Morgunblaðið - 22.09.1999, Qupperneq 40

40 MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðrún Snjó-
laug Reynis-
dóttir var fædd í
Reykjavík 13. janú-
ar 1929. Hún lést í
Landspítalanum
hinn 14. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Reynir
Snjólfsson, verka-
maður og verkstjóri
í Reykjavík, f. á
Strýtu í Ölfusi 11.2.
1903, d. í Reykjavík
17.2. 1981, og
Jónína Guðjónsdótt-
ir, húsfreyja, fædd 30.8. 1900 í
Unnarholti í Hrunamanna-
hreppi, d. 22.4. 1983 í Reykja-
vík. Jónína og Reynir bjuggu
allan sinn búskap í Reykjavík,
lengst af á Njarðargötu 37 og
þar ólst Guðrún Snjólaug upp í
hópi fjögurra systkina sem eru:
Elínborg, húsfreyja í Ósló, f.
1925; Guðjón, fyrrv. kerfis-
fræðingur hjá Iðnaðarbankan-
um, f. 1927 og Sigurður, f. 1933,
bankastarfsmaður í Reykjavík.
Guðrún lauk gagnfræðaprófi
frá Ingimarsskólanum í Reykja-
vík og starfaði eftir það um
tíma á borgarskrifstofunum í
Reykjavík
Hinn 22. júlí 1948 giftist hún
eftirlifandi eignmanni sinum,
Ragnari Þorsteinssyni frá
Þverhamri Breiðdal, f. 6.2.
1923. Ragnar og Guðrún eign-
uðust sjö börn, 15 barnabörn og
2 barnabarnabörn. Börn þeirra
eru :1) Reynir, f. 1947, lögiltur
Það var á blýjum og regnvotum
haustmorgni, 14. september sl., sem
tengdamóðir mín kvaddi þennan
heim. Baráttu hennar við illvígan
sjúkdóm var lokið. Þrátt fyi-ir
lífsþrótt hennar, þrek og hörku, og
ekki síst sannfæringu fyrir því að
hún næði bata innan tíðar, beið hún
lægri hlut.
Rúm 27 ár eru nú liðin frá því ég
kynntist tendamóður minni,
Guðrúnu Snjólaugu Reynisdóttur,
og eiginmanni hennar, Ragnari Þor-
steinssyni. Eg kom þá á heimili
þeirra, ástfanginn af einni dóttur-
inni, og var kynntur fyrir allri fjöl-
, skyldunni, sem þá bjó á Hrísateigi 8
"^ hér í borg. Sú stund er mér eftir-
minnileg, ekki aðeins fyrir hlýtt og
óþvingað viðmót þeirra hjóna, held-
ur einnig hve stór fjölskyldan var í
þessu húsi og fjölskylduböndin
sterk. Þau hjónin bjuggu þá á
miðhæð hússins, með fimm af sjö
bömum sínum. A efri hæðinni bjó
Rósa, systir Ragnars, með eigin-
manni sínum, en á jarðhæðinni bjó
önnur systir Ragnars, Margrét,
með háöldruðum föður þeirra systk-
ina og 2 dætrum sínum. Ég
skynjaði það strax að ég var boðinn
velkominn í þessa stóru fjölskyldu.
Eðlilega mæddi mikið á tendamóð-
ur minni á þessum árum, en aldrei
heyrði ég hana kvarta eða skipta
'skapi. Hún annaðist stórt heimili í
litlu húsnæði og þurfti að skipu-
leggja daginn til hins ítrasta, sem
oft varð þá æði langur. Engu að síð-
ur gaf hún sér góðan tíma til þess
að setjast niður með gestum, sem
oft bar að garði, bera á borð kaffi og
meðlæti og spjalla um mál líðandi
stundar. Það var stundum þröngt í
litla eldhúsinu á Hrísateigi 8, en
notalegt andrúmsloftið samt engu
líkt; kliður, hlátur og frammíköll, í
bland við matar- eða kaffílyktina. A
kvöldin, þegár ró tók að færast yfir
Nieimilið, tók Guðrún fram prjónana
og galdraði íram flíkur á bama-
börnin, ýmist heima eða hjá vinkon-
um sínum í saumaklúbbi, eða settist
við spil með þeim sem enn voru á
fótum. Henni virtist aldrei falla
verk úr hendi, enda mótuð af þeirri
kynslóð sem leit ekki á lífsgæðin
^em sjálfsögð, en þurfti að vinna
fnyrkranna á milli til þess að sjá sér
og sínum sæmilega farborða.
