Sveinn Jónsson.
Fósturfaðir Trausta
var Lúðvík Gríms-
son. Trausti átti tvo
bræður, Björgvin
Aðalstein og Reyni
Alfreð, sem báðir
eru látnir. Eftirlif-
andi eiginkona
Trausta er Marzibil
Jóhannsdóttir. Þau
hjónin eignuðust tvö börn, Birki
Aðalstein og Hafdisi EIvu.
títför Trausta fór fram frá
Fossvogskapellu 1. október síð-
astliðinn.
Elsku pabbi. Nú höfum við með
söknuði og trega kvatt þig um
stundarsakir, en við horfum fram til
endurfundanna með tilhlökkun og
gleði. Við eigum frið í hjörtum okk-
ar fyrir þá fullvissu, sem Drottinn
hefur gefið okkur, að við munum
• skjótt fá að vera með þér aftur. Þá
munt þú, samkvæmt loforðum
Hans, eignast splunkunýjan líkama
sem sjúkdómar, sorg og dauði fá
ekki hróflað við.
Við þökkum þér elsku pabbi fyrir
allar þær yndislegu stundir sem við
höfum fengið að njóta með þér. Við
minnumst þess hvemig þú varðir
með okkur tíma þínum í göngu,
sundi og útileguferðum.
Alltaf heilsaðir þú öllum kisum og
hundum sem urðu á vegi okkar þvi
.. dýrin voru þér svo kær. Og þú
kenndir okkur að meta náttúruna,
sköpunarverk Guðs til okkar. Það
var okkur líka yndi að fá að vera
með þér að teikna og lita, og njóta
tilsagnar þinnar á þeim sviðum.
Enginn hefur verið okkur betri
myndlistarkennari.
Við þökkum þér allan kærleika
þinn og umhyggju íyrir okkur.
Alltaf lést þú okkur sitja í fyrirrúmi,
en sjálfur lést þú þig sitja á hakan-
um. En mest af öllu þökkum við þér
fyrir að vera okkur fordæmi um
okkar kærleiksríka Föður á himn-
um. Þú kynntir okkur Frelsara okk-
ar sem gerði okkur kleift að fá að
hittast aftur.
Elsku pabbi. Við vitum að þú lest
ekki þessa grein, því þú sefur vært
þar til Kristur kemur aftur og kall-
ar þig með nafni. Þá munum við
eiga dásamlega endurfundi. En
þangað til lifir þú í minningu okkar.
Við mamma og systkinin minnumst
þín með virðingu og óendanlegu
þakklæti fyrir allt það sem þú hefur
geflð okkur í veganesti, og verið
okkur í lífinu.
Birkir og Hafdís Elva.
Sem samferðamanni og vini hins
látna er mér ljúft að rifja upp lífs-
göngu Trausta Sveinssonar og
skoða með lesendum lyndiseinkunn
og hæfileika manns sem ég tel verð-
ugt íhugunarefni.
Þegar Trausti var 6 ára, slitu for-
eldrar hans samvistum og flutti
hann þá norður í land með móður
sinni, og bjuggu þau um tíma á
Ólafsfirði og Siglufirði.
Síðar fór Trausti með móður
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við óll tækifæri
sinni til Akureyrar, þar
sem hann bjó lengst
ævi sinnar. Fóstri
hans, Lúðvík Gríms-
son, reyndist honum
sem besti faðir og vin-
ur. Trausti unni fóstra
sínum ákaflega mikið.
Snemma á unglings-
árum sínum, vann
Trausti sem sendill hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga
og vann sig upp innan
fyrirtækisins. Hann
vann að ýmsum störf-
um, t.d. sem verslunar-
maður, útibússtjóri og
síðan innkaupastjóri á hráefnum
fyrir hinar ýmsu verksmiðjur KEA.
Hafdís og Birkir hafa verið að
rifja upp að undanfómu hve um-
hyggjusamur og óeigingjarn faðir
þeirra var. Alltaf lét hann hagsmuni
þeirra ganga fyrir áður en hann leit
á eigin hagsmuni. Þau minnast þess
einnig hve mikill dýravinur hann
var. Og þau minnast með aðdáun
listrænna hæfileika föðurins.
