Morgunblaðið - 14.01.1999, Síða 58

58 FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 1999
IVIINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANNA
HJARTARDÓTTIR
+ Jóhanna Hjart-
ardóttir fæddist
á Saurum í Laxár-
dal 24. ágúst 1911.
Hún lést á heimili
sínu 27. desember
síðastliðinn og fór
útfor hennar fram
frá Ffladelfíu í
Reykjavík 7. janúar.
Er þetta Vörður?
spurði Jóhanna þegar
ég heilsaði henni og
Ingólfí er þau komu á
brauðsbrotningu eða í
súpuna og brauðið á miðvikudögum.
Svo kyssti ég hana á kinnina. Sjón
hennar var farin að daprast og undir
lokin sá hún aðeins móta fyrir hlut-
unum. í minningunni sé ég hana
standa og halda í hönd Ingólfs og
brosa sínu blíða og fallega brosi.
Gráu, síðu fléttumar hanga niður
bak hennar eða eru stundum vafðar
eins og kóróna á höfði hennar. Oft
fannst mér ég sjá sjálfan Frelsarann
brosa til mín í gegnum bros Jó-
hönnu. Með framkomu sinni og kær-
leika endurspeglaði hún ímynd
Frelsara síns Jesú Krists. „Verið í
mér, þá verð ég líka í yður,“ sagði
Jesús í Jóhannesarguðspjalli 15. kap.
og 4. versi.
Út um skrifstofugluggann minn í
Ffladelfiu sá ég þau Ingólf gjarnan
koma gangandi eftir stéttinni. Þau
leiddust eins og nýtrúlofað par.
Framkoma þeirra og væntumþykja
hvort til annars kenndi mér mikið.
Þau dáðu og elskuðu hvort annað.
Jóhanna Hjartardóttir fæddist á
Saurum, sem var torfbær í Laxár-
dal, 24. ágúst árið 1911. Hún var
dóttir hjónanna Hjartar Jónssonar
frá Barmi á Skarðsströnd í Dala-
sýslu og Asu Egilsdóttur frá Þor-
bergsstöðum í Laxárdal. Jóhanna
var svo aðeins sex ára gömul þegar
hún missti föður sinn
í hina votu gröf hafs-
ins, en báturinn sem
hann reri á fórst og
spurðist aldrei til
þeirra Hjartar og sex
annarra úr áhöfn
bátsins.
Eftir lát eigin-
mannsins fluttist
móðir Jóhönnu heim
til móður sinnar að
Þorbergsstöðum í
Dölunum ásamt Jó-
hönnu og yngsta syn-
inum Jóni Sigurði.
Þegar Jóhanna var
rétt undir tvítugu veiktist móðir
hennar og var flutt til Reykjavíkur
og lögð inn á Dvalarheimilið
Grund, sem þá var eina hjúkrunar-
heimilið í Reykjavík. Jóhanna fór
þá einnig suður og annaðist móður
sína af myndarskap þar til Ása
andaðist 1931. Fyrstu árin í
Reykjavík vann hún fyrir sér sem
húshjálp og síðar við verslunar-
störf. Arið 1934 veiktust margir
landsmenn af berklum, fór Jó-
hanna ekki varhluta af því og var
hún lögð inn á Reykjahæli í Olfus-
inu, þá aðeins 27 ára gömul. Það
reyndist að hluta gæfuspor, því
þar hitti hún mannsefnið sitt,
Ingólf Guðjónsson frá Skaftafelli í
Vestmannaeyjum, og tókust ástir
með þeim. Eftir nokkurn tíma á
Reykjahæli var Jóhanna flutt á
Kópavogshæli til áframhaldandi
meðferðar en Ingólfur sneri aftur
heim til Vestmannaeyja. Sam-
bandinu héldu þau við með bréfa-
skriftum. Ingólfur hafði haft tals-
verð áhrif á Jóhönnu í trúarlegum
efnum og fór hún að sækja kristi-
legar samkomur í gömlu Ffladelfíu
á Hverfísgötu 44. Hún tók fljótlega
persónulega afstöðu og tók á móti
Jesú Kristi sem frelsara sínum.