endurskoðandi,
kvæntur Halldóru
Gísladóttur, grunn-
skólakennara. Þau
eiga þrjú börn og
eitt barnabarn. 2)
Anna Nína, f. 1950,
leikskólakennari,
gift Þorsteini
Hreggviðssyni,
öryggisinálastjóra
og eiga þau tvö
börn og eitt barna-
barn. 3) Þorsteinn,
f. 1951, skrifstofu-
maður, kvæntur
Svövu Sigurðar-
dóttur, meinatækni, og eiga
þau þrjár dætur. 4) Guðrún
Hildur, f. 1953, hjúkrunar-
fræðingur, gift Ingimundi Ein-
arssyni, hæstaréttarlögmanni,
og eiga þau þrjú börn. 5)
Snorri, f. 1955 rafvirki,
ókvæntur og barnlaus. 6) Elín-
borg, f. 1959, framhaldsskóla-
kennari, gift Michael Clausen,
barnalækni, og eiga þau þrjú
börn 7) Ingibjörg, f. 1961,
grunnskólakennari, gift Valdi-
mari Jóhannessyni, vélfræðingi
og eiga þau þrjú börn.
Þegar börnin stálpuðust hóf
Guðrún Snjólaug að vinna utan
heimilis m.a. í bókaverslun og
við umönnunarstörf, en sfðustu
tuttugu árin var hún fulltrúi á
skrifstofu Srætisvagna Reykja-
víkur.
Utför Guðrúnar Snjólaugar
fer fram frá Háteigskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Guðrún sýndi fjölskyldu sinni mikla
ræktarsemi og vildi hlut hennar
sem bestan. Hún fylgdist vel með
bamabömum sínum og sýndi þeim
einstaka hlýju, enda var þeim ætíð
tilhlökkun að hitta ömmu sína. Þar
áttu þau öruggt athvarf til lengri
eða skemmri tíma, amma þeirra var
alltaf tilbúin til að hlusta, kenna
þeim nýtt spil, raða saman kubbum,
lesa eða gera eitthvað annað
skemmtilegt. Hún virtist hafa yndi
af því að vera meðal fólks og hafa
nóg fyrir stafni. Henni var því illa
bragðið fyrir nálægt fjóram áram
þegar Ragnar, tengdafaðir minn,
fékk blóðtappa í heila og hún í einu
vetfangi orðin ein í íbúð þeirra við
Engjasel. Þá kom enn betur í ljós
hve fjölskyldan var henni mikils
virði. Ragnar dvelur nú á Hrafnistu
og þangað heimsótti hún hann nær
daglega, meðan heilsa hennar og
kraftar leyfðu.
Fyrir rúmi ári greindist Guðrún
með þann sjúkdóm sem að lokum yf-
irbugaði hana. Hún lét þó ekki hug-
fallast, ræddi lítið um sjúkdóminn,
enda var það ekki hennar stíll að
flíka tilfinningum sínum eða kvarta.
Þegar hún var spurð um líðan sína
sagði hún aðeins að hún væri ágæt
eða betri. Og ekki var meira um það
rætt. Hún var greinilega staðráðin í
því að lifa lífinu til hinstu stundar,
hélt upp á fjölmennt sjötugsafmæli
sitt í janúarmánuði sl., lagði á sig
ferðalag til Bandaríkjanna, tók þátt í
ferðalagi fjölskyldunnar í Fljóts-
hlíðina og heimsótti okkur oft í sum-
arbústaðinn. Alltaf lék hún á als
oddi. Fyrir vikið gaf hún okkur von-
ir, ekki síst yngstu fjölskyldu-
meðlimunum, sem gerðu sér ekki
fyllilega grein fyrir því hvert stefndi.
Ég heimsótti Guðrúnu nokkram
dögum fyrir andlátið. Það fór ekki
milli mála að mjög var af henni dreg-
ið, en samt reyndi hún að bera sig
vel. Síðustu dægrin vöktu bömin
hennar við rúm hennar. Hún hlaut
hægt andlát í návist dóttur sinnar,
Önnu Nínu.
Ég minnist Guðrúnar, tendamóð-
ur minnar, sem góðrar konu og
þakka það örlögunum að hafa
kynnst henni. Hennar er sárt
saknað af fjölskyldu og vinum.
Guð blessi minningu hennar.
Ingimundur Einarsson.
Eins og laufin sem falla af trján-
um nú þegar haustar er fallin frá
tengdamóðir mín og vinkona
Guðrún Reynisdóttir eftir stutt en
ströng veikindi.
