Morgunblaðið - 16.01.1999, Page 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1999 51V
hann veitti börnum okkar en þau
voru fljót að fínna hvaða mann hann
hafði að geyma. Börnum Benna,
þeim Jónu og Stefáni, sendum við
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín.
Reynir Pálsson,
Sigríður Björnsdóttir.
Pegar fréttin barst hinn 5. janúar
um að Benni væri dáinn var eins og
veröldin yrði grá og dimm. Söknuð-
urinn sem gagntók okkur var ólýs-
anlegur. Við systkinin bjuggum á
næsta bæ við Benna. Samgangur á
milli bæjanna var mikill enda stutt
á milli og þar sem afar okkar
bjuggu í Reykjavík kom Benni okk-
ur í afa stað. Hann reyndist okkur
systkinum alla tíð vel. Hann átti
alltaf lausan tíma handa okkur og
var alltaf tilbúinn að taka okkur
með hvert sem hann fór. Pað var
sama hversu mikið við spurðum,
aldrei þreyttist hann á að svara.
Hann hafði alltaf tíma til að leika
við okkur, t.d. byggja með okkur
snjóhús og snjókarla og alltaf þegar
við komum í heimsókn átti hann
eitthvað gott handa okkur. Síðan
fluttum við suður en alltaf þegar við
skruppum norður var byrjað á því
að heimsækja Benna og alltaf tók
hann á móti okkur eins og höfðingj-
um. Við héldum áfram að fara á
þorrablót þrátt fyi-ir flutninginn og
fórum alltaf með þeim feðgum. Þeir
feðgar voru alltaf hjá okkur yfir jól
og áramót og breyttist það ekkert
þegar við vorum flutt suður. Aldrei
hefði manni dottið í hug að þetta
yrðu síðustu jólin með Benna. Hann
var svo hress um jólin en samt tók-
um við eftir því að hann þurfti meiri
hvíld en áður, en var alltaf kominn
að spilaborðinu um leið og átti að
fara að spila brids. Bergur, Benni,
Stebbi og Reynir sátu svo og spil-
uðu langt fram eftir nóttu og var
ekkert gefíð eftir í þeim efnum.
Elsku Benni. Við munum alltaf
minnast þín. Þú varst okkur góður
vinur. En þótt söknuðurinn sé mik-
ill viljum við þakka þér fyrir þær
fjölmörgu indælu stundir sem við
áttum öll saman og munum geyma í
minningu okkar um ókomna fram-
tíð.
Bergur, Unnur og Páll.
í dag kveðjum við Benna í Minni-
Brekku. Benni minn þú varst að
verða 84 ára núna í apríl. Samt kom
það okkur mjög á óvart að þú værir
dáinn því þú varst alla tíð mjög
hraustur. Okkur langar að minnast
þín með örfáum línum um okkar
persónulegu kynni. Aðrir munu
rekja ætt þína og ævi.
Við kynntumst þér fyrst þegar
þú komst til okkar í Molastaði og
varst hjá okkur yfír sauðburðinn
fyrstu árin. Eftir það komst þú oft
til okkar og þá oftast labbandi
beint yfír ána. Þú þurftir aðeins að
kíkja í fjárhúsin eða láta klippa þig
eða bara að spjalla og fá fréttir.
Svo áttum við alltaf saman einn
dag á ári, það var annar réttardag-
urinn. Þá fórum við í Minnireykjar-
étt að hirða óskilafé. Þetta voru
ógleymanlegar ferðir og mikið
hlegið og sungið. Ég veit, Benni
minn, að þú hafðir sérstaklega
gaman af þessum ferðum.
Elsku Benni, þú hafðir gaman af
því að vera innan um fólk, varst
góður söngmaður og söngst í
kirkjukómum. Einnig hafðir þú
gaman af því að spila og spilaðir
brids í mörg ár, núna síðast um jólin
hjá Reyni og Sigríði.