Hún tók niðurdýfíngarskírn 26.
+
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð við andlát móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
VIKTORÍU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hrafnistu,
Reykjavík.
Kristín Valdimarsdóttir, Gunnar Magnússon,
Valdimar Jörgensson, Arndís Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
SMAAUGLYBINGAR
FÉLAGSLÍF
Landsst. 5999011419 VII
I.O.O.F. 11 = 1791148'/2 ■ X.X.
□ Hlín 5999011419 VI
Lykilatriði
Viltu bætast í hóp 27 milljóna
manna, sem náö hafa frábærum
árangri í megrun, bættri heilsu,
aukinni orku og vellíðan?
Hringdu og fáðu nánari upplýs-
ingar og frían bækling.
Uppl. í s. 561 3312 og 699 4527.
I.O.O.F. 5 = 1791148 =
_
KFUM
V
Aðaldeild KFUM.
Holtavegi
Fundurinn, sem vera átti í kvöld,
14. jan., með frú Vigdísi Finn-
bogadóttur, verður frestað til
morguns, föstudagsins 15. jan.
Auglýst nánar á morgun.
Hjálpræðis-
herinn
Kirkjustræti 2
Bæn og lofgjörð kl. 20.30.
Allir hjartanlega velkomnir.
KENNSLA
Þýskunámskeið Germaniu
hefjast 18. janúar. Boðið er upp á
byrjendahóp, framhaldshópa
og talhópa.
Upplýsingar í síma 551 0705 frá
kl. 17-19.30.
EINKAMÁL
Vill kynnast íslenskri konu
Bandarískur, myndarlegur mið-
aldra maður, i góðu starfi, vill
kynnast fallegri, gáfaðri og að-
laöandi íslenskri konu, (aldur
21—39), með vinskap, giftingu
og fjölskyldu í huga. Getur heim-
sótt hana á fslandi (á vini hér).
Sendu svar merkt: „B — 7316" á
afgreiðslu Mbl. með lýsingu á
sjálfri þér, áhugamálum, metnaði
og framtíðarplönum.
október árið 1939 og varð meðlimur
nr. 48 í Hvítasunnukirkjunni Ffla-
delfíu. Þegar Jóhanna hafði náð sér
eftir veikindin hóf hún starf við að-
hlynningar á Kleppi. Ekki hélst
Ingólfur lengi við í Eyjum og
hringdi því í „vinkonu“ sína og bað
hana að útvega sér vinnu á sama
stað og hún, sem hún og gerði. Hinn
20. nóvember 1943 voru þau svo vígð
í hjónaband í Dómkirkjunni í
Reykjavík. Eftir brúðkaupið fluttu
þau til Vestmannaeyja og byrjuðu
búskap sinn í einu litlu herbergi í
húsi þeirra Haraldar bróður Ingólfs
og Pálínu konu hans. Þau Ingólfur
keyptu síðan sitt fyrsta hús, Eyjar-
hól, sem er nr. 20 við Hásteinsveg.
Arið 1950 keyptu þau Jóhanna og
Ingólfur smábýlið Lukku upp við
Strembu í Vestmannaeyjum. Þau
byggðu við og breyttu útihúsunum,
sem voru fjós og hlaða, í hænsnahús
og hófu sjálfstæðan rekstur og seldu
egg í verslanir og heimahús. Þegar
mest var höfðu þau um 1.000 varp-
hænur.
Jóhanna var afar gestrisin og á
gamlárskvöld tók öll Skaftafellsfjöl-
skyldan hús á hjónunum í Lukku.
Eldra fólk og börn löðuðust að Jó-
hönnu. Hún var alltaf boðin og búin
að hlaupa undir bagga með þeim
sem þess þurftu við. Eg mun hafa
verið tveggja til þriggja ára gamall
drengur þegar ég lenti þar í pössun í
nokkra daga. Eflaust hefur hana
ekki grunað að þessi litli snáði sem
skreið inn um hænsnalúguna og æsti
upp allar varphænurnar ætti eftir að
flytja minningarræðu við útför henn-
ar.