Þegar ég var 18 ára gömul og fór
að venja komur mínar á Hrísateig-
inn til þín og Ragnars vora þið með
sjö börn. Þú ekki fertug, kát, skiln-
ingsrík og hlý, mikil dugnaðarkona
sem stjómaðir stóra heimili og
vannst fulla vinnu við rekstur eigin
bókabúðar.
A veturna vannst þú við bóka-
búðina en þegar tók að vora flutti
fjölskyldan upp að Hafravatni og
dvaldi þar frá því í maí og fram í
september ásamt foreldram þínum,
bróður þínum og hans fjölskyldu.
Þarna í þessum litla bústað voru
samankomnar tvær fjölskyldur með
sjö til tíu böm ásamt afa og ömmu.
Fyrstu kynni mín af ykkur era
einmitt tengd Hafravatni. Við
Reynir komum þangað á kvöldin og
um helgar með vini okkar og lékum
okkur á vatninu. Aldrei man ég
eftir að amast væri yfir okkur, alveg
sama hvað við vorum mörg. Alltaf
var boðið upp á kaffi og meðlæti og
oft kom það fyrir að allur hópurinn
væri líka í kvöldmat. Eftir að við
Reynir eignuðumst okkar fyrsta
barn voram við svo lánsöm að búa á
Hafravatni í tvö sumur með þér,
Ragnari og foreldram þínum og þið
Ragnar kennduð mér að spila brids.
Hluta úr vetri bjuggum við á Hrísa-
teignum hjá ykkur og var það lítið
mál að taka tengdadóttur og bama-
barn inn á heimilið. Er ég hugsa til
baka finnst mér ótrúlegt hvemig
þetta gekk en því er sennilega að
þakka hógværð þinni og lítillæti.
Það var ekki aðeins að þú værir
mikil húsmóðir, góð móðir og amma
þú varst einnig mikil hannyi'ðakona
og eftir þig liggja fjölmargar gull-
fallegar flíkur sem þú prjónaðir á
bömin þín, bamabömin og bama-
barnabömin.
Þú hafðir næmt auga fyrir falleg-
um hlutum, yndi af því að lesa bæk-
ur og að fara í leikhús og mundir
svo vel eftir öllum sýningum sem þú
sást. Þegar við dvöldum í sumar í
Ameríku hjá Guðrúnu langaði þig
mikið í leikhús. Við voram heppnar
að geta látið verða af því og áttum
ógleymanlega kvöldstund saman þó
þú hafir eflaust verið sárþjáð á þeim
tíma.
Það vora forréttindi fyrir mig og
Guðrúnu að vera með þér í sumar í
Ameríku. Þú varst ótrúlega hress,
jákvæð og skemmtileg og alltaf til-
búin í hvað sem var. Við fóram sam-
an í daglegar gönguferðum með
litlu Sóleyju Dóra og í búðarráp
sem þér þótti svo skemmtilegt. Þú
naust þín vel í samskiptum við ást-
vini þína og afkomendur, gæfa
þeirra og gleði vora þín áhugamál
seint og snemma.
En nú er tjaldið fallið í einum
þætti lífssögunnar. Þú elskuleg
tengdamóðir mín ert horfin yfir
móðuna miklu en eftir stendur hníp-
inn hópur vina, ættingja og afkom-
enda.
Ég kveð þig kæra tengdamóðir
hinstu kveðju með djúpri virðingu
og þökk fyrir liðna tíð.
Halldóra Gísladóttir.
Elsku amma.
Það er svo ótal margt sem ég
hefði viljað segja þér en úr því verð-
ur ekki í þessari undarlegu jarðvist
okkar..mér dýrmætar og þeim mun
ég deila með fjölskyldu minni og
vinum, því mér þótti og þykir svo
afskaplega vænt um þig, elsku
amma mín.
Amma á Hrísó. Ég kann margar
sögur að segja af þér. Góðar sögur
um hjartahlýju þína og góð-
mennsku. En amma mín, efst er
mér í huga þó þegar þú öllum
stundum tókst á móti mér á Hrísat-
eignum hvort sem það var tö að
styðja mig og hlúa að mér í gegnum
erfiða tíma unglingsáranna eða til
þess að deöa með mér hamingju
minni þegar lífið fór að brosa við
mér á ný.
