Morgunblaðið - 29.09.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 2000 58
JÓNÍNA NIEL-
JOHNÍUSDÓTTIR
+ Jónína Niel-
johníusdóttir
var fædd í Reykja-
vík 3. desember
1923. Hún lést á
Landspítalanum 24.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Nieljohníus
Ólafsson, verslunar-
maður, f. 21.12.
1890, d. 20.7. 1969,
og Ólöf Sigurðar-
dóttir, húsmóðir, f.
30.11. 1886, d. 23.7.
1967. Systkini: Vil-
borg Jódís, f. 17.12.
1916, d. 16.4.1920; Sigfríður, hús-
móðir, f. 9.5. 1920, maki Guð-
mundur B. Ársælsson, póstfull-
trúi, f. 3.5. 1925, d. 22.2. 1995.
Bróðir sammæðra Ragnar Bene-
diktsson, prestur, f. 14.5. 1914, d.
19.1.1992.
21. desember 1946 giftist Jón-
ína Lárusi M.K. Guðmundssyni,
bifvélavirkja, f. 19.6.1924, d. 17.5.
1994. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Elías Símonarson, sjó-
maður, f. 13.9. 1898, d. 30.6. 1980,
og Lára Margrét Lárusdóttir,
húsmóðir, f. 23.10.
1904, d. 20.6.1986.
Börn Jónínu _ og
Lárusar eru: 1) Ólaf-
ur, íþróttakennari, f.
18.3. 1947, maki
Hrafnhildur
Guðmundsdóttir,
skrifstofumaður, f.
18.1. 1947. Börn
þeirra eru Ása, f. 1.9.
1970, sambýlismaður
Marteinn Breki
Helgason, f. 20.8.
1973, og Lárus, f. 8.2.
1974. 2) Guðmundur
Elías, bankaútibús-
stjóri, f. 18.6. 1949, maki Anna Jó-
hanna Guðmundsdóttir, skrif-
stofumaður, f. 14.10. 1949. Börn
þeirra eru María Björk, f. 26.8.
1973, sambýlismaður Gunnar Óm-
arsson, f. 19.3. 1970, og Jónína, f.
6.3. 1976. 3) Ragnar, matreiðslu-
meistari, f. 13.6.1952, maki Eygló
Óskarsdóttir, skrifstofumaður, f.
3.8. 1953. Börn þeirra eru Hildur
Ósk, f. 14.9. 1977, og Ólafur, f.
16.4. 1980. 4) Lára Margrét, leið-
beinandi, f. 21.3. 1958, maki Dan-
íel Stefán Jóhannsson, sjómaður,
f. 12.8. 1955, d. 25.2. 1980, sam-
býlismaður Guðmundur Bjarni
Gunnarsson, verkamaður, f. 17.9.
1952. Börn Lárus Mikael Knud-
sen, f. 14.10. 1977, og á hann eina
dóttur, Láru Margréti, f. 18.6.
1996, sambýliskona er Rakel
Guðfinnsdóttir, f. 18.6. 1976, Jó-
hann Daníel, f. 4.1. 1980, Kristín
Guðbjört, f. 9.8. 1984, og Bryndís,
f. 13.4. 1988. 5) Sigríður, meina-
tæknir, f. 28.11. 1964, maki Þor-
steinn Gunnlaugsson, rekstrar-
verkfræðingur, f. 24.9.1962. Börn
þeirra eru Þráinn Gunnlaugur, f.
25.9. 1988, Steinar, f. 29.8. 1990,
og Lárus Helgi, f. 22.7.1997.
Jónína ólst upp í Vesturbænum.
Hún brautskráðist frá Verzlunar-
skóla íslands árið 1941 og vann
hjá Ritsímanum allt þar til hún
gifti sig. Jafnhliða störfum sínum
hjá Ritsímanum stundaði hún nám
í píanóleik í Tónlistarskólanum.
Eftir að börnin voru uppkomin
vann hún um árabil sem lækna-
ritari.