Þú reyktir hangikjöt og bjúgu
fyrir okkur og marga fleiri og fórst
þér það sérstaklega vel úr hendi, og
munum við sakna þess í framtíðinni.
Elsku Benni, þú varst góður mað-
ur sem alltaf var hægt að leita til
með allt. Þó aldursmunurinn væri
talsverður þótti okkur mjög vænt
um þig. Takk fyrir öll árin okkar
saman í Fljótum.
Minningin um þig mun lifa í
hjörtum okkar. Guð geymi þig og
hvíl þú í friði.
Stebba og Jónu sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Inga Jóna, Kristinn
og fjölskylda.
OLAFUR
BJÖRNSSON
+ Ólafur Björns-
son loftskeyta-
maður fæddist á
Reykjum í Mjóa-
firði 31. desember
1924. Hann lést á
heimili sínu í Vík í
Mýrdal 8. janúar
síðastliðinn. Ólafur
var yngstur 18
barna þeirra hjóna
Sigurborgar Gísla-
dóttur og Björns
Jónssonar sem
lengst af bjuggu á
Reykjum í Mjóa-
firði, Af þessum systkinum Iifa
nú aðeins þær systur Sigríður
Jóna, f. 18. nóv.
1912, og Svava, f.
17. apr. 1921.
Hinn 20. maí 1950
kvæntist Ólafur
Elínu Tómasdóttur
og eignuðust þau
sex börn, þrjá syni
og þijár dætur.
Þau eru: Tómas,
látinn, Bjöm Ár-
mann, Sigurbjörg,
Hjörleifur, Guðrún,
og Sigurborg.
Utför Ólafs fer
fram frá Víkur-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Það er nú liðinn fullur aldarhelm-
ingm- frá fyrstu kynnum okkar
Ólafs Björnssonar. Hann var þá
rúmlega tvítugur og hafði nýlokið
námi í Loftskeytaskólanum. Ekki
þurfti ýkja mikla skarpskyggni til
að sjá og finna að hér fór bráðskýr
piltur. Hann var að auki vörpulegur
á vöxt og allur hinn knálegasti,
djarflegur í fasi og framgöngu,
svipurinn hress og blæbrigðaríkur,
augun snör og vökul. Það reyndist
því hvorki mér né öðrum erfitt að
laðast nokkuð að þessu gjörvulega
ungmenni, enda tókst bráðlega með
okkur kunningsskapur, sem þróað-
ist í vináttu og entist meðan báðir
lifðu.
Ólafur var skapríkur og öriyndur
nokkuð og lét óhikað í Ijós skoðanir
sínar við hvern sem í hlut átti.
Aldrei fannst mér hann þó reyna að
troða sínum skoðunum upp á aðra.
Þess vegna voru viðræður við hann
einkar þekkar og hreinskilnar þótt
ekki færu meiningar alltaf saman.
Að loknu námi í Loftskeytaskóla
hóf Ólafur störf hjá Ríkisútvarpinu,
en lenti um þær mundir í alvarlegu
bílslysí eftir hvað hann bar nokkrar
menjar alla tíð. Þegar hann svo eft-
ir langa sjúkrahúsvist þótti orðinn
vinnufær réðst hann til starfa á
Lóranstöðinni á Reynisfjalli við Vík
í Mýrdal og má segja að þar ynni
hann lungann úr sinni starfsævi,
eða þar til stöðin var lögð niður árið
1974. Þar naut hann virðingar og
tiltrúar jafnt vinnufélaga sem yfir-
manna vegna margs konar hæfí-
leika, meðfæddra og áunninna. Ég
hef fyrir satt að fáar „uppákomur"
og bilanir hafí orðið honum ofviða
að leysa úr eða lagfæra, því hann
átti til að bera mikla lagvirkni og
útsjónarsemi. Þrátt fyi'ir annir og
skyldustörf, hélt Ólafur áfram að
auka þekkingu sína á tæknisviði
sínu. Hann sótti m.a. námskeið á
Englandi og í Bandaríkjunum og
einhvem tíma á miðjum aldri lauk
hann prófí í símvh'kjun.
