Morgunblaðið - 14.01.1999, Blaðsíða 50

"*50 FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

KATRÍN
KETILSDÓTTIR
+ Katrín Ketils-
dóttir frá Gýgj-
arhóli fæddist 12.
mars 1910. Hún
andaðist á sjúkra-
deild Sunnuhlíðar í
Kópavogi 2. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórunn Jónsdóttir
frá Laug í Biskups-
tungum og Ketill
Greipsson frá
Haukadal. Systkini
Katrínar eru Greip-
ur, f. 1907, d. 1908;
Valdimar, f. 1909, d.
1980; Sigríður, f. 1911, d. 1998;
Hrefna, f. 1913, d. 1926; og
Greipur, f. 1916. Hálfbræður
Katrínar sammæðra eru Aðal-
steinn, f. 1920, d. 1997; og Berg-
ur, f. 1923, d. 1989.
Hinn 20. desember 1939 giftist
Katrín Alberti Gunnlaugssyni,
f. 27. desember 1897, d. 1.
október 1988. Foreldrar hans
voru Sigríður Guðvarðardóttir
og Gunnlaugur Jónsson frá
Móafelli í Fljótum.
Börn Katrínar og
Alberts eru: 1)
Guðni, f. 27. janúar
1941, var kvæntur
Kristínu Svein-
björnsdóttur og
eiga þau þrjú börn
og þrjú barnabörn.
2) Þórkatla, f. 21.
ágúst 1942, gift
Sigurjóni Hall-
grímssyni og eiga
þau þrjá drengi og
átta bamabörn. 3)
Guðlaug, f. 29. apríl
1945, gift Sveini
Oddgeirssyni og eiga þau þrjú
börn og fimm barnabörn. 4)
Heiðar, f. 4. mars 1948, var
kvæntur Guðbjörgu Ragnheiði
Sigurðardóttur, d. 25. júní
1997, eiga þau þijú börn og tvö
barnabörn. Sambýliskona
Heiðars er Margrét Sigurðar-
dóttir.
títför Katrínar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku langamma. Okkur langar
að minnast þín með örfáum orðum.
Það var alltaf svo spennandi að
koma í heimsókn til þín með ömmu
Köllu. Þú varst svo blíð og góð við
okkur systkinin og brostir alltaf svo
fallega þegar þú sást okkur. Þú átt-
ir líka alltaf til góðar kökur og gos
handa okkur og vildir okkur svo vel.
Nú ertu farin frá okkur. Bráðum
breytist þú í engil og ferð upp til
himna. Þar hittir þú Albert langafa
og vini ykkar. Þá líður ykkur vel hjá
Guði.
- * Það var gott að eiga þig fyrir
langömmu. Við þökkum þér fyrir
allt og fórum með bæn fyrir þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótt.
Æ, virst mig að þér taka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þín
Þórkatla, Margrét og Sigurpáll
Albertsbörn, Grindavík.
Elsku amma, það er sárt að
hugsa til þess að þú sért farin frá
okkur og komir ekki aftur. Ég man
þegar ég var 8-9 ára gömul og þú
og afi bjugguð í Skerjafirði og þið
voruð að passa mig. Þú áttir að fara
að skúra hjá Shell og ég ætlaði með
þér. Við gengum af stað, en það var
ekki langt að fara. Ég hljóp af stað
á undan þér og þú kallaðir á mig.
Ég stoppaði og leit við, þar sé ég
þig koma hlaupandi og ég skellihló
en ég taldi að allir sem voru orðnir
50 ára og eldri gætu ekki hlaupið.
Við fórum að ræða um hlaup og þú
sagðir mér að þetta væri lítið mál.
Ég fékk þig til að valhoppa restina
af leiðinni, og þetta olli mikilli
kátínu hjá mér.
Svona hafa minningamar komið
upp í huga mér sl. daga frá því að
þú lést.