Hún var virkur þátttakandi í
íþróttum og keppti fyrir KR í hin-
um ýmsu íþróttagreinum og var
sæmd gullmerki félagsins. Einnig
var hún virkur þátttakandi hjá
TBR en þar var hún heiðursfé-
lagi.
Útfór Jónínu verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Komið er að kveðjustund.
Við ætlum í fáum orðum að minn-
ast hennar Nínu frænku. Hún var litla
systir hennar mömmu. Þær ólust upp
á Vesturgötunni hjá afa Nilla og
ömmu Lóu ásamt bróður sínum
Ragnari, sem lést fyrir átta árum. Á
heimilinu bjó einnig móðuramma
þeirra, Hólmfríður (f. 1844), sem var
þeim viskubrunnur og mikill vinur.
Var oft gaman að hlusta á systurnar
rifja upp lífið þá, uppátæki og
skemmtilegt fólk.
Nína frænka var svolítið öðruvísi
fannst okkur krökkunum, keppandi í
badminton og jafnvel að sigra líka
þegar manni fannst jafnöldrur henn-
ar vera komnar í Hagkaupssloppa
með rúllur. Svo var hún líka svaka
flink á skíðum, hafði oft keppt á þeim
og þá oftast til verðlauna. Og þetta
var löngu áður en líkamsræktaræðið
hófst.
Nína var alltaf að grínast og sprella
og byrjaði víst snemma á því. Tókst
að útskrifast af Franska spítalanum
þar sem hún lá sem krakki ásamt
fleirum í sóttkví þegar skarlatsótt
gekk. Vildi fara að komast heim og
vissi að fólk var útskrifað þegar fór að
flagna undir iljunum. Náði sér í
himnu innan úr eggi og lét undir ilj-
amar og plataði sig þannig út. Hafði
hún bara lungnabólgu upp úr krafs-
inu. Lærði auðvitað ekkert af reynsl-
unni þama (sem betur fer fyrir okkur
hin) því hún hélt áfram að vera hinn
mesti grallari alla ævi.
Þegar Nína og Lárus, lífsförunaut-
ur hennai’, vora nýflutt á Drafnarstíg-
inn voru strákar að gera at í henni eða
að hrekkja strákana þeirra. Nína
gerði sér þá lítið fyrir og bauð þeim í
súkkulaðiköku og mjólk og urðu þeir
bestu vinir hennar upp frá því. Svona
var Nína.
Hún var mjög músíkölsk og spilaði
alltaf jólalögin í jólaboðum systranna.
Þá var alltaf „slúttað“ með hörku
boogie woogie (In the mood) sem var
Nínu „spes“.
Nína og Láras ferðuðust mikið um
Island og þekktu hvern krók og kima
á hálendinu.
Þau sögðu okkur frá Hafra-
hvammagljúfrunum hrikalegu, Lóns-
öræfum, Kverkfjöllum, Öskju og
mörgum fleiri stöðum sem eldd voru
eins fjölfarnii- og nú. Áttu þau þannig
stóran þátt í að smita okkur af úti-
vistarbakteríunni.
Nína og Lái-us vora sérstaklega
samrýnd hjón og miklir vinir. Eftir að
Láras varð bráðkvaddur íyiir sex ár-
um var eins og lífsneistinn hennar
Nínu dofnaði.
Heilsan fór að gefa sig. Hún
greindist með krabbamein fyrir fjór-
um áram sem var til friðs um sinn en
tók sig svo upp í vetur. Upp á síð-
kastið var Nína orðin afskaplega
þreytt, þessi annars ótrúlega baráttu-
kona og aldrei heyrðist hún kvarta.
Nú er hún enn farin í ferðalag og ef-
laust búin að hitta Láras sinn aftur.
Við þökkum samfylgdina og sendum
bömum hennar og tengdabömum,
sem stóðu eins og klettar við hlið
hennar í veikindunum sem alltaf, og
fjölskyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Lífið er gjöf og lán skal nú þakkað,
liðinn er tíminn og horft er til baka.