Jóhanna var dugleg í höndunum
og heklaði dúka og prjónaði sokka og
vettlinga á bamabörn og aðra fjöl-
skyldumeðlimi. Marga dúkana hafði
hún gefið á basar til styrktar kristi-
legu málefni. Hún hafði líka lært að
spila á gítar og tóku þau Ingólfur
virkan þátt í starfí Betelsafnaðarins í
Eyjum. Þau voru bæði góðir starfs-
kraftar í sunnudagaskólanum og
nutu bömin að heyra hana segja
þeim sögur úr Biblíunni.
Það var afar sjaldan sem Ingólf og
Jóhönnu vantaði á samkomur í Betel
og síðai- hér í Ffladelfíu. Þau voru
bæði trúföst og stundvís og styrktu
starfið með bænum sínum, uppörvun
og fjármunum. Er gosið í Heimaey
hófst árið 1973 fiuttust þau til
Reykjavíkur, eins og svo margir
Vestmanneyingar, og keyptu íbúð í
Ljósheimunum. Síðar keyptu þau
litla íbúð á Dalsbraut 20 þar sem þau
síðast bjuggu.
Jóhanna hafði sig ekki mikið í
frammi en bænalíf hennar var mikið.
Margir voru þeir sem leituðu til
hennar með bænarefnin sín og alltaf
var hún boðin og búin að biðja fyrir
þeim. Drengimir hennar svo og
ömmubörnin hringdu strax í hana
þegar eitthvað bjátaði á og reyndist
hún ömgg hjálp í nauðum.
Hún var trú söfnuði sínum og fáa
hef ég hitt eins jákvæða og upp-
örvandi og þau Jóhönnu og Ingólf.
Hlýju orðin hennar, brosið og hand-
tökin sem við hjónin fengum frá
henni í anddyri kirkjunnar okkar á
síðastliðnu aðfangadagskvöldi
gleymist seint.
Að kvöldi þriðja í jólum kom
hinsta kallið til Jóhannu Hjartar-
dóttur, á heimili þeirra hjóna, þá
rúmlega 87 ára að aldri. Skarð hefur
myndast í bænamúrinn. Hver skyldi
skipa sér í það skarð sem myndast
hefur við fráfall Jóhönnu? Nú hefur
hún fullnað skeiðið, varðveitt trúna
og nú á hún hinn óforgengilega sig-
ursveig sem henni var geymdur á
himnum. Um ieið og við vottum fjöl-
skyldu hennar okkar dýpstu samúð,
þökkum við Guði fyrir traustan vin
og kæra trúsystur í Kristi Jesú.
Kveðja frá Hvítasunnukirkjunni
Ffladelfíu.
Ester K. Jacobsen og Vörður L.
Traustason forstöðuhjön.
Elsku amma í Lukku eins og við
alltaf kölluðum þig þótt þú hefðir
flutt úr Lukku 1973 þegar gaus í
Eyjum. Síðan þá hefur þú alltaf búið
í Reykjavík. Þar sem ég er elst af
okkur systkinunum er ég kannski sú
sem man mest eftir þér en samt er
það svo lítið því að ég var ekki nema
sex ára þegar þú fluttir úr Eyjum en
GUÐMUNDUR ÍSAR
ÁGÚSTSSON
+ Guðmundur ís-
ar Ágústsson
fæddist í San
Francisco í Kali-
forníu hinn 16.
október 1985. Hann
lést af slysförum á
Snæfellsnesi 27.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni 4. janúar.
Það var í kringum
1980 að farið var að
flytja gömul hús hingað
í Bráðræðisholtið. Fyrir stóðu fáein
timburhús írá aldamótunum og var
mitt hús eitt af þeim. Hafði nýtt
skipulag borgarinnar samþykkt að
veita þetta leyfí, hefur sjálfsagt þótt
fara vel á að þessi hús sem farin voru
að vera fyrir stærri byggingarfram-
kvæmdum í miðbænum fengju að
hlúa að sínum íbúum á nýjum stað og
prýða með því vesturbæinn.