Sjálfur gerði ég mér grein fyrir
því að Trausti vildi gera alla hluti
vel. Hann kastaði ekki til hendinni í
neinu verki sem hann tók sér fyrir
hendur. Eg vissi að hann gat málað
hin fegurstu málverk, en vissi ekki
fyrr en eftir lát hans að flest mál-
verkin á heimilinu eru hans handar-
verk.
Fyrir skömmu varð ég furðu lost-
inn, þegar Hafdís kom með kassa úr
bílskúmum fullan af listaverkum
eftir pabba hennar. Þar vora alls
kyns tréskurðarmyndir, útskomir
rammar og jafnvel árabátur! En
Trausti hafði aldrei hátt um hæfi-
leika sína. I rauninni var hér mikill
listamaður á ferðinni sem hefði með
miklum sóma skipað sér sess á með-
al listamanna sem betur era þekkt-
ir. En hann flíkaði ekki hæfileikum
sínum.
Marzibil, eða Dúdú, eins og hún
er nefnd á meðal vina, minnist eig-
inmanns síns sem mjög trausts
manns. „Hann bar nafn sitt með
réttu,“ segir hún, enda var Trausti
mjög traustur maður. Hjá honum
stóð allt eins og stafur á bók. Hann
ætlaðist líka til þess sama af öðram.
Árið 1977 fluttist fjölskyldan suð-
ur til Reykjavíkur og fór skömmu
síðar að huga að húsbyggingu í
Kópavoginum. Árið 1982 fluttu þau
svo inn í húsið að Álfhólsvegi 141,
þar sem þau komu sér vel fyrir. Það
var alltaf svo gott að koma á heimili
þeirra hjónanna og njóta gestrisni
þeirra. Sjálfur hefi ég metið mjög
mikils vináttu þeirra og hlýhug.
Trausti var mjög trúaður maður.
Allt frá æskuárunum var málefni
Guðs hans hjartans mál. Hann gekk
með Frelsara sínum dag hvern og
fómaði, til þess að framgangur
fagnaðarerindisins mætti verða sem
mestur.
Sem dæmi um áhuga hans og
ákefð fyrir boðun fagnaðarerindis-
ins, vildi hann fram á síðasta dag fá
að fylgjast með öllu sem gerðist á
því sviði. S.l. vor var hann einn af
stofnendum Boðunarkirkjunnar,
sem sérstaklega hefur tileinkað sér
það hlutverk að vinna að boðun
hjálpræðis Jesú Krists öllum til
handa. Hann átti hugmyndina að
nafni safnaðarins.
Eitt sinn þegar ég heimsótti hann
á sjúkrahúsið lét hann í ljósi von-
brigði sín yfir þvi hve veikur hann
var orðinn, þar sem hann gæti ekki
lengur lagt hönd á plóginn til gagns.
Eg hvatti hann til þess að biðja fyr-
ir vissum verkefnum og þörfum sem
vora mjög knýjandi þá dagana fyrir
söfnuðinn. „Já, það skal ég gera,“
svaraði hann.
Hann hlýtur að hafa fengið sér-
staka áheym hjá Guði, því að allt
virtist ganga upp, og undursamlegir
hlutir hafa átt sér stað sem aðeins
bænheyrsla getur útskýrt. Mér
varð hugsað til þess sem segir í Orði
Guðs, „Kröftug bæn réttláts manns
megnar mikið.“
Þetta lýsir vini mínum, Trausta,
mjög vel.
Fjölskyldan kveður ástríkan eig-
inmann og fóður sem er sárt sakn-
að. Eiginkonan og bömin minnast
hans með virðingu og þakka fyrir
óumræðilegan kærieika hans og
umhyggju fyrir þeim allt lífið.
ÞORSTEINN
JÓHANNSSON
+ Þorsteinn Jó-
hannsson var
fæddur á Hnappa-
völlum í Oræfum 7.
september 1918.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 26.
september síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Hofskirkju í
Öræfum 3. október.
Skólavörðustíg 12.