Þá get ég kvatt þig og hvíslað í eyrað,
hvíldu í friði þar sem englamir vaka.
(ÁG.)
Ársæll og Ólöf.
Nína var ein af þeim yndislegustu
og skemmtilegustu manneskjum sem
ég hef kynnst um ævina.
Eg var svo heppin sem bam að fá
að fara með Nínu og Lárusi í ferðalög
um landið okkar, sem þeim þótti svo
afar vænt um, með Siggu dóttur
þeirra og eins fleiri fjölskyldumeð-
limum. í þessum ferðalögum kynntu
þau landið fyrir mér á fallegan og dýr-
mætan hátt og ég mun alltaf búa að
þessari lífsreynslu. Inn í óbyggðir og
út með ströndum, við Sigga í afturs-
ætinu, oft flissandi eða uppteknar við
mismunandi vel heppnaða ljóðagerð.
Svo oft hef ég hugsað um það hversu
heppin ég vai' að fá að fljóta með.
Nína og Láras gáfu mér svo sannar-
lega meira í lífinu en þau hefðu ím-
yndað sér.
Það er ekki langt síðan að ég kíkti í
heimsókn til Nínu í Mávahlíðina og
greip með mér dagbókarblöð sem við
Sigga höfðum skrifað í einni ferðinni.
Við Nína lásum þetta yfir, rifjuðum
upp minningai' úr ferðinni og hlógum
rnikið. Það var alltaf stutt í hláturinn
hjáNínu.
Eg kveð Nínu með söknuði og ég
mun rifja upp eftirminnilegar sam-
verastundir með þeim hjónum, sem
alltaf stafaði svo mikil hlýja af, um öll
mín ókomnu ár.
Þórunn Ásdís Óskarsdóttir.
Jónína Nieljohníusdóttir, ein af
kjamakonunum í Tennis- og badmin-
tonfélagi Reykjaríkur og heiðursfé-
lagi er látin. Jónína var mikil íþrótta-
kona, fyrst á skíðum, en síðan
margfaldur íslandsmeistari í badmin-
ton, bæði í einliða-, tríliða- og tvennd-
arleik.
Tennis- og badmintonfélag
KONRÁÐ
BERGÞÓRSSON
+ Konráð fæddist í
Reykjavík 15.
desember 1934.
Hann lést hinn 25.
september síðastlið-
inn. Hann var sonur
hjónanna Rögnu
Björnsdóttur, f. 22.7.
1899, d. 21.6.1976 og
Bergþórs Magnús-
sonai', f. 29.8. 1900,
d. 5.9.1990. Systkini:
Hulda, f. 16.11.1922;
Magnús, f. 14.1.1924;
Björn, f. 14.2.1926;
Ragnhildur, f.
27.3.1928; Hreinn, f.
24.5.1931, d. 14.7.1986; Gunnar, f.
12.2.1940.
Konráð verður jarðsunginn frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Þrátt fyrir að Konni væri búinn að
vera mikill sjúklingur lengi, kom lát
hans á óvart. Þrautseigjan og létt
lund höfðu fleytt honum gegnum
mikla og erfiða sjúkdóma og aðgerð-
ir og einhvern veginn fannst mér að
hann myndi komast á fætur eftir
þessi síðustu veikindi eins og svo oft
áður.
Konni lifði tvenna tíma í bæði at-
rínnu og búskapai'lagi. Hann ólst
upp á mörkum sveitar
og borgar, í Vogahverf-
inu, eða Langholtinu
eins og það hét áður
fyrr. Fjölskyldan bjó í
Hjarðarholti ríð Lang-
holtsveg sem stóð norð-
an ríð verslunarmið-
stöðina ríð Skeiðarvog.
