Morgunblaðið - 14.11.2000, Side 61

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 14. NÓVEMBER 2000 61 ^
settu bú sitt saman í Mosfellssveit-
inni. Halldór hóf þá störf á Reykja-
lundi og var þar starfsmaður til ævi-
loka, lengst af í plastverksmiðjunni.
Dóri tók ævinlega mikinn þátt í fé-
lagslífl, einkum söng. í Álafosskórn-
um var hann frá upphafi, síðar í
Reykjalundarkórnum og jafnframt í
Kirkjukór Lágafellssóknar um ára-
tuga skeið. Þá söng hann um tíma
með Karlakómum Stefni og sjálf-
sagt fleiri kórum sem ég kann ekki
að nefna. Hann var eftirsóttur kór-
maður og söng af innlifun og ágæta
vel sína tenórrödd.
Halldór Kjartansson er kvaddur
hinstu kveðju með þökk fyrir sam-
fylgdina. Astvinum hans færi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Minningin lifir.
Jón M. Guðmundsson.
Laugardaginn 4. nóvember vökn-
uðum við félagar í Alafosskómum
fullir eftii-væntingar því klukkan 5
áttum við að syngja á 20 ára afmæl-
istónleikum kórsins. Um hádegið
breyttist eftirvæntingin í sorg og
trega þegar við fréttum af andláti
góðs félaga. Víkingurinn okkar hann
Dóri var fallinn frá.
Þessu var erfitt að trúa og alla
setti hljóða. Dóri hafði verið með
okkur, hress og kátur að vanda, á
síðustu æfingu og þá datt engum í
hug að við væram að sjá hann í síð-
asta sinn. Dóri var einn af stofnfélög-
um Alafosskórsins og hafði tekið
virkan þátt í öllu hans starfi, söng og
félagsmálum, þau tuttugu ár sem
kórinn hefur nú starfað.
Afmælistónleikarnir vora því með
öðru yfirbragði en til stóð því við
sungum döpur í hjarta í minningu
Halldórs Kjartanssonar. Við fengum
það sterklega á tilfinninguna að hann
hafi í raun sungið með okkur á þess-
um tónleikum.
Mörg okkar hafa sungið með Dóra
í fjölmörg ár í Álafosskórnum og í
minningunni er hann ávallt sami ljúfi
drengurinn. Á kóræfingum, söng-
skemmtunum eða á ferðalögum var
alltaf stutt í grínið og gleðina hjá
Dóra. Hann kunni ógrynni af
skemmtisögum og vísum, sem komu
hópnum til að hlæja. Þeir sem tóku
þátt í ferð kórsins til Akureyrar fyrir
mörgum árum, muna eflaust eftir því
að Dóri gekk norður á meðan aðrir
sátu í rútu. Já, hann gekk fram og til
baka í rútunni og sagði sögur, söng
og fór með vísur alla leiðina norður
og síðan suður aftur tveim dögum
síðar. Það sama var uppi á teningn-
um þegar við fórum í söngfei'ðalög til
Rússlands, Finnlands og víðar, þá
gekk hann fram og til baka og hélt
uppi fjöri með söng og gleði.
Nú þegar góður vinur er fallinn
frá rifjast upp fyrir okkur allar þær
góðu minningar sem hann skilur eft-
ir sig og þá fyrst áttum við okkur á
því hvað við höfum misst.
Já, tilveran er grárri í dag því Dóri
gaf lífinu lit og veitti þeim sem um-
gengust hann ómælda gleði og
ánægju.
Kæri vinur, við kveðjum þig með
söknuði og megir þú hvíla í friði.
Elsku Kiistín, við biðjum guð að
styrkja þig og fjölskyldu þína í ykkar
miklu sorg.
Félagar í Álafosskórnum.