Mér fannst ég tengjast þér á al-
veg sérstakan hátt þann tíma sem
ég bjó á Hrísó hjá þér og afa. Þó að
sá tími hafi ekki allaf verið auðveld-
ur vegna erfiðleika minna, þá er ég
svo þakklát fyrir það að hafa fengið
að vera svona nálægt þér, inn-
pökkuð í allri þinni hlýju og uppörv-
un.
Hlýja og jákvæðni eru dýrmætir
eiginleikar sem allir ættu að kepp-
ast um að töeinka sér. Þegar ég er
orðin gömul frú ætla ég að verða
búin að ná því að standa með opinn
faðminn og deila uppörvunarorðum
til allra þeirra sem vUja taka á móti.
Amma, svona man ég þig og
svona vil ég muna þig. Ég kveð þig
að nú með söknuð í hjarta og sinni
en jafnframt með þakklæti fyrir allt
sem þú hefur gefið mér sem vega-
nesti í gegnum lífið. Guð geymi þig.
Þín
Anna Kristín.
Hinn 14. september lést amma
mín eftir erfiða baráttu við krabba-
mein. Amma mín var góð og það var
gaman að heimsækja hana og afa í
Engjaselið en við gistum oft hjá
þeim þegar við bjuggum í Svíþjóð
og á Akureyri. Amma var mikil
spUakona og hún spilaði mikið við
okkur barnabömin. Hún kenndi
mér að spila næstum öll spil sem ég
kann. Ég pantaði alltaf kjötsúpu hjá
ömmu þegar ég kom í heimsókn því
hún gerði bestu kjötsúpu í heimi.
Þegar amma fór á spítalann 29.
ágúst sl. granaði mig ekki að hún
myndi deyja. Allt gerðist svo hratt,
of hratt. Ég áttaði mig varla á því
hvað væri að gerast. En sjúkdómur-
inn yfirbugaði hana og nú er hún
dáin, alltof fljótt. Samt barðist hún
amma mín hetjulega og var alltaf
glöð. Ég samdi þetta ljóð þegar
mamma sagði mér að amma væri
dáin:
Hvíti riddarinn þeysti hraðar.
Hann varð að vera á undan svarta
riddaranum.
Svarti riddarinn var að ná honum.
En hvíti riddarinn náði góðu forskoti,
hann hægði á ferðinni og dró andann.
En þegar hann hélt sig vera kominn
nógu langt frá svarta riddaranum
skaut svarta riddaranum aftur upp á
yfirborðið
og núna var hann enn nær.
Nú byrjaði kappreiðin mikla,
upp á líf og dauða.
Svarti riddarinn var svo nálægt
að um hvíta riddarann fór hrollur.
Svarti riddarinn var nú skrefi á undan.
Svo fór hann lengra og lengra,
og að lokum hvarf hann.
Baráttunni var lokið.
Hvíti riddarinn lokaði augunum
og dró andann í síðasta sinn.
Guð geymi ömmu mína.
Birna Helena Clausen.
Það var þriðjudaginn 14. septem-
ber, þegar ég kom heim úr skólan-
um, að ég sá fánann í garðinum
blakta í hálfa stöng. Þá vissi ég að
þú værir farin upp til Guðs, elsku
amma mín. Rúmlega árslöngu stríði
þínu við krabbamein var lokið.
Elsku amma, ég man svo vel hvað
þú tókst alltaf vel á móti mér með
djúsi og fíneríi, þegar ég kom í
heimsókn. Svo voru líka alltaf til
litabækur og litir hjá þér sem ég
gat dundað mér við tímum saman.
Alltaf var jafn gaman í jólaboðunum
hjá ykkur afa. Þá spiluðum við Nína
ýmis spil, sem þú hafðir kennt okk-
ur eða lituðum í litabækurnar, sem
þú hafðir keypt handa okkur krökk-
unum.
Fyrir aðeins tæpum tveimur vik-
um, þegar við mamma heimsóttum
þig á spítalann, áður en við fóram í
leikhús, þá varstu svo hress og
ánægð og skoðaðir myndir úr
sjötugsafmælinu þínu af mikUli
gleði. Þá hefði mér ekki dottið í hug
að þú ættir eftir svo stutt ólifað. Ég
bað í bænum mínum á hverju
kvöldi, að kraftaverk gerðist og þú
myndir læknast.
Nú veit ég að þér líður vel hjá
Guði og þú vakir yfir okkur. Ég
mun alltaf sakna þín amma mín.
Þín
Erla Guðrún.
GUÐRÚN SNJÓLAUG
* REYNISDÓTTIR
Hún elsku amma mín er dáin. Ég
minnist margra góðra stunda sem
ég átti með henni. Þegar ég var lítil
fór hún oft í dúkkuleik með mér.