Þau bjuggu þar uns
Bergþór, faðir Konna,
byggði húsið Nökkva-
vog 1 og átti Konni
heimili sitt þar, allt til
dauðadags. Bergþór
rak búskap í Hjarðar-
holti og stundaði í
tengslum ríð hann heyskap á túnun-
um inn með sundum. Það má því
segja að Konni hafi alist upp með
Reykjarík frá bæ til borgar. Hann
var sagnasjór og óþreytandi að
fræða og miðla af reynslu sinni.
Hann var fundrís og minnugur á
fyndin og skondin atrík og frásagnir
frá fyrri tíð, og með honum hverfur
mikill sagnabanki. Það verður tóm-
legra í fjölskylduhópnum nú þegar
hann er allur.
Um leið og ég minnist látins rínar
votta ég eftirlifandi systkinum og
ættingjum öðrum dýpstu samúð og
hluttekningu.
Lárus Sigurðsson.
Reykjavíkur var ekki stórt íþróttafé-
lag upp úr miðri 20. öldinni. Hins veg-
ar var þar sterkur kjami félags-
manna sem hélt uppi öflugu íþrótta-
og félagsstarfi. Þar var Jónína fremst
í flokki, ásamt eiginmanni sínum,
Lárusi Guðmundssyni, en hann lést
fyrir nokkram áram. Þau tvö kepptu
saman um árabil í tvenndarleik og
unnu margan frækilegan sigurinn
bæði á íslandsmótum sem og í öðram
badmintonkeppnum.
Jónína var í eldlínunni í badmint-
oníþróttinni og í fremstu röð um 15
ára skeið. Hún var hörð keppnis-
manneslqa. Gaf hvergi sinn hlut
gagnvart andstæðingum á leikvelli,
enda er það aðalsmerki góðra íþrótta-
manna.
Undirritaður átti þess kost að
keppa með og á móti Jónínu á æfing-
um, í opnum mótum og liðakeppnum.
Var hún hinn besti samherjj, en jafn-
framt sanngjarn mótherji. í badmin-
toníþróttinni koma rínir og félagar
saman og keppa hver gegn öðrum.
Enginn er annars bróðir í leik, en ut-
an vallar er félagahópurinn á allt öðr-
um nótum. I hópi vina var Jónína kát
og hress og gaf af sér gleði og ríngjar-
nleika. Var oft glatt á hjalla þegar hún
var stödd í hópi kunningja. Var mikið
hlegið og margai- sögui- sagðar. Við
félagar í TBR minnumst Jónínu með
þökk fyrir árin öll í badminton. Horfin
er mikil íþróttakona sem setti mark
sitt á íþróttina á íslandi og sögu TBR.
Sigfús Ægir Ámason,
frkvstj. TBR.
I dag kveð ég hana ömmu mína og
það er sárt til þess að hugsa að ég
muni ekki sjá hana aftur. Hún amma
mín var mér fyrirmynd á svo margan
hátt. Hún gerði miklar kröfur til sín
og eru afrek hennar í íþróttum þar
lýsandi dæmi um þann dugnað og þá
einbeitingu sem þarf til afreka. Hvort
sem það var í námi eða starfi þá ætl-
aðist hún ekki til annars en þess
besta. Og hún var svo sannarlega ein-
beitt og ákveðin. Til dæmis sá hún eitt
sinn myndarlegan strák sem æfði
líkamsrækt í Hálogalandi. Hún sagði
mér að þá strax hefði hún ákveðið að
næla sér í strákinn og það gerði hún,
þrí þessi ungi drengur var Lárus, síð-
ar eiginmaður hennar og áttu þau
fimm böm saman.
En hún amma var mér líka fyrir-
mynd að öðra leyti. Það var t.d. skoð-
un ömmu að til þess að njóta lífsins
þyrfti maður að sýna jafnaðargeð og
reyna að líta björtum augum á allt það
sem á gat gengið í hinu daglega lífi.