í dag kveðjum við kæran vin og fé-
laga, Halldór Kjartansson, sem lést
langt um aldur fram á heimili sínu
þann 4. nóvember síðastliðinn. Það
var okkur mikið áfall þegar við feng-
um þau dapurlegu tíðindi að Halldór
eða Dóri eins og hann var kallaður
væri látinn. Maður spyr sig hver til-
gangurinn sé og hvað valdi? En fátt
verður um svör. Dóri var mikill gleð-
innar maður og söng í mörgum kór-
um. Hann kunni ógrynni af vísum og
lét þær falla þegar við átti, einnig var
hann skemmtilegur og hafði góða
frásagnargáfu. Dóri hafði létta lund
og aldrei sáum við hann öðruvísi en
brosandi og glaðan. Það er með
söknuði sem við kveðjum góðan fé-
laga en Dóri var félagi í Kirkjukór
Lágafellssóknar í um 20 ár. Við biðj-
um góðan guð að blessa fjölskyldu
Dóra og veita henni styi’k í þessum
óvæntu erfiðleikum.
F.h. Kirkjukórs Lágafellssóknar,
Valgerður Magnúsddttir.
ÞORGERÐUR
INGIBERGSDÓTTIR
+ Þorgerður Ingi-
bergsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. nóvember 1919.
Hún lést á Kumbara-
vogi á Stokkseyri 7.
nóvember sfðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ingibergur
Jónsson, skósmiður í
Reykjavík og Mál-
fríður Jónsdóttir,
húsmóðir. Þorgerð-
ur var sjötta af 11
systkinum.
Útför Þorgerðar
fer fram frá Aðvent-
istakirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku litla systir. í huga mér varst
þú alltaf litla systir þótt værir eldri.
Brosið þitt er mér alltaf minnis-
stætt, þegar við gerðum eitthvað fyr-
ir þig eins og að taka þig heim til okk-
ar við ýmis tækifæri. Ég minnist
brossins þegar við fóram á ball með
þig með íbúum Kópavogshælis og
þegar við komum í afmælin þín þang-
að. Þú varst svo glöð, ég sé þetta bros
alltaf fyrir mér.
Þú fékkst slæman sjúkdóm ný-
fædd, barðist vel, en fékkst ekki full-
an sigur. Þrátt fyrir það fórst þú í
Heyrnleysingjaskólann og lærðir að
skrifa og lesa, sem nýttist þér vel
meðan heilsan leyfði.
Þú varst svo ættrækin og minnug,
t.d. mundir þú afmælin okkar og
varst dugleg að halda systkinasam-
bandinu með því að hringja í okkur af
ogtil.
Við eldumst öll og fjarlægðin varð
meiri þegar þú fórst á þetta góða
heimili í Kumbaravogi á Stokkseyri.
Þar varst þú í góðri umönnun í yfir
20 ár og þakka ég hana heilshugar.
Ég kveð þig, elsku systir, megi
Guð vera með þér alla tíð.
Þín systir,
Þorbjörg.
Föðursystir mín og kær frænka er
látin á áttugasta og fyrsta aldursári.
Þegar Gerða var innan við árs gömul
veiktist hún alvai’lega af kíghósta og
hlaut af varanlegan skaða sem háði
henni ævilangt. I æsku gekk hún í
Mál- og heyrnleysingjaskólann, þar
lærði hún að lesa og skrifa og síðar
ýmsar hannyrðir. Þetta nám var
henni afar dýrmætt og veitti henni
lífsfyllingu í gegnum árin. Lengst
framan af héldu Gerða og amma
saman heimili, eða svo lengi sem
amma hafði heilsu og þrek til. Saman
ræktuðu þær vel fjölskylduböndin og
komu oft í heimsókn, stundum beint
úr kirkjunni sinni, þá uppábúnar,
amma á íslenskum búningi og Gerða
í sínum bestu sparifötum. Það vora
skemmtilegar stundir að hlusta á
eldra fólkið rifja upp æskuminningar
um hjásetur, smalamennsku eða um
menn og málefni og mörg orð voru
höfð um fegurð Austfjarða. Aust-
fjarðaþokuna, sem læddist inn fjörð-
inn og setti þokuband í Búlandstind
og allt varð ljómað ævintýrabjai-ma.