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090
Þorsteinn Jóhanns-
son í Svínafelli hefur
kvatt þennan heim, átt-
ræður að aldri. Fjöl-
menni var við útför
hans sem gerð var frá Hofskirkju
hinn 3. þessa mánaðar. Það undrar
engan sem fylgst hefur með lífs-
hlaupi þessa merka manns, því hann
átti einkar giftudrjúgt dagsverk að
baki í þágu sinnar sveitar og samtíð-
ar. Ekki ætla ég að tíunda öll hans
vel unnu störf í þessu fátæklega
kveðjuspjalli, enda hefur hann „reist
sér þann minnisvarða er engin lof-
ræða getur gjört né þarf að gjöra
fegurri". I besta falli reyna að
bregða upp nokkrum myndum af
kennaranum, skáldinu, höfðingjan-
um og mannvininum Þorsteini Jó-
hannssyni.
Þorsteinn eða Steini, eins og við
sveitungar hans kölluðum hann, var
kennari í Öræfunum í 45 ár og bjó
okkur nemendur sína út með ómet-
anlegt veganesti. Skólastofan í
fundarhúsinu var heimur út af fyrir
sig og þar var allt í föstum skorð-
um. Steini lengst af eini kennarinn
og lék sér að því að kenna mörgum
árgöngum í sömu stofu á sama
tíma. Hann átti sérstaklega gott
með að koma hlutunum til skila
þannig að allir skildu
og gæða námsgrein-
arnar lífi, enda var
hann snillingur í með-
ferð máls og stíls. Til
að auðvelda okkur
námið orti hann vísur
sem báru í sér minnis-
verð atriði og ég hef
aldrei getað skilið
hvernig fólk man ártöl
Islandssögunnar án
þess að kunna ártala-
vísurnar hans Steina.
Hann var skáld gott
og fékk hver nemandi
yfirleitt vísu um sig
með samblandi af heilræðum og
spaugi. Atvikin í skólanum, stór og
smá, urðu honum yrkisefni. Við
krakkarnir þekktum á honum
„skáldasvipinn", vissum því oft
hvenær vísu var von og biðum í eft-
irvæntingu. Þannig lífgaði Steini
upp á skólastarfið og lyfti því upp
yfir það hversdaglega. Hann annað-
ist okkur nemendurna af föðurlegri
umhyggju eins og þessi kveðskapur
hans ber með sér:
A hópnum mínum hafa verð ég hollar gætur,
ó hve hann er sæll og sætur,
synir þrír og átta dætur.
Nema fræðin forn og ný
fúslega hugir glaðir
en stólnum sínum situr í
sextán bama faðir.
Steini orti ekki aðeins lausavísur.
Eftir hann liggja ótal hnyttnir brag-
ir sem fluttir vora á góuhófum og
öðram mannfögnuðum. Einnig mörg
forkunnarfalleg og rismikil kvæði,
ort af ýmsum tilefnum og undir ólík-
um bragarháttum. Ég læt fljóta hér
Alberto, eiginmaður Hafdísar, og
Elsa, eiginkona Birkis, sem ekki
áttu heimangengt frá Bandaríkjun-
um, kveðja hann með kærleika og
söknuði. Aðrir ættingjar og vinir
vilja einnig þakka fýrir tryggan
mann sem þau sáu í Trausta.
Fjölskyldan vill koma á framfæri
þakklæti til þeirra sem hjúkraðu
Trausta í veikindum hans. Sérstak-
lega vill fjölskyldan koma á fram-
færi þakklæti til Kjartans Magnús-
sonar læknis, sem annaðist Trausta
til hinstu stundar og gerði langt
fram yfir skyldu sína í þeim efnum.
Einnig vilja Dúdú og bömin lýsa
þakklæti sínu til allra vina og ætt-
ingja sem studdu þau með kærleika
sínum og bænum.
Dúdú þakkar dóttur sinni, Haf-
dísi Elvu, af öllu hjarta fyrir um-
hyggju hennar við foreldra sína
undanfarna mánuði. Hún frestaði
för sinni til Bandaríkjanna og lét
starfið þar bíða, svo að hún gæti
hjúkrað föður sínum og tekið mesta
þungann af byrði móðurinnar. Haf-
dís vakti yfir velferð foreldra sinna
allar stundir á erfiðum tíma. Hafdís
er hetjan okkar allra.