Síðustu ár hafa ekki verið þér
létt, eftir að þú veiktist fyrir tveim
og hálfu ári. Én aldrei heyrði maður
þig kvarta heldur var alltaf jafn
gaman að koma og heimsækja þig
og segja þér það helsta sem var að
gerast í kringum mig.
Þú og afí voruð svo stór hluti af
mínum uppvaxtarárum og eftir að
þið fluttust í Kópavoginn var svo
stutt að fara. Það var ósjaldan sem
ég kom í mat eða til að fá mér að
drekka og alltaf gast þú töfrað fram
góðar kræsingar fyrir mig.
Eftir að ég fékk bflprófíð fékkst
þú mig til að keyra þig í bæinn og
voru það ófáar ferðirnar sem við
fórum og aldrei brást það að við
stoppuðum í Nesti til að fá okkur
pylsu og kók. Þetta var leyndarmál-
ið okkar, því ekki vildum við láta
aðra vita af þessari áráttu okkar.
Elsku amma, það er erfitt að
koma því á blað hversu sárt ég
sakna þín og hversu vænt mér þykir
um þig en minning um góða og ynd-
islega ömmu lifir að eilífu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Megi góður Guð geyma þig, elsku
amma mín.
Katrín.
Kæra Kata mamma, nú hefur þú
kvatt okkur að sinni og heilsað nýj-
um heimi þar sem Alli pabbi bíður
þín með brosi sínu og hlýju.
Ég þakka ykkur þá góðu tilfinn-
ingu sem gagntekur mig, er ég
minnist æskuáranna í Skerjafirðin-
um.
Fyrir að opna hjarta ykkar og
heimili fyrir mér og láta mér líða
sem einu af ykkur.
Þá blíðu og þolinmæði sem þið
sýnduð mér sem ungbarni, sem grét
veikt í örmum ykkar.
Hvemig þið leidduð mig og leið-
beinduð út í heiminn, skref fyrir
skref, sýnduð mér fegurðina jafnt
sem hætturnar.
ÖIl blíðyrðin, faðmlögin, brosin,
alla gleðina og að láta mig finna að
ykkur þætti ég sérstök.
Allar bænimar, öll ljóðin, allar
sögm-nar og að vera til staðar fyrir
mig er áfóll dundu yfir í lífinu.
Hér hvíla þeir sem þreyttir göngu luku
í þagnar brag.
Eg minnist tveggja handa er hár mitt struku
einn horfinn dag.
(Steinn Steinarr)
Ragnheiður Hrönn
Þorsteinsdóttir.
í dag er Katrín Ketilsdóttir
kvödd, síðust þeirra sem tilheyrðu
gamla Gýgjarhólsheimilinu. Þangað
var hún tekin til fósturs aðeins fárra
vikna gömul árið 1910 og ólst upp
ÁRNI
INGVARSSON
+ Árni Ingvarsson
fæddist í
Reykjavík 1. ágúst
1921. Hann lést 29.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru þau Ingvar
Gunnlaugsson, vél-
stjóri frá Bræðra-
parti við Akranes,
og Sigríður Olafs-
dótt.ir, húsmóðir frá
Isafirði. Systkini
Árna eru: 1) Kristín,
f. 27.6. 1911, gift
Steindóri Þorsteins-
syni múrarameist-
ara, en seinni maður hemiar var
Björn Þórðarson. Kristín eign-
aðist tvo drengi sem báðir létust
í frumbernsku. 2) Ólöf, f. 5.10.
1912, gift Valdimar Þorsteins-
syni húsasmíðameistara, _ og
eignuðust þau tvær dætur. Ólöf
Okkar fyrstu kynni af Áma urðu
— árið 1969 í Port Albert í Viktoríu-
fylki í Astralíu er við réðum okkur á
hákarlabátinn Elisabeth Mary sem
var í eigu Árna. Ami var skipstjóri
á bát sínum og var fiskimaður góð-
ur. Oftast var Árni með mestan afl-
ann ár eftir ár og töldu aðrir fiski-
menn að brögð væra í tafli við að
•^særa þennan eftirsótta fisk úr djúp-
um hafsins. En engu að síður naut
lifir öll systkini sín.