Gerða hafði mjög gaman af að
spila og lærðist okkur krökkunum
íljótt að ekki var sanngjamt að vinna
of oft. Hún hafði yndi af að lesa og
átti margar uppáhaldsbækur, eins og
Pollýönnu, Öddubækurnar og Heiðu.
Stundum las hún upphátt fyrir okkur
krakkana og útslcýi’ði þá af heim-
speki hvað var gott og vont, rétt og
rangt, og engin bók var góð án góðs
endis. Þá gat hún gleymt stund og
stað við hannyrðir, það vora hennar
sælustundir. Hún hafði alltaf með sér
eitthvað fallegt, sem hún var að
vinna að, og kom sér þá fyrir í góðum
stól í stofu og sat þar í ró og næði og
saumaði út. Ef henni var færður
kaffibolli með sykurmola eða köku-
bita ljómaði hún sem sól og sagði:
„Nú er ég bara eins og prinsessa.“
Gerðu þótti fjarska vænt um allt sitt
fólk og mundi afmælisdaga allra.
Þegar ég var búsett erlendis sendi
hún mér oft afmæliskort eða sendi-
bréf. Á góðum stundum þegar henni
leið vel gat hún sagt:
„Stína mín, hefði ég
ekki fengið þessa veiki
ætti ég í dag góðan
mann og mitt eigið
heimili" og þegar ég
gifti mig var hún jafn-
hamingjusöm og ég, því
nú hafði ég fengið góð-
an mann og mitt eigið
heimili. Gerðu var ljóst
að það dýrmætasta sem
nokkur maður getur átt
er gott heimili. Sem
betur fer era aðstæður
þessa fólks nú gjör-
breyttar með tilkomu
sambýla. En Gerða varð svo lánsöm
að eignast sitt eigið heimili, þegar
hún flutti að Kumbaravogi í Stokks-
eyrarhreppi. Þar leið henni afar vel,
bæði á sál og líkama, í fallegu og
góðu umhverfi, þar ríkti heimilisfrið-
ur og ró sem hún þráði. Þar fann hún
sig heima. Við ættingjar Gerðu þökk-
um af alhug öllu því góða fólki sem
þar starfar fyrir fórnfúst og göfugt
starf. Guð blessi ykkur öll.
Kristín Schmidhauser
Jónsdóttir.
Til eru fræ, sem fengu þennan dóm;
að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von, sem hefur vængi sína misst,
ogvarir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæzt,
og aldreí geta sumir draumar ræzt.
Til eru ljóð, sem Iifna og deyja í senn,
og lítil böm, sem aldrei verða menn.
Þetta ljóð Davíðs Stefánssonar
kemur mér í hug þegar ég minnist
frænku minnar Þorgerðar Ingi-
bergsdóttur. Hún lét oft í ljós söknuð
yfii’ því sem hún hafði misst. í
bemsku varð hún mjög veik og var
vart hugað líf á tímabili. Eftii- veik-
indi hennar kom í Ijós að hún hafði
hlotið varanlegan skaða. Engir sér-
skólar eða sérkennsla vora þegar
Gerða var að alast upp, en hún fékk
einhverja skólagöngu og náði ágæt-
um tökum á lestri, einnig skrift og
handavinnu. Ein af mínum elstu
minningum um Gerðu er þegar hún
var að lesa fyrir mig. Hún saumaði
mikið út og það besta sem hún fékk í
jóla- eða afmælisgjöf var handa-
vinna. Það veitti henni mikið að
sauma út og skapa sjálf og hefur ör-
ugglega stytt henni stundirnar. Það
var mesta ánægja Gerðu að gefa,
þegar hún hafði lokið við að sauma
dúk, púða eða mynd var hún komin
með gjöf til að gleðja einhvern. Ég
minnist þess þegar hún kom í heim-
sókn, þá byi’jaði hún strax að láta
mig vita að hún væri með gjöf til mín.