Eftir að stöðin á Reynisfjalli var
lögð niður vann hann um margra
ára skeið ýmis störf hjá Vegagerð
í-íkisins eða allt til þess hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Ólafur var mikill tæknimaður að
upplagi, enda hneigðist atorka hans
og greind mjög í þá átt. Sagt var að
illa væri það tæki laskað sem Ólaf-
ur fékk ekki í gang að nýju. Hvort
sem um var að ræða bilaða bfla,
radiótæki, ryksugur eða straubolta,
flest fór að virka eftir að Ólafur
hafði farið um það höndum. Þar
sem hann var flestum mönnum
greiðviknari, þótti mörgum gott til
hans að leita.
Sem að líkum lætur um ungan
atgervismann leið ekki á löngu eftir
að hann haslaði sér völl austur þar
áður en á vegi hans varð ung og
glæsileg kona, Elín Tómasdóttir,
sem síðan varð hans fórunautur.
Þau giftu sig 20. maí 1950 og
bjuggu í Vík síðan. Sex börn eign-
uðust þau, þrjá syni og þrjár dæt-
ur, hið mesta prýðisfólk á alla lund.
Það var gott að vera gestur
þeirra hjóna, þau skorti hvorki gott
né glaðlegt viðmót, myndarskap né
rausn á allan máta. Og margar góð-
ar minningar eigum við Svava frá
sameiginlegum ferðalögum, gagn-
kvæmum heimsóknum og hvers
konar samskiptum við þessa fjöl-
skyldu. Samskipti þau hefðum rið
ógjarnan viljað hafa farið á mis við.
En þótt þau Ólafur og Elín
byggju við ágæta afkomu, rausn og
maklega vináttu granna og félaga,
sluppu þau ekki fremur en flestir
aðrir við ýmiss konar mótlæti.
Þyngst trúi ég þeim hafí orðið
ótímabært fráfall elsta sonarins í
blóma aldurs. Síðan þurftu þau
bæði að þola verulegan heilsubrest
nú um árabil. En kjarkur þeirra, já-
kvætt viðhorf og manndómur yfir-
leitt gerði þeim kleift að halda reisn
sinni og djarfleika.
Síðast heimsóttum við þau hjón í
maí ‘87. Við Svava komum þá til
þeirra síðla kvölds öldungis að
óvörum ásamt fleira fólki. Ekki
stóð á glaðlegum og rausnarlegum
viðtökum, og ekki fékk ég betur
skilið en við gerðum þeim stóran
greiða með ónæðinu. Ékki vildum
við hafa orðið af þeirri kvöldstund.
Elín og aðrir ástvinir, um leið og
við hér syðra vottum dánumannin-
um Ólafi Björnssyni virðingu og
þökk, sendum við ykkur einlægar
samúðarkveðjur.
Hilmar Pálsson.
„Elskan mín góða.“ Þessi orð
sem voru svo dæmigerð fyrir Óla
Björns heyrast ekki framar. Það er
ekki of mikið sagt að andlát Óla
marki tímamót í minni fjölskyldu.
Óli og Ella og börn þeirra hafa ver-
ið okkur samferða nánast gegnum
lífið. Óli var einn af fjallmönnunum,
eins og Víkurbúar kölluðu starfs-
menn lóranstöðvarinnar. Þar var
hann vinnufélagi pabba í þrjátíu ár,
eða nær alla þá tíð sem lóranstöðin
var við lýði. Aður höfðu þeir verið
skólafélagar í Loftskeytaskólanum.
Óli var líka pabbi ki-akkanna sem
við systkinin lékum við, og nábýlið
gat ekki verið meira eftir að við
urðum nágrannar í nýju raðhúsun-
um á Austurveginum, þau þangað
flutt úr Kampinum uppi á Bökkum,
við frá Einarsstöðum vestur í þorpi.