Eitt af þessum húsum var Jörfí.
Ég man ennþá kvöldið sem gamli
póstmaðurinn sem bjó þá hinumegin
við götuna hringdi til mín og sagði:
„Guðrún mín, hefurðu séð hvað er á
leiðinni gegnum garðinn hjá þér? Ég
get ekki betur séð en að þar fari heilt
hús.“ Og það var rétt hjá Skúla pósti,
í gegnum eldhúsgluggann minn
máttisjá Jörfa sigla tignarlega fram-
hjá. Ég vissi ekki þá að þetta gamia
þreytta hús sem kom alla leið frá
Akranesi átti eftir að hýsa einhvern
minn kærasta vin og nágranna, hann
Gúnda, eftir að búið var að endur-
nýjq húsið.
Ég vissi fyrst að von væri á honum
í þennan heim sumarið 1985. Þá sá
ég út um norðurgluggann á eldhús-
inu mínu undurfallega unga konu
með óvenju stóran maga hreiðra um
sig í sólbaði upp við húsvegginn í
Jörfa.
Svo fóru þau yfir í
aðra heimsálfu og þar
fæddist hann Gúndi og
enn var ekki komið að
þeim dýrðartíma að við
fengjum að kynnast.
Hann var orðinn átta
ára gamall þegar vin-
átta okkar hófst. Hann
heimsótti mig stundum
að tilefnislausu, kom
bara til að rabba við
mig. Og ég svo yfír mig
hrifin yfir þeim heiðri
að fá slíka heimsókn
hitaði alltaf handa hon-
um kókó og bar fyrir
hann það besta sem ég átti. Ég er
ekkert viss um að honum Gúnda hafí
þótt þessi gamaldags drykkur neitt
sérlega góður, en aldrei var hann
með neinar yfirlýsingar í þá átt, ég
er viss um að hann hefði drukkið
hvað sem var einungis til að gleðja
mig. Stundum hafði hann gleymt
lykli og bað um að fá að bíða hjá mér
þangað tfl mamma kæmi heim og
var ég að vonum mjög fegin því
minnisleysi vinar míns, því þá fékk
ég að hafa hann hjá mér. Það var
svo gott að hafa þennan dreng ná-
lægt sér, einhver hreinleiki og ljúf-
mennska fylgdi honum. Hvort sem
lykill hafði gleymst eða heimsóknin
var aðeins til að við gætum rabbað
saman þá sat hann alltaf í sama sæt-
inu við eldhúsborðið mitt meðan
hann drakk kakóið. Frá þeim stað
gat hann séð hvað var að gerast
heima í Jörfa. Hann varð alltaf að
fylgjast með því hvað mamma var að
gera þar inni í húsinu. Var mikill
kærleikur með þeim mæðginum.
Hann átti það sameiginlegt með
móður sinni að vilja afltaf vera að
gefa manni litlar gjafir. I fyrstu voru
það smásteinar eða fallegai’ fugls-
fjaðrir sem hann hafði fundið.
Seinna varð svo mikið veldið á
Gúnda mínum að ég bjó við það um
samt man ég að þú varst alltaf svo
blíð og góð og ég man líka að þú
passaðir mig í Lukku þegar ég var
lítil og ég man t.d. þegar þú ætlaðir
einu sinni að leggja þig þá sagði ég:
„Það er allt í lagi þótt þú leggir þig,
amma mín, en þú verður bara að sjá
mig.“ Þú minntist líka oft á þetta við
mig og okkur fannst þetta mjög snið-
ugt. Eg vona að þú sjáir mig líka
núna enda þótt ég sjái þig ekki og
vakir yfir okkur öllum eins og þú
varst vön að gera.