Ég hef oft velt þrí fyrir mér hvemig
það hefur verið að koma á legg fimm
bömum, þar af þremur di'engjum
sem oftar en ekki var kennt um það
sem skemmt var í næsta nágrenni ríð
heimili íjölskyldunnar sem þá var í
vesturbænum. Enda var það þannig
að þegar afi kom heim á daginn efth-
langan vinnudag var það oftar en ekki
hlutverk ömmu að útskýra fyrir hon- A
um hver hefði kvartað þann daginn og
jafnframt hvað þyrfti að laga í ná-
grenninu. Kom þá fyrii' að það væri
ekki verk sonanna þriggja, en amma
ríssi sem var að það þýddi ekkert að
fást um það og sendi afa út með verk-
færakassann.
Þau amma og afi vora afar sam-
hent. Þau höfðu mörg sameiginleg
áhugamál, m.a. æfðu þau bæði badm-
inton og skíði og þá ferðuðust þau
mikið um Island. Það var þrí ömmu
mikið áfall þegar afi lést á árinu 1994
og greindist amma skömmu eftir það
með það mein sem nú hefur lagt hana
að velli. Þrátt fyrir það neitaði hún að
gefast upp og einkenndist sjúk-
dómsbarátta hennar af reisn og styrk.
En nú er sjúkdómsbaráttunni lokið
og amma getur loks hvílt sig á nýjum
stað.
Ása.
Mínar fyrstu minningar um Jónínu
Nieljohmusdóttur ná aftur til ársins
1967. Ég hef ekki verið meira en sex
ára gömul þegai' ég sat og horfði með
aðdáun á tvenndarleik í badminton úti
í KR. Faðir minn öðram megin ríð
netið en Nína hinum megin, fjaður-
boltamir fuku um loftið og ískrið í
badmintonskónum heyrðist um allt«*ai
hús.
Þau vora ekki bara að spila bad-
minton, þau vora að skemmta sér og
áhorfendum með frábæram leik og
snilldartilþrifum. Mörgum árum
seinna hittumst ríð aftur í starfi hjá
KR-konum, mér fannst eins og hún
hefði ekkert breyst og ég sé hana allt-
af fyrii' mér í hrítu badmintondressi.
A aðventukvöldi hjá KR-konum
hafði ég orð á þrí ríð Jónínu að mér
þætti erfitt að bera fram föðurnafn
hennar. Hún svaraði þrí þannig: Ásta
mín, ef ég væri af asískum upprana,
hvemig myndir þú þá bera það fram?
Ég svaraði að ég myndi reyna að
klöngrast í gegnum það og þá sagði
hún hlæjandi eins og henni var lagið:
„ Já einmitt!"
Jónína hefur verið ein fjölmargra
KR-kvenna sem hafa unnið óeigin-
gjamt starf fyrir félagið sitt KR og
kunnum ríð henni bestu þakkir fyrir.
Fyrir hönd KR-kvenna ríl ég
þakka henni fyrir samfylgdina og
votta fjölskyldu hennar innilegustu
hluttekningu.
Þegar lífsins leiðir skilja
læðist sorg að hugum manna.
Enþásáliralltaffmna
yl frá geislum minninganna.
(H.H.)
Ástríður S. Jónsdóttir,
formaður KR-kvenna.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför
LÁRUJÓNSDÓTTUR
frá Gunnlaugsstöðum,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheim-
ilisins Höfða,
Marsibil Sigurðardóttir,
Ólafía Sigurðardóttir,
Þórdís Sigurðardóttir.
t
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
GUNNAR GUNNARSSON
bóndi,
Syðra-Vatlholti,
Skagafirði,
er látinn.
Útför hans verður frá Sauðárkrókskirkju laug-
ardaginn 30. september kl. 11.00.
Jarðsett verður í Víðimýrarkirkjugarði.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Minningarsjóð Aðalheiðar Erlu
Gunnarsdóttur.
Jónína Guðrún Gunnarsdóttir, Trausti Hólmar Gunnarsson
og barnabörn.