3) Gunnlaugur, f.
11.11.1913, ókvænt,-
ur. 4) Ingvar, f. 2.5.
1920, garðyrkju-
bóndi, kvæntur
Helgu Pálsdóttur
húsmóður en þau
eignuðust sjö börn.
Árni lætur eftir sig
eiginkonu og son,
þau Hedi, f. 2.10.
1927, í Þýskalandi,
og Peter Horst, f.
1.3.1960 í Ástralíu.
Árni var skip-
stjóri að mennt og
stundaði sjósókn á Islandi fram
til 1952, en þá hélt hann til
Ástralíu og starfaði við hákarla-
veiðar á eigin bát, frá Port Al-
bert.
títför Áma fór fram í kyrr-
þey.
Árni mikillar virðingar annarra
fiskimanna. Rerum við með Ama á
þriðja ár og var samkomulagið
alltaf mjög gott. Aldrei skammaðist
Árni þó að eitthvað gengi á afturfót-
unum, jafnvel þó að við sigldum
bátnum tvívegis í strand í innsigl-
ingunni til hafnar í Port Albert.
Árni keypti handa okkur hjólhýsi
sem síðan var smátt og smátt dreg-
ið af launum okkar. Því komum við
fyrir í bakgarði þeirra hjóna. Þurfti
að ryðja skóg og grafa lagnir fyrir
rafmagni og vatni. Þarna undum við
hag okkar vel. Ámi var orðheldinn
maður og sagði ekkert sem hann
gat ekki staðið við. Eins vildi hann
lítið láta hafa fyrir sér eða vera upp
á aðra kominn.
Árni kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Hedi, og áttu þau einn son,
Peter Horst, sem nú býr í Mel-
bourne.
Alltaf var gott að koma í eldhús
þeirra hjóna þegar komið var af sjó.
Það var sama á hvaða tíma það var,
alltaf var Hedi með kræsingar á
borði handa þreyttum sæföram.
Áirn liðu og okkur félaga var farið
að langa heim aftur. Eftir heimkom-
una tapaðist að mestu samband við
þau hjón. Árið 1991 fluttu þau hjón
til íslands þar sem Ámi vildi eyða
ellinni og tókust þá aftur kynni sem
konur okkar og börn urðu aðnjót-
andi. Þau hjón bjuggu lengst af í Sól-
heimunum en síðastliðið vor festu
þau kaup á glæsilegri íbúð á 11. hæð
við Skúlagötu. Nutu þau þar
himnesks útsýnis yfir höfnina ásamt
umferð skipa og báta, en hafið með
öllu sínu amstri var Árna hugleikið.
En Áma entist ekki ævin til að njóta
þess, hann veiktist um það leyti sem
þau vora að flytja og lést síðan á
heimili sínu eftir erfiða sjúkdóms-
legu.
Um leið og við kveðjum góðan
vin, viljum við þakka allt sem þau
hjón gerðu fyrir okkur. Við og fjöl-
skyldur okkar vottum Hedi og Pet-
er alla okkar samúð.
Ásbjörn og Bjarki.
sem ein af fjölskyldunni, langyngst
og augasteinn allra.
Þá bjuggu á Gýgjarhóli Helga
Gísladóttir og Guðni Diðriksson.
Börnin á heimilinu voru níu, sum
stálpuð og önnur uppkomin. Eitt
þeirra var Kristján faðir minn.
Helgu naut ekki lengi við, því hún
lést árið 1915, en Guðni lifði til 1940.
Efth lát Helgu tók elsta systirin,
Margrét, alfai-ið við heimilishaldinu.
Þær Kata kölluðu hvor aðra alla tíð
„systur“ og sýnh það hverjir kær-
leikar voru með þeim. Kata óx upp
og varð fónguleg stúlka, rösk til
verka, kát og hress og söngvin vel,
enda var oft tekið lagið á Gýgjar-
hóli.