Trausti Sveinsson átti sér leiðar-
ljós í lífinu, sem er Orð Guðs, Biblí-
an. Hann tileinkaði sér þau sannindi
sem þar er að finna, og meginreglur
hinnar helgu bókar vora mótandi
fyrir allt hans líf og viðhorf.
Á tímamótum þar sem dauðinn
skilur að ástvini, hljótum við að
spyrja okkur sjálf, hvað sé handan
við gröf og dauða. Fyrir mörgum er
þetta sem óráðin gáta er fyllir þá
ótta fyrir framtíðinni, fyi-ir hinu
óþekkta.
Fyrir Trausta var þetta ekkert
vandamál. Og hann hafði enga
ástæðu til að kvíða neinu, því að
hann hafði lært að setja allt sitt
traust á þann sem hefur sigrað
dauðann, þ.e. Drottin Jesú Krist.
Með gleði í hjarta og af mikilli
eftirvæntingu treysti hann loforðum
Drottins um að koma aftur til jarðar
til að reisa upp dána, eins og þegar
Jesús sagði við lærisveina sína:
„Hjarta yðar skelfist ekki. Trúið
á Guð og trúið á mig. í húsi fóður
míns eru margar vistarverar. Væri
ekki svo, hefði ég þá sagt yður, að
ég færi að búa yður stað? Þegar ég
með niðurlag kvæðisins Músarrind-
illinn:
Hér minnast skal þess að þótt mörgum sé
tamt
að meta þá lágt hina smæstu
þá fyrir þeim hafa á hólminum samt
oft hopað og fallið þeir stærstu.
Þótt tiginmannlegan sá geti sig gert
sem glæsibrag fegurstum krýnist,
þá mest er í rauninni víst um það vert
að vera þó það sem hann sýnist.
Steini var formaður Ungmennafé-
lags Öræfa um árabil og einnig þar
hlúði hann að uppeldi og aðstæðum
unga fólksins, sem telst brýnasti
kjarni allrar mannverndar. Hann
hafði ótvíræða leiðtogahæfileika, var
mikill félagsmaður og reyndist auð-
velt að vinna með fólki á öllum aldri.
Þessir hæfileikar nýttust honum vel
í þeim mörgu og vandasömu störf-
um sem á hann hlóðust. Hann var
gæddur aðgætni og áræði, fortíðar-
hyggju og framfaraþrá og átti ótrú-
lega gott með að nýta þessi eigindi
þannig að tO heilla horfði.
Svínafell hefur lengi verið höfð-
ingjasetur og er heimili Steina og
Sigrúnar í Austurbænum þar engin
undantekning. Þótt þar væri mann-
margt og þétt setið í eldhúskróknum
var alltaf nóg pláss og öllum tekið af
gestrisni og alúð sem að garði bar.
Steini var gæfumaður í einkalífi
og samband hans og Sigrúnar, konu
hans, einkenndist af virðingu og ást.
Hún var honum traustur bakhjarl er
mikið mæddi á í erli daganna og um-
svifin vora sem mest. Hann var
hennar stoð síðustu ár eftir að
heilsubrests fór að gæta. Börnin
fjögur, tengdabörnin tvö og barna-
börnin fimm eiga öll heima í Svína-
felli og sýnir það best hver ham-
ingjumaður Steini var.
Ég tel mig einnig hamingjumann-
eskju að hafa fengið að njóta hand-
leiðslu þessa frænda míns og vil að
lokum þakka allar góðu stundirnar.
Mér verður oft hugsað til hans við
er farinn burt og hefi búið yður
stað, kem ég aftur og tek yður til
mín, svo að þér séuð einnig þar sem
ég er.“ (Jóh. 14,1-3.)
Honum fannst gott að vita til
þess, að Jesús leit á dauðann sem
svefn, enda fullkomin hvíld frá mót-
læti, sjúkdómum og öðram þjáning-
um sem þessi dauðans líkami okkar
syndaranna býður upp á. Áður en
Kristur reisti vin sinn, Lazaras, upp
frá dauðum, sagði hann við áheyr-
endur sína að dauðinn væri svefn.