Með fjölskyldunum ríkti ekki bara
hjálpsemi grannskaparins heldur
mikill vinskapur og hlýja. Þau
tengsl rofnuðu ekki eftir að við
krakkarnir fluttum úr þorpinu og
foreldrar mínir fluttust á Hrafnistu
í Hafnarfirði fyrir rámum fjórum
árum. Þau Óli og Ella litu til með
húsinu okkar og hafa verið fastur
punktur í tilveru okkar allra þar.
Á vissan hátt má segja að sam-
skipti mín við Óla rammi líf mitt inn
í ákveðna kafla. Sem lítill strákur
fékk ég að sitja í fjalljeppanum upp
á lóranstöð og niður aftur við
vaktaskiptin. Það var svo gaman að
fara með Óla því hann spjallaði og
veitti manni svo mikla athygli.
Hann hlustaði og hafði áhuga á því
sem maður hafði að segja.
Á unglingsárum mínum fengu
samvistirnar við Óla nýja merk-
ingu. Þrátt fyrir að stjórnmálaskoð-
anir okkar lægju ekki að öllu leyti
saman fann ég mikinn samhljóm
hjá Óla. Ég minnist langra sam-
ræðna okkar um Maó formann og
hræringarnar í Kína. Óli var hreint
ekki fráhverfur þeirri hugmynd
menningarbyltingarinnar að senda
yfirvöld og embættismenn út á^
akrana að vinna. Sá munur var þó á
mér og Óla að hann sá ýmis vand-
kvæði á framkvæmdinni sem ég sá
ekki þá. Líklega hefur hann haft
rétt fyrir sér. Síðar kynntist ég Óla
upp á nýtt þegar ég var ungur mað-
ur í bráarvinnu hjá Jóni Valmunds-
syni. Lóranstöðin hafði þá verið
lögð niður og við orðnir vinnufélag-
ar. Óli sagði mér til, hann var smið-
ur, ég háskólastúdent. En hann
sagði mér ekki bara til í smíði held-
ur mörgu öðru. Óli var alltaf grúsk-
andi í hinu og þessu, alltaf með
bækur í kringum sig, ýmsan sögu--*
legan fróðleik og hafði auðvitað
skoðun á öllu saman. Hann lá t.d.
ekki á skoðun sinni um Lúther sem
hann hafði kynnt sér rækilega. Óli
taldi að hann væri nú ekki alveg
eins fínn pappír og klerkarnir vildu
vera láta. Til að bjarga eigin skinni
sveik Lúther nefnilega þá þýsku
bændur sem voru í uppreisn og
treystu á hann sem sinn andlega
leiðtoga. Og hvað gerði svo Lúther?
Jú, hann gerði bandalag við
furstana í Þýskalandi og lofaði
himnaríkisvist hverjum þeim sem
dræpi uppreisnarseggi. Þetta var
Óla ekki að skapi. Síðar þegar ég
fór sjálfur að lesa hugrnvndasöpi]
komst ég að því að þetta var ná-
kvæmlega eins og Óli hafði sagt, en
ég þurfti að fara í útlenskan há-
skóla til að sannreyna það.
Nú þegar Óli er allur er stórt
tóm og sársauki í hjarta manns.
Þessa daga hefur hugurinn reikað
til æskuheimilisins í Vík með þau
Óla og Ellu á næstu grösum, hlýj-
unnar, öryggisins og alls þess sem
samvistir við þau hjón hefur gefið
okkm'. Með þessum fátæklegu orð-
um þakka ég Óla Björns samfylgd-
ina, vináttu og tryggð við foreldra*^
mína, okkur systkinin öll og okkar
fjölskyldur. Ellu, öllum börnunum
og fjölskyldum þeirra vottum við
okkar innilegustu samúð.
Pálmi Magnússon.
Vér biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd.
I nýjum heimi æ þér vörður vísi
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum Guð að geyma
þin göfga minning okkur heilög er.
(GEW)
Elsku afi, ég vil þakka þér fyrir
allt það sem við áttum saman.
Þín
Guðrún Dögg.