Þó svo að þú hefðir flutt til
Reykjavíkur heimsóttum við ykkur
afa alltaf þegar við vorum í bænum
og svo töluðum við oft saman í sím-
ann og þó sérstaklega eftir að ég
var farinn að búa og búinn að eiga
mitt fyrsta barn. Þá var oft svo gott
að hringja í þig því að þú varst svo
góður hlustandi og skildir mann oft
svo vel. Þú baðst líka oft fyrir okkur
og þegar manni fannst ekki allt
ganga sem best þá sagðirðu oft:
„Ég skal biðja guð að blessa og
varðveita ykkur.“ Það var mikill
styrkur í því.
Þú sagðir mér einu sinni að það
væri svo skrýtið að þú fyndir það
núna eftir að þú varðst eldri hvað þig
vantaði dóttur því það væri nú einu
sinni þannig að það væri öðruvísi að
tala um suma hluti við dætur heldur
en syni og ég vona að ég hafi komið
að einhverju leyti í staðinn.
Elsku amma, þín verður sárt
saknað en við vonum að þér líði vel í
þinni hinstu hvflu. Þessi sálmur
minnir okkur systkinin mikið á þig:
Drottinn er minn hirðir,
migmunekkertbresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvflast,
leiðir mig að vötnum
þar mun ég næðist pjóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þó ég fari um dimman dal
óttast ég ekkert illt
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur huggar mig.
(23. Davíðssálmur.)
Kær kveðja frá okkur öllum.
Börn Esra og fjölskyldur.
tíma að fá alltaf Dagblaðið ókeypis
inn um bréfalúguna hjá mér. Hann
var farinn að bera út það ágæta blað
og lét hana vinkonu sína í Stóra-
Skipholti alltaf fá aukablað. Það var
bjart brosið hans þegar við hittumst
á Grandaveginum og ég fór að þakka
honum fyrir blaðið. „Iss það er ekki
neitt,“ sagði Gúndi, „ég þarf ekkert
að borga fyrir það.“ Eg get ekkert
lýst því í einni minningargrein hvað
það litaði tilveru mína miklum ljóma
að geta alltaf átt von á að hitta þenn-
an yndislega dreng hér úti í hverf-
inu. Ég minnist hlátursins sem
hljómaði nú síðustu árin þegar ég
hafði ætlað að ganga framhjá honum
með sljóan hversdagssvip, því hann
stækkaði allt í einu svo ört, var orð-
inn unglingur. Hvernig átti ég að
vita svona í einni sviphendingu að
þetta væri Gúndi minn. En hann sá
alltaf um að góðir vinir misstu ekki
sjónar hver á öðnim og stoppaði
brunið á þeirri gömlu og spurði:
„Hvað, þekkir þú mig ekki?“ Við átt-
um okkur trúnað og leyndarmál sem
enginn gat frá okkur tekið.
Einhverra hluta vegna hljómai' í
huga mínum frásögnin í Lúkasar-
guðspjalli um Jesú þegar hann var
12 ára. Hann fór að venju upp til
Jerúsalem með foreldrum sínum til
að taka þátt í Laufskálahátíðinni. Og
sem þau bjuggust til heimferðar
fundu þau ekki drenginn. Þau leit-
uðu örvæntingarfull um allt, en
fundu hann svo að lokum inni í
musterinu að hlýða á guðsorð. „Hv-
ar varstu drengur, við höfum leitað
þín um allt?“ spurðu þau. Hann
horfði á þau og spurði á móti: „Hví
leitið þið að mér? Vitið þið ekki að
mér ber að vera í húsi föður míns?“
Þar ertu nú elsku vinur minn. Og
þegar við hittumst aftur í húsi fóður
okkar, og þú stoppar mig af, því ég
mun áreiðanlega ætla að ana fram-
hjá þér eins og fyrri daginn. Og þeg-
ar við erum búin að hlæja svolitla
stund saman þá ætla ég að spyrja
þig: „Þótti þér nokkuð gott kókóið
mitt? Drakkstu það ekki bara til að
gleðja mig?“
þín vinkona,
Guðrún Ásmundsdóttir.