Á fjórða áratugnum kom á heim-
ilið kaupamaður norðan úr Fljótum,
Albert Gunnlaugsson. Hann heillaði
Katrínu heimasætu og hafði á burt
með sér. Þau stofnuðu heimili sitt í
Reykjavík og bjuggu þar síðan
lengst af. Albert var annálaður
dugnaðarmaður að hverju sem hann
gekk. Þau hjónin komu sér fljótlega
fyrir í stórri íbúð sem þau áttu í
húsinu Skrúð í Skerjafirði. Var þar
síðan samastaður allrar Gýgjarhól-
sættarinnar í kaupstaðarferðum.
Og ekki nóg með það. Þegar eitt-
hvað þurti að útrétta í Reykajvík
var leitað til Skrúðsfólksins. Þegar
einhver var lagður inn á spítala tók
Skrúðsfólkið hann undir sinn vernd-
arvæng, kom í heimsóknir og sá um
ýmsa snúninga. Þær vora til dæmis
ófáar ferðirnar hennar Kötu á
Landakot veturinn langa sem hann
pabbi minn lá þar. Allt var sjálfsagt
og velkomið af þeirra hendi.
En Kata var ekki búin að yfhgefa
sveitina slna að fullu þótt hún væri
nú flutt „á mölina". Þau hjónin
komu ævinlega í heimsókn í sumar-
fríinu. Ekki til að hvíla lúin bein.
Nei, þá var tekið til hendinni við
heyskap og önnur verk úti sem inni.
Svo voru sóttir hestar og skroppið í
heimsókn að Laug og kannski víðar
að heimsækja ættingja og vini. Þá
þótti Kötu nú ekki verra að sprett
væri úr spori, því hún hafði frá
bamæsku mikla ánægju af hestum.
Kata og Albert eignuðust fjögur
böm. Þau voru mikið í sveit á Gýgj-
arhóli og í nágrenninu að sumrinu,
sérstaklega stelpurnar, og varð það
til að treysta enn vináttuböndin við
Skrúðsfólkið. Börnin urðu fullorðin
og flugu úr hreiðrinu, vel undirbúin
að heiman út í lífið. Kata og Albert
bjuggu þó enn um sinn í Skrúð, en
síðustu árin sín saman áttu þau
heima í Kópavogi, þar sem þau
keyptu íbúð við Þinghólsbraut.
Nokkra efth að Albert féll frá flutti
Kata í þjónustuíbúð að Kópavogs-
braut 1 og bjó þar þangað til krafta
þraut. Síðustu misserin var hún
rúmliggjandi í Sunnuhlíð, rænd
máli að mestu en hugsunin var heil.
Þær kynntust vel á yngri áram
Helga móðh mín og Kata. Vinátta
þeirra styrktist með árunum og
hélst þar til yfir lauk. Eftir að þær
urðu báðar einar kom Kata í heim-
sókn að sumrinu og dvaldi um tíma.
Var þá margt spjallað og hlegið
dátt. Þessar heimsóknh voru móður
minni ákaflega dýrmætar. Síðustu
árin var ekki um slíkt að ræða,
heilsan leyfði ekki ferðalög. En þær
reyndu að talast við í síma og svo
voru bornar kveðjur og skilaboð á
milli.
Það var gaman að tala við Kötu.
Hún var alltaf svo létt í máli og til-
búin í græskulaust grín, en sagði
líka sína meiningu umbúðalaust.
Mörgu kunni hún að segja frá frá
liðinni tíð. En eftir að hún kom í
Sunnuhlíð og gat ekki lengur tjáð
sig að ráði varð auðvitað minna um
samræður. Maður var að reyna að
segja einhverjar fréttir og þá helst
að austan, því þar dvaldi hugur
hennar löngum. Þannig sat ég eitt
sinn hjá Kötu og segi frá því að nú
hafi ég eignast bleika hryssu. Spyr
hana svo hvort áður hafi verið til
bleikt hross á Gýgjarhóli. - Já, seg-
ir hún og gerir mér skiljanlegt að
þar hafi fyrir löngu verið bleikur
hestur - reiðhesturinn hennar. Og
minningin ljómaði í augunum.
