Morgunblaðið - 14.01.1999, Blaðsíða 53

Morgunblaðið - 14.01.1999, Blaðsíða 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 1999 53 deild Ármanns tók hann að sér mý- mörg verkefni fyrir aðalstjórn Ar- manns sem langt mál yrði upp að telja. Ég minnist t.d. þess, að oft lauk Gunnar Eggertsson heitinn, fyrrverandi formaður ÁiTnanns, sínu máli með miklu loftali um lið- sinni Jóa Long og svo virðist hafa verið, að þegar að eitthvað bjátaði á og eitthvað víðtækt þurfti að gera, þá var hóað í Jóa Long. En nú er hann Jói Long horfmn og á slíkri stundu hvarflar að manni að allt of sjaldan hugleiðum við á lífsleiðinni hvað góðir vinir og sam- starfsmenn eru okkur mikils verðir og hafa í raun mikil áhrif á allt líf okkar. Þegar þeir hverfa yfir móð- una miklu, eigum við aðeins endur- skinið af birtu minninganna og við fyllumsþ þakklæti fyi-ir samfylgdina. Við Ármenningar stöndum í mik- Oli þakkarskuld við Jóhann N. Jó- hannesson. Við sendum börnum hans og mökum þeirra og barna- bömum okkar dýpstu samúðar- kveðjur og biðjum þann sem öllu ræður að blessa minningu þessa drengskaparmanns. Grímur Valdimarsson, formaður Ármanns. Mætur vinur kveður þetta jarðlíf og heldur á vit ljóssins á sama tíma og við fögnum nýju ári og göngum til móts við hækkandi sól. Jói minn, sól þín er hnigin til viðar í þessu lífi og þú heldur á braut til betri heims. Megi sú birta, ylur og hlýja er þú veittir okkur samferðafólki þínu lifa með okkur um ókomin ár. Jóhann gerðist strax á unga aldri ötull þátt- takandi í íþróttum, knattspyrnu hjá Val og frjálsum íþróttum hjá Ár- manni. Hann setti mark sitt á íþróttalíf landans á árunum í kring- um 1930, sérstaklega í hlaupum og varð m.a. margfaldur íslandsmet- hafi. Upp frá þessu helgaði Jóhann eða „Jói long“ eins og hann var venjulega nefndur Ármanni alla sína krafta. Forystumaður Armanns og reykvískrar æsku var hann allt fram á síðasta dag lífs síns. Eitt af hans síðustu verkum var að fagna og gleðjast með okkur Armenningum er félag vort hélt upp á 110 ára af- mæli sitt nú í desember. Félag sem hann átti svo mikla sögu í, og stærri mótunaráhrif á, en nokkur annar félagi í Armanni. En því er ekki heldur að neita að hann bar og hafði, eins og reyndar fleiri Armenningar, þungar áhyggjur af þróun og gangi mála hjá hinu aldna félagi okkar sem og samskiptum þess við Reykjavíkurborg og Iþróttabandalag Reykjavíkur á þessum síðustu dögum ársins. í yfir sextíu ár var Jói leiðbein- andi ungs fólks á þroskabraut þess. Þar var ekki spurt um tíma, pen- inga, né fyrirhöfn, heldur að finna ánægju og gleði yfir að hafa komið einhverjum til manns. Slík störf jafnframt því að sinna fullri atvinnu hefði Jóhann ekki geta unnið, nema eiga stuðning og samstiga áhuga eiginkonu sinnar, Þórnýjar Guðrún- ar Þórðardóttur. Þórný var stór- virkur Armenningur og vann ötul- lega að málum félagsins, þó sérstak- lega tengdum fimleikum. Þau reistu sér fallegt heimili að Blönduhlíð 12 í Reykjavík árið 1950 mitt á milli að- alstöðva Armanns og Vals. Áttu þau þar heima allt upp frá því. Þórný lést um aldur fram árið 1982. Ég sem rita þessar línur var svo heppinn að kynnast Jóa, fjölskyldu hans og Ármanni á mínum unglings- árum og fá að njóta leiðsagnar hans í íþróttum og tengjast vináttu, drenglyndi