Ég á bæði púða og dúk sem Gerða
saumaði og gaf mér. Þótt einhverjir
hnökrar væru á saumaskapnum
skipti það ekki máli, það var gefið
með svo mikilli gleði. Hýra brosið
hennar Gerðu gleymist ekki. Þegar
börnin okkar flytja að heiman gleðj-
umst við, þau era orðin sjálfstæð og
við þurfum ekki að hafa áhyggjur af
þeim meir. Það er annað með fatlað
barn, því verður að finna samastað,
svo að foreldrarnh’ geti verið öruggh’
um hag þess, þegar þeirra nýtur ekki
lengur við. Gerða frænka mín fór á
Kópavogshælið þegar hún fór frá
ömmu og var þar í nokkur ár. Hún
naut þess að vera með systkinum sín-
um og tók þátt í öllum fjölskylduboð-
um, ef eitthvað var um að vera, þá
var hún þai’. Öll systkini hennar og
fjölskyldur þeirra bjuggu á höfuð-
boi’gai’svæðinu, en þegar breytingai’
urðu á Kópavogshæli varð það hlut-
skipti hennar að flytjast í annað
sveitarfélag. Nú var lengi’a að heim-
sækja hana og systkini hennar farin
að eldast. Síðustu árin bjó hún á
Kumbaravogi í Stokkseyrarhreppi,
heimili fyi’h’ aldraða. Þar leið henni
vel á notalegu heimili sem var mátu-
lega stórt til þess að vera heimilis-
legt. Blessuð sé minning Gerðu
frænku minnar.^
Áslaug Jónsdóttir.
t
Elskuieg systir mín,
GUÐRÚN BENEDIKTSDÓTTIR,
Baldurshaga,
Akureyri,
lést föstudaginn 10. nóvember.
Barði Benediktsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, dóttir, systir og
tengdadóttir,
ÁRNÝ ÓLÍNA ÁRMANNSDÓTTIR,
Grenigrund 24,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness föstudaginn
10. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Akraneskirkju mánu-
daginn 20. nóvember kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Kraft, stuðningsfélag krabba-
meinssjúkra (í versiuninni Módei, Akranesi, og hjá Krabbameinsfélaginu
í Reykjavík).
Freysteinn Barkarson, Monika Freysteinsdóttir,
Ingunn Ástvaldsdóttir, Vilberg Guðmundsson,
Ármann Stefánsson,
Ásta Vilbergsdóttir,
Valgerður Sigurðardóttir, Börkur Jónsson
og aðrir aðstandendur.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, sonur og bróðir,
EÐVALD VILBERG MARELSSON,
Bröttukinn 8,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 17. nóvember kl. 15.00.
Gréta Húnfjörð Sigurðardóttir,
Sigurður Eðvaldsson Elva Dögg Pedersen,
Sigrún Eðvaldsdóttir,
Margrét Eðvaldsdóttir, Árni James Collett,
Snorri, Kristófer, Arnar Freyr,
Marel Eðvaldsson, Lilja Bergþórsdóttir,
Ingibjörg Marelsdóttir,
Örn Marelsson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HALLDÓR KJARTANSSON,
Hlíðarási 5,
Mosfellsbæ,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju í dag,
þriðjudaginn 14. nóvember, kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsam-
legast bent á Oddssjóð á Reykjalundi.
Kristín Vigdís Valdimarsdóttir,
Valdimar Páll Halldórsson, Laurie Anne Berg,
Bjarni Ingvar Halldórsson, Lóa Björk Óskarsdóttir,
Björk Halldórsdóttir,
Dögg Halldórsdóttir,
Emma Ashtey Valdimarsdóttir.
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þj5nustu a||an
sólarhringinn.
£ £
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.