Nú hafa þau augu lokast í síðasta
sinn. Hvfldin var kærkomin. En við
hin hugsum um allar góðu stundirn-
ar sem við áttum með Kötu. Ég og
fjölskylda mín þökkum fyrir þær og
vináttuna sem við áttum alltaf vísa
hjá þessum góðu hjónum. Öllum að-
standendum Katrínar vottum við
dýpstu samúð.
Inga Kristjánsdóttir.
Við viljum með örfáum orðum
kveðja ömmu okkar, Katrínu
Ketilsdóttm-.
Elsku amma, það er sárt að þurfa
að kveðja þig í dag, en við huggum
okkur við það að núna líður þér vel,
og ert komin til afa. Við viljum
þakka fyrir allt sem þú hefur gefið
okkur í gegnum árin.
Þín verður sárt saknað.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Mai'gs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Katrín og fjölskylda,
Oddgeir og fjölskylda,
Albert og fjölskylda.
ALBERT
JÓHANNSSON
+ AIbert Jóhannsson fæddist í
Teigi í Fljótshlíð 25. sept-
ember 1926. Hann lést í Sjúkra-
húsi Suðurlands 26. desember
síðastliðinn og fór útfor hans
fram frá Eyvindarhólakirkju,
Austur-EyjaQöllum, 5. janúar.
Vinur minn og samstarfsmaður, Al-
bert Jóhannsson kennari, er látinn.
Kynni okkar hófust áiið 1976, þegar
ég hóf störf sem kennari við Héraðs-
skólann í Skógum. Albert tók mér
strax vel og reyndist mér byijandan-
um góður lærifaðir, enda sjálfur þaul-
reyndur kennari. Hann hafði unun af
því að starfa með ungu fólki og var
vinsæll og virtur af nemendum sínum.
Hann var einnig góður samstarfsmað-
ur, jákvæður og hjálpfús og vel liðinn
af samkennuram og samstarfsfólki.
Albert var einstaklega fjölhæfur og
gæddur margvíslegum hæfileikum.
Hann hafði afar fallega rithönd og var
snjall málari. Albert var vel máli far-
inn og ritfær og skrifaði fjölda tíma-
ritsgreina, vai' ritstjóri tímaritsins
Hesturinn okkai' um skeið og samdi
handbók fyrir hestamenn og fleiri
bækur komu einnig út eftir hann, þar
á meðal vísnabók, en Albert var lands-
þekktm- hagyi'ðingur. Hann var vin-
sæll ræðumaður og tók mikinn þátt í
félagsstörfum. Hann naut trausts
sveitunga sinna og var kosinn í
hreppsnefnd og gegndi starfi oddvita
um hríð. Albert var þekktur og virtm-
hestamaður og á þeim vettvangi lét
hann einnig mikið til sín taka. Hann
gegndi margvíslegum trúnaðarstörf-
um fyrir samtök hestamanna og var
formaður Landssambands hesta-
mannafélaga um árabil.
í mínum huga var hann fyrst og
fremst mannvinur sem lét sér fátt
óviðkomandi, ávallt boðinn og búinn
að verða að liði. Hann hafði brenn-
andi áhuga á öllu sem til framfara
horfði, allt til þess síðasta er hann lá
fársjúkur á banabeði. Hann barðist
af dugnaði og bjartsýni við banvæn-
an sjúkdóm og lét aldrei bugast.
Við Margrét, Elísabet og Björn
Magnús kveðjum hann og þökkum
honum margra ára vináttu og hlýhug
í okkar garð. Blessuð sé minning
hans. Okkar góðu vinkonu, Erlu, sem
misst hefur eiginmann og góðan vin,
svo og börnum þeirra, sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sverrir Magnússon.