og félagsþroska hans. Jói var okkur sönn fyrirmynd, al- gjör reglumaður, umhyggjusamur og hjálpfús gagnvart okkur bömun- um sínum í Annanni. Heimili þeirra hjóna stóð öllum opið, félagsmiðstöð þess tíma. Þangað var hægt að leita, ekki aðeins í mat og drykk, heldur til uppbyggingar sjálfí ungs fólks. Síðasta dag ársins lét Jóhann sig ekki vanta á hið árlega gamlárs- dagshlaup ÍR. Þar stóð þessi há- vaxni, góðlegi öldungur ögn þreytu- legur og kenndi sér lasleika. En um leið og skotið reið af og hlaupararnir sprettu úr spori var eins og allt hans fas breyttist. Nú stóð hann þarna teinréttur sem fyrrum og beindi haukfránum augum að keppendum um leið og þeh' runnu sitt skeið fram hjá honum. Hann varð ungur aftur. Nokkrum dögum síðar var hann all- ur. Drengskaparmaðurinn Jóhann Jóhannesson er horfinn sjónum okk- ar. Ljósgeisli augna þinna slokknað- ur. Megi það ljós er þú tendraðir í brjóstum barna þinna, vina og sam- ferðamanna, verða að gróðursprota fyrir betra mannlífi á þessari jörð, frá þeirri mold sem allir era sprottn- ir frá. Með von, trú og kærleika að leiðarljósi. Ástvinum hans öllum sendi ég og við Ármenningar okkar dýpstu sam- úðarkveðjur. Hér er góður drengur kvaddur. Eyjólfur Magnússon. MINNINGAR Kveðja frá Frjálsfþróttasambandi fslands Með Jóhanni Jóhannessyni er genginn einn dugmesti stuðnings- maður frjálsíþrótta hér á landi á þessari öld. Jóhann var formaður frálsíþróttadeildar Ármanns í næst- um hálfa öld, en slík frammistaða er fátíð ef ekki einsdæmi innan íþrótta- hreyfingarinnar. Jóhann var sífellt hugsandi og vinnandi að íþróttum, ekki síst frjálsíþróttum, innan síns félags. Það var ekki vani hans að ræða of mikið eða halda sér og sínum verk- um eða mönnum frammi. Verkin voru látin tala og þó að þau hafi far- ið hljóðlega, dylst engum sem til þekkir að framlag hans var einstakt. Óll hans störf voru að sjálfsögðu unnin með hugafari sjálfboðaliðans, að gera vel og mikið og aldrei kom honum til hugar að taka greiðslu fyrir sín störf. Hann var ekki aðeins dugmikill félagsmálamaður, heldur var hann margfaldur Islandsmeistari í hlaup- um á árunum um 1930. Á móti á Ál- þingishátíðinni árið 1930 vann hann í 800 og 1.500 metra hlaupi og 110 metra grindahlaupi. Jóhann mætti á flest frjálsíþróttamót hér í Reykja- vík og víðar. Hann hafði mætt á öll Meistaramót Islands í frjálsíþrótt- um frá upphafi ýmist sem keppandi eða áhorfandi, ef frá er talið það fyrsta, en þá var hann staddur í Við- ey'. Á síðastliðnu sumri mætti hann því á 71. mótið röð. Þótt kominn væri á tíræðisaldur var Jóhann einn af hinum „ungu“ og áhugasömu mönnum innan hreyf- ingarinnar sem fylgdist vel með því sem var að gerast. Hann naut viður- kenningar meðal íþróttamanna og oft á íþróttamótum komu gamlir og ungir félagar til spjalls því hann var ætíð góður viðmælandi. Þegar við hann var rætt sagði hann oftast ekki margt, en augljóst var af því sem hann sagði að hann fylgdist vel með því sem var að gerast. Ekki hvarfl- aði að mér í sumar þegar við sáumst síðast að það ættu að verða okkar síðustu fundir, slíkur var andi hans og hugur. Jóhann er einn fjögurra einstak- linga sem hlotið hafa heiðursmerki FRI, sem er æðsta viðurkenning sem hreyfingin getur veitt einstak- lingi. Ég færi aðstandendum Jóhanns