Það hlýtur því að verða stórkost-
legt fyrir Trausta, og aðra þá sem
nú hafa lagst til hvíldar, að heyra
raust Lífgjafans á dýrðlegum upp-
risudegi innan skamms. Þessu er
lýst á áhrifamikinn hátt með orðum
Páls postula til Þessaloníkumanna
sem hér segir:
„Ekki viljum vér, bræður, láta
yður vera ókunnugt um þá sem
sofnaðir era, til þess að þér séuð
ekki hryggir eins og hinir, sem ekki
hafa von. Því að ef vér trúum því að
Jesús sé dáinn og upprisinn, þá
mun Guð fyrir Jesú leiða ásamt
honum fram þá, sem sofnaðir eru.
Því að það segjum vér yður, og
það er orð Drottins, að vér, sem
verðum eftir á lífi við komu Drott-
ins, munum alls ekki fyrri verða en
hinir sofnuðu. Því að sjálfur Drott-
inn mun stíga niður af himni með
kalli, með höfuðengilsraust og með
básúnu Guðs, og þeir, sem dánir eru
í trú á Krist, munu fyrst upp rísa.
Síðan munum vér, sem eftir lif-
um, verða ásamt þeim hrifnir burt í
skýjum til fundar við Drottin í loft-
inu. Og síðan munum vér vera með
Drottni alla tíma. Uppörvið því hver
annan með þessum orðum.“ (1.
Þess. 4,13-18.)
Meðan Trausti lá á sjúkrahúsinu
og hugleiddi hvernig komið var fyr-
ir honum hvað heilsuna snertir,
reyndist eftirfarandi yfirlýsing Bi-
blíunnar honum mjög vel:
„En fóðurland vort er á himni og
frá himni væntum vér frelsara,
Drottins Jesú Krists. Hann mun
breyta veikum og forgengilegum
líkama vorum og gjöra hann líkan
dýrðarlíkama sínum." (Fil. 3,20-21.)
Það ber allt að sama branni í lof-
orðum Guðs varðandi framtíð okk-
ar. Öll lýsa þau nýju lífi í ríki Guðs á
lausn minna viðfangsefna þessa dag-
ana og langar að klykkja út með
þessu víðkunna erindi Jónasar Hall-
grímssonar:
Vísindin efla alla dáð,
orkuna styrkja, viljann hvessa,
vonina glæða, hugann hressa,
farsældum vefja lýð og láð.
Tífaldar þakkir því ber færa
þeim, sem að guðdómseldinn skæra
vakið og glætt og verndað fá
vizkunnar helga fjalli á.
Gunnþóra Gunnarsdóttir.
Elsku afi.
Við viljum þakka þér fyrir leikina,
sögurnar og allar góðu stundirnar
sem við áttum með þér, þegar við
komum í pössun eða heimsókn eða
bara til að biðja um brjóstsykur. Þá
tókst þú okkur alltaf opnum örmum.
Ef eitthvað bjátaði á þá varst þú
alltaf tilbúinn að hugga, alltaf tilbú-
inn að leika við okkur og glettast.
Við læddumst oft inn til þín og kitl-
uðum þig á bakinu og þóttumst vera
flugur og fengum þá sögu, leik eða
brjóstsykur. Við teiknuðum margar
myndir á hnjánum á þér og æfðum
okkur að þekkja og skrifa stafi. Þú
fræddir okkur um svo margt og
gerðir allt að ævintýrum. Þú sagðir
okkur óteljandi sögur sem við vild-
um fá að heyra aftur og aftur. Þú
söngst og kenndir okkur mörg ljóð
og bjóst oft til vísur um okkur. Við
voram ekki stór þegar þú kenndir
okkur að spila lönguvitleysu og svo
fleiri spil. Við lærðum hjá þér mann-
ganginn í skák, þú kenndir okkur
reglur í spilum og tafli, en gættir
þess að við töpuðum ekki of oft. Þú
varst okkur svo mikill félagi, fyrir
allt þetta viljum við þakka.
Við söknum þín sárt og biðjum
Guð að geyma þig.
Sigrún Svafa, Dóra Guðrún,
Steinunn Björg, Þorsteinn
og Svanhvít Helga.