+ Friðvin Jóhann
Svanur Jónsson
fæddist á Daðastöð-
um á Reykjaströnd
11. janúar 1932.
Hann lést, á Sjúkra-
húsinu á Sauðár-
króki 5. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Jóns-
son og Sigfríður Jó-
hannsdóttir.
Friðvin starfaði
sem vélsljóri á tog-
urum fískiðjunnar
Skagfirðings hf.
Eftirlifandi eiginkona hans
Mig langar til að minnast Frið-
vins Jónssoanr í örfáum orðum. Ég
fékk eins og svo margir sjómenn við
Skagafjörð tækifæri til að kynnast
þessum einstaka manni er við vor-
um saman til sjós um nokkurn tíma.
Mér eru minnisstæðar stundimar
er við áttum saman um borð í
Drangeynni forðum, og sá léttleiki
sem í ki'ingum hann var. Þegar við
vorum til dæmis á veiðum norður í
er Ingibjörg Vil-
hjálnisdóttir, búsett
á Hofsósi, og eiga
þau fimrn börn. Þau
eru: Elín Vilborg, f.
14. 1958; Jón Sig-
urður, f. 24.8. 1959;
Heimir Örn, f. 24.6.
1961; Valur Smári,
f. 26.6. 1964; og
Halldór Frosti, f.
2.19. 1971.
Útför Friðvins
fer fram frá Hofs-
óskirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 12.30.
Smugu og við vorum að kvarta yfir
einangruninni og fjarlægðinni sagði
Friðvin: „Hvað viljið þið hafa það
betra, drengir, hér er ekkert sjón-
varp, ekki símasamband, né útvarp,
engar fréttir og engar áhyggjur, en
nægur fískur og múkkinn svipaður
og á miðunum heima?“
Friðvin var sjómaður alla tíð og
sjómennskan var hans vinna og
áhugamál. Hann var búinn að vera
á mörgum bátum og togurum, allt
frá því að hann byrjaði að róa frá
Reykjaströndinni með Finna bróð-
ur sínum, þá mjög ungur að árum,
þar til síðastliðið sumar er veikindi
hans komu veg fyrir það. Hann sem
ætlaði að sigla langt fram á næstu
öld eins og hann sagði þótt orðinn
væri tæplega 67 ára gamall.
Mér var eins og fleirum brugðið
er ég frétti að vegna erfíðra veik-
inda þyrfti Friðvin að fara í aðgerð.
Hann sem alltaf var svo hress og
hafði aldrei misst úr veiðiferð vegna
veikinda.
Það var mér mikils virði á sjó-
mannadaginn að fá að afhenda hon-
um heiðurskross sjómannadagsins.
Þegar ég kom til hans og tilkynnti
honum að þetta stæði til kom hann
fljótt með sína athugasemd: „Það á
ekki að vera að heiðra svona ungan
mann.“
En ég fann að þetta var honum
mikils virði því handtakið sem ég
fékk var fast og kröftugt og ég
gleymi því seint.
Vinur minn, eins og þér var svo
tamt að segja, vil ég að lokum
þakka fyrir að hafa haft tækifæri til
að kynnast þér og vera þér samtíða.
Minningin um góðan skipsfélaga
mun áfram lifa.
Ég sendi eiginkonu og fjölskyldu
Friðvins mínar samúðarkveðjur.
Finnur Sigurbjörnsson.
FRIÐVIN JOHANN
SVANUR JÓNSSON
T3>\ótnabúo'm
(^arðskom
v/ l'ossvogskii'kjuga^
Símii 554 0500
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
I H blómaverkstæði 1
Binna»|
Skólavörðustíg 12,
á horni Bcrgstaðastrætis,
sími 551 9090.
SOLUKENNSLA GUNNARS ANDRA
Einkaþjálfun • Námskeiö ■ Róögjöf • Fyrirlestrar
Við höfum sameiginiegt markmið •
að þér gangi vel!
Upplýsingar í síma 561 3530 og 897 3167