samúðarkveðjur Frjálsíþróttasam- bandsins um leið og honum era þökkuð hin miklu störf hans. Jónas Egilsson formaður. «i* WILLY BL UMENS TEIN + Willy Blumen- stein fæddist á Landspítalanum 1. júní 1931. Hann lést 20. desember síðast- liðinn og fór útför hans fram frá Akra- neskirkju 29. des- ember. Sorg og gleði auður er öllum þeim sem vilja. Égámargtaðþakkaþér þegar leiðir skilja. (Hulda) Faðir minn Willy Blumenstein er látinn og er hans sárt saknað af fjölskyldu og vinum. Eins og nafnið gefur til kynna var faðir minn af þýskum ættum. I móðurkviði var honum forðað til Islands undan logum heimsstyrjaldarinnar síðari. Átti hann aldrei eftir að stíga fæti á þýska grand. Hann ólst hjá fóstur- foreldrum og varð flótt meiri ís- lendingur en margur annar. Æsku- árum sínum eyddi faðir minn á Suð- ureyri við Súgandafjörð en hélt á unglingsáram til Akraness og þar reyndist búa gæfa hans öll. Til eru skemmtilegar sögur af því þegar „sá frakkaklæddi með hatt- inn“ var að stíga í vænginn við móð- ur mína. Það virðist hafa verið ást við fyrstu sýn, en í vegi fyrir unga manninum var annar ungur dans- herra. Þar kom þó á umræddum dansleik að þolinmæði fóður míns þraut. Þegar fyrstu tónar lagsins ómuðu renndi hann sér fótskriðu yf- ir dansgólfið og náði loks að verða fyrri til að bjóða stúlkunni upp. Síð- ar átti faðir minn eftir að komast að því að hinn dansherrann var Hreinn bróðir mömmu. Foreldrar mínir, Willy og Edda, giftu sig fljótlega og eignuðust þrjár dætur. Á góðri stund mátti oft heyra það á fóður mínum hver væri mesta gæfa hans í lífinu, en það taldi hann vera hjónaband sitt og fjölskyldan. Svo náið var samband þeirra að faðir minn mátti helst ekki af móður minni sjá. Hann nefndi hana sitt dýrasta hnoss, sína Gínu Lollobirgittu, eins og hann orðaði það. Þegar mælt er eftir suma menn er oft byrjað á langri upptalningu um ábyrgðarstöður og opinber afskipti. En sú ábyrgðarstaða sem fað- ir minn gegndi fyrst og síðast var að vera stoð og stytta fjölskyldu sinnar. Hann var ham- ingjusamur og farsæll maður, sáttur við líf sitt og hlutskipti. Hann lagði alltaf mest upp úr því að plægja heimaak- urinn. Hans stóru stundir í lífinu voru kyrrðar- og náðar- stundir í faðmi fjöl- skyldunnar. Hann var vor- og sumarmaður og hafði yndi af veiðiskap í fögru vatni eða á. Þá naut hann útiveru í ríkum mæli og fór oft á skíði. Enda þótt faðir minn skipti sér lítt af stjórnmálum þá hafði hann sínar skoðanir á flestum málum, án þess að hafa þörf fyrir að þvinga þeim upp á aðra. Hann fylgdist grannt með því sem var að gerast í atvinnulífinu á Akranesi og vora ófáar ferðir hans niður á bryggju þegar tengdasonurinn Valdimar var að koma úr róðri. Ef til vill kynnist maður engum eins vel og á ögurstund þegar lífinu er ógnað af illvígum sjúkdómi. Síð- ustu daga fóður míns dvöldum við samvistum og vissum að dauðinn beið fyrir dyrum úti. En þessar stundir voru gefandi og veittu okkur báðum styrk og þor fyrir ólíka veg- ferð. Það var sannarlega engin uppgjöf í föður mínum en mest var honum umhugað um að ég, dóttir hans, kæmist í langþráð skjól áður en há- tíð jólanna yrði sungin inn. Það var ekki síst föður mínum að þakka að þetta markmið náðist. Mig langar að lokum að þakka þér, faðir minn, fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum saman. Það er og verður huggun okkar á sorgarstundum að endir jarðneska lífsins er aðeins upphaf að öðra og meira. Með þér hverfur yndi, ást, æska og ljós úr ranni. Fegra vor ei fannst mér sást fylgja nokkrum manni. Brynja Blumenstein. + Einar Ernst Einarsson til heimilis á Grensás- vegi 14, í Reykja- vík, var fæddur á Siglufirði 20. des- ember 1932. Hann lést á hjartadeild Sjúkrahúss Reykja- víkur 8. nóvember siðastliðinn. Einar var sonur Krist- mundar Eggerts Einarssonar mat- reiðslumeistara og Borghild Hernes Einarsson, konu hans, en hún var af norskum ættum. Var Einar einn af 7 systkinum sem upp komust og er hann þriðji bróðirinn sem yfirgefur þennan heim. Eftirlifandi systkini hans eru: Alfreð, Pollý Anna, Karl og Svanhvít. Útför Einar fór fram frá Fossvogskapellu 16. nóvember. Elsku Bassi minn, mér varð mikið brugðið er hringt var í mig til Bandaríkjanna og mér tjáð að þú hefðir kvatt okkur þá um morguninn og er varla farin að trúa því ennþá. Þú varst búinn að vera veikur og varst skorinn upp fyrir nokkrum ár- um en ég vonaði að þú næðir þér al- veg, því þegar þú heimsóttir mig eft- ir það þá þótti mér þú vera svo hress. Mikið þykir mér vænt um þá heimsókn og að ég gat ekið með þig til að skoða allt það mark- verðasta og þar á með- al hin frægu söfn í Washington. Þú gladd- ir mig ósegjanlega mik- ið þennan mánaðartíma sem þú varst hjá okkur og lifi ég í góðum minn- ingum frá því. Ég minnist þess er ég var að alast upp hjá afa og ömmu á Siglufirði, hvað þú varst mér alltaf góð- ur og varst alltaf að gleðja mann, mér þótti þú alltaf svo stór og glæsilegur enda varstu það. Bassi var mikið í sveit sem ungur drengur á Gili í Fljótum í Skaga- firði. Bassi hóf vinnu 13 ára sem sendill hjá Félagsbakaríinu á Siglu- firði. Þar á eftir gerðist hann ræsari á sfldarplani og vann lengi við sfld- ina. Þá vann hann lengi á Keflavík- uifiugvelli og síðast í Reykjavík, eða þar til hann varð öryrki. Bassi vildi vera sjálfum sér nægur og ekki upp á neinn kominn. Hann leigði sér íbúð og sá um sig sjálfur og tókst það ágætlega. Hann var orðlagður fyrir dugnað til allrar vinnu og vel liðinn. Eftir lát afa míns flutti amma til Reykjavíkur frá Siglufirði og hélt heimili fyrir þau sem enn voru í heimahúsi á meðan heilsa hennar leyfði. Ég átti góða og gleðilega æsku á Siglufirði og á margar góðar minningar þaðan og ekki skemmdi Bassi það, en hann var alveg sér- staklega barngóður og reyndist hann systkinabörnum sínum og þeirra börnum mjög vel og hafði ánægju af að gleðja þau og sakna þau hans mikið. Ég á ekkert nema fallegar minn- ingar um þig, og munu þær verða mér til góðs á lífsleiðinni og í sorg minni núna. Ég hefði viljað ski-ifa svo mikið um þig en á svo bágt með að koma orðum að því. Ég þakka frændfólki okkar Samú- elsbörnum, Ólafi, Önnu og Jóni, innilega fyrir vináttu og hjálp við út- för Bassa. Þá sendi ég og fjölskylda mín innilegar samúðarkveðjur til systkinanna og vina Bassa. Útför Bassa fór fram frá Fossvog- skapellu 16. nóvember og var það falleg athöfn, en vinur okkar, séra Ragnar Fjalar Lárasson, jarðsöng. Guð blessi minningu þína, ég kveð þig, elsku Bassi minn, með orðum Matthíasar Jochumssonar: Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim, mig glepur sýn, því nú er nótt, og harla langt er heim. 0 hjálpin mín. Styð þú minn fót: Pótt fetin nái skammt, ég feginn verð, ef áfram miðar samt. Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú og hennar Ijós? Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú er burt mitt hrós. Eg elti skugga, fann þó sjaldan frið, uns fáráð öndin sættist Guð sinn við. Þú ljós sem á, sem ávallt lýsa vildir mér þú logar enn, í gegnum bárur, brim og voðasker. Nú birtir senn. Og ég finn aftur andans fógru dyr og engla þá, sem bam ég þekkti fyr. Álfhildur Kristín Fungo. Okkur varð mjög bragðið við frétt- irnar um fráfall þitt, kæri frændi. Maður er aldrei viðbúinn svona fregnum og þá fer maður að hugsa hvað maður vildi að sambandið hefði verið meira hin síðustu ár. Okkur langar að kveðja þig með fáeinum orðum. Við eigum margar góðar minning- ar um þig frá æskuáranum, þegar við systumai' fóram með mömmu að heimsækja þig og eins hjá ömmu, þegar þú varst þar. Þú varst einstak- lega bamgóður og vildir alltaf gleðja bömin. Þú varst svo fróður um ýmis- legt, enda hafðirðu mikinn áhuga á lestri og þá ekki sízt einhverju sem geymdi í sér mikinn fróðleik. Þá kemur líka upp sú mynd í hugann, þegar þú varst með blað og blýant um hönd, þá varstu svo snöggur að galdra fram mynd fyrir litla telpu. Þar leyndust hæfileikar þínir einnig. Alltaf varstu duglegur, nægjusamur og kvartaðir ekki. Þú vildii' ekki að aðrir hefðu áhyggjur af þér, eins og sýndi sig í veikindum þínum og nú síðast þegar þú þuifiir að leggjast inn á spítala, rétt áður en þú kvaddir þennan heim. Okkur langar svo að þakka þér hvað þú varst alltaf góður við okkur systurnar og börnin okkar, elsku Bassi. Þegar börnin okkar vora lítil, áttirðu til að birtast með eitt- hvað handa þeim til að gleðja þau, jafnvel út af engu sérstöku tilefni og þegar bömin komu með okkur til þín, þá máttu þau aldrei fara tóm- hent frá þér, alltaf tíndirðu til eitt- hverf góðgæti handa þeim til að hafa með sér. Oft var glatt á hjalla þegar allii' vora saman komnir hjá ömmu. Þá var hlegið og skrafað og eins þegar við hittumst eftir að þú fluttir þaðan. Það varst þú sem fékkst ömmu með þér til æskuslóða sinna í Noregi, sem hún hafði ekki komið til frá því hún fór þaðan, að sjá ástvini sína, sem eftir vora á lífi. Ég veit að sú ferð var henni mikils virði. Við hefðum viljað að við hefðum séð meira af hvert öðru síðustu árin. Þín verður sárt saknað, elsku frændi. Við vitum að þú ert kominn á góðan stað nú, til ástvina sem á undan era farnir og ert laus við veikindin. Hafðu þökk fyrir allt sem þú varst, elsku Bassi. Minningin um þig lifir með okkur. Guð blessi þig. Við vottum systkinunum samúð okkar. Við viljum enda þessi fátæk- legu orð með þessari bæn : Nú legg ég augun aftur, ó, guð, þinn náðarkraftur mín veri vöm í nótt. Æ, virzt mig að þér taka, méryfirláttuvaka þinn engil, svo ég sofi rótt. Ég fel í forsjá þína, guð faðir, sálu mína, því nú er komin nótt. Um ljósið lát mig dreyma og Ijúfa engla geyma öll börnin þín, svo blundi rótt. (Pýð. S. Egilson.) Elfa Björk Ásmundsdóttir, Ásdís Ásmundsdóttir, Sandra Rós Pálmadóttir, Ásmundur Shannon Herman, Anthony Thomas Herman, Sara Marín Faust. ± EINAR ERNST EINARSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.