Hún saumaði líka og prjónaði
dúkkuföt handa mér. Uppáhalds-
dúkkuna sem ég átti gaf amma mér
og ég skírði hana Guðrúnu í höfuðið
á henni. Alltaf þegar ég kom tU
ömmu var alltaf eitthvað gott tU því
hún var svo dugleg að baka. Amma
og afi voru alltaf að spila,
annaðhvort að leggja kapal eða
spila brids. Ég lærði marga kapla af
henni ömmu og hún var alltaf til-
búin að spUa við mig þegar ég kom í
heimsókn. Oft fengum við systkinin
að gista hjá ömmu og var þá mikið
sport að sofa í svefnsófanum og
amma gerði allt fyrir okkur. Amma
var mikil handavinnukona og í sum-
ar sátum við saman, hún prjónaði
dúkkuföt handa litlu stelpunum og
ég var að sauma ki-osssaum. Þá
spjölluðum við mikið saman.
Nú þegar ég kveð ömmu mína vU
ég þakka henni fyrir allar góðu
stundimar og minningin um hana
mun vera mér ofarlega í huga alla
ævi.
Þín
Nína Björk.
Allt frá því að ég fór að muna eft-
ir mér var amma alltaf tU staðar.
Hún var alltaf tU í að passa mig og
gera hvað sem er fyrir mig. Ég man
þegar ég var lítill og kom með
mömmu niður á strætó að
heimsækja ömmu í vinnuna. Þá fór
hún í skápinn og náði í Prins póló.
Fyrir tveimur árum þegar mamma
og systur mínar fóra með pabba á
sjóinn fékk ég að vera hjá ömmu á
meðan. Hún sagði þá að ég væri
ótrúlegur krakki, gæti líklega
dobblað hana tU að gera hvað sem
er. Við fóram í bíltúr og fengum
okkur ís og skemmtum okkur ágæt-
lega saman. Hefði ég alveg vUjað að
þessar tvær vikur hefðu verið
lengri. Núna í sumar fékk ég aftur
tækifæri tU að vera hjá ömmu þegar
öll börnin hennar vora í ferðalagi og
hún gat ekki verið ein. Þá sátum við
oft saman og ræddum málin. Þessir
dagar geyma nú góðar minningar.
Ég veit að núna er amma komin á
betri stað og vona ég að henni líði
vel. Ég mun alltaf sakna ömmu og
minnast hennar eins og hún var,
góðrar og hjartahlýrrar konu.
Jóhann.
Elsku amma.
Ég sakna þín svo mikið. Það er
svo erfitt að trúa því að þú sért far-
in frá okkur svona fljótt. Þú ert
nýbúin að vera í heimsókn hjá okk-
ur í Minnesota. Það var yndislegt að
þú gast komið og verið hjá okkur í
heUan mánuð. Það er ótrúlegt að
hugsa tU þess að fyrir þremur mán-
uðum fóram við í Mall of America.
Við versluðum allan daginn og fór-
um síðan út að borða. Þú áttir ekki
tU orð hvað skammtamir vora stór-
ir á matsölustöðunum. Þú keyptir
þér mikið af fallegum fötum og gjaf-
ir handa öllum barnabömunum þín-
um. Ég, þú og mamma höfðum það
svo gott, við fóram út að labba, á
ströndina, horfðum á sjónvarpið og
spjölluðum um lífið og tUverana. Þú
og mamma sátuð síðan á kvöldin og
spiluðuð.
Amma, þú varst einstök mann-
eskja og ég er þakklát fyrir að hafa
átt þig sem ömmu. Ég man þegar
þú saumaðir og prjónaðir öll dúkku-
fötin handa mér. Þú varst listakona
í höndunum og peysurnar sem þú
komst með tU Minnsota handa Sól-
eyju Dóra era svo fallegar. Ég á
lengi eftir að minnast góðu tímanna
á Hrísateignum og sumranna á
Hafravatni þegar ég var krakki.
Þegar ég var unglingur varstu alltaf
tilbúin að hlusta, þú varst svo skUn-
ingsrík og laus við alla fordóma. Það
var alltaf svo gaman að sjá þig þeg-
ar ég kom til Islands og gaman að
tala um framtíðina.
Amma ég veit að þú ert núna á
góðum stað en við eigum öll eftir að
sakna þín. Megi guð styrkja og
blessa fjölskylduna á þessum erfiða
tima.
Guðrún Reynisdóttir.